Πνίγοντας τους κόκκινους στο αίμα για να μάθουν τι θα πει λευτεριά

Η σχέση μου με τα στρατιωτικά εμβατήρια είναι μικτή. Υπάρχουν δηλαδή αυτά που γουστάρω, αυτά που δεν γουστάρω και αυτά που πιστεύω ότι πρέπει να είσαι εντελώς τελείως γκάγκας για να τα τραγουδήσεις.

Το πρώτο εμβατήριο που θυμάμαι είναι των πεζοναυτών. Οχι των Ελλήνων που δεν έχω ιδέα αν υπάρχουν αλλά των αμερικάνων στις ταινίες με τον Εντι Μέρφι. Για να μην μπλεχτείτε οι νεώτεροι πριν τον μαύρο Εντι Μέρφι υπήρξε άσπρος Εντι Μέρφι. Ο άσπρος ήταν ένας κοντός, ξανθός που είχε κερδίσει το medal of congress γιατί είχε κάνει φοβερά και τρομερά κατορθώματα στις μάχες του Ειρηνικού με τους πεζοναύτες. Μετά τον πόλεμο έκανε καριέρα στο Χόλιγουντ παίζοντας τον πεζοναύτη που κάνει φοβερά και τρομερά κατορθώματα.

​

Κάποια ώρα όμως το κοινό βαρέθηκε να βλέπει τον Εντι Μέρφι να κάνει κατορθώματα και ο Μέρφι ασχολήθηκε το ίδιο επιτυχημένα με τον αλκοολισμό και με το να κυνηγάει τις γκόμενες του με ένα πιστόλι σπίτι. Πέθανε σύντομα όχι όμως πριν γίνει σταρ στα θερινά σινεμά παίζοντας τον πεζοναύτη που σκοτώνει ιαπωνέζους στο "Γυρίζω από την κόλαση" ή "To hell and back" για μας τους αγγλομαθείς. Στο τέλος της ταινίας αν θυμάμαι καλά ακούγεται και το ύμνος των πεζοναυτών "From the halls of Montezuma" που πολύ τον γουστάραμε στην γειτονιά και τον τραγουδάγαμε με δικά μας λόγια όπως ο Γκιωνάκης όταν κάνει τον Αμερικάνο στις παλιές κωμωδίες.

Αντίθετα δεν νομίζω ότι στην δεκαετία του '50 κάποιος θα τολμούσε να τραγουδήσει το "Σαν ατσάλινο τοίχος" που είναι το αγαπημένο μου εμβατήριο του ΕΛΑΣ. Το άκουσα πολύ αργότερα κάπου στην δεκαετία του '70 και είναι το μακράν πιο αγαπημένο μου κομμουνιστικό εμβατήριο. Με την διεθνή σημασία του όρου αφού όπως τα περισσότερα εμβατήρια του ΕΛΑΣ είναι σοβιετικά που του άλλαξαν τους στίχους.

Ενας ακόμα λόγος που λατρεύω το "Σαν ατσάλινο τοίχος" είναι η στροφή ".Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Αρη που είναι οι μάνες του λαϊκού στρατού". Ο Σαμαρινιώτης μπήκε σίγουρα επειδή βόλευε στο μέτρο το αποτέλεσμα όμως δεν παύει να είναι σαν το "...με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά" να έγινε "με τον Λημνιάτη, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παδιιά".

Από τα εμβατήρια του εθνικού στρατού αν υπάρχει κάποιο που μου αρέσει είναι "Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν". Του συγχωρώ το "φουσάτα" που στον Πειραιά αν το έλεγες θα σε ρωτάγανε που παρκάρεις την γκλίτσα επειδή μου αρέσει η στροφή "για να χτίσουμε μετά όσα γκρεμίσαν". Μία στις τρεις φορές την κάνω λάθος και λέω "για να γκρεμίσουμε μετά όσα εχτίσαν" αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Το θέμα είναι ότι παραπέμπει στην εποχή της ανασυγκρότησης που οι άνθρωποι για να ξαναφτιάξουν τις ζωές ισιώνανε καρφιά.

Τα περισσότερα όμως από τα εθνικά εμβατήρια ήταν άστα να πάνε. Πήγα στρατό την εποχή που στην κορυφή των Tops ήταν το "Εχω μια αδελφή κουκλιτσα ζηλευτή, την λένε Βόρειο Ηπειρο την αγαπώ πολύ". Από στίχους όταν το τραγουδάγαμε στην παρέλαση ένοιωθα σαν να είμαστε η Βουγιουκλάκη με τις συμμαθήτριες της και να πηγαίνουμε εκδρομή με το πούλμαν. Καλύτερο όμως από ένα άλλο που μου έλεγε ο φίλος μου ο Χρήστος ότι τραγούδαγε στην βασική εκπαίδευση της αεροπορίας. Ηταν τραγούδι του εκστρατευτικού σώματος στην Κορέα. Δεν θυμάμαι όλους τους στίχους αλλά σε κάποια στιγμή λέει "για να πνίξουμε τους κόκκινους στο αίμα, για να μάθουν τι θα πει λευτεριά". Ενας ομολογουμένως πρωτότυπος τρόπος να πείσεις τον άλλον για τις αρετές της ελευθερίας.

Τώρα για το τραγούδι των ΟΥΚ "...και το όνειρο μας είναι, στην Πόλη εμείς να μπούμε, σημαία να υψώσουμε, τον ύμνο εμείς να πούμε" μπορώ να πω ότι στιχουργικά είναι του επιπέδουν προφίσιενσι στα ελληνικά. Ενα "μ" στο πούμε, έγινε "μπούμε" και βολευτήκαμε. Δεν λέω να το κάνουμε Υψικάμινο του Εμπειρίκου αλλά κάποια επικαιρότητα θα το βοήθαγε. Ας πούμε "...και το όνειρο μας είναι, με την Ζωή να μπούμε" μια χαρά στίχος είναι και όχι μακριά από την πραγματικότητα.

Τέλος τροφή για σκέψη. Και στο παρελθόν τα ΟΥΚ έχουν κάνει τα δικά τους, αλλά τώρα μετά τις καταγγελίες του Καμμένου, τουρκικά καταδιωκτικά του επιτέθηκαν στα Ιμια. Τέτοιες κινήσεις διατηρούν την ατμόσφαιρα. Και δεν μιλάω για το τι θα γίνει τώρα αλλά τι έπρεπε να γίνει εκείνη την στιγμή, που ο Καμμένος έπρεπε να τους στείλει πίσω στο στρατόπεδο τους.