Όλα συνέβησαν από σπόντα, όπως μας διηγείται. «Έπαθα μια ρήξη όταν έπαιζα ποδόσφαιρο και χρειάστηκε να κάνω φυσικοθεραπείες, ενώ ο γιατρός μου είπε πως για να δυναμώσει το πόδι χρειάζεται να τρέχω. Στην αρχή το θεωρούσα ανούσιο.

Μπήκε όμως τελικά το μικρόβιο. Στην αρχή έκανα 2 χλμ., στη συνέχεια 3 χλμ., 5 χλμ. και όλο και ανέβαινα. Το 2010 συνειδητοποίησα ότι ανέβαινε η αντοχή μου και αυτό με βοηθούσε και σε άλλες δραστηριότητες. Εκείνη την περίοδο αποφάσισα να τρέξω τον πρώτο μου αγώνα, που ήταν 5 χλμ. στην Καλλιθέα.

Παράλληλα έβλεπα τους αθλητές που έκαναν μεγάλες αποστάσεις και είχα την απορία αν μπορώ να το κάνω και εγώ. Ήθελα να δοκιμάσω τα όριά μου, να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Ήταν μια πρόκληση για μένα», δηλώνει ο 49χρονος σήμερα, που έκλεισε ήδη επτά χρόνια που ασχολείται με το τρέξιμο.

Τώρα είναι έτοιμος για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο στις 12 Νοεμβρίου, μια εμπειρία που έζησε για πρώτη φορά πέρσι και δεν ήταν «στρωμένη» με δάφνες.

«Το 2016 τον Απρίλιο πήρα τη μεγάλη απόφαση να προετοιμαστώ για τον Μαραθώνιο της Αθήνας. Ήξερα όμως πως δεν θα μπορούσα να τα καταφέρω μόνος μου και έψαξα για κάποιον να με προπονεί και έμαθα για τη Μαρία Πολύζου. Κάναμε κάποια δοκιμαστικά, θυμάμαι, και μετά της είπα πως δεν μπορούσα.

Δεν προλαβαίνουμε, Μαρία, δεν πειράζει. Εκείνη μου απάντησε πως δεν υπάρχει περίπτωση και πως θα είμαι στην εκκίνηση. Στην πορεία όμως με περίμεναν και δυσάρεστες εκπλήξεις, με μεγαλύτερη το πρόβλημα με τη λαγονοκνημιαία ταινία.

Ήμουν σε άσχημη κατάσταση, όλοι μου έλεγαν πως θα πονέσω αν τρέξω, αλλά εγώ πια το είχα πάρει απόφαση. Στάθηκα κανονικά στην εκκίνηση και ξεκίνησα.

Στο 5ο χιλιόμετρο άρχισαν οι ενοχλήσεις, αλλά συνέχισα και στο 17ο πραγματικά πέθαινα από τον πόνο και σταμάτησα. Ήρθαν οι διασώστες, με, έβαλαν πάνω σε ένα κρεβάτι και περίμενα το αυτοκινητάκι να έρθει να με πάρει.

Όσο ανέμενα κοιτούσα τους άλλους δρομείς που περνούσαν από μπροστά μου. Εκεί βγήκε η άλλη πλευρά μου. Κατέβηκα από το κρεβάτι και άρχισα να τρέχω και πάλι.

Κατάφερα να ολοκληρώσω τον μαραθώνιο σε περίπου 4:55, τρέχοντας με ένα πόδι. Όμως η διαδρομή στην Ηρώδου Αττικού μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο ήταν πραγματικά μαγεία. Κατάλαβα πως αν θέλεις κάτι πολύ, μπορείς να νικήσεις και τον πόνο. Ο μαραθώνιος με διδάσκει πολλά», λέει ο ελεύθερος επαγγελματίας, που ασχολείται με το χονδρικό εμπόριο και είναι παντρεμένος έχοντας μια κόρη 22 ετών.

Τώρα πια κάνει τουλάχιστον πέντε προπονήσεις την εβδομάδα και όσον αφορά τον χρόνο που βρίσκει παράλληλα με τις οικογενειακές και επαγγελματικές υποχρεώσεις τονίζει: «Όλα γίνονται. Το δεν έχω χρόνο είναι η καλύτερη δικαιολογία για να μην κάνεις κάτι.

Θέλει θυσίες που σε οδηγούν όμως ασφαλέστερα στον προορισμό σου». Για τον ίδιο αυτό δεν σταματάει, ετοιμάζεται για τον δεύτερο μαραθώνιο και έχει βάλει και μεγάλο στόχο, να ολοκληρώσει τον αγώνα σε 3 ώρες και 50 λεπτά.