Ποδοσφαιριστής, επιχειρηματίας, μοντέλο. Σύζυγος, πατέρας, sex-symbol. Πρότυπο, αρχηγός, βεντέτα. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ υπήρξε όλα τα παραπάνω, με πολλές από τις ιδιότητες αυτές να τον ακολουθούν μέχρι και σήμερα, που έχει συμπληρώσει κάμποσα χρόνια μακριά από την ενεργό δράση. Δεν είναι ο μόνος, υπήρξε όμως ο πρώτος που ανάγκασε τα media να του αφιερωθούν σε τέτοιο βαθμό, ακολουθώντας τα βήματά του, κουτσομπολεύοντας την προσωπική του ζωή και ρίχνοντάς του όλα τα δημοσιογραφικά φώτα του κόσμου, αφού τα άντεχε και με το παραπάνω.

Ο δημοσιογραφικός «θρύλος» της Αγγλίας, Μίκαελ Πάρκινσον, «ο Μπέκαμ είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής της νέας εποχής, που μετέτρεψε το παιχνίδι σε υπηρεσία. Το ποδόσφαιρο χρειαζόταν κάποιον σαν αυτόν απεγνωσμένα κι αν κρατήσει το μυαλό μέσα στο κεφάλι του, θα γίνει η ιδανική βιτρίνα για το άθλημα». Ήταν λοιπόν ακριβώς αυτό ο «Μπεκς». Ένας ποδοσφαιριστής από το αύριο, με ταλέντο για να γοητεύσει τους ποδοσφαιρόφιλους και προσόντα για να θαμπώσει τις θαυμάστριες. Όλα τα αγόρια ήθελαν τη φανέλα με το «7», για να του μοιάσουν, πολλοί υποστήριξαν τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για χάρη του, όλα τα κορίτσια ήθελαν έναν γκόμενο που να του μοιάζει.

Η αξία του δεν περιορίστηκε στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, στις οποίες ξεχώριζε για το ταλέντο του, αλλά δεν μπαίνει στη 10αδα, την 20άδα, ίσως ούτε στην 50αδα με τους κορυφαίους όλων των εποχών. Κι όμως, το όνομά του παραπέμπει στους «θρύλους» του αθλήματος, λόγω της εικόνας που δημιούργησε έξω από αυτά. Σήμερα, στην εποχή του Instagram και του Facebook, όλοι οι παγκόσμιας κλάσης αθλητές μετρούν εκατομμύρια followers και likes. Πρώτος όμως το έκανε ο Μπέκαμ, πριν απ’ αυτά. Πήρε ό,τι ήταν ο Τζορτζ Μπεστ σε ακόμα πιο πρωτόλεια μορφή και το έκανε τέλεια. Έγινε super-star από τους λίγους, με την πραγματική έννοια: Τράβηξε πάνω του τα φώτα, έδρασε υπό τη λάμψη τους, έγινε εκατομμυριούχος και θέμα στα ταμπλόιντ κι έπαιξε με τη δημοσιότητα. Όχι μέσα από ένα προφίλ στο instagram, αλλά «επαγγελματικά».

ΤΟ «7» ΣΤΟ ΤΑΛΕΝΤΑΚΙ

Γεννήθηκε στις 2 Μαΐου 1975 στο Λονδίνο μεν, σε μια οικογένεια φανατικών οπαδών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δε. Εκείνος από μικρός είχε καταλάβει τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. «Θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής», απαντούσε σε όποιον τον ρωτούσε, ακόμα κι αν δεν έπειθε όποιον περίμενε να ακούσει ένα… κανονικό επάγγελμα. Τα καμπ που διοργάνωνε ο Μπόμπι Τσάρλτον κατά καιρούς στο Μάντσεστερ του έβαλε το «μικρόβιο» να θέλει να παίξει μια μέρα στο Ολντ Τράφορντ, στο οποίο πήγαινε με τους γονείς του από μικρή ηλικία. Εκείνος ήταν η μασκότ σε διάφορους αγώνες κι εκείνοι στην κερκίδα έβλεπαν την αγαπημένη τους ομάδα.

