Ο μοναχικός δρόμος του Ποκετίνο

Την περίοδο που η Λέστερ όδευε προς τον τίτλο και ο Ρανιέρι ήταν talk of the town σε όλη την Ευρώπη, γράφαμε πως ο προπονητής της χρονιάς δεν είναι ο Ιταλός, αλλά ο Μαουρίτσιο Ποκετίνο, ο οποίος δεν δημιούργησε μια ομάδα με ημερομηνία λήξης. Το πρότζεκτ του χτίστηκε από τα χαμηλά, χωρίς φανφάρες και βεντέτες, παρουσιάζοντας διαρκή εξέλιξη. Ένας ζωντανός οργανισμός μπολιασμένος από τη φιλοσοφία του Αργεντινού, ο οποίος άλλαξε συθέμελα το White Hart Lane, ξηλώνοντας νοοτροπίες και τακτικές βαθιά ριζωμένες στα αποδυτήρια και τον αγωνιστικό του χώρο.

Στην αυγή του νέου Πρωταθλήματος λοιπόν η Τότεναμ είναι η μοναδική διεκδικήτρια του τίτλου που δεν έχει κάνει ούτε μεταγραφή. Γιατί είναι διεκδικήτρια; Μα γιατί χωρίς να έχει πετροδόλαρα και ακριβοθώρητες μεταγραφές την τελευταία διετία πιθανότατα σε διάρκεια ήταν η καλύτερη ομάδα της Premier League. Για πρώτη φορά μετά το 1964-65 έμεινε για μια ολόκληρη σεζόν αήττητη στην έδρα της. Τερμάτισε δεύτερη, συγκέντρωσε περισσότερους πόντους από κάθε άλλους σε βάθος διετίας, είχε και έχει στη φαρέτρα της τον πρώτο σκόρερ σε δύο σερί σεζόν, αρκετά σταθερή άμυνα και τον κορμό της εθνικής Αγγλίας που συνεχίζει να εξελίσσεται. Σε ένα περιβάλλον που θυμίζει όλο και περισσότερο φούσκα, η οποία τεντώνει επικίνδυνα τα τοιχώματά της απολαμβάνοντας μια ευμάρεια που τούτη τη στιγμή μοιάζει να ανησυχεί ελάχιστους για το μέλλον. «Η γνώμη μου είναι ότι όλο αυτό είναι μη βιώσιμο. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτή είναι η γνώμη και των άλλων συλλόγων της Premier League, αλλά μετά ποσά που πληρώνουν δεν μπορώ να δω πως μακροπρόθεσμα θα γίνει βιώσιμο. Εμείς διαχειριζόμαστε την ομάδα, σκεφτόμαστε με τον πρέποντα τρόπο. Υπάρχουν περίοδοι που ίσως τα καταφέρνουν, αλλά δεν μπορείς μακροπρόθεσμα να ξοδεύεις περισσότερα από όσα βγάζεις», σχολίασε ο ισχυρός άνδρας των Λονδρέζων, Ντάνιελ Λίβι.

Ο Ντάνι Ρόουζ ήταν ο πρώτος που σήκωσε τη σημαία της ανταρσίας για τον τρόπο που επιλέγει να λειτουργεί μεταγραφικά η Τότεναμ, κάνοντας λόγο για μεταγραφές που πρέπει να ψάξεις στο google και θεωρώντας ότι αμείβεται με χρήματα που δεν αντιπροσωπεύουν την αξία του. Έσπευσε να ζητήσει συγγνώμη, όμως οι δηλώσεις του έκαναν το γύρο του κόσμου και ώθησαν αρκετά Media να κοιτάξουν προσεκτικότερα τα συμβόλαια στους Σπερς. Πέρυσι τον Σεπτέμβριο ο Ντέλε Άλι, από τους πλέον κομβικούς παίκτες, υπέγραψε συμβόλαιο με 50.000 λίρες την εβδομάδα. Είναι πιθανόν σύντομα να του προσφερθεί νέο, καθώς άλλαξε και ατζέντη, όμως μια ενδεχόμενη μεταγραφή σε ομάδα του Μάντσεστερ ή στην Τσέλσι για παράδειγμα θα μπορούσε να στείλει το συμβόλαιό του σε εντελώς διαφορετικά επίπεδα. Το ταβάνι των Σπερς φτάνει τις 100.000, στα ίδια επίπεδα δηλαδή με τη Γουέστ Χαμ και την Κρίσταλ Πάλας και περιλαμβάνει τους Κέιν και Γιορίς. Ο Ντάιερ παίρνει 75.000 και μια πιθανή μεταγραφή μπορούσε να του διπλασιάσει το μισθό.

