Κομμάτι της ανθρώπινης φύσης είναι το να αντιλαμβάνεσαι ότι έχει αρχίσει η παρακμή αλλά να μην μπορείς να αποδεχθείς ότι ουσιαστικά έχεις πιάσει πάτο, με αποτέλεσμα να προσπαθείς να καθυστερήσεις το αναπόφευκτο. Μπορεί να το καταφέρεις, αλλά και για όσο θα το καταφέρεις, γιατί το τέλος θα έρθει αργά ή γρήγορα, απλά θα παραμυθιάζεσαι ότι δεν είσαι και σε τόσο άσχημη θέση ή ότι μπορείς να ανατρέψεις την κατάσταση. Οι Ιταλοί παραμυθιάστηκαν όποτε μπορούσαν (Euro 2012, Euro 2016, οι τελικοί της Γιουβέντους στο Champions League) και δεν μπορούν να κατηγορηθούν επειδή, ως άνθρωποι, προσπάθησαν να ξεγελάσουν τους εαυτούς τους. Μπορούν να κατηγορηθούν επειδή επέτρεψαν να φτάσουν σε αυτή την κατάσταση, θα κατηγορηθούν σίγουρα αν δεν εκμεταλλευτούν την μεγαλύτερη αθλητική τραγωδία τους τα τελευταία 60 χρόνια ώστε να πάρουν την ανιούσα...

Η απουσία της Σκουάντρα Ατζούρα από το Μουντιάλ της Ρωσίας, είναι αυτομάτως το γεγονός αυτού. Ο,τι κι αν γίνει στα γήπεδα της Ρωσίας. Το «θα λείψει η Ιταλία» παίζει να είναι η φράση που έχουν πει οι περισσότεροι άνθρωποι περισσότερες φορές από το βράδυ της Δευτέρας αλλά το κακό δεν είναι αυτό. Το κακό είναι ότι ακόμη κι αν πήγαιναν οι Ατζούρι στο Μουντιάλ, όταν θα τελείωναν τις υποχρεώσεις τους εκεί, πάλι το ίδιο θα λέγαμε: «Λείπει η Ιταλία ρε γαμώτο...». Γιατί αυτό που παρουσιάζεται στις μεγάλες διοργανώσεις μετά το Euro 2008, με εξαίρεση την αναλαμπή του 2012, δεν είναι Ιταλία. Είναι ο καθρέφτης του ιταλικού ποδοσφαίρου, έτσι όπως το κατάντησαν αυτοί που το διοικούν. Το 2006 οι Ιταλοί δεν πανηγύρισαν μόνο στο Βερολίνο. Πανηγύρισαν και λίγες μέρες μετά για τις αποφάσεις του Calciopoli, οι οποίες υποτίθεται θα οδηγούσαν σε καλύτερες μέρες...

Εντεκα χρόνια μετά, τι διαφορετικό υπάρχει στο ιταλικό ποδόσφαιρο; Τι έχει γίνει προς το καλύτερο δηλαδή; Τίποτα. Αντί για το Delle Alpi υπάρχει το Juventus Stadium, το Friulli της Ουντινέζε έχει μετατραπεί στη σύγχρονη Dacia Arena και κάπου εκεί σταματάει η... απαρίθμηση όσων θετικών έχουν γίνει στο calcio μία δεκαετία τώρα. Η Ιταλία δεν είχε απολύτως καμία ιδέα, απολύτως κανένα πλάνο για το πώς θα κάνει πιο όμορφο, πιο ανταγωνιστικό, πιο ελκυστικό για τους ξένους ένα πρωτάθλημα που η ίδια φώναξε ότι είναι αναξιόπιστο (το έχουμε ξαναγράψει, είναι η μεγαλύτερη ανοησία που έκαναν ποτέ, πολύ απλά επειδή οι ανταγωνιστές τους δεν θα το έκαναν ποτέ) και συνέχισαν να ζουν στο παρελθόν. Οχι ημερολογιακά, αλλά στις αντιλήψεις τους.

