Ποδόσφαιρο είναι το κλάμα του Εντμίλσον (vid)

Πριν από περίπου τρεις μήνες είχα τη δυνατότητα να συναντήσω τον Ροναλντίνιο, στη Γενεύη. Ήταν για το Match for Solidarity, στο οποίο η δική του ομάδα αγωνιζόταν με αυτή του Φίγκο για καλό σκοπό, ενώ πριν από το δικό τους ματς αγωνίστηκε η ομάδα του Eleven Campaign με προσφυγόπουλα από την πόλη της Ελβετίας. Στην 11άδα του Eleven κάθε παιδί είναι από διαφορετική χώρα και ο τρόπος που το ποδόσφαιρο τα φέρνει κοντά αποτελεί το αντικείμενο του πολύ ενδιαφέροντος ντοκιμαντέρ με το ίδιο όνομα, το οποίο βρίσκεται στο τελικό στάδιο. Μαζί με τα παιδιά αυτά λοιπόν ήταν και ο Ρενατίνιο. Έβγαινε για πρώτη φορά στη ζωή του από τη φαβέλα και το όνειρό του ήταν να συναντήσει τους συμπατριώτες του που τον έκαναν να λατρέψει το ποδόσφαιρο. Ο Καφού και ο Ντίντα μίλησαν μαζί του μετά το τέλος του ματς, του υπέγραψαν αυτόγραφα και φωτογραφήθηκαν.

Ο Ροναλντίνιο, δυστυχώς, τον προσπέρασε, παρότι άκουσε τη μητρική του γλώσσα. Παρότι τον είχαμε ενημερώσει την προηγούμενη ημέρα και είχε δείξει απόλυτα θετικός στο να χαρίσει ένα λεπτό της ζωής του στον μικρό Ρενατίνιο. Κάνω ένα spoiler στο ντοκιμαντέρ των παιδιών, καθώς η σκηνή της απόρριψης είναι καταγεγραμμένη στην κάμερα, μαζί με την απογοήτευση του πιτσιρικά. Ο Ρόνι έφυγε αμέσως μετά το ματς, γιατί αναχωρούσε για κάποια άλλη μακρινή χώρα που τον περίμεναν να αποτελέσει την ατραξιόν σε ένα πάρτι της περιοδείας του Champions League.

Με σημάδεψε αυτό το περιστατικό, γιατί στο δικό μου μυαλό ο Ροναλντίνιο πρέσβευε ένα διαφορετικό ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν κι ο λόγος που δεν μετέφερα ποτέ σε κείμενο την κουβέντα που κάναμε την προηγούμενη ημέρα του αγώνα στο ξενοδοχείο. Δεν ήταν πράγματα που δεν τα έχει ξαναπεί, όταν όμως ακούς έναν άνθρωπο του βεληνεκούς του Ρόνι να σου μιλάει ασταμάτητα για την Ελλάδα και το πόσο την αγαπά, έχει το ενδιαφέρον του. Παρόλα αυτά, δεν μου έβγαινε. Από την άλλη, βέβαια, μιλάμε για έναν άνθρωπο, στον οποίο έπεφταν όλοι πάνω, όπου κι αν βρισκόταν. Αφόρητη πίεση, σε κάθε συναναστροφή. Από αυτή την οπτική, στα μάτια ενός θαυμαστή δημοσιογράφου από την Ελλάδα, ίσως και να δικαιολογείται. Στα μάτια του 11χρονου από τη φαβέλα, όμως, όχι.

Όλα αυτά μου ήρθαν ξανά στο μυαλό, το βράδυ της Παρασκευής στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Στο πλαίσιο της σειράς διαλόγων, το Ίδρυμα έφερε στο ξέφωτο του Πάρκου το Barcelona Foundation και μια σειρά από ομιλητές να συζητήσουν για «το ποδόσφαιρο στον κόσμο». Ανάμεσά τους ήταν ο Εντμίλσον, ο οποίος αποτελεί πλέον πρεσβευτή των «μπλαουγράνα» ποδοσφαιρικών σχολών, αλλά και ο αντιπρόεδρος της Μπάρτσα Ζόρντι Καρντονέρ, συνέντευξη του οποίου θα διαβάσετε σύντομα στο gazzetta.gr. Κάποια στιγμή, οι κατάμεστες κερκίδες που είχαν στηθεί στο ξέφωτο, είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα βιντεάκι για το έργο του ιδρύματος του παλαίμαχου Βραζιλιάνου, το οποίο δημιούργησε και χρηματοδοτεί ο ίδιος στην Τακουαριτίνγκα του Σάο Πάουλο, το μέρος που μεγάλωσε και έκανε το όνειρο του πραγματικότητα.

