Πύρρος Δήμας: Υποσχέθηκαν ότι θα σηκώσουν 300 κιλά αλλά δεν μπορούν ούτε 50

Gazzetta team
Πύρρος Δήμας: Υποσχέθηκαν ότι θα σηκώσουν 300 κιλά αλλά δεν μπορούν ούτε 50

bet365

Ο Πύρρος Δήμας μιλά για όλους και για όλα: «Είναι μαγκιά να λες τη γνώμη σου», υποστηρίζει, και μάλιστα σε μία περίοδο που νιώθει απογοητευμένος: «η κυβέρνηση υποσχέθηκε στον κόσμο ότι θα σηκώσει 300 κιλά, αλλά δυσκολεύεται να σηκώσει ακόμα και τα 50».

Η συνέντευξη του Πύρρου Δήμα στην ιστοσελίδα www.postmodern.gr και τον δημοσιογράφο Δημήτρη Καλατζή:

Την Κυριακή 22 Μαΐου είχε την ευγένεια να με δεχτεί στο σπίτι του για μία ελεύθερη συζήτηση για το «σήμερα», την Ελλάδα, τον αθλητισμό και την πολιτική κατάσταση. Με έκανε να νιώσω σαν παλιός φίλος, και μου μίλησε χωρίς «στρογγυλέματα» και υπεκφυγές. Κάποιοι ίσως διαφωνήσουν με τις πολιτικές εκτιμήσεις του. Κανείς όμως δεν μπορεί να του καταλογίσει υστεροβουλία. Αυτά είναι τα «πιστεύω» του και, τουλάχιστον στο postmodern, μας αρέσει να ακούμε ανθρώπους, που πιστεύουν σε πράγματα, έχοντας πίσω τους μία συνεπή πορεία ζωής.

  • Βλέπω ότι έχεις ένα πολύ ζεστό σπιτικό… Η Μαρία (η μικρότερη κόρη) μόλις γύρισε από την κωπηλασία, ο Νικόλας (ο τζούνιορ Δήμας) παίζει ήσυχος, μόλις του είπες ότι θα πρέπει να μιλήσεις μαζί μου, ωραίες μυρωδιές έρχονται από την κουζίνα… Ήταν πάντα αυτό το όνειρό σου; Μία οικογένεια με τέσσερα παιδιά;

Πάντα. Ο πατέρας μου ήταν τέσσερα αδέλφια και η μάνα μου οκτώ. Οι δικοί μου γονείς έκαναν μόνο δύο αγόρια γιατί ζούσαν στα Τίρανα και δούλευαν πρωί βράδυ – η μάνα μου σε φούρνο και ο πατέρας μου οικονομολόγος. Δεν μπορούσαν να κάνουν άλλα παιδιά, όσο κι αν το ‘θελαν… Αφού κι εμένα, με έστειλαν στη Χειμάρα να μεγαλώσω με τη γιαγιά μου ως τα έξι… Με την Αναστασία (τη γυναίκα του) αποφασίσαμε από την αρχή ότι θέλαμε τέσσερα παιδιά και, δόξα τω Θεώ, τα καταφέραμε. Τώρα μάλιστα έχουν αρχίσει να παίρνουν το δρόμο τους.

  • Παντρεύτηκες πολύ νέος…

Γνώρισα την Αναστασία στα 20 μου, λίγο μετά που ήρθα στην Ελλάδα. Ήταν δημοσιογράφος στην «Ετ 3» και στη «Μακεδονία» και μου είχε ζητήσει συνέντευξη… Τέσσερα χρόνια κάτσαμε μαζί, πριν παντρευτούμε. Δύσκολα στην αρχή… Εκείνη ήταν στη Θεσσαλονίκη, εγώ συνεχώς προπονήσεις…

