Είναι η «χρυσή» μαμά του ελληνικού στίβου. Άφησε την καριέρα της για να ολοκληρωθεί ως γυναίκα με την γέννηση της κόρης της αλλά επανήλθε και σαρώνει τα μετάλλια. Το καλοκαίρι του 2018 κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο στο επί κοντώ στο Ευρωπαϊκό στο Βερολίνο και λίγους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 2019, κέρδισε το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό της Γλασκώβης.

Για την Νικόλ Κυριακοπούλου είχαν προηγηθεί το χάλκινο μετάλλιο το 2015 στο Παγκόσμιο στο Πεκίνο και το χάλκινο στο Ευρωπαϊκό στο Ελσίνκι το 2012. Η 33χρόνη αθλήτρια του Ανδρέα Τσώνη, έχει γράψει τη δική της ξεχωριστή ιστορία στον ελληνικό και ευρωπαϊκό στίβο και θα ήθελε να προσθέσει στη συλλογή της και ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, στο Τόκιο, το 2020.

Η έμπειρη αθλήτρια μιλάει για όλες τις πτυχές της ζωής της, μέσα και έξω από τα στάδια, στο gazzetta.gr.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο κέρδος σου από την ενασχόληση με τον αθλητισμό;
«Ο τρόπος που μεγάλωσα, αποφεύγοντας "κακοτοπιές" που ο κάθε γονιός θα ήθελε να μη βιώσει το παιδί του».

Πόσο έχει αλλάξει τη ζωή σου το παιδί;
«Η κόρη μου, μου έδωσε ένα διαφορετικό χρώμα στη ζωή μου! Συμπλήρωσε την ευτυχία μου και με ολοκλήρωσε ως γυναίκα. Στη δική μου ζωή ο ρόλος της μητέρας και αυτός της αθλήτριας συνδυάζονται. Θα ήμουν όμως άδικη αν δεν τόνιζα την πολύτιμη βοήθεια από τη γιαγιά!».

Φοβήθηκες όταν γέννησες ότι δεν θα επανέλθεις στο ίδιο επίπεδο;
«Όχι, δεν είχα τον παραμικρό ενδοιασμό ότι δεν θα επανέλθω στο ίδιο και καλύτερο επίπεδο αθλητικά, απ' ότι ήμουν. Το ότι συνέχισα μετά την εγκυμοσύνη και επέστρεψα ήταν μια απόφαση συνειδητή και πολύ καλά προετοιμασμένη».

Τι παραμύθι λες στην κόρη σου για να κοιμηθεί και τι της αρέσει να φτιάχνεις για να τρώει;
«Για παραμύθια είναι λίγο μικρή ακόμα, αλλά τρελαίνεται να βλέπει κινούμενα σχέδια. Από φαγητό εξαφανίζει τις σαλάτες, σαν τη μάνα της (χαχαχα)!!!».

Με τι θα ήθελες ν' ασχοληθεί η κόρη σου όταν μεγαλώσει;
«Να κάνει αυτό που της αρέσει, αλλά να το κάνει σωστά!. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να γίνει σωστός άνθρωπος».

Η Ελλάδα σε «πληγώνει» ή σε «ανεβάζει»;
«Η Ελλάδα έχει πολλά πρόσωπα. Είναι φορές που με πληγώνει, γιατί ενώ μπορεί περισσότερα δεν το κάνει. Δεν αναφέρομαι μόνο στον αθλητισμό, αλλά γενικότερα. Το πρόσωπο της Ελλάδας που με ανεβάζει είναι όλο αυτό που "κουβαλάει" στους αιώνες, οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι με την αγάπη τους και οι επιτυχίες που καταφέρνουμε και πάλι όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά και σε άλλους τομείς της ζωής».

Τι είναι αυτό που σου δημιουργεί αγανάκτηση; Η πολιτική; Η κίνηση στους δρόμους;Η κρίση;
«Η αδράνεια του κόσμου. Νομίζω ότι όλα τα προβλήματα έχουν τη λύση τους όταν αντιδρούμε σ' αυτά. Η παθητική συμπεριφορά φέρνει ηττοπάθεια και διαιωνίζει τα προβλήματα».

Το Τόκιο είναι μακριά ; Τι όνειρα κάνεις τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
«Όχι δεν είναι καθόλου μακριά. Τα δυο τελευταία χρόνια ουσιαστικά είναι περίοδος προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο στόχος μου είναι να φέρω πίσω ένα μετάλλιο».

