Κάθε φορά που πλησιάζει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στο μυαλό επιστρέφει εκείνο το φοβερό βιβλίο του Γιάννη Διακογιάννη με τους κορυφαίους αθλητές του στίβου του 20ου αιώνα.

Σε ταξιδεύει, σε ξεκουράζει, σε πληροφορεί για "μύθους" με αδυναμίες. Μέσα από τις σελίδες του βγαίνουν άνθρωποι που μοιάζουν με θεούς και "αναγκάζουν" τους άλλους ανθρώπους να υποκλιθούν στο μεγαλείο τους.

Ιστορίες, ιστορίες, ιστορίες. Όχι πάντα ηρωϊκές αλλά και με αναβολικά, με καταπίεση. Δύσκολες καταστάσεις.

Ο στίβος ήταν και θα παραμείνει "βασιλιάς". Ο "βασιλιάς" των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ντόχα αρχίζει το απόγευμα της Παρασκευής. Η Ελλάδα έχει ελπίδες για μετάλλιο ή μετάλλια σε μια δύσκολη και προ Ολυμπιακή χρονιά.

Η χώρα μας δεν είναι στην κατάσταση του 1997 όταν στη χώρα μας διεξάγονταν με κάθε επισημότητα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Ούτε και στην φάση του 1999 όπου στη Σεβίλλη είχαμε 6 μετάλλια.

Μην ξεχνάμε ότι ήταν τα χρόνια πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου οι επιχορηγήσεις στις ομοσπονδίες έπιαναν ... ταβάνι. Λεφτά υπήρχαν και δίνονταν με το τσουβάλι.

Η Ελλάδα τότε στη δεκαετία του ΄90 είχε τον στίβο και την άρση βαρών. Η ομάδα του Χρήστου Ιακώβου σάρωνε στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Η Αθήνα "φιλοξένησε" αυτό του 1999 και ο κόσμος γέμιζε τα στάδια για να δει τους "άτλαντες".

Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει ούτε έναν αθλητή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Άρσης Βαρών. "Διαλύθηκε" από την αδιαφορία των νικητών, από τα συνεχή κρούσματα ντόπινγκ, από την προκατάληψη...

Ο στίβος πέρασε μια πολύ δύσκολη περίοδο και αυτός μετά από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 αλλά τα τελευταία χρόνια έχει επιστρέψει και κερδίζει μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις.

Είναι γεγονός ότι ο στίβος είναι παντού σ' όλο τον κόσμο και όλοι "τρέχουν", "πηδούν", κάνουν ρίψεις. Τον στίβο τον μαθαίνεις στο σχολείο, την άρση βαρών όχι. Την γυμναστική, που ξεκίνησε ν' ανεβαίνει μετά από τον Μελισσανίδη και ιδιαίτερα στις αρχές της περασμένης δεκαετίας επίσης δεν την "συναντάς" παντού.

Η επαρχία έβγαζε και βγάζει πολύ καλούς αθλητές στον στίβο. Μια βόλτα στο Διδυμότειχο και θα μάθεις γι' αυτόν τον "γίγαντα" με το ακόντιο τον Κώστα Γκατσιούδη που είναι ο ... ήρωας της πόλης αλλά και του νομού.

Ο Βόλος, η Ρόδος, η Σέρρες, η Λέσβος, τα Γρεβενά, το Κιλκίς... Ο στίβος είναι παντού.

Η Ελλάδα είχε την τύχη να έχει στα χρόνια που υπήρχε πολύ χρήμα αθλητές όπως ο Κεντέρης, η Θάνου, ο Γκατσιούδης, η Μανιάνι, η Τσιαμήτα, η Ξάνθου, η Μπακογιάννη, η Κελεσίδου. Αθλητές με Α κεφαλαίο που έδωσαν άλλη πνοή στον στίβο και γέμιζαν στάδια.

Είχαν ακολουθήσει την Βούλα Πατουλίδου και τη γενιά της.