"Στην Αναστασία βρήκα έναν άνθρωπο, που όχι μόνο μ΄ αγαπούσε, αλλά με συμβούλευε, με κρατούσε χαμηλά, με τα πόδια στη γη. Γιατί, ξέρεις, πόσο εύκολο είναι να καβαλήσεις ένα καλάμι…"

  • Τα παιδιά σου ασχολούνται με τον αθλητισμό;

Η μεγάλη όχι. Της έλειπα, όταν ήταν μικρή. Έλεγε ότι «ο αθλητισμός παίρνει τον μπαμπά μου»… Ο Βίκτωρας κάνει στίβο ερασιτεχνικά και η Μαρία κάνει πρωταθλητισμό στην κωπηλασία. Κάθε ημέρα είναι στην προπόνηση (τα μάτια του λάμπουν από περηφάνια).

  • Πως και δεν τα έστρεψες όλα στον πρωταθλητισμό;

Ο πρωταθλητισμός σε επιλέγει, δεν τον επιλέγεις. Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι σου αρέσει τόσο πολύ αυτό που κάνεις, που κοιμάσαι και ξυπνάς με τη σκέψη για το πως θα κάνεις περισσότερη προπόνηση, πως θα σηκώσεις περισσότερα βάρη, πως θα καταφέρεις να ξεπεράσεις τις δυνάμεις σου… Κι εγώ ξεκίνησα την Άρση Βαρών χαλαρά και κάποια μέρα συνειδητοποίησα ότι όλη η σκέψη μου ήταν πως θα πιάσω την μπάρα και πως θα στηρίξω τα πόδια μου καλύτερα… Ήμουν 11 χρονών και είχα κάνει ήδη 12 ρεκόρ… Δεν μπορούσα να μην το πάρω σοβαρά.

  • Γιατί Άρση Βαρών και όχι κάτι άλλο;

Πιτσιρικάς ήθελα να φτιάξω ωραίο σώμα. Ξεκίνησα στο γυμναστήριο και είδα ότι τα καταφέρνω. Μου έλεγαν οι μεγαλύτεροι ότι είχα τα κατάλληλα πόδια και σιγά σιγά με κέρδισε η Άρση Βαρών.

  • Φανταζόσουν τότε ότι θα μπορούσες να γίνεις ο υπερ-αθλητής με 4 μετάλλια από τέσσερις Ολυμπιάδες;

Δεν είχα καμία ελπίδα, όσο ήταν κλειστά τα σύνορα… Στην Αλβανία θα έκανα μία μέτρια καριέρα. Ίσως να είχα μπει στην παγκόσμια εξάδα αλλά δεν υπήρχαν οι συνθήκες για να κάνεις μεγάλα πράγματα… Όταν ήρθα στην Ελλάδα, μπορούσα να ονειρευτώ τα πάντα.

  • Γιατί δεν βλέπουμε τώρα να ονειρεύονται; Γιατί δεν έχουμε πρωταθλητές;

Μου είπε τις προάλλες ένας άνθρωπος στο δρόμο: «μετά την αποκάλυψη του ντόπινγκ, χάσαμε τα μετάλλια». Δεν είναι έτσι. Στη γενιά μου, έπεσαν πολλά χρήματα στον αθλητισμό. Ήταν ο Λιάνης που είχε ευαισθησία, ήταν το γεγονός ότι διεκδικούσαμε την Ολυμπιάδα και έπρεπε να παρουσιάσουμε, ως χώρα, επιτυχίες… Ήταν πολλοί οι λόγοι, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να στηριχθούν οι αθλητές, και να μπορούν να προπονούνται για εννιά μήνες, χωρίς να έχουν την έγνοια της επιβίωσης. Τώρα γυρίσαμε πίσω.

"Οι ομοσπονδίες «ματώνουν» για να μείνουν όρθιες. Πρέπει να το καταλάβουν όλοι: Δεν μπορεί να γίνει κάποιος πρωταθλητής, αν δεν έχει λύσει τα προβλήματα επιβίωσης και σπουδών του".

