Εχουν περάσει πέντε χρόνια από όταν η Λίβερπουλ σχεδόν κατέκτησε το πρωτάθλημα υπό τις οδηγίες του Μπρένταν Ρότζερς το 2013-14, αν και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις ότι πέρασε τόσος καιρός, με δεδομένο το πόσο συχνά οι οπαδοί των άλλων 19 ομάδων της Premier League τραγουδούν συνθήματα για εκείνο το γλίστρημα του Στίβεν Τζέραρντ.

Οι οπαδοί της Λίβερπουλ στο Anfield τραγουδούν υπέρ του Τζέραρντ για όση ώρα οι αντίπαλοι αναφέρονται σε αυτό και συνήθως είναι στα πρώτα 10 λεπτά ή στην περίπτωση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φέτος, από το πρώτο λεπτό. Credit στους οπαδούς της Κρίσταλ Πάλας, επομένως, οι οποίοι είχαν την... φαεινή ιδέα να τραγουδούν μόνο για την ομάδα τους. Φανταστείτε!

Φυσικά, κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν περίεργο το γεγονός ότι οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι τόσο πρόθυμοι να τραγουδήσουν για μια φάση που έδωσε τον τίτλο στην συμπολίτισσα τους, αλλά οι συγκεκριμένοι ούτως ή άλλως περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους την ώρα του ματς τραγουδώντας συνθήματα κατά της Λίβερπουλ. Και με τους Reds να είναι ξανά στη μάχη για την κατάκτηση του τίτλου, για πρώτη φορά μετά το 2013-14, υπάρχει ένα feeling ότι είναι η Λίβερπουλ κόντρα σε όλους τους υπόλοιπους της Premier League. Γιατί, λοιπόν, υπάρχει αυτή η αίσθηση ότι οι "ουδέτεροι" δεν θέλουν να κατακτήσει τον τίτλο η Λίβερπουλ;

Καταρχάς, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν ουδέτεροι στο ποδόσφαιρο, όπως είναι πλέον το «φυλετικό στοιχείο» του να είσαι οπαδός. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι δεν είναι οπαδοί της Λίβερπουλ δεν θέλουν να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Υπάρχουν και αυτοί που "ελπίζουν", για οποιονδήποτε λόγο, ο τίτλος να καταλήξει στο Anfield. Αυτοί, όμως, είναι οι λιγότερο θορυβώδεις, είναι αυτοί που δεν μπαίνουν στη διαδικασία να σχολιάζουν τα πάντα και να προκαλούν θόρυβο μέσω των social media.

Οι δηλώσεις του Γουέιν Ρούνεϊ αποδεικνύουν πώς έχει αλλάξει πλέον το τοπίο. Ο πρώην άσος των Εβερτον και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είπε ότι «δεν θα άντεχα να τους δω να νικάνε... Θα είναι ένας εφιάλτης για κάθε Evertonian» - σε πλήρη αντίθεση με μια εποχή που ο Κόκκινος και ο Μπλε θα έβγαιναν στους δρόμους του Merseyside στα 80's σε μια κοινή κυριαρχία. Ο Ρούνεϊ, επίσης, είπε ότι «το 2005 κατέκτησαν το Champions League και ακόμη και σήμερα μιλάνε για αυτό, οπότε αν πάρουν το πρωτάθλημα θα μιλάνε για αυτό άλλα 10 ή 15 χρόνια». Η ειρωνία είναι ότι οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ είναι τόσο πρόθυμοι να τραγουδούν ακόμη, πέντε χρόνια μετά, για εκείνη την αποτυχία της Λιβερπουλ.

Ισως η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι κάποιοι άνθρωποι παίρνουν μεγαλύτερη χαρά από την αποτυχία των άλλων, παρά από την επιτυχία της δικής τους ομάδας. Πάρτε για παράδειγμα τους οπαδούς της Μάντσεστερ Σίτι, οι οποίοι πιο συχνά τραγουδούν για την ήττα της Λίβερπουλ στον τελικό του Champions League την περασμένη σεζόν, παρά για την κατάκτηση του περσινού πρωταθλήματος, με τόσα ρεκόρ, από την ομάδα τους. Για κάποιους, ο πόνος των άλλων είναι η δική τους απόλαυση - και αυτό δεν ισχύει μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά γενικά στην κοινωνία σήμερα. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, είναι μια αντανάκλαση της κοινωνίας.

Οι οπαδοί της Λίβερπουλ από την άλλη, όπως τους καλεί και ο Γιούργκεν Κλοπ να κάνουν, απολαμβάνουν αυτά που κάνει η ομάδα τους -μην ξεχνάμε ότι οι Reds μπορούν να κάνουν δικό τους ρεκόρ συγκομιδής βαθμών- και το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει. Επειτα από χρόνια στην... έρημο της Ευρώπης, το να είναι ξανά πίσω στην ελίτ, το να είναι ξανά ένας ελκυστικός προορισμός για τους παίκτες και όχι ένα σκαλοπάτι, είναι λόγοι για τους οποίους η Λίβερπουλ και οι οπαδοί της απολαμβάνουν ξανά αυτό που ζουν. Νιώθουν ότι το κλαμπ είναι ξανά στο επίπεδο που πιστεύουν ότι ανήκει.