Είμαστε στο 2017-18 και στο ιταλικό ποδόσφαιρο κάνουν ακόμη κουμάντο παράγοντες που δεν θέλουν κάποια αλλαγή, δεν θέλουν να μπουν στη σύγχρονη βιομηχανική εποχή του ποδοσφαίρου, επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτή. Η Ιταλία είναι η χώρα στην οποία ένας απίθανος όπως ο Κάρλο Ταβέκιο έγινε πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας πριν λίγα χρόνια απλά και μόνο επειδή δεν τον ήθελε ο "εκπρόσωπος του κακού" Αντρέα Ανιέλι και επανεξελέγη επειδή... τον ήθελε αυτή τη φορά ο Ανιέλι. Η Ιταλία είναι η χώρα στην οποία δεν μπορούν να συμφωνήσουν, επί χρόνια, σε ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής για την προεδρία της Lega, με αποτέλεσμα να κάνει κουμάντο και σε αυτή ο Ταβέκιο. Η Ιταλία είναι η χώρα στην οποία το ποδόσφαιρο λειτουργεί με βάση πανάρχαιους αθλητικούς νόμους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την αθλητική δικαιοσύνη: Σε όλο τον πλανήτη είσαι αθώος μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο, στον μεσαίωνα της ιταλικής αθλητικής δικαιοσύνης είσαι ένοχος μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.

Αυτός ο φόβος ή η ανικανότητα όσων κάνουν κουμάντο στα γραφεία, να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο, να μπουν στο σήμερα, με κάποιο τρόπο έχει περάσει σε όλο το ποδοσφαιρικό κίνημα της χώρας. Για κάθε παράγοντα που φοβάται ή δεν μπορεί να μπει στη διαδικασία κατασκευής γηπέδου, έστω ρύθμισης των χρεών του συλλόγου, μπορούμε να βρούμε και έναν προπονητή που φοβάται να εμπιστευθεί τους Ιταλούς ποδοσφαιριστές. Οι Μαρτσέλο Λίπι και Φάμπιο Καπέλο χτυπούν εδώ και χρόνια τα καμπανάκια για τον τεράστιο αριθμό, που μεγαλώνει όλο και περισσότερο, των ξένων ποδοσφαιριστών που εμπιστεύονται οι ιταλικές ομάδες, χωρίς αυτοί να τους προσφέρουν ουσιαστικά τίποτα. Ή τουλάχιστον όχι όσα θα έπρεπε. Κι όμως, οι ξένοι είναι σε πρώτο πλάνο και οι Ιταλοί πιο πίσω.

Ετσι, φτάνουμε στο σημείο οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές να είναι πλέον οι πιο κακομαθημένοι αλλά να μην φταίνε οι ίδιοι για αυτό... Ο Βεράτι έχει φτάσει 25 ετών και οι Ιταλοί λένε και γράφουν ότι "μπορεί να γίνει Πίρλο". Πότε; Στα 32 του; Ο Ινσίνιε είναι 26 και δεν έχει καθιερωθεί ακόμη στην εθνική ομάδα. Ο Μπερναρντέσκι είναι 23 και στη Γιουβέντους λένε ότι είναι ένας νεαρός που αποτελεί επένδυση για το μέλλον. Ποιο μέλλον; Τον Ντελ Πιέρο, κάποτε, η ίδια ομάδα τον έκανε ηγέτη της από τα 21. Δεν φταίει ο Φεντερίκο που δεν έχει το ταλέντο του Αλεξ, αλλά πώς θα μπει για να κάνει τη διαφορά στην εθνική ομάδα όταν αντιμετωπίζεται σαν πιτσιρικάς; Ο Ρουγκάνι είναι 23 και ο Ρομανιόλι 22 αλλά αντί να είναι το βασικό αμυντικό δίδυμο της εθνικής ομάδας, προσπαθούν να πείσουν πρώτα ότι είναι καλοί για τις ομάδες τους.