  • Μέσα σε αυτή την κρίση, θα μπορούσαν να δοθούν χρήματα στον αθλητισμό; Εδώ δεν έχουμε για γάζες στα νοσοκομεία…

Να συμφωνήσω μαζί σου. Προφανώς είναι προτεραιότητα τα νοσοκομεία αλλά δεν μιλάμε για κάποιο τεράστιο ποσό… Τα 28 ολυμπιακά αθλήματα θα μπορούσαν να στηριχθούν με 25 εκατομμύρια ευρώ. Χωρίς σπατάλες και υπερβολές. Πολιτισμός, παιδεία και αθλητισμός είναι οι τρεις πυλώνες της Ελλάδας που πρέπει να κρατηθούν ψηλά, παρά την κρίση. Όχι για να δείξουμε κάτι στους έξω, αλλά για να κρατήσουμε ψηλά το ηθικό μέσα στη χώρα. Ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής, είναι υγεία… Λέω συχνά ότι για κάθε ένα ευρώ που δίνουμε στον αθλητισμό, κερδίζουμε χιλιάδες από την υγεία.

basiko-2

  • Πιστεύω ότι οι δικές σου νίκες τη δεκαετία του ’90 δεν ήταν μόνο αθλητικές επιτυχίες, αλλά άλλαξες τον τρόπο που βλέπαμε τους μετανάστες. Έδωσες το μήνυμα «αυτοί οι άνθρωποι δεν ήρθαν μόνο για να πάρουν από την Ελλάδα, αλλά ήρθαν και να δώσουν». Γιατί, κακά τα ψέματα, τότε η ελληνική κοινωνία αντιμετώπιζε, τουλάχιστον με επιφύλαξη την είσοδο στη χώρα τόσων πολλών ομογενών και Αλβανών.

Δεν έκανα ποτέ το διαχωρισμό ομογενών και Αλβανών. Όλοι περάσαμε δύσκολα στην Αλβανία. Ήταν η εποχή του Χότζα. Ένα κλειστό κράτος. Για τους ομογενείς ήταν ακόμα πιο δύσκολα γιατί δεν μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε Έλληνες… Ο λαός στην Αλβανία είναι πολύ ταλαιπωρημένος… Προσπαθεί να βρει το βηματισμό του. Τώρα που η Ελλάδα περνάει κρίση, περνούν κι αυτοί κρίση γιατί βασίζονται στα λεφτά των μεταναστών εδώ. Ειδικά ο νότος της Αλβανίας, τα χωριά μας, έσβησαν από τότε που η Ελλάδα έκοψε τη σύνταξη των 360 ευρώ, που έδινε στους παππούδες και στις γιαγιάδες.

  • Έχουν επιστρέψει αρκετοί μετανάστες στην Αλβανία;

Πολλοί. Αντιμετωπίζουν προβλήματα όμως με τα παιδιά τους, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και πήγαιναν σχολείο εδώ. Δεν υπάρχουν αντίστοιχα σχολεία εκεί, δεν έχουν τους φίλους τους, είναι άλλη η κοινωνία… Τα παιδιά αυτά θέλουν να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Αισθάνονται ότι εδώ είναι ο τόπος τους. Είναι ελληνόπουλα.

  • Σήμερα υπάρχει ένα άλλο μεγάλο κύμα μετανάστευσης από την Ασία και την Αφρική. Βρίσκεις αντιστοιχίες;

Ελλάδα κι Αλβανία είναι δίπλα. Τώρα είναι πιο σύνθετο το θέμα. Πάντως και το ’90 υπήρξε μεγάλη κινητοποίηση των Ελλήνων να μαζέψουν τρόφιμα και κουβέρτες για να βοηθήσουν τους μετανάστες. Αλλά τότε υπήρχε και κράτος. Τώρα είναι όλα χύμα… Στήνονται φαβέλλες στην Ειδομένη, κλείνουν οι δρόμοι, σταματάνε τα τρένα – μέχρι και για πορνεία, ακούμε… Σαν να θέλει το κράτος να βάλει την κοινωνία απέναντί στους πρόσφυγες. Είναι αυτό πολιτική ευαισθησία; Να τους αφήνουν απροστάτευτους και να ερεθίζουν τα αντανακλαστικά των ακροδεξιών;