Πως είναι αυτή η αίσθηση του βάθρου;
«Το περιέγραψα σε μια ανάρτηση στο instagram. Ήθελα να το μοιραστώ μ'όλους. Σ' εκείνα τα δευτερόλεπτα σταματάει έστω και για λίγο ο χρόνος. Περνάει από μπροστά μου σαν ταινία σε fast forward η προετοιμασία μου.Οι δυσκολίες, οι χαρές, οι άνθρωποι που με στηρίζουν, η οικογένεια, τα αγαπημένα πρόσωπα αλλά και εκείνοι που δεν γνωρίζω προσωπικά και με παρακολουθούν στην προσπάθειά μου μέσα από τα social media και μου στέλνουν την υποστήριξη και την αγάπη τους!».

Σ' αγχώνει η μέρα που θα ολοκληρώσεις την καριέρα σου;
«Όχι καθόλου! Θα είναι μια γιορτή! Άλλωστε όταν τελειώνει ένα κεφάλαιο στη ζωή μας, ένα άλλο ανοίγει. Αλλά όλα στην ώρα τους».

Τι θέλεις να γράψει η ιστορία για σένα;
«Ότι πέρασα και άφησα το στίγμα μου. Μια μικρή ιστορία που θα έχει θαυμαστές και μιμητές».

Εάν ήσουν ξανά παιδί θα είχες επιλέξει το ίδιο άθλημα να "υπηρετήσεις";
«Ναι! Έχω κάνει ενόργανη και διάφορα αθλήματα του στίβου, αλλά το άλμα επί κοντώ δεν το αλλάζω!».

Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο;
«Το καλό είναι προπομπός του καλύτερου. Το καλό σου δείχνει το δρόμο, αλλά το καλύτερο είναι ο προορισμός. Εχθρός του καλού είναι ο κακός μας εαυτός ή η συγκυριακά "κακή" στιγμή».

Σκέφτηκες κάποια στιγμή να τα παρατήσεις;
«Ναι το 2015, όταν με τη καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη στον κλειστό στίβο, πήραν την 5η θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στην Πράγα. Ευτυχώς ήταν μαζί μου ο άντρας μου και... το σώσαμε!».

Τι έχει αλλάξει στο στίβο σε σχέση με την ημέρα που ξεκίνησες;
«Τότε ζούσαμε στην εποχή της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Ο αθλητισμός και φυσικά και ο στίβος ήταν στο επίκεντρο. Μετά το 2004 αυτό άλλαξε. Την εποχή που άρχισα να γίνομαι καλή αθλήτρια, ο αθλητισμός, έπαψε να είναι προτεραιότητα. Μετά ήρθε και η κρίση και όλα δυσκόλεψαν ακόμα περισσότερο. Η ΕΟΕ αναγκάστηκε να ζητήσει την υποστήριξη χορηγών για τους αθλητές που προετοιμάζονταν για το Ρίο. Σήμερα οι συνθήκες παραμένουν εξίσου δύσκολες, ελπίζω όμως εν όψει και των Ολυμπιακών στο Τόκιο να βελτιωθούν».

Σ' ενδιαφέρει να σ' αναγνωρίζει ο κόσμος ή οι συναθλητές σου;
«Μ' ενδιαφέρει περισσότερο η πορεία μου να είναι αυτή που έχω ονειρευτεί. Τότε η αναγνώριση είναι και η επιβράβευση».

Σου αρέσει που είστε στο βάθρο μαζί με την Στεφανίδη; Θεωρείς ότι έχει να δώσει πολλά ακόμη;
«Η αξία του νικητή καθρεφτίζεται στην αξία των ηττημένων. Η πορεία του κάθε αθλητή όμως είναι απρόβλεπτη. Αυτό ισχύει για όλους».

Με ποια ηρωίδα του κινηματογράφου μπορείς να ταυτιστείς; Ποια θα ήθελες να παίξει την Νικόλ στον κινηματογράφο;
«Χαχαχα ε, δε νομίζω ότι η ζωή μου είναι για να γίνει ταινία. Μπορώ όμως να σου πω ότι αγαπημένη μου ηθοποιός είναι η Charlize Theron!».

Έχεις γούρια;
«Γούρια δε θα το έλεγα, αλλά μια μικρή εικόνα της Παναγίας πάντα με συντροφεύει».

Τι άποψη έχεις για τα ΜΜΕ;
«Ο ρόλος τους είναι εξαιρετικά σημαντικός και δύσκολος. Παρουσιάζουν μεν την επικαιρότητα, αλλά έχουν και τη δύναμη να επηρεάζουν τη κοινή γνώμη και να διαμορφώνουν καταστάσεις. Κρίνονται εκ του αποτελέσματος...».

Παρακολουθείς άλλα σπορ; Τον Αντετοκούμπο, τον Τσιτσιπά;
«Ο ελεύθερος χρόνος μου είναι εξαιρετικά περιορισμένος και δεν προλαβαίνω. Όμως οι επιτυχίες του Τσιτσιπά και του Αντεντοκουμπο νομίζω δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο. Είναι εκείνη η Ελλάδα που χαρίζει χαμόγελα και αισιοδοξία ότι αν θέλουμε μπορούμε πολλά!».