Τότε που άλλαξε ο ρους της ιστορίας της ελληνικής κολύμβησης με τους Άκη Οικονόμου, Γιάννη Κοκκώδη, Νίκο Ξυλούρη και Σπύρο Γιαννιώτη να κατακτούν το χάλκινο μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4x200μ. στο Βερολίνο και να κάνουν εφικτό, το μέχρι τότε αδύνατο!

Τη σκυτάλη τώρα παίρνει ο Κρίστιαν Γκολομέεβ συνεχίσει την παράδοση που έχουν δημιουργήσει οι Έλληνες κολυμβητές κατακτώντας 16 μετάλλια (2 χρυσά, 3 ασημένια, 11 χάλκινα).

«Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα είναι από τους μεγαλύτερους στόχους της χρονιάς και τα παιδιά βρίσκονται εκεί με μεγάλες προσδοκίες, οι οποίες έχουν δημιουργηθεί τόσο από τους ίδιους, όσο και τον περίγυρο.

Οι αθλητές είναι έμπειροι και μπορούν να διαχειριστούν την πίεση που δημιουργείται από τις προσδοκίες αυτές. Κάποιοι εξ' αυτών έχουν φορμαριστεί πλήρως για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, κάποιοι λιγότερο, λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων. Πάντως όπως και να χει θεωρώ, λαμβάνοντας υπόψιν τις συμμετοχές, ότι το φετινό Ευρωπαϊκό θα είναι δυσκολότερο από εκείνα του Ντέμπρετσεν και του Βερολίνου. Ωστόσο, οι Έλληνες αθλητές έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν είτε με την είσοδο σε ημιτελικού, είτε τελικούς ή και κάτι καλύτερο. Αν οι χρόνοι που θα κολυμπήσουν είναι κοντά στα πανελλήνια ρεκόρ θα έρθει και η διάκριση», δήλωσε ο προπονητής των Κρίστιαν Γκολομέεβ, Μιχάλη Κοντιζά, Νόρας Δράκου, Κρίστελ Βουρνά και Όμηρου Ζάγκα.

Σε ότι αφορά στο πρώτο μετάλλιο της ελληνικής κολύμβησης ο Άκης Οικονόμου δήλωσε: «Πρόσφατα έπεσαν στα χέρια μου κάτι δημοσιεύματα από εκείνη την εποχή και σκεφτόμουν ότι έχει μείνει στην συνείδηση μου κάτι σαν πενταήμερη. Η συγκυρία ήταν ιδανική, με τους τέσσερις μας να βρισκόμαστε στην καλύτερη δυνατή σωματική και ψυχολογική κατάσταση. Δεν ήταν τόσο συνειδητοποιημένο ότι πάμε για μετάλλιο, όμως ξέραμε ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω από μία καλή εμφάνιση, το οποίο ήταν το «μότο» που κυριαρχούσε εκείνη την εποχή.
Το μετάλλιο αυτό έσπασε ένα αθλητικό ταμπού, που υπήρχε μέχρι τότε στον ελληνικό αθλητισμό, εννοώ την παγιωμένη άποψη ότι καλή εμφάνιση ήταν ένα καλό πλασάρισμα.

Στην συνέντευξη Τύπου θυμάμαι είχα μιμηθεί τον Άγγελο Αναστασιάδη, ο οποίος σε μία συνέντευξη Τύπου πήγε και κρατούσε το κεφάλι του χωρίς να μιλάει. Έκανα κι εγώ το ίδιο με σκοπό να τραβήξω το χρόνο στη συνέντευξη Τύπου. Στη συνέχεια θυμάμαι συνεντεύξεις σε Μega και Ant1, περιμέναμε μία ώρα στα παρασκήνια για να μιλήσουμε τρία λεπτά.

Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχαμε πετύχει. Βέβαια για κάποιους ήταν η καλύτερη στιγμή, ενώ για άλλους ακολούθησαν κι άλλες ακόμη καλύτερες.
Όσο κάνεις πρωταθλητισμό δεν χάνεις την ανεμελιά και την παιδικότητα. Θυμάμαι πήγαμε διακοπές μετά τους Αγώνες, μπήκαμε σε ένα ταξί και είπαμε στον ταξιτζή ότι είμαστε εμείς οι κολυμβητές που φέραμε στην Ελλάδα το πρώτο μετάλλιο κολύμβησης. Το ήξερε, το είχε ακούσει μας είπε… Και να φανταστείς δεν ήμασταν πιτσιρικάδες ήμασταν 23, 24, 25 ετών.

Τέλος, δεν θα ξεχάσω την φωτογραφία του Νίκου Γέμελου, ο οποίος νόμιζε ότι ο Κοκκώδης έχει φύγει άκυρος και είναι με τα μάτια γουρλωμένα, μετά είχε πέσει στα πατώματα.
Η αλλαγή δεν ήταν άκυρη, είχε μετρηθεί με αντίδραση 0,01, όλες οι αλλαγές που είχαμε κάνει ήταν πολύ γρήγορες.
Εκείνη η εμφάνιση ήταν απόδειξη ότι η θέληση και η πίστη είναι το κλειδί της επιτυχίας.

Έχω βρεθεί στη θέση των αθλητών μου. Ξέρω πως είναι η Δράκου να έχει τον 4ο χρόνο, καταλαβαίνω ότι σκέφτεται αν θα καταφέρει να πλασαριστεί, γιατί κάπως έτσι νιώθω κι εγώ. Όμως, πλέον ως πιο έμπειρος προσπαθώ να τους κατευθύνω ψυχολογικά, να πηγαίνουν δυνατοί πίσω από το βατήρα, σίδερο!
Ακόμη κι αν δεν ξυπνήσουν καλά, να μην το επαναλαμβάνουν συνέχεια. Θέλω να μάθουν να ταξιδεύουν στο μέλλον, να κοιτούν προς τα πίσω και να είναι απολύτως ικανοποιημένοι από την προσπάθεια που έκαναν. Θέλω τη Δευτέρα μετά τους αγώνες να μην λένε: θα μπορούσα, αν τα είχα δώσει όλα…
Πάνω απ’ όλα όμως εκείνο στο οποίο επιμένω είναι να χαίρονται τους αγώνες».