  • Γιατί πιστεύεις ότι δεν υπάρχει το κράτος;

Δεν θέλουν να κάνουν κάτι. Ίσως τους βολεύει να ασχολείται η κοινή γνώμη με την Ειδομένη και να μη βλέπει τι ψηφίζουν για συντάξεις και φόρους.

  • Πως βλέπεις λοιπόν την πολιτική κατάσταση σήμερα;

Δραματική. Είναι σαν να είχαμε έναν αθλητή που σήκωνε 300 κιλά και αποφασίσαμε ότι θέλουμε να τον αλλάξουμε με έναν άλλον, που σήκωνε 50 κιλά, αλλά υποσχόταν ότι θα σηκώσει κι αυτός 300… Ε, δεν μπορεί να τα σηκώσει! Η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ είχε προβλήματα, πήρε δυσάρεστες αποφάσεις, αλλά τουλάχιστον προσπαθούσε. Και η οικονομία… κάπως ζούσε. Σήμερα δεν κινείται τίποτα.

  • Ο Αλέξης Τσίπρας έκανε πρόσφατα αυτοκριτική, μιλώντας για αυταπάτες…

Αποκλείω να μην είχε γνώση της πραγματικότητας. Έλεγε εν γνώσει του ψέματα και έτσι κέρδισε τον κόσμο, που δεν ήταν έτοιμος να δεχτεί ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε και έπρεπε να κάνει αλλαγές. Ίσως να μην είχαμε εξηγήσει κι εμείς σε ποια ακριβώς κατάσταση βρίσκεται η Ελλάδα…

"Βρήκε την ευκαιρία ο Τσίπρας να κερδίσει με έναν απίστευτο λαϊκισμό, με ύβρεις και με συνθήματα για «γερμανοτσολιάδες», «στα τέσσερα» και “βαρουφακιάδες”... Έκαναν ακόμα και δημοψήφισμα για να διχάσουν τον ελληνικό λαό. Τον γιό από τον πατέρα. Τον φίλο από τον φίλο... Και τι κατάφεραν; Είπαν στον κόσμο να ψηφίσει «όχι» και έφεραν σκληρότερα μέτρα από το «ναι»… Και κοίτα, εγώ δεν θεωρώ ότι δικαιώνομαι σήμερα... Αυτή τη στιγμή κλαίω μέσα μου..."

  • Στο δημοψήφισμα πήρες ανοιχτά θέση υπέρ του «ναι»…

Είπα τη γνώμη μου, όπως μπορούσε να την πει ο καθένας. Το θεωρώ «μαγκιά» να λες τη γνώμη σου. Δεν θεωρώ «μαγκιά» να κινείσαι στα παρασκήνια και να κάνεις επιθέσεις με ανώνυμους λογαριασμούς στο ίντερνετ… Τις ίδιες επιθέσεις είχα δεχτεί και όταν είπα «ναι» στον Βαγγέλη Βενιζέλο για το ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Ξαφνικά έγινα «προδότης»…

  • Όταν πήγες στο ΠΑΣΟΚ, δεν φοβήθηκες ότι θα χάσεις ένα κομμάτι από την αγάπη του κόσμου;

Ήμουν σίγουρος γι αυτό. Όταν πας σε ένα κόμμα, ομαδοποιείσαι, δεν είσαι πια “Εθνική Ελλάδος”. Αλλά…πες με ονειροπόλο, πες με ρομαντικό... αισθάνθηκα ότι έπρεπε να βάλω πλάτη. Η λογική μου έλεγε ότι δεν μπορώ να κάτσω στο σπίτι μου και να παρακολουθώ ως θεατής τι γίνεται... "

