Η περίπτωση του Γιάννη Ταμουρίδη όπως και πολλών άλλων παιδιών που ταξίδεψαν στο Ρίο πέρασαν απαρατήρητες, διότι είθισται τα φώτα να προσελκύουν οι αθλητές που καταφέρνουν να ανέβουν στο βάθρο.

Υπάρχουν όμως αθλήματα, στα οποία η άνοδος στο βάθρο δεν εξαρτάται από την προσωπική προσπάθεια, αλλά από μία σειρά άλλων παραγόντων όπως η Θεά Τύχη…

Αυτή η τελευταία δεν ήταν σίγουρα με το μέρος του Θεσσαλονικιού πρωταθλητή, όμως όσο εκείνη του γύριζε την πλάτη, τόσο ο Ταμουρίδης στην την έβγαινε από δεξιά.

Ο «Ταμούρ» γνώριζε ότι η διαδρομή 237,5χλμ στο παραλιακό μέτωπο της Κοπακαμπάνα, η οποία είχε πολλές ανηφόρες δεν του πήγαινε. Κατάρτισε λοιπόν, ένα απίστευτα αυστηρό πρόγραμμα προετοιμασίας, ενώ ταυτόχρονα υπέβαλλε τον εαυτό του σε μία φοβερή δίαιτα προκειμένου να χάσει κιλά και να πέσει στα 69,5 (σ.σ. με το ύψος του να είναι στα 1.80μ.), πηγαίνοντας για προπόνηση νηστικός, αφού έτσι έκρινε ότι θα αύξανε τις πιθανότητες για μία αξιόλογη εμφάνιση κόντρα στα μεγαθήρια.

Στα τελευταία του πλάνα ήταν προετοιμασία σε υψόμετρο στο Λιβίνιο της Ιταλίας και στην συνέχεια ένας αγώνας δύο εβδομάδων στην Κίνα. Στον συγκεκριμένο αγώνα προγραμμάτιζε να τρέξει τη μία εβδομάδα, να επιστρέψει στην Αθήνα και απευθείας να μεταβεί στο Ρίο για τον αγώνα.

Κι ενώ όλα έβαιναν βάσει του αρχικού προγραμματισμού ένα ατύχημα στην Κίνα, του στοίχισε το σημαντικότερο κομμάτι της προετοιμασίας. Σε μία πτώση, υπέστη για τρίτη φορά κάταγμα στη δεξιά του κλείδα και εξάρθρωση και μπήκε χειρουργείο στις 21 Ιουλίου, με τον αγώνα να είναι στις 6 Αυγούστου!

Σε αυτές τις περιπτώσεις συνίσταται ο αθλητής να επιστρέψει στις προπονήσεις σε στατικό ποδήλατο σε 15 ημέρες και σε 1 μήνα κανονικά. Με τον χρόνο να πιέζει ασφυκτικά ο Ταμούρ ανέβηκε την επόμενη ημέρα στο στατικό ποδήλατο και μέσα σε 3 ημέρες έβγαινε για προπονήσεις στο δρόμο!

«Ήταν μακράν η δυσκολότερη διαδρομή των τελευταίων δεκαετιών σε διοργανώσεις παγκοσμίων πρωταθλημάτων και Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι τόσο λόγω της ζέστης και της υγρασίας, όσο της ανηφόρας που είχε και του αέρα.

Γνώριζα ότι θα δυσκολευτώ γιατί δεν είμαι ανηφορίστας, γι αυτό και έπεσα σε κιλά που ήμουν έφηβος, όμως το γεγονός ότι δεν κατάφερα να κάνω τον αγώνα στην Κίνα που στοίχισε πολύ. Δεν είναι δυνατόν να πιέσεις στην προπόνηση τον εαυτό σου τόσο, όσο σε έναν αγώνα.

Τη στιγμή που εγώ πήγα με μηδέν αγώνες, οι αντίπαλοι μου προέρχονταν από το Γύρο Γαλλίας, με 21 αγωνιστικές ημέρες…
Νιώθω περήφανος που κατάφερα να είμαι μόλις στους 63 ποδηλάτες που τερμάτισαν από τους 207 και στους μόλις 3 που ανήκαν σε ομάδες continental, όλοι οι υπόλοιποι ήταν αθλητές επαγγελματικών ομάδων.
Είναι σαν να κατεβάζεις σε αγώνα Champions League ομάδα της Premier League και μία 5x5…»

Αναφορικά με τον αν ήταν ο δυσκολότερος αγώνας που έχει μετάσχει ποτέ στην πολυετή καριέρα του, ο αθλητής του ΠΑΟΚ επισημαίνει: «Ήταν ο αγώνας της ζωής μου. Έχω τερματίσει στους μεγαλύτερους κλασικούς ποδηλατικούς αγώνες, όπως ο Γύρος Ιταλίας, στο Σαν Ρέμο, στο Παρί-Ρουμπέ, όμως το να καταφέρνω να τερματίσω σε έναν τόσο απαιτητικό αγώνα ήταν κατόρθωμα. Όχι μόνον διότι ήμουν απροπόνητος, αλλά γιατί είχαν και τον τραυματισμό.

