Ανησυχείς για το αν θα είναι κόσμια η ατμόσφαιρα στις εξέδρες του PAOK Sports Arena;

«Είναι λογικό να υπάρχουν ανησυχίες, αφού δεν είναι στο χέρι μας να μην γίνουν επεισόδια, αλλά σε αυτό των οπαδών. Θεωρώ πάντως ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι η βία δεν αρμόζει στον αθλητισμό. Όσοι αγαπάμε το άθλημα θέλουμε να γίνει ένας όμορφος τελικός. Ενδεχόμενο βίας θα ζημιώσει τις ομάδες, αρκεί αυτό να σκεφτούν οι οπαδοί, για να είναι κόσμιοι. Άλλωστε να μην ξεχνάμε τα βαριά χρηματικά πρόστιμα και τις τιμωρίες που έχουν ΠΑΟΚ και ΑΕΚ λόγω επεισοδίων στο παρελθόν... Υπάρχει κάποιος που θέλει να επαναληφθούν;»

Ένας αθλητής όπως εσύ που έχεις αγωνιστεί σε επαγγελματικό επίπεδο (στη Γερμανία για οκτώ χρόνια), έχεις ιδιαίτερα συναισθήματα παίζοντας απέναντι στη πρώην ομάδα σου;
«Τα συναισθήματα είναι σίγουρα ιδιαίτερα. Παρόλα τα προβλήματα που αντιμετώπισα το διάστημα που ήμουν στην ΑΕΚ, προβλήματα διοικητικά να διευκρινίσω, διατηρώ εξαιρετικές σχέσεις με όλα τα παιδιά. Με κάποιους εξ αυτών έχουμε βαθιές φιλίες που ξεκινούν από την εθνική ομάδα, στην οποία ήμασταν συμπαίκτες και πριν από την συνύπαρξη μας στην ΑΕΚ. Επομένως στον αγωνιστικό χώρο αντίπαλοι για 60 λεπτά και μετά πάλι φίλοι».

Ήταν σοκ για σένα η επιστροφή σου στην Ελλάδα το 2012 από την Γερμανία;
«Το χάντμπολ στην Γερμανία είναι το δεύτερο πιο δημοφιλές άθλημα, μετά το ποδόσφαιρο και λειτουργεί σε επαγγελματικό πλαίσιο. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση.
Ωστόσο, το να επιστρέψω ήταν μία συνειδητή απόφαση, ήξερα εκ των προτέρων ότι ουδεμία απολύτως σχέση θα είχαν οι συνθήκες εδώ, με τις συνθήκες εκεί. Εχω δύο παιδιά και ήθελα να μεγαλώσουν στην Ελλάδα. Για οκτώ χρόνια η γυναίκα μου και τα παιδιά μου (ηλικίας 7,5 και 5 ετών) με στήριξαν στις επιλογές μου και είχε φτάσει η ώρα θα βάλω και εγώ σε προτεραιότητα την οικογένεια μου».

Έφτασες στην Ελλάδα εν μέσω οικονομικής κρίσης, σκέφτηκες να επιστρέψεις;
«Όχι, ποτέ, γιατί όπως είπα από τη στιγμή που η κόρη μου έπρεπε να πάει σχολείο, είχαμε αποφασίσει να πάει σε ελληνικό. Το πιο σημαντικό για εμένα είναι να είναι ευτυχισμένη η οικογένεια μου. Ευτυχώς, τα χρόνια στη Γερμανία ήταν δημιουργικά τόσο από οικονομικής όσο και συναισθηματικής άποψης. Πάντως δεν θα επέστρεφα στη Γερμανία για οικονομικούς λόγους, παρόλο που ακόμη το τηλέφωνο μου χτυπάει από γερμανικές ομάδες για να επιστρέψω. Θα επέστρεφα όμως για να ξαναζήσω όσα έζησα όλα αυτά τα χρόνια».

Γιατί το χάντμπολ στην Ελλάδα δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλές και πιστεύεις μπορεί να αλλάξει αυτό;

«Σίγουρα μπορεί να αλλάξει και μάλιστα με απλά πράγματα. Καταρχάς οι ομάδες θα πρέπει να πάψουν να περιμένουν τις χορηγίες της ΟΧΕ και θα πρέπει μόνες τους να αναζητούν πηγές εσόδων, όπως ακριβώς συμβαίνει με τις ομάδες του εξωτερικού. Για να πουλήσεις ένα brand name, πρέπει πρώτα να το φτιάξεις. Και για να το φτιάξεις πρέπει πρώτα να ψάξεις πόρους. Παράλληλα, τα σωματεία θα πρέπει να δημιουργήσουν γερές βάσεις, δίνοντας έμφαση στις ακαδημίες τους, οι οποίες αργότερα θα στελεχώνουν τις πρώτες ομάδες.
Τέλος, και ίσως το βασικότερο και δυσκολότερο είναι η νοοτροπία. Στην Γερμανία που έζησα τόσα χρόνια είδα τα παιδιά να προπονούνται στα σχολεία και να έχουν υγιή πρότυπα. Οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά με καλά σχεδιασμένα, αργά και προσεκτικά βήματα.

Ολοκληρώνοντας την αθλητική σου καριέρα έχεις σκεφτεί αν θες να συνεχίσεις να είσαι στο χώρο του χάντμπολ από κάποιο άλλο πόστο;
«Σίγουρα σκέφτομαι την επόμενη μέρα. Θέλω να ασχοληθώ με την προπονητική και να αναλάβω μία ομάδα της Α1 ανδρών. Έχω πολλά πράγματα που θέλω να κάνω για να βοηθήσω το άθλημα. Κάθε πράγμα όμως τον καιρό του».

Τα παιδιά θα τα πάρεις στο γήπεδο την Κυριακή;
«Προτιμώ να αγωνιστώ απερίσπαστος στην περίπτωση που δημιουργηθεί ένταση. Ευτυχώς η Χριστίνα (σ.σ. η πρωτότοκη) είχε την ευκαιρία να ζήσει την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2009 (EHF με την Γκούμπερσμπαχ). Παρότι ήταν πολύ μικρή θυμάται αμυδρά κάποια πράγματα».