  • Ποια λογική έλεγε να μπεις σε ένα κόμμα;

Η λογική του να στηρίξουμε τη χώρα. Έπρεπε άτομα, που δεν ήταν ούτε κλέφτες, ούτε απατεώνες, αλλά είχαν μία καθαρή πορεία στη ζωή τους και είχαν αποδείξει ότι ξέρουν να αγωνίζονται, να μπουν στον αγώνα. Δεν είπα ποτέ ότι εγώ θα λύσω τα προβλήματα του τόπου. Ήθελα να δείξω ότι μπορούμε να δουλέψουμε όλοι μαζί για να αλλάξουμε τα πράγματα. Να φύγει η Ελλάδα από το χείλος του γκρεμού… Ο ελληνικός λαός όμως άκουσε αυτούς που θα έσκιζαν τα μνημόνια… Ποιος αλήθεια, δεν θέλει να γυρίσουμε στο ’95 και στο ’99; Όλοι θέλουμε αλλά δεν γίνεται! Μακάρι να γινόταν αλλά… απλά δεν γίνεται… Είμαστε σε κρίση και πρέπει να νοικοκυρευτούμε, να προσαρμοστούμε. Κι εγώ κατέθεσα τις πινακίδες του τζιπ και είπα στα παιδιά να παίρνουν το λεωφορείο γιατί είναι ακριβή η βενζίνη στο πήγαινε – έλα… Όπως ο καθένας προσαρμόστηκε στο σπίτι του, το ίδιο έπρεπε να κάνει κι η χώρα.

  • Μπήκες λοιπόν στη Βουλή και τι κατάλαβες ότι μπορεί να αλλάξει;

Μόνο μέσα από την πολιτική μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Όσο και αν βρίζουμε την Βουλή, είναι ο μόνος δημοκρατικός θεσμός για να γίνουν αλλαγές στον τόπο. Τώρα, ποιοι είναι 300, που βρίσκονται εκεί μέσα, είναι θέμα του ελληνικού λαού. Δεν διορίστηκαν. Εκλέχθηκαν. Θυμάμαι όταν μπήκα για πρώτη φορά βουλευτής μου είπε κάποιος «παλαιός»: τι ήρθες εσύ να κάνεις μέσ’ στα σκατά; Του είπα: «Εσύ που είσαι τριάντα χρόνια στα σκατά γιατί κάθεσαι και τα μυρίζεις;». Λοιπόν, ο κάθε πολίτης έχει τη δυνατότητα να στείλει στη Βουλή ανθρώπους, που έχουν κάνει πράγματα στη ζωή τους και έχουν παρουσιάσει δουλειά.

  • Τελικά όμως μπαίνουν άνθρωποι των «κομματικών σωλήνων» και όχι της κοινωνίας…

Στο χέρι του κόσμου είναι. Και του συστήματος που λέει ότι ο «επαγγελματίας πολιτικός» θα τακτοποιήσει το ρουσφετάκι του ψηφοφόρου. Θα έβλεπες άλλους ανθρώπους στη Βουλή, αν δεν μπορούσε ο βουλευτής να κάνει ρουσφέτια…

  • Θυμάσαι τον Σάκη Πεπονή, που είχε «φάει μαύρο» στις εκλογές, επειδή θέσπισε το ΑΣΕΠ και σταμάτησαν οι διορισμοί από το παράθυρο;

Ξεχνάς τον Γιαννίτση; Τον Παπαδόπουλο; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πως έπεσε το ‘93; Ο κόσμος έχει ευθύνη για αυτούς που ψηφίζει. Τώρα λέει ο Τσίπρας «30 χρόνια κυβερνούσαν οι άλλοι, τι ζητάτε από μένα;». Μα, όταν λες ότι θα πας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και θα σηκώσεις 300 κιλά, σου φταίει ο Πύρρος Δήμας, αν δεν τα σηκώσεις; Εσύ αναλαμβάνεις να τα σηκώσεις. Εσύ έχεις την ευθύνη, όχι ο προηγούμενος.