Όταν το 2002 έγινε πρωταθλητής κόσμου με τη Σελεσάο, δεν έτρεξε να υπογράψει εμπορικές συμφωνίες ή να γλεντήσει ασταμάτητα. Επέστρεψε στη γενέτειρά του, θέλοντας να προσφέρει κάτι πίσω στην κοινωνία. Έφτιαξε έτσι το Ίδρυμα Εντμίλσον, που στόχο έχει την κοινωνική ένταξη. Σήμερα φιλοξενεί 300 παιδιά, καθώς και άλλους νέους που συμμετέχουν σε προγράμματα εκπαίδευσης και εργασιακού προσανατολισμού. Το υπέροχο βίντεο, το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε παρακάτω, δείχνει το πώς ο πρώην αμυντικός της Μπάρσα στην κυριολεξία σώζει παιδιά.

Όταν ολοκληρώθηκε το βίντεο, η παρουσιάστρια του event Άννα Μπουσδούκου ζήτησε από τον Εντμίλσον να μιλήσει λίγο γι' αυτή την πλευρά της μπάλας. Εκεί, κάπου, έσπασε. «Κάθε φορά που βλέπω αυτό το βίντεο συγκινούμαι πολύ», είπε και διέκοψε, μην μπορώντας να συνεχίσει λόγω των δακρύων.

«Πολλές φορές, δεν καταλαβαίνουμε τι περνάει ένα παιδί σε μια χώρα όπως η Βραζιλία. Εγώ θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί, όπως πολλοί φίλοι μου αλλά το ποδόσφαιρο μου έδωσε την ευκαιρία να επιστρέψω στην πόλη μου και να κάνω κάποια πράγματα γι' αυτούς που το έχουν ανάγκη. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω και πάλι, είναι πολύ λίγο. Θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί, δεν θα είχα οικογένεια, θα μπορούσα ίσως να έχω μπλέξει με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ. Το ποδόσφαιρο όμως τα άλλαξε όλα αυτά. Το καλύτερο γκολ για μένα ήταν αυτό, όχι εκείνο που σημείωσα στο Μουντιάλ», κατέληξε και καταχειροκροτήθηκε. Λίγο νωρίτερα είχε αποδείξει πόσο αληθινό ήταν αυτό, τόσο μέσω όσων κάνει το Ίδρυμά του, όσο και από τον τρόπο που προσέγγισε τα προσφυγόπουλα που έπαιζαν ποδόσφαιρο στο ξέφωτο, στο πλαίσιο του event.

Όλο αυτό έγινε δύο μέρες πριν τον τελικό του Μουντιάλ, αλλά ο Εντμίλσον μας έκανε να ξεχάσουμε αγωνιστικές συζητήσεις, ομάδες κι αποτελέσματα και να αισθανθούμε για λίγο την πραγματική δύναμη του ποδοσφαίρου. Όχι αυτή που σε κάνει να σηκωθείς από την καρέκλα σου και να αγκαλιαστείς με τον διπλανό που δεν τον έχεις ξαναδεί ποτέ, αλλά εκείνη που δίνει χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή των φτωχοδιάβολων. Των παιδιών που γεννιούνται καταδικασμένα στις παραγκουπόλεις, που μπαίνουν σε μια βάρκα μόνο για να υπάρξει αύριο στη ζωή τους και φυσικά εκείνων που πέφτουν θύματα κάθε είδους εκμετάλλευσης.

Σε αντίθεση με κάποιους που ξεχνούν γιατί χαμογελούν, ο Εντμίλσον θυμάται ακόμα το λόγο που κλαίει.