Η σημασία του πλάνου και η πραγματική δύναμη της Premier League

Ήταν παράξενη η φετινή μεταγραφική περίοδος για τους Άγγλους. Ζαλισμένoι ακόμα από την πορεία της εθνικής στο Μουντιάλ και την εκτόξευση της αξίας μερικών ποδοσφαιριστών της, ήταν υποχρεωμένοι να κλείσουν όλον τον σχεδιασμό πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα. Το γεγονός αυτό, πέραν του ότι μειώνει την διαπραγματευτική δύναμη των αγοραστών, καθώς η πίεση χρόνου λειτουργεί ως σύμμαχος εκείνων που θέλουν να πουλήσουν χωρίς να χαμηλώσουν απαιτήσεις, δίνει νέα δυναμική στον σχεδιασμό. Το πλάνο για την επόμενη σεζόν πρέπει να αρχίσει να εκπονείται πριν ακόμα τελειώσει η τρέχουσα και πλέον η πρακτική αυτή αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Η Λίβερπουλ, για παράδειγμα, η οποία ξόδεψε έναν σκασμό χρήματα, δεν έκανε ούτε μία κίνηση την τελευταία ημέρα των μεταγραφών. Μάλλον έκανε, αλλά ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η αποχώρηση του Ινγκς.

Ο Κεϊτά είχε κλείσει όσο ακόμα οι παίκτες του Κλοπ έδιναν τη μάχη τους για το πρωτάθλημα και το Champions League και οι προσθήκες στις υπόλοιπες θέσεις έγιναν αρκετά νωρίς, προκειμένου οι Ρεντς να μην μπουν σε πλειστηριασμούς και καταστάσεις πανικού. Από την άλλη, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ όχι απλά δεν κατάφερε να ενισχυθεί σε όλες τις θέσεις που είχε αναδείξει ο Ζοσέ Μουρίνιο στο τέλος της προηγούμενης σεζόν, αλλά κατέληξε σε ένα δραματικό κυνήγι στόπερ. Ένα κυνήγι, που έδειξε πανικό, έφερε απανωτές αρνήσεις και τελικά ένα συγκρουσιακό κλίμα, το οποίο μόνο ιδανικό δεν θεωρείται ενόψει πρεμιέρας.

Ο Ποκετίνο από την άλλη μίλησε για την επίδραση του Brexit στις μηδενικές μεταγραφές της ομάδας του, όμως σπό την άλλη δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Σπερς φτιάχνουν νέο γήπεδο και νέο προπονητικό, ενώ έχουν ήδη ένα ρόστερ που αποτελεί τον κορμό της εθνικής Αγγλίας, είναι εξελίξιμο και στα μέτρα του Αργεντινού προπονητή. Πιθανότατα, όπως έγινε πέρυσι, αν υπήρχε έξτρα χρόνος στο τέλος της περιόδου να έβαζε μερικές ακόμα προσθήκες.

Η μεταγραφική τρέλα πάντως φαίνεται ότι γίνεται εντονότερη με το νέο deadline. Η τιμή της απόκτησης του Κεπά είναι χαρακτηριστική, όπως και μερικών ακόμα περιπτώσεων. Τα χρήματα που φερόταν διατεθειμένη να δώσει η Γιουνάιτεντ για τον Μαγκουάιρ έμοιαζαν εκτός πραγματικότητας. Τα τελευταία χρόνια, κυρίως μετά την είσοδο της Παρί στο παιχνίδι η μπάλα έχει χαθεί πραγματικά, όμως η συρρίκνωση του καλοκαιρινού «παράθυρου» λειτουργεί ως συνένοχος στην τρέλα.

