Την ημέρα που νίκησε τη Νάπολι και πήγε στο +6 για να δώσει σε όλους την εντύπωση ότι θα δουν ένα πρωτάθλημα χωρίς ενδιαφέρον για τη μάχη του τίτλου, την ίδια μέρα η Γιούβε έδειξε ότι υπάρχει ενδιαφέρον και μάλιστα μεγάλο. Οχι απαραίτητα για το αγωνιστικό κομμάτι, αλλά για το διοικητικό, αφού ο Μπέπε Μαρότα ανακοινώνοντας την αποχώρηση του σε ζωντανή σύνδεση με το Sky Italia αμέσως μετά τη λήξη, έπιασε στον ύπνο τους πάντες. Ακόμη και τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Τα συνηθίζει κάτι τέτοια ο Μπέπε όμως. Οπως είχαν συνηθίσει και οι Γιουβεντίνοι τον ίδιο, σε μια σχέση που πέρασε από όλα τα στάδια...

Λένε, αν μπούμε σε μακάβριο mood, ότι η σημαντικότητα ενός ανθρώπου φαίνεται από πόσοι είναι εκεί για να τον αποχαιρετήσουν όταν ετοιμάζεται για το τελευταίο ταξίδι. Ο Μαρότα, ζωή να έχει, δεν ετοιμάζεται για κάτι τέτοιο. Το ταξίδι που θα κάνει, για αρχή, θα είναι απλά από το Τορίνο ως το Βαρέζε, τη γενέτειρα του, όπου θα ηρεμήσει και θα αποφασίσει τι θα κάνει από εδώ και πέρα. Κι όσο θα σκέφτεται το "μετά", οι οπαδοί των Μπιανκονέρι θα σκέφτονται το "πριν", το πώς ο 61χρονος παράγοντας άρχισε το 2010 έχοντας να αντιμετωπίσει ένα χάος και τελικά έβαλε σε τάξη τα πάντα. Και πάνω από όλα, έκανε την ομάδα πρώτη της τάξης, αγωνιστικά ή οικονομικά. Ο Μπέπε άρχισε τη δουλειά στο Τορίνο μέσα σε αμφισβήτηση, έγινε στόχος οπαδών και οπαδικού Τύπου πολύ νωρίς, στη συνέχεια κέρδισε την "ανοχή" όλων, μετά την εκτίμηση και στο τέλος την εμπιστοσύνη. Και γι' αυτό τώρα που έγινε γνωστή η αποχώρηση του, το σύνολο των Γιουβεντίνων δεν αισθάνονται και τόσο καλά...

Οι Ιταλοί συνηθίζουν να γράφουν και να λένε ότι η πρόοδος της Γιουβέντους επί προεδρίας Αντρέα Ανιέλι είναι πραγματική, σταθερή και στέρεη επειδή έγινε με τον ίδιο ρυθμό αγωνιστικά και οικονομικά. Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο κοπλιμέντο για τη δουλειά του Μαρότα. Του παράγοντα που έφτασε κάποτε κοντά στον Λουίς Σουάρες, που σκόρπισε απογοήτευση και άκουσε διάφορα όταν έπαιρνε τον Νίκλας Μπέντνερ, που "έκλεβε" τον Κάρλος Τέβες, που δεν άφηνε κανέναν καλό ελεύθερο να υπογράψει αλλού, που έκανε επίδειξη δύναμης ή αλαζονείας με την αρπαγή του Γκονσάλο Ιγουαΐν, που έβαζε σε όλους τους παίκτες -ακόμη κι αν το έλεγε πλαγίως και ποτέ ευθέως- ποσό πώλησης, που προκαλούσε σεισμό ντύνοντας Μπιανκονέρο τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Διόρθωση: Αυτή η μεταγραφή, είναι και αυτή που σήμανε το τέλος του Μαρότα από τη Γιουβέντους, αν πιστέψουμε τα ιταλικά ρεπορτάζ.

Σύμφωνα με αυτά, ο Μπέπε οδηγήθηκε στην έξοδο από τον Αντρέα Ανιέλι, με τον οποίο άρχισαν οι διαφωνίες από τον περασμένο χειμώνα. Υπέρ της συντηρητικής πολιτικής ανάπτυξης ο γενικός διευθυντής, υπέρ μιας πιο επιθετικής πολιτικής με περισσότερο ρίσκο, πλέον, ο πρόεδρος. Οχι πεπεισμένος 100% ότι πρέπει να γίνει η μεταγραφή του CR7 ο Μαρότα, αποφασισμένος να τον αποκτήσει ο Ανιέλι. Κι όταν έρχεται η πρώτη δυνατή διαφωνία και το θέμα δε λύνεται άμεσα, απλά περιμένεις την επόμενη, για να αρχίσει από ένα σημείο κι έπειτα η αντίστροφη μέτρηση. Ως ρεαλιστής, ο 61χρονος παράγοντας λογικά θα το είχε καταλάβει πού πάει το πράγμα. Το "ρεαλιστής", πάντως, αφορά μόνο την επαγγελματική πλευρά του Μαρότα, γιατί από εκεί και πέρα υπάρχει και η καλλιτεχνική πλευρά του.

