Να σπρωχτούμε και όπως πέσουμε
Ο νόμος για το σύμφωνο συμβίωσης ατόμων του ιδίου φύλλου είναι μια απόλυτα λογική εξέλιξη. Οι νόμοι δεν υπάρχουν σε κάποιο ιδεατό χώρο αλλά στην κοινωνία. Από την στιγμή που η κοινωνία δέχεται την ύπαρξη ομόφυλων σχέσεων δημιουργείται και η ανάγκη νόμων που θα τις ρυθμίζει. Εάν η σχέση δεν λέγεται γάμος η εκκλησία δεν έχει δικαιοδοσία να επέμβει. Πιστεύεις ; Παντρέψου. Δεν πιστεύεις αλλά θέλεις να αποκτήσει η σχέση σου νομική υπόσταση ; Πήγαινε στο δημαρχείο και παντρέψου. Αλλά το «γάμος» θα έπρεπε να είναι θρησκευτικός όρος.
Θρησκευτικά ο γάμος και το διαζύγιο θα έπρεπε να είναι θέμα της εκκλησίας και κακώς άφησε το κράτος να χρησιμοποιεί τον όρο «γάμος» στην πολιτική πράξη που γίνεται στα δημαρχεία. Επίσης η εκκλησία δεν έχει κανένα λόγο να υπακούει στην οποιαδήποτε λογική. Ενας οργανισμός που πιστεύει ότι ένας θάμνος μπορεί να δίνει οδηγίες άνθρωπο, όπως έκανε η φλεγόμενη βάτος με τον Μωυσή, έχει δικαίωμα να μην δίνει άδεια σε ομόφυλους να παντρεύονται. Το μόνο που δεν μπορεί να κάνει είναι να υποχρεώνει το κράτος να προσαρμόζει το αστικό του δίκαιο στην εκκλησιαστική λογική. Αν η κοινωνία αποδέχεται τους ομόφυλους δεσμούς το κράτος έχει την υποχρέωση να τους καλύψει νομικά και την εκκλησία δεν την αφορά. Θα την αφορούσε αν το κράτος για παράδειγμα επενέβαινε στην τελετή του γάμου όπως τελείται στην εκκλησία αλλά το ποιες σχέσεις καλύπτονται νομικά είναι πολιτικό θέμα.
Η υιοθεσία από μέρους των ομόφυλων ζευγαριών είναι πολιτικό θέμα αλλά τίθεται σε λάθος βάση και από τις δύο πλευρές. Από την πλευρά των gay και των λεσβιών γιατί προβάλλεται σαν επιχείρημα ότι θα υιοθετηθούν παιδάκια που βρίσκονται στα διάφορα άσυλα. Η πραγματικότητα είναι ότι η ζήτηση είναι μεγαλύτερη από την προσφορά. Για αυτό κατά καιρούς εμφανίζονται υποθέσεις που ζευγάρια έχουν πληρώσει για να βρουν βρέφος για υιοθεσία. Το επιχείρημα της άλλης πλευράς, ότι τα παιδάκια πρέπει να μεγαλώνουν με ετερόφυλα ζευγάρια γιατί θα γίνουν ομοφυλόφιλα, κάνει το λάθος να αντιμετωπίζει την ομοφυλοφιλία a priori σαν ελάττωμα. Ο κάθε ένας μπορεί να νομίζει ότι θέλει αλλά αν το κράτος θεωρεί τις ετερόφυλες και ομόφυλες σχέσεις ομότιμες δεν μπορεί να λέει ότι δεν εγκρίνει τις υιοθεσίες από ομόφυλα ζευγάρια επειδή τα παιδάκια κινδυνεύουν να ακολουθήσουν τον δρόμο των θετών γονιών τους.
Είναι λάθος όμως η διάθεση να περάσει ότι ο ομόφυλος γάμος ήταν ιστορικά συνηθισμένος. Υπήρξαν εποχές αποδοχής, αδιαφορίας ή αντίθεσης στην ομοφυλοφιλία. Εποχή όμως που ο ομόφυλος γάμος να υπήρξε σαν θεσμός στην δυτική κοινωνία δεν υπάρχει. Υπάρχουν αναφορές για ομόφυλους γάμους στην αυτοκρατορική Ρώμη. Αλλά οι γάμοι αναφέρονται μόλις δύο, αφορούσαν τον Νέρωνα, τον Ηλιογάβαλο και σκλάβους τους και ήταν καπρίτσια αυτοκρατόρων ή παρωδίες των ετεροφυλικών αντίστοιχων. Οσο για τον γάμο μεταξύ δύο ανδρών το 1061 στην Γκαλίθια της Ισπανίας, που αναφέρονται σε ληξιαρχική πράξη στο μοναστήρι του Σαν Σαλβαντόρ ντε Τσελανόβα, προφανώς δεν είναι επιχείρημα για την ύπαρξη στην Ευρώπη ομόφυλου γάμου, σε σύγκριση τουλάχιστον με τα δισεκατομμύρια των ετερόφυλων γάμων που έγιναν τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια.
Συμπέρασμα. Τα καίσαρας καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ Σύμφωνο συμβίωσης, υιοθεσία παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια είναι θέματα του καίσαρα, δηλαδή της πολιτείας. Αν οι πολιτικοί εκπρόσωποι των πολιτών πιστεύουν ότι πρέπει να γίνουν σε κανένα Αμβρόσιο δεν πέφτει λόγος. Γάμος, νυφούλες και νυφούλοι είναι θέμα της εκκλησίας και δικαίωμα του κάθε Αμβρόσιου να κάνει τα κουμάντα του.
Live and let live. «Να σπρωχτούμε και όπως πέσουμε» που είπε και ο Φλωρινιώτης. Kαι όποιος καίγεται να το κάνει επίσημο «Ω Γέροντα, η ευχή».