Η όλη κατάσταση όμως ανέδειξε κάτι ακόμα πολύ σημαντικό. Το στοιχείο που κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά στην Αγγλία, σε σχέση με τις άλλες χώρες. Την δυναμική της... μεσαίας τάξης. Είναι λογικό, όταν το τηλεοπτικό συμβόλαιο που αγγίζει τα 8.4 δις λίρες για την την τριετία 2016-19 φέρνει τα διπλάσια έσοδα από τον δεύτερο, που είναι η Bundesliga. Το τηλεοπτικό χρήμα και γενικώς η δυνατότητα των αγγλικών ομάδων να έχουν έσοδα, επιτρέπουν στην Γουέστ Χαμ να ξοδέψει σχεδόν 35 εκατομμύρια λίρες για τον Φελίπε Άντερσον, από τη Λάτσιο που έχασε την έξοδο στο Champions League στην ισοβαθμία. Δεν είναι μόνο η ικανότητα της Γουέστ Χαμ να δίνει όσα χρειάζεται για να πάρει τον παίκτη που θέλει από ομάδα του Καμπιονάτο, αλλά και το γεγονός ότι ο ποδοσφαιριστής «ψήνεται». Όχι μόνο από τα χρήματα, αλλά και από το πλάνο, από τον κόσμο, από το Λονδίνο. Από την Premier League γενικότερα. Κι ας ξέρει ότι πιθανότατα δεν θα παίξει Ευρώπη. Εκεί, είναι μια κατηγορία μόνοι τους.

Συνολικά, παρεμπιπτόντως, τα «σφυριά» δαπάνησαν 76.5 εκατομμύρια. H Φούλαμ έσπασε το φράγμα των 100. Έμεινε πίσω μόνο από Λίβερπουλ και Τσέλσι, κλέβοντας την παράσταση στην τελευταία μέρα και κάνοντας δικούς τους παίκτες που πάνε φουλ για βασικοί, αλλάζοντας εντελώς το επίπεδο της 11άδας της. Άσχετα με το αν θα δέσουν καλά ή αν θα αποδειχθούν οι ιδανικοί για να υπηρετήσουν το πλάνο του προπονητή, οι κινήσεις της και κυρίως τα ποσά αφήνουν τον παρατηρητή με ανοιχτό το στόμα.

Η Γουλβς του «αόρατου» Ζόρζε Μέντες δαπάνησε 80 εκατομμύρια λίρες, στην πρώτη της σεζόν στην Premier League και η Μπράιτον που θεωρητικά πάντα έχει στόχο την παραμονή, πάνω από 60. Η Έβερτον έβγαλε 81 εκατομμύρια από τα ταμεία της και έφερε τρεις παίκτες από την Μπαρτσελόνα. Όχι πιτσιρικάδες, ή μόνιμες ρεζέρβες. Οι δύο από τους τρεις ήταν στο Μουντιάλ. Ακόμα και η Μπόρνμουθ των 11.464 θεατών σε κάθε ματς (τόσα χωράει το γήπεδό της), έβγαλε 44.3 εκατομμύρια από τα ταμεία της και θεωρείται ότι «έλα μωρέ, δεν ξόδεψε και πολλά».

Η αγοραστική ικανότητα των «μικρομεσαίων» όχι απλά κάνει γρίφο τις ομάδες που θα βγουν Ευρώπη και εκείνες που θα πέσουν, αλλά αλλάζει όλη τη δυναμική. Το θέαμα, τα εμπόδια στους «μεγάλους», την προσέλευση στις κερκίδες τις ιστορίες που ξεπηδούν κάθε χρόνο και τρελαίνουν όλον τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Γι' αυτό στην κυριολεξία ο πρώτος μπορεί να χάσει τον τελευταίο, γι' αυτό μια Λέστερ μπορεί κάπου-κάπου να αντέξει μέχρι το τέλος.

Είναι θεμέλιο του προϊόντος. Και το προϊόν είναι εκείνο που φέρνει τον πακτωλό των τηλεοπτικών χρημάτων. Ο κύκλος της Premier League, που δεν υπάρχει πουθενά αλλού...