Ο μικρός Μαζούρκιεβις μεγάλωσε αλλά η καρδιά του ανήκει στην Ουρουγουάη

Gazzetta team
Ο μικρός Μαζούρκιεβις μεγάλωσε αλλά η καρδιά του ανήκει στην Ουρουγουάη
Ο Αντώνης Πανούτσος πηγαίνει στο Ινστιτούτο Θερβάντες και στην παρουσίαση του «Το ποδόσφαιρο στο σκοτάδι και το φως» του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Παρά τις ελπίδες του η πρέσβειρα της Ουρουγουάης δεν του δίνει την υπηκοότητα και για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων θα μείνει μαζί σας.

Το έχω πει κατ’ ιδίαν αλλά πρώτη φορά είχα την ευκαιρία να το πω δημόσια. Στην περίπτωση που Ουρουγουάη και Ελλάδα κηρύξουν πόλεμο, η αγαπημένη μου λατινοαμερικάνικη χώρα, η πραγματική μου πατρίδα, μπορεί να υπολογίζει στον έλληνα Κούισλινγκ. Ο οποίος τα μεσάνυχτα της δεκαετίας του ’60 όταν οι άλλοι στο κλείσιμο της τηλεόρασης μουρμουράγανε το «Σε γνωρίζω από την όψη» αυτός έβαζε το χέρι στην καρδιά για να τραγουδήσει το «La patria o la tumba». Το πώς προέκυψε ξεκινάει από την Κω και τον Δημήτρη Διακογιάννη.

Ο Δημήτρης Διακογιάννης δεν είχε καμία σχέση με τον Γιάννη. Κολωνακιώτης, φόλα παναθηναϊκός, με τον πατέρα του να έχει το κυλικείο στο Μετοχικό Ταμείο Στρατού, ο Δημήτρης Διακογιάννης κάθε χρόνο πήγαινε για διακοπές στην Κω όπου βρισκόμαστε στην ίδια παρέα για να χωρίσουμε με το τέλος των διακοπών και να ξαναβρεθούμε τον επόμενο χρόνο. Ανάμεσα στις ετήσιες δραστηριότητες περιλαμβανόντουσαν και κάποια ματς στο γήπεδο του Ανταγόρα Κω, με αμφιέσεις που κυμαινόντουσαν από μαγιό και ελβιέλες μέχρι φανέλες του Ολυμπιακού Κω και παπούτσια με σχάρες.

Σε κάποιο από αυτά τα ματς που συνήθως διακοπτόντουσαν για να πάμε στην θάλασσα για απογευματινή βουτιά, ο Δημήτρης Διακογιάννης κοιτάζοντας με να κάθομαι κάτω από τα δοκάρια με είπε «Μαζούρκιεβιτς». Ο Λάντισλαβ Μαζούρκιεβιτς ήταν ο τερματοφύλακας της Εθνικής Ουρουγουάης που το 1966 θα κρατούσε το 0-0 στην πρεμιέρα του World Cup. Το όνομα ήταν αρκετά εξωτικό για να μου αρέσει και υπάρχουν άνθρωποι ακόμα και σήμερα που το θυμούνται σαν ποδοσφαιρικό μου nom de guerre. Τα ανωτέρω, όπως και την μεγάλη Ουρουγουάη, είχα την ευκαιρία να θυμηθώ στην παρουσίαση του βιβλίου του Εντουάρντο Γκαλεάνο «Το ποδόσφαιρο στη σκιά και το φως» που διοργανώθηκε από τον Πάπυρο την περασμένη Τετάρτη στο Ινστιτούτο Θερβάντες.

Για το βιβλίο έγραψε πρόσφατα ο Μάκης στο Daily. Είναι ένα κολάζ από ποδοσφαιρικές ιστορίες. Οι περισσότερες νοτιοαμερικανικές, κάποιες ευρωπαϊκές, μερικές γνωστές, άλλες άγνωστες. Ολες με την ιδιότυπη γραφή του Γκαλεάνο, νευρική, στακάτη, ενίοτε ασθματική, με αγάπη για τους χαμένους και τους απόκληρους του ποδοσφαίρου και της ζωής. Μια γραφή που πολλές φορές στο αντικείμενο και τον τρόπο παρουσίασης του θυμίζει Λευτέρη Παπαδόπουλο.

Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι ξεκινάει μέτρια με περιγραφές των διαφόρων τύπων που πηγαίνουν στα γήπεδα, από τους τερματοφύλακες μέχρι τους οπαδούς. Απογειώνεται στο μεσαίο κομμάτι του όταν περιγράφει το ποδόσφαιρο όπως το γνώρισε μέσα από τις διηγήσεις. Προσγειώνεται μετά το Mundial του 1970 όταν το ποδόσφαιρο έχασε την μαγεία του από την τηλεοπτική εικόνα.

Στην παρουσίαση βρισκόταν η πρέσβειρα της αγαπημένης μου πατρίδας Αντριάνα Λισσιντίνι που την είχα από δίπλα στην ελπίδα ότι μετά την εκδήλωση θα μου δώσει την υπηκοότητα για να φύγω στο Μοντεβιντέο, ο πρόξενος Χοσέ Ενρίκε Σιένρα, η μεταφράστρια και φίλη του Γκαλεάνο Ισμήνη Κανσή, η Ζανέτ Καπούγια που δεν ήξερα ότι είναι ουρουγουανή και πλήθος ελλήνων και ελληνίδων, φίλων της αγαπημένης μας χώρας.

Υ.Γ Πριν αρχίσει η εκδήλωση είχα την χαρά να μιλήσω με τον διευθυντή του Ινστιτούτου Θερβάντες Αντρέσκο Περάλτα. Μου είπε ότι το κέντρο θα μεταφερθεί σύντομα από την Μητροπόλεως που βρίσκεται σήμερα στο παλιό κτίριο της Σκουφά που βρισκόταν στο παρελθόν. «Αυτό το κτίριο μας στοιχίζει τρεις χιλιάδες». «Σε τέτοιες εποχές είναι πολλά» του απάντησα. Κατάλαβε ότι δεν το είχε πιάσει. «Δεν εννοώ τρεις χιλιάδες τον μήνα αλλά την ημέρα». Είχα βρει το πρώτο κοινό που έχουμε οι Ελληνες με τους Ισπανούς. Όταν τα έχουμε τα ξεσκίζουμε. Μετά ψάχνουμε για πολιτικές μαγείες και μαγγανείες στους απανταχού ποδέμος.

Υ.Γ Για όσους δεν το ξέρουν το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 ήταν το πρώτο που είχε μεταδοθεί στην Ελλάδα. Επειδή είχε γίνει στο Μεξικό και το έλεγαν Μουντιάλ είναι ο λόγος που το λέμε έτσι και στα Ελληνικά. Προηγουμένως το λέγαμε Κύπελλο Ζιλ Ριμέ.