Τελικά, το 1991, αφού πέρασε από διάφορες ακαδημίες, όπως της Λέιτον Όριεντ, της Μπριμσντόουν, αλλά και της Τότεναμ, πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη U15 το 1990 και φόρεσε τη φανέλα με τον «κόκκινο διάβολο». Ανήκε πια στις ακαδημίες της ομάδας που αγαπούσε.

Εκεί βρήκε τον Γκιγκς, τους Νέβιλς, τον Μπατ και τον Σκόουλς και μαζί έμελλε να κατακτήσουν την Αγγλία και την Ευρώπη ολόκληρη. Η περίφημη «τάξη του ’92» θα ήταν η ραχοκοκκαλιά της ανδρικής ομάδας, στην οποία ο Μπέκαμ βρέθηκε ήδη από τον Ιανουάριο του 1993, σε ηλικία 18 ετών. Ο Φέργκιουσον τον πήρε στην «αγκαλιά» του, τον ανέθρεψε, τον έβαλε και σε αγώνα Champions League, απέναντι στη Γαλατάσαράι (4-0), όπου μάλιστα σκόραρε! Η Γιουνάιτεντ βέβαια αποκλείστηκε, αλλά σιγά-σιγά ο Μπέκαμ έβρισκε τον τρόπο να είναι χρήσιμος στην ομάδα του και να βρίσκει την πολυπόθητη θέση.

Μετά από έναν σύντομο δανεισμό στην Πρέστον Νορθ Εντ, επέστρεψε για να λογίζεται ως κανονικό μέλος της Μάντσεστερ Γιουνάιντεντ για τη σεζόν 1995-96. Ο Πολ Ινς και ο Μαρκ Χιουζ θα αποχαιρετούσαν τον σύλλογο και ο Σερ Άλεξ θα έπαιρνε την ιστορική απόφαση να δείξει εμπιστοσύνη στα «μπουμπούκια» των ακαδημιών, αντί να τους αντικαταστήσει με ακριβές μεταγραφές. Ντεμπούτο λοιπόν στην Premier League, παρθενικό γκολ στην κατηγορία, σε μια σεζόν που δεν σημαδεύτηκε από τίτλους, αλλά έβαλε στο «παιχνίδι» τους πιτσιρικάδες. H σεζόν ξεκίνησε με την ήττα με 3-1 από την Άστον Βίλα (σ.σ το γκολ ήταν του Μπέκαμ) και έντονη κριτική για την στρατηγική του Σκωτσέζου. Τελείωσε όμως με το νταμπλ και την καθιέρωση των πιτσιρικάδων.

Η επόμενη σεζόν (1996/97) ήταν αυτή που ο Μπέκαμ άρχισε να τραβάει τα βλέμματα πάνω του, στο βαθμό που πλέον έμοιαζε φυσιολογικός για τα προσόντα και τη «λάμψη» του. Το γκολ του απέναντι στη Γουίμπλεντον από το κέντρο του γηπέδου (17/8/96) ψηφίστηκε από το κοινό του Channel 4 στη θέση 18 μεταξύ των 100 σπουδαιότερων αθλητικών στιγμών και ο ίδιος ως ο καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής του Νησιού. «Άλλαξε τη ζωή μου. Αισθανόμουν πως η μπάλα ήταν στον αέρα για ώρες, όλοι έκαναν ησυχία. Όταν κατέληξε στα δίχτυα, το γήπεδο εξερράγη. Ήθελα να σφίξω τα χέρια όλων των φιλάθλων και να κάτσω στο γήπεδο να το απολαύσω», έλεγε ο ίδιος για τη στιγμή, όπως την έζησε. Ήταν το ορόσημο της πορείας του, όχι μόνο ως τότε, αλλά και για όσα θα συνέβαιναν μετά. Βρέθηκε στο επίκεντρο και δεν θα έβγαινε ξανά απ’ αυτή τη θέση.

