Η Κατερίνα Στεφανίδη δεν σκέφτεται κάτι συγκεκριμένο πριν από ένα άλμα. Κρατάει το κοντάρι, τρέχει και αφήνει το σώμα της να κάνει τα υπόλοιπα. Eκείνο δεν την απογοητεύει σχεδόν ποτέ, αφού μετά από τόσα χρόνια (ξεκίνησε σε ηλικία 10 ετών και στα 15 της πέτυχε την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην κατηγορία της με 4,37 μ.) γνωρίζει ακριβώς τι πρέπει να κάνει για να περάσει τον πήχη. Αυτή την τακτική ακολούθησε η 26χρονη πρωταθλήτρια του επί κοντώ το Μάιο στο Πόρτλαντ, όπου ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου με 4,80 μ., αυτή την τακτική θέλει να ακολουθήσει και στο Ρίο. Όσο για τις σκέψεις; Εκείνες μπορούν να περιμένουν.

-Περίμενες μια τέτοια επιτυχία στο Παγκόσμιο Κλειστού του Πόρτλαντ;

Ναι την περίμενα. Η προπόνηση είχε πάει πολύ καλά όλη τη χρονιά και ήμουν σε καλή κατάσταση καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν του κλειστού στίβου. Είχα πολλούς σταθερούς αγώνες με άλματα πάνω από τα 4,70 μ. (εκτός από έναν). Οπότε ναι, σίγουρα περίμενα ένα μετάλλιο.

Νικήτρια στον τελικό του επί κοντώ στο Πόρτλαντ ήταν η Τζεν Σουρ με 4,90 μ., δεύτερη με 4,85 μ. η Σάντι Μόρις και τρίτη η Κατερίνα Στεφανίδη με 4,80 μ.

-Ήταν αυτή η κορυφαία στιγμή στην καριέρα σου;

Όλα τα μετάλλια σε μεγάλα πρωταθλήματα έχουν υπάρξει πολύ σημαντικά για εμένα. Σίγουρα το χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κορασίδων ήταν πολύ σπουδαίο για εμένα αλλά και το χάλκινο στο Παγκόσμιο Νεανίδων το 2008, κυρίως επειδή δεν ήμουν καλά εκείνη τη χρονιά και κατάφερα να κάνω την υπέρβαση στο μεγάλο αγώνα. Αλλά θεωρώ όλα τα μετάλλια που έχω πάρει φορώντας την εμφάνιση της εθνικής ομάδας πολύ σημαντικά για την καριέρα μου.

-Σου λείπει ένα χρυσό μετάλλιο; Πόση διαφορά έχουν μεταξύ τους τα σκαλιά του βάθρου;

Εξαρτάται από τη χρονιά. Κάποιες φορές η διαφορά είναι απλώς θέμα τύχης. Ένας αθλητής βρίσκεται σε λίγο καλύτερη μέρα ή απλώς είναι πιο τυχερός εκείνη τη μέρα. Άλλες φορές η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Σχεδόν άλλο επίπεδο. Αλλά θα έλεγα ότι αυτή τη στιγμή στο γυναικείο επί κοντώ οι διαφορές μεταξύ των μεταλλίων είναι πιο πολύ θέμα τύχης και επιλογών πάνω στον αγώνα.

-Ποια στιγμή από την αποστολή σου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό;

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα ήταν καλύτερη από άλλα πρωταθλήματα και μου άρεσε το ότι ο άντρας μου ήταν εκεί.

-Τι πιστεύεις ότι σε κάνει να ξεχωρίζεις από τις άλλες αθλήτριες και σε φέρνει στην κορυφή;

Νομίζω τα χρόνια προπόνησης και η εμπειρία που έχω. Έχω υπάρξει τυχερή αυτά τα χρόνια με τους ανθρώπους που έχω συνεργαστεί και στην Ελλάδα και στην Αμερική και πιστεύω ότι έχω πια βρει μια ισορροπία μεταξύ του τι έκανα προπονητικά στην Ελλάδα και του τι έκανα εδώ (σ.σ. στις ΗΠΑ όπου ζει σήμερα) τα πρώτα χρόνια. Η εμπειρία, τα χρόνια δουλειάς και όλα αυτά που έχω μάθει από τους προπονητές με τους οποίους έχω συνεργαστεί είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά για εμένα.

-Τι σου έχει διδάξει ο πρωταθλητισμός;

Ο πρωταθλητισμός μου έχει δείξει ότι όταν φτάσεις στο σημείο που νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα, τότε είναι η στιγμή που θα πάρεις και τα πιο σημαντικά μαθήματα.

