Η Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ, ο Τζον Κλιζ και ο Φρανκ Σέρπικο…

Τετάρτη αργά το μεσημέρι πήρα τον Αντώνη στο καθιερωμένο, καθημερινό μας τηλεφώνημα για να αναλύσουμε αυτά που απασχολούν συνήθως εμάς και κανέναν άλλον…

Παρεμπιπτόντως απασχολούν και την Βιβή ο οποία ακούει τα τηλεφωνήματά μας και όταν γελάμε ρωτάει «Τι λέτε τώρα;»

Μετά από λίγα λεπτά κουβέντας κατέληξα να του λέω για την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ που την είχα καλεσμένη Τρίτη βράδυ στην εκπομπή…

Α: «Τόσο πολύ σε εντυπωσίασε;»

Μ: «Ναι. Κι εσύ θα γούσταρες παρά πολύ να κουβεντιάσεις μαζί της. Έχει φοβερό ενδιαφέρον να έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο και όταν ανοίγει το στόμα του να ακούς μόνο ωραίες, απρόσμενες κουβέντες. Άσε που της έχει βάλει λάδι και ο Καζαντζάκης και έχει πάρει πολύ από τον στοχασμό του.

Α: «ο Καζαντζάκης έχει βαφτίσει όσους και ο Μητσοτάκης;»

Μ: «Όχι, μόνο τη Ρουκ. Φαντάσου ότι ακόμα και ο ηχολήπτης που ήταν κουρέλι από τον θάνατο του Lemmy στο τέλος ήταν ξετρελαμένος μαζί της»

Α: «Πες κάτι που σου άρεσε πολύ»

Μ: «Είναι γεννημένη στα Εξάρχεια και όταν τη ρώτησα αν έγραφε ένα Γκράφιτι σε ένα τοίχο στα Εξάρχεια ποιο θα ήταν, μου απάντησε ότι θα έγραφε “Ήταν ωραία κάποτε εδω”. Και εννοούσε ότι κάποτε εκεί υπήρχαν πραγματικοί αναρχικοί».

Α: «Καλό! »

Μ: «Έτσι με είχε ‘αιφνιδιάσει’ και ο Τζον Κλιζ. Είχαμε συμφωνήσει να μιλήσουμε για μισή ώρα όμως τελικά φτάσαμε να μιλάμε για περίπου μια ώρα παρότι ήταν κρυωμένος με 40 πυρετό και του φαινόταν. Και ενώ μου είχε πει διάφορα υπέροχα και ιδιοφυή, στο τέλος προέκυψε ο εξής φοβερός διάλογος: “…είμαι πάρα πολύ στενοχωρημένος. Τις τελευταίες εβδομάδες έχασα τρεις πολύ αγαπημένους μου φίλους και είναι πολύ βαριές για μένα αυτές οι απώλειες. Ήταν και ξαφνικές, δεν τις περίμενα”.

Ειλικρινά, λυπάμαι πολύ για αυτό.

“Το πιστεύω ότι λυπάστε. Το κατάλαβα”.

Γιατί το λέτε αυτό; “Γιατί, χωρίς να γνωρίζετε τι μου έχει συμβεί, υποσυνείδητα δεν με πιέσατε όλη αυτή την ώρα να γίνω αστείος”.»

Α: «Ναι… Ευφυής άνθρωπος! Ποιο θα έβαζες ως τρίτο πρόσωπο που να σου έκανε εντύπωση αλλά να είναι από εντελώς άλλο χώρο;»

Μ: «… ο Φρανκ Σέρπικο ! Μιλάμε για εντελώς παράξενο τύπο που ζει κάπου upstate NewYork. Στην έχω πει την ιστορία. Είχαμε δώσει ραντεβού σε ένα παντοπωλείο - μίνι εστιατόριο με τοπικά βιολογικά προϊόντα που πάει και τρώει. Ήρθε κρατώντας ένα βιβλίο του Επίκουρου(«Letters and Sayings of Epicurus») από την Barnes & Noble Library of Essential Reading. Tου συστήθηκα και όταν του σύστησα τον φωτογράφο που είχαμε συνεννοηθεί να έχω μαζί μου, ξαφνικά στράβωσε εντελώς και μου είπε: “Τι είστε; Παπαράτσι;”.

Πήρε τον δίσκο του και πήγε έξω στους -2 να φάει. Τον ακολουθησα έντρομος ότι δεν θα έχω συνέντευξη και μόλις με είδε μπροστά του μου είπε “Για ποιο λόγο ήρθες να με βρεις;”. Του ξαναθύμισα τη συνεννόηση που είχαμε κάνει και του έπιασα κουβέντα για τον Επίκουρο για να σπάσει λίγο ο πάγος. Εκεί που μιλούσαμε μου είπε “πάμε μέσα γιατί δεν είσαι συνηθισμένος και θα παγώσεις”. Μπήκαμε μέσα, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι και ξαφνικά σηκώθηκε έφυγε και γύρισε με ένα γλαστράκι λέγοντας “να το βάλουμε ανάμεσα μας για να είναι πιο ωραίες οι φωτογραφίες μας”»…!

Α: «Αν τα έγραφες αυτά, ποιος από τους τρεις λες ότι θα άρεσε πιο πολύ στους αναγνώστες;»

Μ: «Έλα ντε…»