120 χρόνια Μίλαν: Οι τρεις χρυσές εποχές (Poll)

Η Μίλαν τώρα. Η Μίλαν στις αρχές των 80s με τους υποβιβασμούς και τους δύο τίτλους στη Serie B. Η Μίλαν των 44 ετών (1907-1951) δίχως πρωτάθλημα. Υπήρξαν μεγάλες περίοδοι με κενά διαστήματα, στα οποία πάλευε να επανεφεύρει τον εαυτό της. Να βγει στο προσκήνιο, να κυριαρχήσει, μα δεν τα κατάφερνε. Ωστόσο, δεν είναι αυτή η εικόνα, η σκέψη που έχεις στο μυαλό σου, όταν συλλογίζεσαι το μεγαλείο της. Οι Ροσονέρι ιστορικά υπήρξαν τεράστιοι και έστησαν τρεις εκπληκτικές ομάδες. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ακριβώς τρεις ομάδες με την έννοια της απόλυτης συνέχειας. Μα υπήρξαν αυτές οι τρεις εποχές, όπου έγραψαν ιστορία. Ποια ήταν όμως η καλύτερη όλων;

Ορισμένοι θα έβαζαν στην κουβέντα και την εκπληκτική παρέα του "Gre-No-Li". Των τριών Σουηδών δηλαδή, Γκούναρ Γκρεν, Γκούναρ Νόρνταλ και Νιλς Λίντχολμ, οι οποίοι τη δεκαετία του '50 μετακόμισαν στο Μιλάνο και άλλαξαν το status του club, οδηγώντας το στην κορυφή του Καμπιονάτο. Ωστόσο, οι τρεις πιο ολοκληρωμένες εποχές της Μίλαν ξεκινούν από την εμφάνιση ενός εκ των κορυφαίων Ιταλών τεχνικών στον πάγκο της...

1961-'69
Ο Νερέο Ρόκο συγκαταλέγεται δικαίως στο hall of fame του ιταλικού ποδοσφαίρου. Βρέθηκε στο τιμόνι της Μίλαν το 1961, έπειτα από προϋπηρεσία σε μικρές ομάδες και στην πρώτη του χρονιά εκεί, την οδήγησε στο Σκουντέτο. Οι δικές του θητείες στο Μιλάνο ήταν δύο (1961-'63, 1967-'73) και συνοδεύτηκαν με τις πρώτες χρυσές σελίδες στο βιβλίο του συλλόγου. Ο Ρόκο έστησε την ομάδα του πάνω στο ταλέντο του πιτσιρικά Τζάνι Ριβέρα και δικαιώθηκε, εξάγοντας έναν εκ των σπουδαιότερων Ιταλών ποδοσφαιριστών, αν όχι τον κορυφαίο. Ουσιαστικά εκείνη η Μίλαν είχε δύο σημαντικές ομάδες, με τρεις σπουδαίους κοινούς παρανομαστές: τους Ρόκο, Ριβέρα και Τραπατόνι.

Τα Σκουντέτι του 1962 και 1968, αλλά κυρίως τα δύο Πρωταθλητριών κόντρα στην τεράστια Μπενφίκλα του Εουσέμπιο (1963) και του πρώιμου Αγιαξ του Κρόιφ (1969), απογείωσαν τη φήμη της. Ειδικά σε εκείνο το 4-1 επί του Αίαντα, ήταν εκτυφλωτική. Επίσης, το 1968 είχε κατακτήσει το Κυπελλούχων κόντρα στο Αμβούργο και έναν χρόνο αργότερα πήρε και το Διηπειρωτικό. Σε εκείνες τις δύο θητείες, εκτός των Ριβέρα, Τραπατόνι, εκείνοι που ξεχώρισαν από τις δύο σπουδαίες ομάδες που έστησε ο Ρόκο, ήταν ο παππούς Μαλντίνι, ο Σνέλινγκερ, ο Χάμριν, ο Αλταφίνι και ο Πράτι, με τους δύο τελευταίους να θεωρούνται θρύλοι του club.