-Πώς είναι μια τυπική ημέρα σου;

Αυτή τη στιγμή η καθημερινότητά μου είναι πολύ πιο εύκολη από τα τελευταία χρόνια που έχω ζήσει εδώ. Συνήθως ξυπνάμε το πρωί και ετοιμαζόμαστε για προπόνηση. Η προπόνηση παίρνει αρκετή ώρα και όταν γυρνάμε σπίτι βοηθάω τον άντρα μου με δουλειές στο σπίτι. Αυτή τη στιγμή ανακαινίζουμε το σπίτι μας μόνοι μας και υπάρχει πάντα κάποια δουλειά που πρέπει να γίνει. Έχω τελειώσει το μεταπτυχιακό μου και κάνω διάλειμμα από το διδακτορικό παρόλο που ακόμη δουλεύω κάποιες δημοσιεύσεις για τη σχολή (σ.σ. έχει πτυχίο Νευροψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ). Αλλά το καλό με το να έχω πιο πολύ ελεύθερο χρόνο φέτος είναι ότι μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω πιο πολλές φυσικοθεραπείες, οι οποίες με κρατάνε υγιή.

-Ακαδημαϊκή καριέρα, πρωταθλητισμός και γάμος συνδυάζονται;

Όλα συνδυάζονται αν το θέλει κάποιος. Αλλά φέτος αποφάσισα να αφοσιωθώ στον αθλητισμό – αυτή τη χρονιά τουλάχιστον. Νομίζω ότι όλα μπορούν να συνδυαστούν και πιστεύω ότι είναι υγιές για έναν αθλητή να ασχολείται και με άλλα πράγματα. Αλλά κάποιες φορές είναι δύσκολο να είσαι το ίδιο αφοσιωμένος σε όλους τους τομείς και γι’ αυτό επέλεξα να κάνω ένα διάλειμμα φέτος.

-Κουβαλάς το βάρος των μεταλλίων πια σε κάθε σου άλμα;

Δεν θα το έλεγα βάρος. Μου αρέσει να κατεβαίνω σε έναν αγώνα και να ξέρω ότι οι άλλες αθλήτριες ξέρουν ποια είμαι και με σέβονται λόγω των επιτυχιών μου. Μου αρέσει λίγο να έχω αυτήν την πίεση. Νομίζω ότι αντιδρώ καλά στην πίεση και τα μετάλλια μου δίνουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

-Τι σκέφτεσαι πριν από ένα μεγάλο άλμα;

Δεν σκέφτομαι. Και είναι πολύ σημαντικό αυτό που λέω. Με έχει βοηθήσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Το μυαλό είναι για να το χρησιμοποιείς στην προπόνηση. Εκεί δουλεύεις τεχνική και αλλάζεις ό,τι χρειάζεται να αλλάξεις. Όταν έρθει η ώρα του αγώνα το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις το μυαλό σου στο off. Το σώμα ξέρει τι πρέπει να κάνει.

-Σε τι διαφέρει η Κατερίνα του 4.37 από την Κατερίνα του 4.90; Πόσο έχεις αλλάξει ως αθλήτρια;

Έχω ωριμάσει πολύ. Έχω μάθει τον εαυτό μου καλύτερα, έχω μάθει το επί κοντώ καλύτερα. Έχω πια άλλο σεβασμό για το αγώνισμα καθώς και για τις συναθλήτριές μου.

-Ποια ήταν η χειρότερη στιγμή στην καριέρα σου;

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Κάθε αποτυχία με έκανε καλύτερη αθλήτρια. Έμαθα πολλά από τις αποτυχίες μου και δεν θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα χωρίς όλες τις εμπειρίες που έχω ζήσει. Καλές και κακές.

-Τι πιστεύεις για το ελληνικό επί κοντώ;

Το ελληνικό επί κοντώ πάει πολύ καλά τα τελευταία χρόνια για διάφορους λόγους. Ένας από αυτούς – πέραν του ότι έχουμε πολλούς καλούς προπονητές στην Ελλάδα – είναι ότι έχουμε και πολλές επιτυχίες. Όταν τα παιδάκια βλέπουν τόσους επιτυχημένους έλληνες επικοντιστές, θέλουν να γίνουν και εκείνα επικοντιστές. Τα χρόνια που έτρεχαν ο Κεντέρης και η Θάνου όλοι ήθελαν να γίνουν sprinters. Τώρα με όλες τις επιτυχίες μας έχεις πιο πολλά παιδάκια που δοκιμάζουν το αγώνισμα και είναι λογικό είναι να βρεις και περισσότερα ταλέντα.

-Τι σου λείπει από τη χώρα μας;

Μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και βέβαια το φαγητό. Αν και τώρα ο άντρας μου έχει μάθει να μαγειρεύει κάποια ελληνικά φαγητά και τα φτιάχνουμε συχνά.

-Ποια είναι η πρώτη σκέψη που κάνεις στο άκουσμα της λέξης Ρίο;

«Πολύ μακριά». Το Ρίο είναι πολύ μακριά ακόμη. Υπάρχουν πολλοί προπονητικοί και αγωνιστικοί στόχοι μέχρι τότε. Πρώτα από όλα θέλω να είμαι υγιής και αν γίνει αυτό, τότε όλα θα έρθουν σιγά σιγά.