Η ΒΙΚΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Ο «SPICE BOY»

Το 1999 ο Μπέκαμ παντρεύτηκε με τη Βικτόρια Άνταμς στο Κάστρο του Λούτρελστόουν, στην Ιρλανδία. Η καριέρα της συζύγου του ως pop-star συγκέντρωσε ακόμα περισσότερα MME στην αυλή του, συγκριτικά με τα ήδη πολλά που θα κάλυπταν το γεγονός, ακόμα κι αν παντρευόταν μια… κοινή θνητή. Ο Γκάρι Νέβιλ ήταν ο κουμπάρος σε έναν γάμο που κόστισε μισό εκατομμύριο λίρες και περιλάμβανε ως και χρυσούς θρόνους, στους οποίους κάθισαν οι νεόνυμφοι και έγιναν πρωτοσέλιδο στο περιοδικό OK, που είχε κάνει αποκλειστική συμφωνία για τα δικαιώματα φωτογράφισης.

Η ζωή του Άγγλου φαινόταν να μπαίνει σε σειρά, όμως υπήρχε κάποιος που τόση δημοσιότητα, τόσα φώτα και τέτοια έκταση μόνο νορμάλ δεν τα θεωρούσε. Ήταν ο Σερ Άλεξ, πατέρας, φίλος, αφεντικό και δικτάτορας του Μπεκς, που έβλεπε τον παίκτη του να απασχολεί τα ταμπλόιντς περισσότερο απ’ όσο ενέκρινε και εις βάρος της καριέρας του.

Αυτό άρχισε να φαίνεται από το 2000, όταν οι σχέσεις των δυο αγαπημένων ως τότε ανδρών άρχισε να δοκιμάζεται. Κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν, ο Μπέκαμ πήρε άδεια να απουσιάσει από την προπόνηση, για να προσέχει τον άρρωστο μικρό γιο του, Μπρούκλιν. Ο Σερ Άλεξ την ενέκρινε, μέχρι να δει τη Βικτόρια να φωτογραφίζεται σε δεξίωση του London Fashion Week το ίδιο βράδυ. Υποστηρίζοντας πως αν η γυναίκα του ήταν στο σπίτι αντί για εκείνον, θα μπορούσε να κάνει προπόνηση κανονικά, την «έπεσε» στον παίκτη του με άσχημο τρόπο. «Δεν προκαλούσε προβλήματα στην ομάδα, μέχρι που παντρεύτηκε. Συνήθιζε να κάνει επιπλέον προπονήσεις, να μένει στο κέντρο μέχρι αργά, ήταν ένας φανταστικός νέος παίκτης που έκανε ό,τι μπορούσε για να βελτιώνεται. Όταν παντρεύτηκε μπήκε στο χώρο της show-business και άλλαξε τη ζωή του. Πλέον είχε γίνει celebrity και το ποδόσφαιρο ήταν απλά ένα κομμάτι της ζωής του», έγραφε αργότερα στην αυτοβιογραφία του ο Σκωτσέζος, που έβλεπε με μισό μάτι τη μεταμόρφωση του ταλαντούχου «νεοσσού» που ο ίδιος εξέθρεψε σε έναν superstar ολκής.

ΤΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΤΟΥ ΣΕΡ ΑΛΕΞ

15 Φεβρουαρίου 2003. Στα αποδυτήρια του Ολντ Τράφορντ, όλα τα κεφάλια είναι σκυμμένα, μετά την ήττα από την Άρσεναλ για το FA Cup. Τα νεύρα είναι τεντωμένα και οι σχέσεις του Μπέκαμ με τον Σερ Άλεξ είναι στο ναδίρ τους. Ο Φέργκιουσον είναι έξαλλος και πάνω στα νεύρα του πιάνει ένα παπούτσι και το πετάει (ή το κλωτσάει, σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες) στο κεφάλι του Άγγλου, σκίζοντάς του το φρύδι και οδηγώντας τον να κάνει ράμματα. Το περιστατικό είδε το φως της δημοσιότητας κι έδωσε την «τροφή» που τα media έψαχναν. Οι μπουκμέικερς άρχισαν να δίνουν αποδόσεις για το ενδεχόμενο μεταγραφής του Μπέκαμ το καλοκαίρι, ενώ άλλοι άρχιζαν τις υποθέσεις μήπως είχε έρθει το τέλος του προπονητή στη Γιουνάιτεντ, αφού φαίνεται πως πλέον δεν γινόταν να δουλέψουν μαζί.

