Ο Θωμάκος είχε τη δική του θέση σε μία ομάδα αποτελούμενη από σταρ, η οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν είχε την πληρότητα της σημερινής. «Ήμασταν μία ομάδα με φοβερή αγωνιστική κατάσταση και με τον κορμό των αθλητών στην ιδανική ηλικία. Ήμασταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Παρότι υπήρχαν σταρ στην ομάδα, βεντέτες όπως θες πες το, κανείς ποτέ δεν έβαλε τον αθλητικό εγωισμό του πάνω από το σύνολο, ίσως γιατί καθένας γνώριζε επ’ ακριβώς το ρόλο του μέσα σε αυτό. Δυνατό μας σημείο ήταν όπως και στην σημερινή ομάδα η άμυνα.

Με τον Κάσας τότε προπονητή, παίξαμε το καλύτερο πόλο που θα μπορούσαμε, αφού είχε καταφέρει να βγάζει από τον καθένας μας 100% των δυνάμεων του.

Τις προηγούμενες χρονιές οι ήττες στους δυο τελικούς Κυπελλούχων και ειδικά ο χαμένος τελικός του Champions League από την Γιουγκ στην έδρα της το Ντουμπρόβνικ, την περσινή σεζόν, στα τελευταία δευτερόλεπτα του ματς μας είχαν ατσαλώσει.

Παίζαμε απέναντι σε μία Χόνβεντ, η οποία αγωνιζόταν στην έδρα της και στο ρόστερ της είχε πολλούς από τους παίκτες της εθνικής, οι οποίοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ είχαν κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο.

Τίποτα όμως δεν μπορούσε να μας αποπροσανατολίσει από τον στόχο μας. Ήμασταν πολύ αποφασισμένοι και σίγουροι ότι θα τα καταφέρουμε. Είχαμε μεγάλη δίψα για τη διάκριση, και γι αυτό είχαμε φροντίσει να προετοιμαστούμε άψογα.

Αποτέλεσμα ήταν οι αντιστάσεις της Χόνβεντ να υποχωρήσουν στο ημίχρονο. Στο τέλος του ματς παίζαμε και ταυτόχρονα πανηγυρίζαμε! Ήταν χωρίς καμία αμφιβολία η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου, η κατάκτηση της Ευρώπης. Ένιωθα απίστευτη χαρά, πρωτόγνωρη. Είναι σπουδαίο να δικαιώνεσαι με αυτόν τον τρόπο έπειτα από μία τόσο κοπιαστική προσπάθεια, με ατέλειωτες ώρες προπόνησης και κούρασης.

Τότε θυμάμαι δεν είχαμε πολύ κόσμο, είχαν έρθει 100-150 άτομα, αλλά είχαν κάνει τη διαφορά. Ο κόσμος σου δίνει ένα έξτρα στήριγμα να κρατηθείς στη διάρκεια του αγώνα και στο τέλος απογειώνει τη χαρά.

Σε ότι αφορά στη φετινή ομάδα έχει πολύ καλά στοιχεία. Έχει πολύ πιο ποιοτικό ρόστερ, σε όλες τις θέσεις αφού αποτελείται στην πλειοψηφία της από την εθνική Ελλάδος, με τρεις ξένους παίκτες, εκ των οποίων ο Γόσιπ Πάβιτς είναι ένας εκπληκτικός τερματοφύλακας, που έχει βοηθήσει απίστευτα την ομάδα. Αντίθετα, εμείς τότε, ήμασταν δέκα παίκτες, οι τρεις ήταν πιτσιρικάδες και δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου και είχαμε μόνο ένα ξένο (σ.σ.: επιτρέπονταν δύο).

Παρότι όμως, δεν είχαμε πολυφωνία στο ρόστερ ήμασταν τόσο προετοιμασμένοι, που γνωρίζαμε πως θα διαχειριστούμε τις δυνάμεις μας στο ματς με αποτέλεσμα να μην κουραζόμαστε χωρίς λόγο.

Η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου έχει ένα εξαιρετικό σερί νικών, προέρχεται από την κατάκτηση του νταμπλ στην Ελλάδα και η κεκτημένη ταχύτητα με την οποία πάει στη διοργάνωση της δίνει ένα προβάδισμα για την πρόκριση στον τελικό, λόγω της καλής της ψυχολογίας.

Βέβαια, έχω ένα μικρό ερωτηματικό για το κατά πόσο είναι καλό να παίρνεις περίπατο όλα τα ματς στην Ελλάδα και ξαφνικά να αντιμετωπίζεις μία πολύ ισχυρή αντίπαλο στην Ευρώπη. Εδώ θεωρώ ότι την σώζει το γεγονός ότι ως εθνική ομάδα έχουν πάρει δυνατά παιχνίδια και τα έχουν διαχειριστεί και απόδειξη αυτού είναι η κατάκτηση της τρίτης θέσης στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν.

Δεν νομίζω ότι έχει σημασία το σκουφάκι με το οποίο αγωνίζεσαι, όταν έχεις καταφέρει να δέσεις ως σύνολο. Δεν αλλάζει τίποτα στην συγκέντρωση και στην αποφασιστικότητα σου.

Ο Ολυμπιακός πιστεύω ότι θα είναι στον τελικό και έχει αρκετές πιθανότητες να κοντράρει την Προ Ρέκο, η οποία στερείται του τερματοφύλακα της, Στέφεν Τεμπέστι, λόγω του τραυματισμού που υπέστη στο μάτι.
Αν τα παιδιά δείξουν την αποφασιστικότητα, την πίστη και την τόλμη που είχαμε δείξει και εμείς τότε θα κατακτήσουν το στόχο τους και τους εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρουν.»