Tο φωτάκι σβήνει και η πόρτα δεν έχει μάνταλο

Υπάρχει ένα σημείο που ο πολίτης πιστεύει ότι προσπαθείς να τον πείσεις. Δεν είναι αυτό που με ενοχλεί. Με ενοχλεί ότι η πεποίθηση ότι τον παρακαλάνε. Και κάποια στιγμή αυτός που παρακάλεσε πιο πολύ παίρνει την ψήφο και από εκεί και πέρα έχει την ευθύνη.

Σαν τις γκόμενες του ’50 που ανέβαιναν στην γκαρσονιέρα να δουν την συλλογή των γραμματοσήμων και όταν γινόταν ότι προβλεπόταν να γίνει επειδή δεν το ξέρανε ο γκόμενος έπρεπε να τις αποκαταστήσει.

Η χειρότερη υπηρεσία που προσφέρθηκε στην μεταπολιτευτική κοινωνία ήταν το παραμύθι ότι ο λαός προδίνεται από κάποιους πολιτικούς και δημοσιογράφους που τον παραπλανήσανε. Στην δημοκρατία τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει αφού ο λαός έχει την ευθύνη.

Για το δημοψήφισμα ξέρετε τα πάντα, τα ακούσατε όλα από κάθε πλευρά και το μόνο που σας χωρίζει από το σήμερα και τι θα γίνει την επόμενη Δευτέρα είναι η κρίσης σας για το τι θα ρίξετε στην κάλπη.

Σαν σκεπτόμενοι πολίτες και όχι σαν τις μωρές παρθένες του επιταφίου, που ενώ η Ευρώπη πέρναγε από μπροστά τους αυτές το είχαν ρίξει στον ύπνο.

Υ.Γ: Στην Αμερική της δεκαετίας του ’60 τα ψυγεία είχαν ένα warning ότι δεν πρέπει να τα παρατάνε σε αυλές ή σε οικόπεδα αφού κάποιο παιδάκι από περιέργεια αν το λαμπάκι ανάβει όταν η πόρτα κλείνει, να μπει μέσα για να το διαπιστώσει και επειδή τα παλιά ψυγεία είχαν μάνταλο που άνοιγε μόνο απ’ έξω, να το βρούνε. Οταν το βρούνε, όπως το βρούνε. Το δημοψήφισμα για κάποιους είναι σαν ψυγείο της δεκαετίας του ’50. Θέλουνε να δούνε αν το φωτάκι θα μείνει αναμμένο. Η περιέργεια είναι θεμιτή με την προειδοποίηση ότι κατά πάσα πιθανότητα το φωτάκι σβήνει και την βεβαιότητα ότι όταν η πόρτα κλείσει μέσα δεν έχει μάνταλο.