Στην αυτοβιογραφία του, ο Φέργκιουσον εξήγησε το γεγονός από τη δική του οπτική γωνιά. Όπως γράφει, τόσο ο ίδιος, όσο και οι βοηθοί του στη Γιουνάιτεντ, είχαν ακούσει τις πρώτες φήμες για την επερχόμενη αποχώρησή του από τον σύλλογο. Αυτό είχε επηρεάσει την απόδοση του Άγγλου και κυρίως την όρεξη με την οποία αντιμετώπιζε όσα συνέβαιναν τη σεζόν. Με λίγα λόγια, ο Μπεκς ήταν φευγάτος κι αυτό ο Σερ Άλεξ δεν το άντεχε.

Ο αποκλεισμός από το FA Cup ήταν η «σταγόνα» που ξεχείλισε το ποτήρι του Σκωτσέζου, που καταλόγισε σε άπαντες φτωχές επιδόσεις, ωστόσο στον Μπέκαμ είχε μια κουβέντα παραπάνω να πει. «Στην τελευταία σεζόν του Ντέβιντ μαζί μας, βλέπαμε ότι η προπόνησή του είχε πέσει σε ένταση. Υπήρχαν ήδη οι φήμες για το φλερτ με τη Ρεάλ Μαδρίτης και έβλεπα πως αυτό τον είχε επηρεάσει. Ως τότε γνωρίζαμε έναν Μπέκαμ, το επίπεδο συγκέντρωσης του οποίου ήταν… στη στρατόσφαιρα (μτφ. stratospheric level). Αυτό δεν υπήρχε πια.

Καθόταν περίπου 3-4 μέτρα μακριά από μένα. Τότε τον άκουσα να με βρίζει. Κινήθηκαν προς το μέρος του και όπως πλησίασα, κλώτσησα ένα παπούτσι απ’ αυτά που βρήκα μπροστά μου στο πάτωμα. Αυτό τον χτύπησε ακριβώς πάνω από το μάτι. Εκείνος πετάχτηκε όρθιος και πήγε να μου ορμήσει, αλλά τον κράτησαν οι συμπαίκτες του. “Κάτσε κάτω”, του είπα. “Έχεις απογοητεύσει την ομάδα σου. Πες ό,τι θες, ξέρεις πως είναι αλήθεια”.

» Παρόλο που όλα αυτά συνέβησαν στα αποδυτήρια, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα άσχετων, την επόμενη μέρα η ιστορία βρισκόταν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Τότε πήγα στη διοίκηση και τους ζήτησα να διώξουν τον Ντέιβιντ. Δεν νομίζω πως εξέπληξε κανέναν αυτή η αντίδρασή μου, σε όποιον από το Δ.Σ με ήξερε. Το δευτερόλεπτο που ένας παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ θεωρούσε πως ήταν μεγαλύτερος από τον προπονητή, δηλαδή εμένα, έπρεπε να φύγει. Τους το έλεγα συχνά, μόλις ο προπονητής χάσει την εξουσία του, τότε δεν υπάρχει ομάδα. Κουμάντο κάνουν οι παίκτες και τότε έχεις πρόβλημα στα σίγουρα».

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΟΝ ΓΑΛΑΞΙΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Στο Ολντ Τράφορντ πια το 2003 τα «ψωμιά» του ήταν μετρημένα. Μετά από 383 παιχνίδια, 85 γκολ, 37 ασίστ, 6 πρωταθλήματα, 2 κύπελλα, 1 Champions League και συνολικά 12 τίτλους, είχε έρθει η ώρα της μετακίνησής του εκεί που παίζουν οι κορυφαίοι. Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Μπαρτσελόνα τον παρουσίαζε σαν σίγουρο στους οπαδούς των «μπλαουγκράνα», αλλά τελικά εκείνος υπέγραψε στη Ρεάλ Μαδρίτης, έναντι 37 εκατ. ευρώ για 4ετές συμβόλαιο. Στην παρουσίασή του στο Μπερναμπέου εμφανίστηκαν 500 δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο, ενώ τη φανέλα με το νούμερο 23 στην πλάτη του την παρέδωσε ο ίδιος ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Το «7» ήταν πιασμένο από τον Ραούλ κι έτσι ο Μπέκαμ θα γινόταν ο Μάικλ Τζόρνταν των Μαδριλένων, δίπλα στον Ζιντάν, τον Φίγκο, τον Ρομπέρτο Κάρλος και τον Ρονάλντο και τους υπόλοιπους.