Ταλέντο υπάρχει στην Ιταλία, προπονητές που να πιστεύουν σε αυτό το ταλέντο, όμως, φαίνεται ότι δεν υπάρχουν. Οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές, πλέον, μεγαλώνουν με την λογική ότι μέχρι τα 25-26 τους είναι ταλέντα, οπότε όταν έρχεται η ώρα να βγουν μπροστά, νιαουρίζουν... Φταίνε αυτοί όμως, ή όσοι δεν τους εμπιστεύονται και τους ζητάνε μετά, ξαφνικά, να αποτρέψουν την ντροπή του αποκλεισμού από το Μουντιάλ; Φταίνε μόνο οι προπονητές ή φταίνε και οι παράγοντες, οι οποίοι δεν έχουν απολύτως κανένα πλάνο για τον τρόπο λειτουργίας των εθνικών ομάδων; Υπάρχει κανείς που να χαράσσει πλάνο στην FIGC σε ό,τι αφορά το πώς θα δουλεύουν όλες οι εθνικές ομάδες, πώς θα αντλούν όλα τα ταλέντα, πώς θα τα επεξεργάζονται και θα δουλεύουν μαζί τους από τις πολύ μικρές ηλικίες;

Πριν λίγα χρόνια η ομοσπονδία είχε ανακοινώσει με υπερηφάνεια ότι αναλαμβάνουν τα συγκεκριμένα πόστα οι Αρίγκο Σάκι και Ρομπέρτο Μπάτζιο. Ο πρώτος είναι πλέον αρθρογράφος στη Gazzetta dello Sport και σχολιαστής στη Mediaset, ο δεύτερος έφυγε σε χρόνο-ρεκόρ αφού κατάλαβε ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνει την "γλάστρα". Τόσο σοβαρό ήταν το πλάνο του Αμπέτε πριν λίγα χρόνια και του Ταβέκιο τα τελευταία...

«Αποκάλυψη» είχε χαρακτηρίσει πριν κάποιους μήνες ο πρόεδρος της ομοσπονδίας το ενδεχόμενο να μην προκριθεί η Σκουάντρα Ατζούρα στο Μουντιάλ. Ευτυχώς για την Ιταλία, η Αποκάλυψη ήρθε! Κι επειδή είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα του calcio είναι μόνο η συμπαθητική φιγούρα που ονομάζεται Τζιαμπιέρο Βεντούρα, οι Ιταλοί θα πρέπει να εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται και να τα σαρώσουν όλα. Ολα όμως.

Να εξαναγκάσουν σε αποχώρηση ή να οδηγήσουν στην απομόνωση και κατ' επέκταση στην καταστροφή όσους παλαιολιθικούς παράγοντες παραμένουν στο ποδόσφαιρο τους, να υποχρεώσουν τις ομάδες να αρχίσουν να λειτουργούν σαν εταιρίες και να βάλουν μπρος για την κατασκευή γηπέδων, να φέρουν σε πρώτο πλάνο τον Ιταλό ποδοσφαιριστή, να προχωρήσουν σε αναδιάρθρωση του αριθμού των ομάδων στα πρωταθλήματα τους, να αλλάξουν την λογική της αθλητικής δικαιοσύνης, να ρίξουν μια ματιά στη Γερμανία για να δουν πώς πρέπει να δουλεύει η ομοσπονδία με τα κλιμάκια όλων των εθνικών ομάδων της και στην Αγγλία για το πώς διαφημίζεις το προϊόν και ανεβάζεις τα έσοδα.

Αν η Ιταλία έκανε το καθήκον της και πήγαινε στο Μουντιάλ, οι Ιταλοί θα έβλεπαν το πόσο ανταγωνιστική είναι αυτή την στιγμή η βαθμολογία στη Serie A και θα πίστευαν ότι κάνουν βήμα μπρος. Τώρα που έπιασαν πάτο και επιτέλους θα πονέσουν όσο πρέπει, έχουν την μεγαλύτερη ευκαιρία που θα μπορούσε να τους παρουσιαστεί ώστε να αρχίσουν να λειτουργούν και πάλι με πλάνο. Και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από το να έκανε ο Τζίτζι το ρεκόρ των έξι Μουντιάλ. Γιατί αυτή θα ήταν η μόνη "χαρά" της Σκουάντρα Ατζούρα στη Ρωσία...