Οι ποδηλάτες λέμε ότι όταν ξεκινήσει ο αγώνας ξεχνάς όλους τους πόνους, γιατί πονούν τόσο πολύ τα πόδια σου που ξεχνάς τα υπόλοιπα. Όμως, ο πόνος στην κλείδα δεν υποχωρούσε στιγμή, ήμουν συνεχώς με παυσίπονα. Έπειτα από ένα σημείο και μετά πονάς τόσο πολύ που σε έρχεται ζαλάδα.

Ήταν τρομερά ριψοκίνδυνο το γεγονός ότι αποφάσισα να τρέξω με τις λάμες, διότι μία πτώση θα μπορούσε να αποβεί μοιραία ακόμη και για τη ζωή μου. Ένα κόκκαλο όταν σπάει συνήθως έχει την τάση να βγαίνει προς τα έξω, όμως με λάμες και βίδες ήταν εντελώς απρόβλεπτο τι θα μπορούσε να συμβεί, όταν η κεντρική αορτή του χεριού περνά ακριβώς από κάτω.

Όμως, για να είμαι ειλικρινής δεν τα σκεφτόμουν καθόλου ότι ρισκάρω τη σωματική μου ακεραιότητα. Αν το έκανα αυτό την είχα πατήσει. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θέλω να τρέξω και τα κατάφερα.

Πίεσα πολύ τον εαυτό μου για να πετύχω κάτι ακατόρθωτο, το οποίο δυστυχώς δεν γίνεται να το αντιληφθούν όλοι. Ο αγώνας ήταν μαρτύριο, ειδικά τα 4-5χλμ. πλακόστρωτο, όμως δεν μου αφήνει πικρή γεύση, γιατί μπορεί να μην είναι επιτυχία, αλλά για μία ακόμη φορά απέδειξα ότι μπορώ να συναγωνίζομαι αντάξια με αθλητές αυτού του επιπέδου. Αθλητές τα συμβόλαια των οποίων προκαλούν ζαλάδα.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έχουμε καμία ποδηλατική κουλτούρα, γι αυτό και αναγκάστηκα να αναζητήσω την τύχη μου σε ομάδες του εξωτερικού, όμως στάθηκα άτυχος, γιατί και η ομάδα της Ιταλίας και αυτή των Βάσκων που πήγαν στην Ισπανία έκλεισαν. Ίσως, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά αν είχα καταφέρει να τρέξω σε μία επαγγελματική ομάδα».

Ο Γιάννης Ταμουρίδης δεν άφησε ασχολίαστες και τις εμφανίσεις της ελληνικής ομάδας στο Ρίο: «Φέραμε πολλά μετάλλια για το επίπεδο του ελληνικού αθλητισμού και οφείλονται αποκλειστικά στις ατομικές προσπάθειες των αθλητών, κάποιοι εκ των οποίων είχαν μπει στο πρόγραμμα «Υιοθετείστε έναν αθλητή στο δρόμο για το Ρίο».

Εγώ δεν ήμουν αλλά δεν νιώθω καμία πικρία, γιατί τουλάχιστον είχα προλάβει και με την είσοδο μου στα σώματα ασφαλείας είχα την ευκαιρία να κάνω πρωταθλητισμό και μέσω του συμβολαίου που είχα στην ομάδα continental (τρίτης κατηγορίας) να συντηρούμαι. »

Τέλος για τα άμεσα σχέδια του υπογράμμισε: «Μετά τους αγώνες πήγαμε με τη γυναίκα μου το ταξίδι του μέλιτος (σε Μπαχάμες, Κούβα και Νέα Υόρκη) που δεν είχαμε κάνει μετά τον γάμο και ξεκουράστηκα λίγο, παρότι δεν σταμάτησα προπονήσεις. Το επόμενο σαββατοκύριακο θα αγωνιστώ στην Τσεχία, ενώ το διάστημα 9-13 Οκτωβρίου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Κατάρ, όπου και θα ολοκληρωθεί η φετινή αγωνιστική σεζόν»