Ο 13ος άθλος του Ηρακλή... τσέπης (pics)

Διάβαζα τις προάλλες την είδηση για τη νέα περιπέτεια που αντιμετωπίζει ο Ναίμ Σουλεϊμάνογλου με την υγεία του και οφείλω να ομολογήσω πως κυριεύθηκα από θλίψη...

Το γράφω και το εννοώ αυτό διότι τον λεγάμενο έτυχε να τον γνωρίσω όταν βρισκόταν στον Κολοφώνα της δόξας του κι ακόμη πιο ψηλά: ειλικρινά, έστω και δίκην σχήματος λόγου, δεν ξέρω τι βρίσκεται πιο ψηλά από τον Κολοφώνα, αλλά όποιο κι αν είναι αυτό, εκεί κι ακόμη ψηλότερα κούρνιαζε ο λεγάμενος όταν βρισκόταν στα ντουζένια του.

Κούρνιαζε διότι είναι μια σταλιά ανθρωπάκι, ένας τοσοδούλης που ωστόσο διέθετε τέτοια κτηνώδη δύναμη ώστε δικαίως αποκλήθηκε από τα μικράτα του «Pocket Hercules»...

Τουθόπερ Ηρακλής τσέπης!

Με μπόι μόλις ένα μέτρο και σαράντα επτά εκατοστά -που το γράφω και με νούμερα για να τονισθεί ακόμη περισσότερο (1μ.47)- ο γεννημένος στις 23 Ιανουαρίου του 1967 στο Πτιτσάρ της Βουλγαρίας ως Ναίμ Σουλεϊμάνοφ και αργότερα μετονομασμένος σε Ναούμ Σαλαμάνοφ ήταν όντως ένα τέρας δύναμης.

Ένα τέρας που κατάφερε να σηκώσει στον αέρα τον εαυτό του επί δυόμισι φορές στο αρασέ και επί τρεις φορές στο ζετέ!

Δεν ξέρω πόσες φορές θα το σήκωνε στο ντεβελοπέ, διότι αυτή η στάση έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια...

Αυτό είναι που λένε «σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει»!

Ο γιος του Τούρκου μετανάστη που δούλευε ανθρακωρύχος στην ξενιτιά υπήρξε ο πρώτος και παραμένει ο μόνος μέχρι τώρα αρσιβαρίστας ο οποίος έβαλε στην μπάρα τρεις φορές το βάρος του (62x3=186 κιλά) στο αρασέ

Είναι επίσης ο δεύτερος από τους επτά που σήκωσαν τρεις φορές το βάρος τους στο ζετέ, αλλά ο μόνος ο οποίος πρόσθεσε άλλα δέκα κιλά!

Στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, όντας ακόμη Βούλγαρος, (αλλά προερχόμενος και ανήκων στην καταπιεσμένη τουρκική μειονότητα) πέτυχε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ του, ωστόσο το 1984 έχασε την ευκαιρία να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λος Αντζελες, λόγω του μποϊκοτάζ το οποίο κήρυξαν οι (τότε λεγόμενες) ανατολικές χώρες...

Δυο χρόνια αργότερα, στη διάρκεια ενός ταξιδιού με την Εθνική Βουλγαρίας στη Μελβούρνη, όπου διεξαγόταν ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο Ναίμ αυτομόλησε και ζήτησε άσυλο, μαζί με την υπηκοότητα, στην Τουρκία, όπερ και εγένετο...

Με το αζημίωτο φυσικά, διότι οι γαλαντόμοι Τούρκοι πλήρωσαν με προθυμία τα 1.250.000 δολάρια που ζητούσαν οι Βούλγαροι για να εγκρίνουν την υιοθεσία του και να μην προκαλέσουν προσκόμματα στην καριέρα του.

