Τα έντυπα στην Ελλάδα στις αρχές της νέας εκατονταετίας. Αλίμονο όχι του 21ου αιώνα αλλά του 20ου

Το 1996 δούλευα στον Φίλαθλο του Κουρή. Το συγκρότημα δεν ήταν στις μεγάλες μέρες της δεύτερης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ όταν η Αυριανή πούλαγε 200 χιλιάδες φύλλα και σε συνδυασμό με τον Φίλαθλο μπορούσε να φτάσει τις 300 χιλιάδες αλλά ακόμα μετρούσε. Επειδή ήταν σε πτώση ήταν πρόθυμο να κάνει το κάτι παραπάνω για να ανεβάσει κυκλοφορία. Για παράδειγμα να σπάσει μια απεργία.

Ηταν χειμώνας, βράδυ και στον Ταύρο έκανε ψοφόκρυο. Εξω από το κτίριο ήταν μαζεμένοι καμιά πενηνταριά της ΕΣΗΕΑ έτοιμοι σκοτωθούν αλλά κανένας απεργοσπάστης να μπει στο κτίριο και να πατηθούν από τις ρόδες των φορτηγών αλλά καμία εφημερίδα να φτάσει στο πρακτορείο. Ενώ η ατμόσφαιρα σειόταν από συνθήματα εργατικής αλληλεγγύης ένα φιατάκι πάρκαρε έξω από το κτίριο. Η πόρτα άνοιξε και ο μακαρίτης Γ.Μ φορώντας από μέσα τις πυτζάμες και απ’ έξω μία καμπαρντίνα. Στο ένα χέρι είχε αγκαλιά ένα Yorkshire terrier και στο άλλο ένα πάκο δημοσιογραφικά χαρτιά. «Συγγνώμη συνάδελφοι, να ανέβω ένα λεπτό για να δώσω τα κείμενα». Το είχε πει τόσο επιβλητικά που τα μέλη της ΕΣΗΕΑ παραμέρισαν. Ο Γ.Μ ανέβηκε στον πρώτο όροφο, έδωσε τα κείμενα στην φωτοσύνθεση, κατέβηκε στον δρόμο, καληνύχτισε ευγενικά την περιφρούρηση και μπήκε στο φιατάκι και χάθηκε στο σκοτάδι. Η περιφρούρηση συνέχισε να κάνει την δουλειά της φωνάζοντας ότι κανένας δεν θα μπει στο κτίριο.

Είχα ξεχάσει. Την ξαναθυμήθηκα μετά το μήνυμα της ΕΣΗΕΑ «ΟΛΟΙ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΚΟΡΩΠΙ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΣΗ ΒΑΣ. ΚΩΝ/ΝΟΥ & ΒΑΡΗΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΟΠΟΥ ΤΥΠΩΝΟΝΤΑΙ ΤΡΙΑ ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΙΚΑ ΦΥΛΛΑ. ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΑEVEREST ΚΟΡΩΠΙΟΥ». Ετσι. Τσαμπουκαλεμένα και στα κεφαλαία. Πιο εκτός χρόνου και τόπου και από το 1996 όταν ο Γ.Μ πάρκαρε το φιατάκι στον Ταύρο.

Δεν θα αναφερθώ στα φύλλα που δεν βγήκαν αλλά σε αυτά που έσπασαν την απεργία και βγήκαν. Αν ήμουν ΕΣΗΕΑ δεν θα ανησυχούσα επειδή το Kontra News και το Μακελειό έσπασαν την απεργία. Αλλά γιατί έκαναν όλη την φασαρία και στην Αθήνα και τον Πειραιά δεν ξεπέρασαν τα 3000 φύλλα.

Θα έβγαινα από την κάψουλα του χρόνου και θα έβλεπα ότι η πρώτη σε κυκλοφορία καθημερινή εφημερίδα, τα ΝΕΑ, τις καθημερινές δεν ξεπερνάει τα 17 χιλιάδες φύλλα και τα Σάββατα τα 30 χιλ. Θα καταλάβαινα ότι το πρόβλημα των εφημερίδων δεν είναι η διαπλοκή αλλά ότι χωρίς διαπλοκή τα αφεντικά δεν έχουν λεφτά να πληρώνουν, ενώ οι αναγνώστες έχουν πάψει να χρηματοδοτούν τις εφημερίδες εδώ και δεκαετίες. Και θα κατέληγα στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημα δεν είναι τα άκαρδα αφεντικά αλλά οι αποκαρδιωμένοι αναγνώστες που έπαψαν να διαβάζουν εφημερίδες και αν είναι νέοι ενημερώνονται από το ίντερνετ και αν είναι μεγαλύτερη ηλικίας από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Η έντυπη ενημέρωση χρειάζεται να βρεις τρόπους για να είναι απαραίτητη. Διαφορετικά η πραγματικότητα θα την προσπεράσει με την ίδια ευκολία που ο μακαρίτης ο Γ.Μ προσπέρασε την περιφρούρηση πριν δύο δεκαετίες στον Ταύρο.

Υ.Γ Και το αγαπημένο μου working class song. Sixteen tons από τον Tenessee Ernie Ford