Κάποιοι μπορεί να κοιτάζουν και να γελάνε με τους οπαδούς που απολαμβάνουν αυτό που ζουν αν και οι Reds δεν έχουν κατακτήσει κανένα τρόπαιο μετά το 2012, αλλά αυτό σημαίνει ότι "προσπερνάνε" την τεράστια πρόοδο που έχει κάνει η Λίβερπουλ -και βλέπουν οι οπαδοί της- υπό τις οδηγίες του Κλοπ. Μια νέα γενιά οπαδών μπορούν πλέον να ζουν τις ιστορίες που οι γονείς τους και οι παππούδες τους, τους είχαν διηγηθεί... Μπορούν να ζουν το να ταξιδεύουν σε ξένες χώρες και να βλέπουν τους Reds να νικάνε σε πόλεις όπως το Μόναχο, για παράδειγμα.

Νομίζετε ότι οι οπαδοί της Λίβερπουλ ενοχλούνται ή ενδιαφέρονται για το meme που μπορεί να ποστάρει ένας οπαδός της Μάντσεστερ Σίτι, την ώρα που κάνουν πάρτι σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις και βλέπουν ότι η ομάδα τους μπορεί να φτάσει στον τελικό του Champions League για δεύτερη σερί σεζόν;

Ενας άλλος λόγος, ίσως, που οι ουδέτεροι δεν θέλουν να κατακτήσει το πρωτάθλημα η Λίβερπουλ, είναι το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στο Merseyside και την υπόλοιπη χώρα πολιτικά και κοινωνικά. «Scouse Not English», είναι μια φράση και ένα πανό που μπορείτε να δείτε περιστασιακά στο Kop, έχοντας τις ρίζες του στο (mis)management της περιοχής του Merseyside από την κυβέρνηση των Συντηρητικών στα 80's.

Το Λίβερπουλ ως πόλη εξελίχθηκε από τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ενωσης μετά την ανακήρυξη της σε "City of Culture" το 2008, αναρρώνοντας επιτέλους από τη "διαχειριζόμενη παρακμή" στην οποία την έβαλε η κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ. Καμία έκπληξη, επομένως, για το γεγονός ότι στην πόλη του Λίβερπουλ νιώθουν αποκομμένοι από την υπόλοιπη χώρα και ένα χάσμα έχει μεγαλώσει τις τελευταίες δύο δεκαετίες. Και ακόμη μία αντίφαση, έγκειται στο γεγονός ότι οι οπαδοί των άλλων ομάδων που καταφθάνουν στο Anfield για να τραγουδήσουν για την φτώχεια και την ανεργία, είναι μάλλον οι ίδιοι που συχνά λένε "να αφήσουμε τα πολιτικά έξω από το ποδόσφαιρο".

Οι άνθρωποι στην κοινωνία θέλουν ένα γέλιο, όχι να πρέπει να εξετάζουν βαθύτερα τις ευαισθησίες ή τις πραγματικότητες - και το ποδόσφαιρο είναι ένας μικρόκοσμος των θεμάτων που επηρεάζουν την ευρύτερη κοινωνία. Πάρτε το Brexit σαν παράδειγμα: Κάποιοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι ήταν ο γελοία περίεργος Boris Johnson που απευθυνόταν στις μάζες, παρά οι ειδικοί που ανέφεραν γεγονότα και χρησιμοποιούσαν την λογική.

Υπάρχει επίσης το χάσμα που δημιουργήθηκε από σχεδόν τρεις δεκαετίες που έπρεπε να υπομένουν ψευδείς ισχυρισμούς από την υπόλοιπη χώρα σχετικά με την καταστροφή του Hillsborough. Κάποιοι οπαδοί ακόμη αναφέρονται σε αυτό με το "always the victims" σύνθημα τους, παρά το γεγονός ότι επιτέλους ειπώθηκε η αλήθεια για τα γεγονότα του 1989.

Πίσω στο ποδόσφαιρο όμως. Τον Ιανουάριο, ένα άρθρο του δημοσιογράφου των Times Χενρι Γουίντερ, ο οποίος απολαμβάνει τον σεβασμό πάρα πολλών, με τίτλο "Κάθε οπαδός θα έπρεπε να πανηγυρίσει αν η Λίβερπουλ θριαμβεύσει" προκάλεσε αναταραχή στο διαδίκτυο.

Ξεπεράστε τον συναισθηματικό τίτλο, όμως, και θα δείτε ότι ο Γουίντερ "έδειξε" κάτι σημαντικό - η Λίβερπουλ έχει εξελιχθεί ως κλαμπ με λογικό, βιώσιμο και ξεκάθαρο πλάνο. Υπάρχει απόλυτη ευθυγράμμιση ανάμεσα στη διοίκηση, την ομάδα, το προπονητικό επιτελείο, το τιμ των μεταγραφών. Και δεν υπάρχει καμία πολιτική πάλη σαν κι αυτή που πλήττει πολλά κορυφαία κλαμπ (δείτε τις Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης και πολλές άλλες τα τελευταία χρόνια).

Η Λίβερπουλ δεν ξόδεψε περισσότερα από τις δυνατότητες της. Αγόρασε νέους, ταλαντούχους ποδοσφαιριστές και ναι, επένδυσε πολλά, αλλά αυτό έγινε επειδή κατάφερε επίσης να πουλήσει πολύ καλά και να αυξήσει τα έσοδα της εκτός γηπέδου. Είτε θέλουν να το καταλάβουν οι αντίπαλοι οπαδοί είτε όχι, η Λίβερπουλ μπορεί να τους διδάξει το πώς μπορείς να ανταγωνιστείς την απίστευτη φόρμα και τις ατελείωτες οικονομικές δυνατότητες της Μάντσεστερ Σίτι.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για παράδειγμα, όσο κι αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν οι οπαδοί της, αν θέλει να ξαναγίνει ανταγωνιστική με την συμπολίτισσα της, θα πρέπει να ακολουθήσει την λογική της Λίβερπουλ την τελευταία τριετία. Και δεν είναι η μόνη...

ΠΗΓΗ: FourFourTwo