Όμως αυτός είναι ο δρόμος που έχει χαράξει η Τότεναμ και παρά τα όσα γράφονται κατά καιρούς, παρά τα χαμηλά συμβόλαια σε σχέση με τους ανταγωνιστές, καταφέρνει να κρατά τα δυνατά χαρτιά της και να τα πλαισιώνει κάθε χρόνο με πρόσωπα στην ίδια λογική. Ο Γουόκερ ήταν η εξαίρεση, όμως τα 50 εκατομμύρια για έναν αμυντικό ήταν άκρως δελεαστικά. Ο Ποκετίνο άλλωστε έχει δείξει ότι πιστεύει πολύ στον Τρίπιερ και ήταν εκείνος που έδωσε τη συγκατάθεσή του, έχοντας προφανώς πλάνο για τη συνέχεια. Έχει ενδιαφέρον το πως αυτό θα εξελιχθεί. Σε μια σεζόν όπου τα χρήματα για τους πλάγιους μπακ ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, μιας και η συμβολή τους στις σύγχρονες τακτικές γίνεται όλο και πιο σημαντική, η Τότεναμ προς το παρόν έχει περιορισμένες λύσεις.

Οι Σπερς όμως έχουν έτοιμο το βασικό κορμό και ένα βάθος πάγκου που χρειάζεται μεν ενίσχυση, αλλά είναι δομημένο στην ίδια φιλοσοφία. Έχει δουλέψει με τον προπονητή, γνωρίζει τις απαιτήσεις του ως προς το πρέσινγκ και τον τρόπο ανάπτυξης, τη δυναμική. Ξέρει καλά τα αποδυτήρια, έχει ιδρώσει μαζί με τους «βασικούς» στις προπονήσεις, έχει δοκιμαστεί σε συνθήκες αγώνα και πίεσης. Θέλει κι άλλους, έχει όμως το πλεονέκτημα του να μπαίνει στην νέα χρονιά στρωμένη, με την ίδια ομάδα. Το γήπεδο είναι ένα ερωτηματικό, καθώς μέχρι το νέο White Hart Lane να ανοίξει τις πύλες του η Τότεναμ θα κάνει έδρα της το Γουέμπλεϊ και μένει να δούμε αν αυτό θα την επηρεάσει. Πέραν του ψυχολογικού παράγοντα, το γήπεδο των τελικών έχει 8% μεγαλύτερη επιφάνεια αγωνιστικού χώρου. Ο Ποκετίνο, βέβαια, αυτό μπορεί να το μετατρέψει σε πλεονέκτημα.

Οι Λονδρέζοι αρνήθηκαν να συσχετίσουν την μηδενική μεταγραφική ενίσχυση με τα κόστη για το νέο γήπεδο. «Δεν είμαστε ένας σύλλογος που σήμερα μπορεί να χτυπηθεί με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη Σίτι για έναν παίκτη. Δεν μπορούμε να δώσουμε μια τέτοια μάχη. Εμείς έχουμε διαφορετικό τρόπο», είπε πρόσφατα ο 45χρονος, ο οποίος όμως ξεκαθάρισε μετά την πρόσφατη φιλική ήττα από τη Σίτι ότι χρειάζεται ενίσχυση. Όχι γιατί η 11άδα του υστερεί κάπου, αλλά γιατί ο έξτρα ανταγωνισμός αυξάνει την πίεση στους ενδεκαδάτους, δεν τους αφήνει να επαναπαυτούν.

Όλα δείχνουν ότι η Τότεναμ προς το τέλος της μεταγραφικής περιόδου, όταν οι υπεραξίες θα έχουν πέσει αρκετά, θα κάνει κινήσεις. Είτε αυτή είναι η ο Μπάρκλεϊ, είτε ο Σάντσες, είτε ποδοσφαιριστές μικρότερης χρηματικής αξίας με μεγαλύτερα περιθώρια εξέλιξης, το ρόστερ, τουλάχιστον σε έναν βαθμό λογικά θα συμπληρωθεί. Όμως το βασικό είναι ότι ο Ποκετίνο βλέπει την ομάδα του να κινείται πάνω στις αρχές που φρόντισε ο ίδιος από την αρχή να της εμφυσήσει. Της διάρκειας και της συνεχούς εξέλιξης, της εμπιστοσύνης και της αμοιβαίας συνεισφοράς. Ο Αργεντινός πιστώνεται την εξέλιξη του Χάρι Κέιν σε top class επιθετικό, την μετατροπή του Ντάιερ σε παίκτη-κλειδί, την εκτόξευση του Ντέλε Άλι, το ρόλο στον Ντεμπελέ που έγινε κομβικός και τη δημιουργική μπαγκέτα στον Έρικσεν, το ταίριασμα του Γοουανιγιάμα, του Σον. Και φυσικά την μονιμοποίηση στην τετράδα με μέσο όρο 11άδας τα 24 χρόνια.

Η Τότεναμ έμεινε να κοιτάζει απ' έξω το μεταγραφικό θέατρο του παραλόγου που έλαβε χώρα φέτος το καλοκαίρι και ευελπιστεί να δώσει τις απαντήσεις της εκεί που τελικά μετρούν όλα. Στο χορτάρι. Θα είναι, αλήθεια, μια νίκη του ποδοσφαίρου αν τα καταφέρει...