1986-'96
Επειτα από τους διαδοχικούς υποβιβασμούς στις αρχές της δεκαετίας και το οικονομικά προβλήματα, εμφανίστηκε το 1986 ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για να αλλάξει για πάντα το ρου της ιστορίας. Γι' αυτό και ξεκινάμε αυτή την περίοδο από εκείνη τη χρονιά. Την αμέσως επόμενη προσλαμβάνει τον Αρίγκο Σάκι και κάπου εκεί δημιουργείται μία από τις πιο σπουδαίες ομάδες που είδε ποτέ το παιχνίδι γενικότερα. Μαζί του στήνεται στο Μιλάνο και η επική ολλανδική τριάδα των Φαν Μπάστεν-Ράικαρντ-Γκούλιτ. Στην άμυνα οι Μπαρέζι, Κοστακούρτα και Τασότι (θρύλοι οι δύο πρώτοι) και ένα μωρό, ο Πάολο Μαλντίνι, χτίζουν το τείχος, ενώ στους μπροστινούς προστίθεται ο εργάτης Αντσελότι και ο βιρτουόζος Ντοναντόνι. Ολοι αυτοί θα παίξουν κάτι διαφορετικό και πολύ μπροστά από την εποχή τους. Θα... κλέψουν από τη Νάπολι του Μαραντόνα το Σκουντέτο του 1988 και τις δύο επόμενες χρονιές θα σηκώσουν τη μεγάλη κούπα της Ευρώπης, διαλύοντας 4-0 τη Στεάουα Βουκουρεστίου και με το 1-0 επί της Μπενφίκα. Τις ίδιες χρονιές θα κυριαρχήσουν σε Ευρώπη και κόσμο με τα δύο Σούπερ Καπ και τα ισάριθμα Διηπειρωτικά.

Κάπου εκεί θα υπάρξει η αλλαγή σκυτάλης, με τον Φάμπιο Καπέλο να αναλαμβάνει τα ηνία από τον Σάκι και να εξελίσσει το έργο του. Εχοντας τις ίδιες βάσεις αγωνιστικά, θα αλλάξει τους Ολλανδούς και θα προσθέσει τους Ντεσαγί, Πανούτσι, Αλμπερτίνι, Μπόμπαν, Σάβιτσεφ, για να τρελάνει όλον τον κόσμο στην Αθήνα το 1994, διαλύοντας στο “ΟΑΚΑ” 4-0 την “dream team” της Μπαρτσελόνα του Κρόιφ. Είχαν προηγηθεί τρία διαδοχικά πρωταθλήματα (1992, 1993, 1994) και ο υπέροχος εκείνος κύκλος θα κλείσει με το Σκουντέτο του 1996.

2003-'07
Η απογοητευτική 6η θέση του 2001 φέρνει στο τιμόνι τον Κάρλο Αντσελότι. Ο Καρλέτο έχει για αρχηγό τον αλλοτινό συμπαίκτη του και Νο1 legend του club. Ναι, ο Πάολο Μαλντίνι συνεχίζει και αυτή τη φορά έχει δίπλα του στην άμυνα μία απίστευτη συντροφιά. Αρχικά ο Κοστακούρτα και στη συνέχεια ο Νέστα και κάποια στιγμή ο Καφού. Σταδιακά θα βρεθούν μαζί τους οι Σεβτσένκο, Ρούι Κόστα, Πίρλο, Κακά, Γκατούζο, Ιντζάγκι, Κρέσπο. Σε σχέση με το παρελθόν αυτή η Μίλαν είναι πιο κυνική. Πιο σκληρή, ακόμα πιο ιταλική. Συνδυάζει τη φινέτσα και την ποιότητα με τον ομαδικό τρόπο εργασίας. Το πρωτάθλημα του 2004 φέρνει την πρώτη χαρά και ακολουθούν οι τρεις τελικοί Champions League σε έξι χρόνια. Το 2003 θα νικήσει τη Γιουβέντους στα πέναλτι και το 2007 θα πάρει εκδίκηση στο “ΟΑΚΑ” από τη Λίβερπουλ.

Δύο χρόνια νωρίτερα θα έχει γνωρίσει εις βάρος της τη μεγαλύτερη ανατροπή σε τελικό, με τους Reds να της κάνουν το 3-0, 3-3 και να της παίρνουν την κούπα από την άσπρη βούλα. Με το Διηπειρωτικό του 2007 θα κλείσει ένας υπέροχος κύκλος, που μέχρι τις μέρες μας δεν έχει επαναληφθεί και ούτε δείχνει σημάδια ότι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.