"Το 2012 ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έπιασαν τον Τσίπρα και του είπαν «μην ανεβαίνεις στα κάγκελα, βάλε πλάτη. Ενάμισι δισεκατομμύριο είναι τα μέτρα, κάνε λίγο υπομονή, να βγει η χώρα στις αγορές…». Εγώ δεν πιστεύω ότι θα βγαίναμε στις αγορές, αλλά θα ήταν καλύτερα τα πράγματα... Και τώρα όμως, που βλέπει ο Τσίπρας ότι δεν μπορεί να σηκώσει τα 300 κιλά, ας φωνάξει κι άλλους. Να τα σηκώσουμε όλοι μαζί ! Αλλά να τα σηκώσουμε... Να βγει η χώρα από το αδιέξοδο."

  • Βλέπεις ότι ψηφίζονται πολύ σκληρά μέτρα αλλά δεν υπάρχουν μεγάλες αντιδράσεις.

Ο κόσμος κουράστηκε να είναι στα κάγκελα. Η μόνη ελπίδα που είχε ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ήταν κάτι καινούργιο, και θα έσκιζε τα μνημόνια, θα έδινε τη 13η σύνταξη, θα έπαιρνε στο δημόσιο αεροδρόμια, τράπεζες, τα πάντα… Η ελπίδα όμως διαψεύστηκε και ο κόσμος απογοητεύτηκε να αγωνίζεται.

  • Ποια μπορεί να είναι η ελπίδα τώρα;

"Εγώ δεν ελπίζω πια. Δυστυχώς, είμαι πολύ απογοητευμένος. Αν δεν σταματήσουμε να πιστεύουμε σε ψέματα, αν δεν αποφασίσουμε να αντικρύσουμε κατάματα την αλήθεια, δεν έχουμε μέλλον στην Ελλάδα..."

  • Έχεις σκεφτεί να γράψεις βιβλίο για τη ζωή σου;

Είναι στα άμεσα σχέδια μου.

  • Τι τίτλο θα βάλεις;

Έχω σκεφτεί πολλούς τίτλους… Αν σκεφτείς τη ζωή μου, πώς ξεκίνησα από το χωριό και έφτασα μέχρι εδώ, θα μπορούσες να το ονομάσεις μέχρι και… «Ο σταχτοπούτος» (σκάμε στα γέλια και οι δύο). Σοβαρά τώρα, είναι μεγάλη η διαδρομή της ζωής μου… Ίσως άλλοι να χρειάζονταν δέκα ζωές για να ζήσουν όσα έζησα… (γίνεται σκεπτικός)

  • Το μυστικό της επιτυχίας σου;

"Η επιμονή. Λίγοι θα άντεχαν επί 25 χρόνια να ξυπνούν κάθε πρωί και να κάνουν την ίδια προπόνηση, να σηκώνουν τα ίδια κιλά..."

  • Και το κίνητρο της επιμονής;

Κάθε φορά άλλο. Στην αρχή ήθελα να διαψεύσω αυτούς που έλεγαν ότι δεν θα έχω διάρκεια, μετά ήρθαν τα παιδιά μου και ήθελα να σπουδάσουν καλά, μετά ήθελα να ξεπεράσω τον Σουλεϊμάνογλου, και στη δύση της καριέρας μου, ήρθε η Ολυμπιάδα στην Αθήνα. Θα μπορούσα να λείψω από την Ολυμπιάδα στη χώρα μου; Θεωρώ ευλογία ότι μπόρεσα να αγωνιστώ, με ένα χέρι και ένα πόδι τραυματισμένο, και να πάρω μετάλλιο. Πραγματική ευλογία. Το χειροκρότημα και η αγάπη του κόσμου άξιζαν τον πόνο…

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα