Οι... καθηγητές του Χάρβαρντ δείχνουν τον δρόμο στη Γιουβέντους

Το πολλαπλάσιο του «Εμείς» προς τα «Εγώ», είναι ο καλύτερος δείκτης της ανάπτυξης μιας ομάδας. Εχει ουσιαστικά την ίδια αξία με το πιο διάσημο «Η ισχύς εν τη ενώσει» και το δικό τους ξαναμόνιασμα έρχεται να επιβεβαιώσει ότι όσο καλοί κι αν είναι και οι δύο όταν παίζουν μόνοι τους, τη στιγμή που βρίσκονται μαζί, είναι ικανοί να αλλάξουν τα δεδομένα και να απογειώσουν τις ικανότητές τους. Το ότι βρέθηκαν και πάλι συμπαίκτες ήταν μια αρχή, το ότι ξέρουν τόσο καλά ο ένας τον άλλον και μάλιστα στο πιο έμπειρό τους ήταν μια πρόοδος και το να παρασύρουν παρέα και τους υπόλοιπους, είναι η ελπίδα που θα οδηγήσει στην επιτυχία. Μήπως έχει δίκιο λοιπόν ο Ζοσέ Μουρίνιο; Μήπως ο Τζόρτζο Κιελίνι με τον Λεονάρντο Μπονούτσι συνθέτουν το κορυφαίο αμυντικό δίδυμο στον κόσμο;

«Ο κύριος Μπονούτσι κι ο κύριος Κιελίνι θα μπορούσαν να πάνε στο Χάρβαρντ, για να παραδώσουν μαθήματα πώς παίζουν οι κεντρικοί αμυντικοί. Είναι υπέροχο να τους βλέπεις να αγωνίζονται μαζί», ήταν τα αποθεωτικά λόγια του Ζοσέ μετά την εντός ήττα της Γιουνάιτεντ από τη Γιουβέντους το βράδυ της Τρίτης. Λίγο νωρίτερα ο Πορτογάλος τεχνικός και όλος ο καλός κόσμος είχε παρακολουθήσει τη Γηραιά Κυρία να σκοράρει νωρίς, να δίνει χώρο και την άμυνά της να διαχειρίζεται και να απορροφά την πίεση με σεμιναριακό τρόπο. Και αυτό να συμβαίνει μαεστρικά κατευθυνόμενη από τα δύο αφεντικά στα μετόπισθεν.

Πέρσι που ο Μπονούτσι βρέθηκε στη Μίλαν, η αλήθεια είναι ότι ούτε εκείνος τα πήγε καλά, ούτε η άμυνα της Γιούβε φαινόταν αγωνιστικά υγιείς. Το ομολόγησε κάποια στιγμή ακόμα και ο ίδιος ο αρχηγός των Τορινέζων. «Είναι μία πραγματικότητα ότι ο Μπονούτσι μας λείπει πολύ σε εμένα και τον Μπαρτσάλι και όχι μόνο σαν φίλος, αλλά μιλάω για τη λειτουργία της άμυνας». Το BBC που είχε μάθει να δουλεύει μαζί, έχασε το feeling του, αλλά στο «Ολντ Τράφορντ» φάνηκε ότι το έχει βρει ξανά και μάλιστα καλύτερα από ποτέ.

Είναι εκείνο το συναίσθημα που παλιότερα, σε άσχετο χρόνο, είχε περιγράψει ενδεικτικά ο Κιελίνι: «Με τον Μπονούτσι και τον Μπαρτσάλι έχουμε την αίσθηση της απόλυτης συνεννόησης. Πραγματικά δεν χρειάζεται να μιλάμε καθόλου στο γήπεδο. Ξέρουμε όλοι τι πρέπει να κάνουμε και το τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας ξεχωριστά». Κάπως έτσι αυτή η σιγουριά βγαίνει πιο έντονα, μέσω μίας απόλυτα ώριμης σύμπραξης δύο παικτών που είναι κολλητοί εκτός αγώνων και έχουν μάθει και να αγωνίζονται μαζί για πολλά χρόνια.

Σε αυτά εάν προστεθεί η συνολική συνοχή που επιδεικνύει η φετινή Γιούβε, η οποία βγάζει μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, έχοντας και τον απόλυτο game changer μπροστά, τότε αυτομάτως γίνεται ίσως το μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του ονείρου. Βέβαια, όλα αυτά οφείλονται σε τεράστιο βαθμό στην τυπάρα που βρίσκεται στον πάγκο. Για τον Μάξι Αλέγκρι τούτη η βελτίωση θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία σκέψη από εκείνες τις αυτάρεσκες που γουστάρουν οι προπονητές: «Ομαδική προσπάθεια σημαίνει μια ομάδα ανθρώπων που κάνει αυτό που λέω εγώ».

Follow me: @jorgekaraman