Στην κερκίδα ή τον καναπέ;

Eνα από τα σπορ που η τηλεόραση αδικεί είναι το τένις. Όχι τόσο όσο το ice hockey που η βία στις συγκρούσεις όταν βρίσκεσαι μέσα στο γήπεδο δεν έχει καμία σχέση με την αποστειρωμένη τηλεοπτική εικόνα αλλά ούτε και σαν το baseball που βλέπεται καλύτερα στην τηλεόραση παρά μέσα στο γήπεδο. Το τένις βλέπεται καλύτερα στις κερκίδες του court όπως η jazz ακούγεται καλύτερα όταν οι μουσικοί δεν βρίσκονται σε πάνω από πέντε τραπέζια απόσταση. Ενας μικρός κατάλογος που είναι καλύτερα να βλέπεις το κάθε σπορ.

1) Ποδόσφαιρο. Τηλεόραση. Το γήπεδο σε νυκτερινά ματς είναι μαγικό αλλά… Αλλά πολλές φορές ο θεατής βρίσκεται σε απόσταση πάνω από 100 μέτρα από την φάση. Επίσης στα ελληνικά γήπεδα πολλές φορές θα υπάρχει κάποιος προβληματικός που θα βρίζει όλο το ματς με τους διπλανούς του να χαμογελάνε.

2) Μπάσκετ. Γήπεδο. Ο ήχος από τις σόλες των παπουτσιών στο παρκέ, η μυρωδιά του κλειστού γηπέδου και η αίσθηση λόγω κάθετης κερκίδας ότι βλέπεις το ματς από την άκρη του γκρεμού λένε γήπεδο. Επίσης το replay σπάνια προσθέτει κάτι που δεν το είχες αρχικά δει, ενώ οι αποστάσεις από το παρκέ δεν είναι μεγάλες.

3) Βόλεϊ. Γήπεδο και μόνο γήπεδο. Η ατμόσφαιρα εκτός από ματς των μεγάλων ομάδων είναι οικογενειακή. ο θεατής κοντά στον παίκτη, το replay σπάνια έχει νόημα και σου η αίσθηση είναι ότι δεν είσαι σε ματς αλλά σε οικογενειακή εκδήλωση με πατέρες, θειάδες και γκόμενες.

4) Πόλο. Ούτε γήπεδο, ούτε σπίτι. Παρά το ότι το καμάρι του τόπου καταγωγής μου της Υδρας είναι ο ακαταμάχητος Υδραϊκός, παρά το ότι είναι το ομαδικό άθλημα που η Ελλάδα ιστορικά διακρίνεται το βρίσκω μονότονο. Είναι σαν τις βυζαντινές εικόνες που υπάρχουν άνθρωπο που να καταλαβαίνουν τις διαφορές, στους οποίους όμως δεν ανήκω.

5) Χάντμπολ. Σε δεύτερη σκέψη το πόλο είναι ένα άθλημα με μεγάλη ποικιλία φάσεων.

6) Δυναμικά αθλήματα. Πυγμαχία, πάλη, καράτε και τα σχετικά. Γήπεδο. Στην περίπτωση της ελληνορωμαϊκής το να την παρακολουθείς από την τηλεόραση δεν έχει νόημα. Σε όλα όμως πρέπει να βρίσκεσαι στο γήπεδο, να μυρίσεις τον φόβο και να ακούς τους προπονητές να βογγάνε περισσότερο από τον αθλητή με το κάθε χτύπημα.

7) Αθλήματα του δρόμου, του βουνού και του λόγγου. Από μαραθώνιο, ποδηλασία και τρίαθλο μέχρι σκι. Τηλεόραση. Εκτός αν είσαστε ακτιβιστής και θέλετε να σηκώσετε πανό που να λέει «Λευτεριά στους συντρόφους Χιούι, Λιούι και Ντιούι» ή πρώην έλληνας πρεσβευτής στην Βενεζουέλα και θέλετε να κολλήσετε σε καμία για να τις βάλετε χέρι υπάρχουν μόνο για την τηλεόραση.

8) Στίβος. Τηλεόραση. Ούτε ο νόμος κατά της βίας του Σταύρου Κοντονή δεν κατάφερε να κλείσει στάδιο για επεισόδια αλλά οι αγώνες στίβου παίρνουν ώρα. Πολύ ώρα. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’97 θυμάμαι να πηγαίνω στο ΟΑΚΑ ξυρισμένος και να φεύγω με μούσι.

Κλείνω συνοπτικά με μερικά σκόρπια. Το Baseballa, όπως είπαμε τηλεόραση όπως και το αμερικανικό ποδόσφαιρο που τα replay βοηθάνε. Το ράγκμπι βλέπεται όμως στο γήπεδο, επειδή το παιχνίδι έχει ροή και η ατμόσφαιρα στην κερκίδα είναι η καλύτερη. Το ίδιο και η γυμναστική που η τηλεόραση κάνει να φαίνεται εύκολο κάτι που είναι τρομακτικά δύσκολο. Το γκολφ είναι από τα σπάνια σπορ που η τηλεόραση κάλυπτε καλύτερα στο παρελθόν αλλά σήμερα πηδώντας από παίκτη σε παίκτη στα puts νομίζεις ότι βλέπεις mini put το ’70 στην παραλιακή. Τέλος υπάρχει η ξιφασκία που είτε στο γήπεδο, είτε στην τηλεόραση είναι ακριβώς το ίδιο και η σκοποβολή που θα την παρακολουθούσα μόνο αν ο ένας πυροβολούσε τον άλλον.