Βig short. Too long
Όπως ο Ιουλιανός ο Παραβάτης έχασε την πίστη του στον Κύριο, ο Δαρβίνος στην δημιουργία των ειδών και ο Γρηγοράκος στο ΠΑΣΟΚ έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή του σινεφίλ που χάνει την εμπιστοσύνη του στον κινηματογράφο. Τα σενάρια του φαίνονται ίδια, οι ηθοποιοί παίζουν τους εαυτούς τους και το δίωρο ατελείωτο. Μέχρι που όπως ο Παύλος με τους Εφέσιους μια ταινία να του αποκαταστήσει την πίστη στην 7η Τέχνη. Για μια ώρα το Big Short τα είχε καταφέρει. Μέχρι να τελειώσει το διάλλειμα και να φανεί γιατί μηδένα πριν το The End μακάριζε.
Η υπόθεση του Big Short είναι η μεγάλη κρίση του 2007 που κορυφώθηκε με το κλείσιμο των Lehman Brothers. Οι τράπεζες δίνανε αβέρτα κουβέρτα δάνεια, οι τιμές των ακινήτων ανέβαιναν συνεχώς, μέχρι την στιγμή που οι δανειολήπτες δεν μπόρεσαν να πληρώσουν και η αγορά των ακινήτων κατέρρευσε, βγάζοντας τον κόσμο από τα σπίτια του, ζημιώνοντας τις τράπεζες και τους φορολογούμενους και κλείνοντας την τράπεζα των Lehman Brothers.
Χοντρικά, αφού η ταινία τα αναλύει στις λεπτομέρειες, με στακάτο λόγο που συνοδεύεται από κείμενο στις γωνίες της οθόνης.
Στην ταινία καλοί δεν υπάρχουν. Υπάρχουν κακοί και χαριτωμένοι εκκεντρικοί χαρακτήρες που φυσικά είναι οι πρωταγωνιστές που έχουν προβλέψει ότι η αγορά ακινήτων θα καταρρεύσει. Τέσσερις διαφορετικές ομάδες, με επικεφαλής κατά σειρά βαρύτητας ερμηνείας τον Ryan Gosling, τον Steve Carell, τον Brad Pitt και τον Christian Bale.
Εκτός αν σας αρέσουν οι ερμηνείες σε στιλ ηρώων comic, οπότε η σειρά είναι αντίστροφη. Δηλαδή ο χαρακτήρας του Bale θα μπορούσε να βρίσκεται μόνο σε σελίδες της Marvel ενώ του Gosling μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχει στην πραγματική ζωή.
Η ταινία τα έχει όλα. Καλούς ηθοποιούς με σαφείς χαρακτήρες, ευρήματα όπως star σε bubble bath που εξηγούν πως λειτουργεί η αγορά των ομολόγων και στριπτιτζούδες που ανησυχούν για τις επενδύσεις τους στο μέσον του private dancing και προσοχή στις λεπτομέρειες όπως οι πλαστικές σακούλες στους θάμνους condominium για να φανεί η εγκατάλειψη. Αυτό που δεν έχει είναι η αίσθηση του χρόνου.
Σε μια υπόθεση που μπορείς να μαντέψεις το τέλος και που ευρηματικά δεν έχει τίποτα να προστεθεί μετά από το πρώτο μέρος, τραβάει και τραβάει καταλήγοντας σε ένα αμερικανιά - sermonizing υπέρ του απλού ανθρώπου, αφού οι απλοί άνθρωποι και όχι οι τραπεζίτες είναι αυτοί που ανεβάζουν τα εισιτήρια.
Με έναν καλό τσαμπουκαλεμένο παραγωγό που θα είχε κόψει ένα μισάωρο το Big Short θα ήταν μια εξαιρετική ταινία. Στα 130 είναι μια ταινία με εξαιρετικά βαρετό δεύτερο μέρος.
