Ο ζεν πρεμιέ τότε του Ολυμπιακού, ο οποίος εξακολουθεί να είναι σταθερά πρώτος στις προτιμήσεις του γυναικείου πληθυσμού παρότι έγγαμος και πατέρας τριών παιδιών (για το λόγου το αληθές δείτε την πρόσφατη ψηφοφορία του gazzetta ΕΔΩ) θυμάται πως η απόλυτη προσήλωση του στο στόχο κατάκτησης του Champions League, παρ’ ολίγο να του στερήσει τη συμμετοχή του στη διοργάνωση:

«Ο Κάσας είχε καταφέρει όχι απλώς να διαχειριστούμε το άγχος μας, αλλά να το αποβάλουμε εντελώς και ανυπομονούσαμε για να το σηκώσουμε. Ήμασταν απόλυτα σίγουροι ότι εμείς θα είμαστε οι νικητές της διοργάνωσης. Σε ότι αφορά εμένα λοιπόν, βρισκόμουν σε μία νιρβάνα, στο μυαλό μου είχα φτάσει στο νησί, μάρκαρα όσους ήξερα ότι θα έχω πάνω μου, παίρναμε τα παιχνίδια και πανηγυρίζαμε το τρόπαιο.

Είχα επικεντρωθεί απόλυτα στο στόχο μου, πιο απόλυτα δεν γίνεται. Ώσπου φτάνει η ημέρα που ταξιδεύουμε. Πάμε λοιπόν στον έλεγχο διαβατηρίων, όπου μου λένε ότι δεν μπορώ να ταξιδέψω. Ναι, είχα ξεχάσει να ανανεώσω το διαβατήριο μου. Αυτό που έπαθα δεν μπορώ να το περιγράψω. Το εγκεφαλικό είναι λίγο… Δεν μου είχε περάσει καν από το νου να το κοιτάξω γιατί όπως είπα για μένα δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τη διοργάνωση.

Δεν ταξίδεψα ποτέ μαζί με την ομάδα. Με διαδικασίες εξπρές ταξίδεψα την επόμενη μέρα, όπου πήγα απευθείας στο κολυμβητήριο. Δεν νομίζω να το έχω πει ποτέ αυτό, γιατί παρόλο που το τέλος ήταν καλό και όλα καλά δεν ήταν και πολύ επαγγελματικό από την πλευρά μου, που είχα παραλείψει κάτι τόσο σοβαρό, αλλά τέλος πάντων πάνε χρόνια. Ο βασικός όμως λόγος που το λέω είναι γιατί ξέρω δεν επηρέασε ποτέ την συγκέντρωση μου, έπαιξα πολύ καλά και βοήθησα την ομάδα να πετύχει το στόχο της.

Τώρα που το σκέφτομαι ήταν μία γελοία κατάσταση. Όλοι είχαν παγώσει, εκτός από τον κουμπάρο μου, και τότε αρχηγό της ομάδας, Μάκη Βολτυράκη, από τον οποία έφαγα τα περισσότερα μπινελίκια. Νομίζω ότι είχα φτάσει στα όρια να με σκοτώσει.

Ο Μάκης είναι ο καλύτερος αρχηγός που έχει περάσει από ομάδα. Στο λεξικό δίπλα από τη λέξη αρχηγός θα πρέπει κανονικά να υπάρχει η φωτογραφία του. Είχε καταφέρει να κερδίσει το σεβασμό των συμπαικτών, των παραγόντων, των αντιπάλων και των διαιτητών. Ήταν ένας μύθος για το πόλο. Ήξερε να βάζει όρια στο χαβαλέ και στη δύσκολη στιγμή, είτε εντός, είτε εκτός πισίνας, ήταν δίπλα σου να σε στηρίξει».

Της άνετης νίκη του Ολυμπιακού επί της Χόνβεντ, είχαν προηγηθεί τρεις χαμένοι ευρωπαϊκοί τελικοί και ατέλειωτες ώρες σκληρής προετοιμασίας, που είχαν μεταμορφώσει την ομάδα σε φονικό όπλο, από το οποίο κανείς δεν επρόκειτο να γλιτώσει:

«Αυτή η ομάδα βρέθηκε σε τέσσερις ευρωπαϊκούς τελικούς, δύο χαμένοι στο Κυπελλούχων και ένας στο Champions League την ακριβώς προηγούμενη χρονιά. Δεν υπήρχε περίπτωση λοιπόν να χάναμε και τότε. Ήμασταν αποφασισμένοι. Βγάζαμε φλόγες και κάναμε ένα απίστευτο φάιναλ φορ.

Οι αντίπαλοι μας έχαναν με 3-4 γκολ και ήμασταν καταφανέστατα και με διαφορά η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης. Δεν είχε έρθει τυχαία αυτή η διάκριση, πίσω υπήρξε πολλή δουλειά, η οποία ξεκίνησε με τις βάσεις που έθεσε ο Στάμενιτς, ακολούθησε δύο χρόνια μετά ο Μπαντουτίνοβιτς και στη συνέχεια το κερασάκι στην τούρτα ήταν ο Κάσας.

Είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου να μπει το επιστέγασμα μίας τεράστιας προσπάθειας. Σαν τώρα θυμάμαι λεπτομέρειες από τα ματς, το πόσο συγκεντρωμένοι ήμασταν και κυρίως με πόση ακρίβεια γνώριζε ο καθένας το ρόλο του στην ομάδα. Το κυριότερο δε είναι ότι κανένας ποτέ δεν έβαλε τον εγωισμό του πάνω από την ομάδα. Ήμασταν στρατιώτες έτοιμοι για τον πόλεμο».