Η μεταγραφή του έγινε, όπως αποδείχθηκε, με περισσότερο εξωαγωνιστικά κριτήρια, παρά με αγωνιστικά. Ο Κάρλος Κεϊρόζ δεν φαινόταν να έχει τόσο ανάγκη τον Μπέκαμ για τα συστήματα που ήθελε να εφαρμόσει.Η Ρεάλ όμως τον χρειαζόταν για την εκτόξευση των εσόδων. Ακόμα και κοτζάμ «Βασίλισσα» έψαχνε τον τρόπο να ανοιχτεί στη χαώδη και «παρθένα» ακόμα αγορά της Άπω Ανατολής, όπου περιόδευσε το ίδιο καλοκαίρι. Ως τότε, το brand name των «μερέγχες» ήταν ισχυρό στις χώρες της Ασίας. Έκτοτε, με τον Μπέκαμ στα λευκά, προκάλεσε «σεισμό» εσόδων στα ταμεία της, με την ίδια τακτική που εφάρμοσε η Γιουνάιτεντ, κάνοντας κάθε 15χρονο σχιστομάτη να δηλώνει οπαδός της (και) λόγω του Μπέκαμ.

Παράλληλα, εκείνο το καλοκαίρι, ο Άγγλος άλλαξε μάνατζερ, αντικαθιστώντας τον άκρως ποδοσφαιρικό Τόνι Στέφενς, που τον πήγε στη Ρεάλ, με τον τηλεοπτικό παραγωγό και ιδιοκτήτη του 19 Entertainment, Σίμον Φούλερ. Η στροφή του ήταν πια εμφανής κι ανάλογη της τάσης και των βλέψεών του. Δίπλα στην ετικέτα «ποδοσφαιριστής», ο Μπέκαμ είχε αποφασίσει πως πάντα θα υπήρχε ΚΑΙ κάτι ακόμα. Άλλωστε, για ποιον ποδοσφαιριστή με αποκλειστικότητα στο επάγγελμα, θα έσπευδε η Lloyd’s να του ασφαλίσει τα πόδια έναντι 100 εκατ. ευρώ, για όσο διάστημα έπαιζε στη Ρεάλ Μαδρίτης, όπως ο Μπεκς;

Στη Ρεάλ άλλαξε ένα σωρό προπονητές σε 4 σεζόν, παίζοντας για μια ομάδα που δεδομένου του κόστους και των φιλοδοξιών της, απέτυχε παταγωδώς, κατακτώντας μόλις 1 πρωτάθλημα κι 1 Σούπερ Καπ Ισπανίας. Στις αρχές του 2007 έγινε γνωστό πως υπέγραψε συμβόλαιο συνεργασίας με τους LA Galaxy, ώστε να παίξει στις ΗΠΑ, σε μια πρωτοποριακή κίνηση για την εποχή, δεδομένου ότι η σχέση των Αμερικανών με το ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο, όπως το γνωρίζουμε στην Ευρώπη, ήταν οριακά ανύπαρκτη.

«Πάει στο Χόλιγουντ για να γίνει μισός ποδοσφαιριστής-μισός ηθοποιός. Κάναμε σωστά που δεν του ανανεώσαμε το συμβόλαιο, αυτό αποδείχθηκε πως καμιά άλλη ομάδα δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν, εκτός από τους LA Galaxy», ήταν τα σκληρά λόγια του προέδρου της Ρεάλ, Ραμόν Καλδερόν.