Ξεχνάει κανείς τον "Γιο του Ανέμου" Κώστα Κεντέρη που κέρδισε το χρυσό και στους Ολυμπιακούς του 2000 και στο Παγκόσμιο του 2001; Θα πει κάποιος, ναι αλλά στην Αθήνα τι έγινε;

Ο Κεντέρης ίσως να μην μιλήσει ποτέ για την ιστορία του "Αθήνα 2004" αλλά η ιστορία έχει... μιλήσει για τον Ολυμπιονίκη από την Λέσβο.

Την εποχή εκείνη και στην επόμενη δεκαετία κάθε ΜΜΕ είχε έναν ή δυο ρεπόρτερ στίβου. Υπήρχαν πολλές σελίδες για τον στίβο "κρεμασμένες" στα περίπτερα. Αποστολές σε αγώνες εντός και εκτός Ελλάδος.

Τώρα ο στίβος δεν έχει την αντιμετώπιση που θα έπρεπε να έχει στην Ελλάδα και είναι πίσω από το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ και κάθετι οπαδικό. Τα ΜΜΕ παίζουν τεράστιο ρόλο και "επιβάλουν" στον κόσμο αθλήματα και "είδωλα".

Ο στίβος έχει φίλους και όχι οπαδούς. Έχει "εραστές".

Όσο χρονών και να γράφει η ταυτότητα σου είναι σίγουρο πως έχει δει είτε τον Λιούις και την Τζόινερ, τον Πάουελ, τον Μπούμπκα, τον Σοτομαγιόρ, την Κονσταντίνοβα είτε την Ισινμπάγιεβα, τον Μπολτ, τον Μπεκέλε, τον Γκεμπρεσελασιέ, την Στεφανίδη.

Χαρίζει μοναδικές συγκινήσεις και δημιουργεί υγιείς φιλάθλους και είδωλα...

Η Ελλάδα έχει μέλλον στον στίβο αλλά έχει και παρελθόν. Με τα καλά και τα άσχημα. Με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες.

Δεν είναι λίγο μια χώρα σαν την δική μας να έχει 21 μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Στίβου στα οποία πλέον συμμετέχουν περισσότερες από 200 χώρες.

Χώρες τεράστιες όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Μεγάλη Βρετανία που έχει εδώ και χρόνια τον πρόεδρο της στην IAAF. Ο Κόε αν και σπουδαίος αθλητής ήταν τραυματίας το 1983 και δεν συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Ελσίνκι.

Η Ελλάδα έχει κάνει στροφή... και από τις ταχύτητες έχει επιστρέψει στα άλματα (μήκος, τριπλούν, επι κοντώ) ενώ ψάχνει τον βηματισμό της στον ακοντισμό όπου είχε τεράστιους αθλητές και αθλήτριες.

Η χώρα αυτή στα 2 τελευταία Παγκόσμια κέρδισε από 1 μετάλλιο. Δεν είναι η χρυσή εποχή του 1999-2003 με τα 16 μετάλλια σε 3 διοργανώσεις. Παρόλα αυτά η Ελλάδα έχει αθλητές υψηλού επιπέδου με πρώτη την Κατερίνα Στεφανίδη.

Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή με τα πολλά χρήματα βλέπαμε τα μίτινγκ της Ελλάδος να είναι από τα καλύτερα στην Ευρώπη. Εδώ ήταν η "αφρόκρεμα" του στίβου, εδώ είχαμε μεγάλες επιδόσεις.

Πλέον ο στίβος θα πρέπει μέσα από μίτινγκ ν' αναπτυχθεί περισσότερο στην επαρχία, με στάδια και με μίτινγκ. Μέσα από αυτα να γίνουν οι "ζυμώσεις" και να "βγουν" νέοι αθλητές και "εραστές". Γιατί είναι δύσκολο να δούμε ξανά στην χώρα μας ένα Ευρώπαϊκό ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.