«Ο γενικός διευθυντής της Γιουβέντους είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει την τέχνη. Ειδικά τους ζωγράφους, τους πίνακες, αλλά γενικά τις τέχνες. Και ως λάτρης, συνηθίζει να λέει ότι η πραγματική ομορφιά στην τέχνη είναι η τέλεια ατέλεια», έγραφε πριν δύο χρόνια ο Carlo Laudisa της Gazzetta dello Sport. Κι επειδή ήταν και είναι λάτρης, ο Μαρότα, έστω άθελα του, με αυτή τη λογική έχτιζε πάντα και τη Γιούβε αγωνιστικά. Δυνατή άμυνα και δυνατό κέντρο αλλά θέμα στην επίθεση. Δυνατή άμυνα και δυνατή επίθεση αλλά θέμα στο κέντρο. Πάντα κάτι έλειπε. «Είναι η τέλεια ατέλεια, αγαπήστε λίγο την τέχνη, μην ασχολείστε συνέχεια με την μπάλα», ήταν η υπεράσπιση του απέναντι στους δημοσιογράφους, χαριτολογώντας, όποτε του επισήμαναν ότι πάντα κάτι έλειπε για να είναι η Κυρία απολύτως δυνατή παντού.

Ο Μπέπε δεν επανέφερε μόνο αγωνιστικά τη Γιούβε στην κορυφή μετά το Calciopoli και τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν. Δεν την έκανε ξανά δυνατή οικονομικά, μόνο. Πέρα από αυτά, κατάφερε να της δώσει και ένα άλλο προφίλ, ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη εικόνα που καμία σχέση δεν είχε με τη Γιούβε του Λουτσιάνο Μότζι. Ο Lucky Luciano ήταν ο κακός, αυτός που είτε νικούσε είτε έχανε γινόταν όλο και πιο αντιπαθητικός. Ο Μαρότα είναι ο καλός, αυτός που δεν έγινε καθόλου αντιπαθητικός κι ας νικούσε συνεχώς. Αυτός που χαρακτηρίζεται από όλους, φίλους και αντιπάλους, ως ένας gentleman 100%. Κι ως τέτοιος δέχθηκε και ανακοίνωσε και το τέλος του από τη Γιουβέντους. Ενα τέλος που έρχεται να προστεθεί σε άλλα...

Ο Ντελ Πιέρο, ο Κόντε, ο Μπουφόν, ο Μαρκίζιο, ο Μαρότα τώρα, όλοι τους τελείωσαν από τους Μπιανκονέρι... απότομα. Ξαφνικά. Κυνικά. Ψυχρά. Επαγγελματικά. Ασχημα. Οπως θέλει ο καθένας το λέει, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. «Είναι η Γιουβέντους, είναι η οικογένεια Ανιέλι. Σε στηρίζουν, σου δίνουν τις τέλειες συνθήκες για να εργαστείς, σε ανεβάζουν οικονομικά και γενικά ως στάτους, αλλά όταν έρθει η ώρα του τέλους δεν έχει πολλά-πολλά. Μια χειραψία, ένα grazie di tutto και από εκεί και πέρα in bocca al lupo», λέει για παράδειγμα ο Ιταλός δημοσιογράφος Roberto Beccantini, ο οποίος λόγω ηλικίας μάλλον μπορεί να έχει άποψη για το πώς λειτουργεί η οικογένεια, άρα κατ' επέκταση και η Γιούβε.

Επί οκτώ χρόνια, ο Μπέπε Μαρότα το υπηρέτησε πιστά αυτό. Το στήριξε, το μετέδωσε, το εξήγησε, το υπερασπίστηκε, το έκανε πράξη. Μέχρι που έφτασε η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι κόντρα σε όσα πίστευε ("η Γιουβέντους θα είναι η τελευταία μου ομάδα, όταν φύγω θα είναι για να αφοσιωθώ στην οικογένεια μου", έλεγε πέρυσι) θα έμπαινε τελικά κι αυτός στη λίστα όσων βιώνουν αυτό το φινάλε. Και μάλιστα στη σεζόν που η Γιουβέντους (του) πιστεύει περισσότερο από ποτέ, εδώ και πολλά χρόνια, στην κατάκτηση του Champions League. Φαντάζεστε να το κατακτήσει χωρίς τον Μαρότα;

Αυτή κι αν θα είναι η τέλεια ατέλεια...