ΠΗΓΕ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΞΕΙ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ

«Δεν ήρθα εδώ για να είμαι superstar. Έρχομαι για να είμαι μέλος μιας ομάδας, να δουλέψω σκληρά και μακάρι να κερδίσω και τίτλους. Για μένα, όλα έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο. Έρχομαι για να κάνω τη διαφορά στο γήπεδο. Γι’ αυτό έρχομαι στις ΗΠΑ, για να παίξω ποδόσφαιρο. Δεν λέω ότι η άφιξή μου θα καταστήσει το ποδόσφαιρο το σπουδαιότερο άθλημα στη χώρα, ξέρω ότι αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Το μπέζμπολ, το μπάσκετ, το ράγκμπι, όλα αυτά κυριαρχούν. Δεν θα επιχειρούσα καν όμως να παίξω στις ΗΠΑ αν δεν πίστευα πως μπορώ να κάνω τη διαφορά». Αυτή ήταν η πρόταση εισαγωγής του Μπεκς στη νέα εποχή, αυτή που οι ποδοσφαιριστές επιχειρούν να πάνε να «μοιράσουν καθρεφτάκια στους ιθαγενείς». Σήμερα αυτό συμβαίνει σε απίστευτα μεγαλύτερη ένταση, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ινδία, στη Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, στην Αυστραλία, στο Ουζμπεκιστάν, στην Κίνα, στην Ιαπωνία και σε κάθε λογής… απολίτιστο ποδοσφαιρικά τόπο. Ο Μπέκαμ όμως ήταν ο πρώτος που είδε τις προοπτικές και φυσικά το ενδεχόμενο να αφήσει το στίγμα του. Αν σκεφτεί κανείς μάλιστα πως το έκανε μόλις στα 32 του έναντι 6.5 εκατ. κάθε χρόνο, διαπιστώνει το χάσμα με το «σήμερα».

Άμα τη αφίξει του, ο σύλλογος διοργάνωσε ένα ιδιωτικό πάρτι υποδοχής στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με καλεσμένους από τη λεγόμενη «A-list». Στίβεν Σπίλμπεργκ, Τζιμ Κάρεϊ, Τζορτζ Κλούνεϊ, Τομ Κρουζ, Κέιτι Χολμς, Ουίλ Σμιθ, Όπρα Ουίνφρι ήταν μεταξύ αυτών

Η συμφωνία με τον Άγγλο έδωσε τη δυνατότητα στους LA Galaxy να κλείσουν συμφωνία με τον «κολοσσό» της Herbalife έναντι 20 εκατ. δολαρίων ανά έτος. 11.000 εισιτήρια διαρκείας έκαναν αμέσως «φτερά», οι σουίτες του γηπέδου πουλήθηκαν μια προς μια και οι Αμερικανοί ξεκίνησαν να βλέπουν «soccer». Εξάλλου, η ιδιοκτήτρια εταιρία του συλλόγου, η AEG, εξάπλωσε τον κύκλο εργασιών της στην Κίνα, χτίζοντας γήπεδα, κέντρα και κτίρια στη Σανγκάη και στο Πεκίνο. Ο CEO Τιμ Λέιβεκ, δήλωσε: «Ξαφνικά, γίναμε γνωστοί ως η εταιρία που έχει την ομάδα στην οποία αγωνίζεται ο Ντέβιντ Μπέκαμ. Αυτό άλλαξε τον “κόσμο” μας».

Εκτός αυτού, το συμβόλαιό του δεν ήταν ένα κοινό συμβόλαιο ποδοσφαιριστή με ομάδα. Για πρώτη φορά, ο σύλλογος συμπεριέλαβε ρήτρα, που επέτρεπε στον Μπέκαμ να ιδρύσει τη δική του ποδοσφαιρική ομάδα σε οποιαδήποτε αγορά, πλην της Νέας Υόρκης. Αυτό κάνει σήμερα, αρκετά χρόνια αργότερα δηλαδή, έχοντας ιδρύσει ποδοσφαιρικό σύλλογο στο Μαϊάμι, που θα συμμετέχει στο MLS για πρώτη φορά το 2020! Αν κάποιος πιστεύει πως αυτό προέκυψε στο δρόμο και δεν αποτέλεσε προοπτική του 2007, τότε σίγουρα αγνοεί βασικές παραμέτρους με τις οποίες οι επιχειρηματίες κάνουν τα βήματά τους. Πλέον ο Μπέκαμ ήταν ακριβώς αυτό: ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και επαγγελματίας επιχειρηματίας.

