Εκεί που και οι σινεφίλ λυγάνε
Είμαι ένα μίστερ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ του σινεμά. Μια καλή ταινία με κάνει Τζέκιλ που αγαπάει όλη την κοινωνία. Μια κακή και γίνομαι Χάιντ έτοιμος να πλακωθώ με όλους. Αυτές τις εποχές έφαγα μια σειρά από περιποιημένες φόλες με μεγαλύτερη το Dheepan που με έστειλε αδιάβαστο από το σινεμά στο πιο κοντινό μπαρ.
Στην υπόθεση της ταινίας ο Ντίπαν ένας επαναστάτης Ταμίλ από την Σρι Λάνκα αποφασίζει να τα παρατήσει και να μεταναστεύσει στην Δύση. Βρίσκει μια γυναίκα και κάνουνε τους παντρεμένους, ένα παρατημένο παιδί που το παρουσιάζουν για δικό τους και βρίσκουν άσυλο στην Γαλλία. Στην αρχή μένουν στο Παρίσι όπου ο Ντίπαν κάνει τον πλανόδιο στους δρόμους. Αργότερα μετακομίζουν σε ένα προάστιο με εργατικές πολυκατοικίες που ο Ντίπαν γίνεται θυρωρός και κουμάντα κάνουν συμμορίες που πουλάνε ναρκωτικά. Ο Ντίπαν κάνει τον ψόφιο Ντίπαν μέχρι μια μέρα που παίρνει ανάποδες και τους ντιπανιάζει. Θα μπορούσε να είναι μια ιστορία προσαρμογής σε άλλη κουλτούρα για την μεγαλύτερη προσπάθεια να χωρέσουν τα πάντα όλα σε δύο ώρες ταινίας.
Ακολουθούν spoilers. Αλλο που όλη η ταινία ένα spoiler είναι. Ξεκινάει με σκηνές πολέμου που η ζούγκλα είναι ο πρωταγωνιστής. Συνεχίζει με τον περήφανο πολεμιστή της ζούγκλας έχει φορέσει μια στέκα με φωτάκια και κάνει την μάγια την μέλισσα για να πουλήσει ψιλολόγια στα καφέ του Παρισιού. Μετά έχουμε τις συμμορίες των γκέτο. Εμφανίζεται ένας μυστήριος που λέει ότι ήταν ο πρώην συνταγματάρχης του και αρχίζει να τον βαράει λέγοντας του να συνεχίσουν τον αγώνα στην Μαλαισία με τον Ντίπαν να τις τρώει και να φωνάζει ότι ο πόλεμος τέλειωσε. Μετά ο Ντίπαν παίρνει ένα καρότσι και τραβάει γραμμές ανάμεσα στις πολυκατοικίες για να δείξει ότι τα σύνορα τον κυνηγάνε όπου και να πάει. Μετά παίρνει ένα αυτόματο και τους κυνηγάει αυτός κάνοντας τον Τόνι Μοντάνα. Και απότομα καταλήγουν όλοι μαζί στην Αγγλία στην εξοχή με τον Ντίπαν να κάνει τον Χιου Γκραντ.
Μιλάμε για το Platoon, το Scarface και το Four Weddings and a Funeral σε συσκευασία ενός. Μιλάμε για ένα δίωρο που λες «Α αυτό ήθελε να πει ο ποιητής» και ο ποιητής ήθελε να πει κάτι άλλο. Αν ήθελε να πει κάτι. Μιλάμε για τους τυφλούς του ΟΤΕ να γίνονται σενάριο. Ακολουθεί μια άσχετη αλλά πολύ διδακτική ιστορία.
Κάπου κοντά στο 1980 με την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ ο φίλος μου ο Πετραλιάς έφυγε από το Βερολίνο για να γίνει πρύτανης στην Πάντειο. Πριν φύγει ενώ πίναμε στο Kreta είχε πει «Εγώ δεν ξέρω από χάρες. Μόνο όποιος διαβάζει θα περνάει». Τον ξαναείδα στο Kreta μετά από κάποιους μήνες. Το ρώτησα πως τα πήγε. «Ξεκινάνε οι εξετάσεις. Προφορικά. Μπαίνει μέσα ο κλητήρας και μου λέει αν είμαι έτοιμος να εξετάσω τους πρώτους. Λέω «ναι» και μπαίνουν πέντε με λευκά μπαστούνια. Τυφλοί που δουλεύανε στον ΟΤΕ». Με κοίταξε με υγρά από την συγκίνηση και την βότκα μάτια. «Εσύ θα έκοβες στις εξετάσεις τυφλό του ΟΤΕ ;». Δεν περίμενε την απάντηση. «Είναι να μην αρχίσεις…».
Κάτι τέτοιο πρέπει να συνέβη και με το Ντίπαν που πήρε το βραβείο στις Κάνες. Μπορείς ένα ευαίσθητο πάνελ κριτικών να πει ότι μια ταινία με ένα μετανάστη, που ξεκινάει μια νέα ζωή σε ένα περιθωριοποιημένο κοινωνικό περιβάλλον είναι ότι θυμάμαι χαίρομαι ; Όχι. Ετσι ο Ντίπαν κονόμησε το βραβείο στις Κάνες και ο Πανούτσος Παρασκευή βράδυ γύρναγε με την μηχανή στους δρόμους μπας και συνέλθει.