Συνολικά, ο οργασμός για την άφιξή του στη χώρα δεν εξαντλήθηκε στα αγωνιστικά, που μάλλον είναι δευτερεύον να αναφερθούν. Η Adidas έσπευσε να τον ντύσει, προσφέροντάς του ισόβιο συμβόλαιο για 160 εκατ. ευρώ, το ESPN να γυρίσει σειρά ντοκιμαντέρ για τη ζωή και την καριέρα του, το περιοδικό W να τον φωτογραφήσει και να… ξεπουλήσει, το Χόλιγουντ να τον συμπεριλάβει μαζί με τη Βικτόρια σε επενδύσεις γύρω από το χώρο του θεάματος. Δημιουργήθηκαν video-παιχνίδια με τον ίδιο πρωταγωνιστή, όπως το «Go! Go! Beckham! Adventures on Soccer Island»

Α, κατέκτησε και δυο Κύπελλα MLS και δυο Supporters Shields. Ό,τι κι αν ήταν αυτά.

ΜΙΛΑΝ, ΠΑΡΙ ΚΑΙ ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΣΤΟ ΦΙΝΑΛΕ

Η πρόκληση του Μουντιάλ του 2010 ωστόσο έφερε τον Μπέκαμ αποκλεισμένο στις ΗΠΑ, μακριά από το ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο. Έτσι, τον Ιανουάριο 2009, φόρεσε τη φανέλα της Μίλαν, με τον Κάρλο Αντσελότι να δηλώνει παραπάνω από χαρούμενος που θα τον είχε. «Βλέπει τα πάντα στο γήπεδο, πριν τα δει οποιοσδήποτε άλλος. Είναι πολύ καλύτερος σε σχέση με την εποχή της Γιουνάιτεντ». Ο 33χρονος πια Μπεκς «κούμπωσε» στο κέντρο με τον Ζέεντορφ, τον Κακά, τον Πίρλο, τον Σεβτσένκο, τον Ροναλντίνιο και τους υπόλοιπους «ροσονέρι», με τους οποίους δεν κατέκτησε τίποτα, αλλά κέρδισε τη θέση του στην αποστολή των «τριών λιονταριών» για τη Νότια Αφρική.

Τον Νοέμβριο του 2009 γύρισε στους LA Galaxy, όπου, χάνοντας το πρώτο μισό της σεζόν, οι οπαδοί της ομάδας τον υποδέχθηκαν μάλλον απογοητευμένοι και με εχθρική αντιμετώπιση. Ήταν γεγονός πάντως πως το σχέδιό του να αποχωρήσει από τα «εγκόσμια» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν ήταν τόσο εύκολη υπόθεση, γι’ αυτό και οι επιλογές του έκτοτε έδειχναν συνέχεια προς τη Γηραιά Ήπειρο.

Έτσι, το 2010 επέστρεψε στη Μίλαν, ως δανεικός, παίζοντας μάλιστα και για πρώτη (και τελευταία) φορά απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, για τους 16 του Champions League. Στη συνέχεια γύρισε στο Λος Άντζελες, για να παίξει μέχρι το 2012. Τότε, μετά την 4η θέση της ομάδας στη δυτική περιφέρεια του MLS, ανακοίνωσε το τέλος της παρουσίας του στο πρωτάθλημα. Είχε φτάσει τα 37, αλλά είχε ακόμα «ποδόσφαιρο» μέσα του.

Για 5 μήνες λοιπόν, έπαιξε με τα χρώματά της Παρί, βάζοντας την «Πόλη του Φωτός» στους προορισμούς της άκρως κοσμοπολίτικης -μετά το Μάντσεστερ- ζωής του. Όλα τα λεφτά που θα εισέπραττε από τους Παριζιάνους θα πήγαιναν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της πόλης. Αποσύρθηκε αποθεωτικά στις 18 Μαΐου 2013, μέσα σε κλίμα αποθέωσης από ένα ολόκληρο Παρκ ντε Πρενς να τον χειροκροτεί και να τον ευχαριστεί.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΤΟ iMDB

Όποιος ανοίξει τη δημοφιλή ιστοσελίδα, θα βρει μέσα ένα bio του Μπεκς. Αν αυτό δεν συμβαίνει με (σχεδόν) κανέναν, δεν είναι τυχαίο, όπως τίποτα απ’ όσα έκανε στη διαδρομή του ως πρωτοπόρος. Βλέποντας κανείς την ταινία «Κάν’το σαν τον Μπέκαμ», τον βάζει στο μυαλό του, ενώ στις αντίστοιχες ταινίες «Goal I» και «Goal II», σκέφτεται πως ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να του μοιάζει. Το είδωλο των 4 γραμμών του γηπέδου, το μέλος της «Τάξης του ’92», ο φέρελπις νεαρός για τον οποίον ο Φέργκιουσον δήλωνε πως «δεν ξεχωρίζει για το ταλέντο του, αλλά για τη δουλειά του, για την επιμονή του, τη θέληση να γίνεται καλύτερος κάθε μέρα», είχε μεταλλαχθεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Κάτι που μάλλον κανείς δεν φανταζόταν για το ομορφόπαιδο που ήθελε απεγνωσμένα να παίξει μπάλα στην αγαπημένη του Γιουνάιτεντ.

Ασφαλώς και όσα κατάφερε στα γήπεδα αναγκάζει άπαντες να του «βγάλουν το καπέλο» και να τον αναγνωρίσουν. Αν όμως υπάρχει ποδόσφαιρο μετά από πολλά-πολλά χρόνια, θα μοιάζει πολύ περισσότερο σε ό,τι παρανοϊκό σκέφτηκε ο Μπεκς στα τέλη του ’90, παρά σε ό,τι παίζεται σήμερα στα γήπεδα.

Είπαν για εκείνον…

Τζορτζ Μπεστ: «Δεν μπορεί να σουτάρει με το αριστερό, δεν μπορεί να κάνει κεφαλιά, δεν μαρκάρει, δεν κάνει τάκλιν, δεν σκοράρει πολύ. Κατά τ’ άλλα είναι καλός παίκτης».

Σερ Άλεξ Φέργκιουσον: «Πως μπορείς να ξεχάσεις ένα γκολ από τα 60 μέτρα; Το δοκίμασε ξανά δέκα λεπτά πριν σκοράρει κι απέτυχε παταγωδώς. Τότε γύρισα και είπα στον βοηθό μου, Μπράιαν Κιντ, “αν το ξανακάνει, θα τον κάνω αλλαγή, το ορκίζομαι”».

Μπαράκ Ομπάμα: «Είναι πολύ σκληρός τύπος. Είναι περίεργο πάντως που κάποιος τόσο ζόρικος, όσο αυτός, έχει δική του κολεξιόν με εσώρουχα».

Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς: «Όποιος πει για τον Μπέκαμ κάτι αρνητικό, σημαίνει είτε ότι τον ζηλεύει είτε ότι τον μισεί. Δεν υπάρχει κάτι αρνητικό πάνω του».

Γκρέιαμ Τέιλορ: «Το παιχνίδι του δεν επηρεάζεται γύρω απ’ ό,τι συμβαίνει γύρω του. Τον βλέπεις να πασάρει και το κάνει να φαίνεται τόσο απλό. Τη στέλνει ακριβώς εκεί που θέλει. Πιστέψτε με, ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι».

Ρίο Φέρντιναντ: «Ο Ντέβιντ ανήκει στους καλύτερους πασέρ με τους οποίους έχω παίξει. Έχει ραντάρ στο πόδι του. Μερικοί αριστεροπόδαροι φαίνονται πολύ εντυπωσιακοί όταν πασάρουν. Αυτός έκανε το ίδιο με το δεξί. Ακόμα και ο ήχος που έκανε η μπάλα όταν την ακούμπαγε ήταν όμορφος».