Τώρα που διαβάζω πάλι το βιογραφικό του και φρεσκάρω τη μνήμη μου, συνειδητοποιώ πως ο Ναίμ εκτός του ότι ήταν ένας «Μάικλ Τζόρνταν της άρσης βαρών» κουβάλαγε και τα ίδια χούγια: όπως ο σούπερ σταρ του ΝΒΑ, ομοίως και αυτός αποσύρθηκε από την ενεργό δράση τρεις φορές, εκ των οποίων τις δυο (το 1991 και το 1998) επανέκαμψε στα πλατό.

Θυμάμαι σαν να συμβαίνει τώρα τον πανικό που είχε προκληθεί στα μέρη μας τέτοιες μέρες πριν από είκοσι οκτώ χρόνια: από τις 16 έως τις 23 Σεπτεμβρίου όταν, επί προεδρίας Γιάννη Σγουρού, διοργανώθηκε στην Αθήνα το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αρσης Βαρών, το οποίο εξελίχθηκε σε παράσταση για έναν ρόλο...

«Πάμε να δούμε τον Σουλεϊμάνογλου» λέγαμε με τέτοια ανυπομονησία και περιέργεια σαν να επρόκειτο να αντικρίσουμε έναν ιπτάμενο δίσκο μαζί με τους εξωγήινους!

Ελόγου μας δεν είχαμε ακόμη αναδείξει ή υιοθετήσει τον Πύρρο, τον Σαμπάνη, τον Λεωνίδη, τον Κάχι, τον Μήτρου, τον Κόκκα, τον Τζελίλη, τον Σπύρου και την εφεξής καλούμενη «Dream Team» που σάρωσε τα μετάλλια σε όλες τις επιγενόμενες διοργανώσεις, οπότε περιοριζόμασταν στο «φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο»!

Ε, λοιπόν, σε εκείνη τη διοργάνωση, ο Ναίμ δεν ήταν απλώς ψάρι, αλλά σωστός καρχαρίας!

Για την ιστορία, στην Αθήνα ο Ναίμ σήκωσε 145 κιλά στο ζετέ και 172.5 στο ζετέ και με 317.5 στο σύνολο καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες την υπόθεση, αφήνοντας πολύ πίσω του τον πρώην συμπατριώτη του Νικολάι Πεσάλοφ (307.5).

Οσο κι αν ηχεί ως οξύμωρο σχήμα, ο μικροσκοπικός Ναίμ μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση: είχα μείνει να τον κοιτάζω σαν χάνος, όπως και τον συχωρεμένο ομότεχνο του αλλά στις μεγάλες κατηγορίες, δις χρυσό Ολυμπιονίκη (1972, 1986) Βασίλι Αλεξέγιεφ όταν τον είδα για πρώτη φορά από κοντά και μάλιστα με πολιτικά ρούχα.

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στα χρυσά ολυμπιακά μετάλλια ο Σουλεϊμάνογλου μάζεψε τρία από δαύτα (1988, 1992, 1996), αλλά όταν είπε το δεύτερο «Ι am back» και διεκδίκησε το τέταρτο στη σειρά απέτυχε παταγωδώς και από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση στη ζωή του και όχι απλώς στην καριέρα του...

Δεν έχω σκοπό να γράψω την ιστορία της ζωής του, η οποία πάντως είναι εξόχως ενδιαφέρουσα, άλλοτε δραματική και άλλοτε θριαμβευτική και κάλλιστα θα μπορούσε (εάν δεν έχει ήδη συμβεί και το αγνοώ) να γίνει βιβλίο η ταινία...

Το συγκλονιστικότερο απόσπασμα σε αυτό το βιβλίο ή στην ταινία μας αφορά άμεσα και μακαρίζω την τύχη μου, διότι ήμουν κι εγώ εκεί!

Στ’ αλήθεια ήμουν, αλλά κι αν δεν ήμουν θα έλεγα ότι ήμουν σαν αυτούς που ακόμη κι αν ήταν αγέννητοι ή μωρά, λένε ότι ήταν είτε στον τελικό του Ευρωμπάσκετ του ’87, είτε στο πάρτι του Λουκιανού στη Βουλιαγμένη, είτε στο Πολυτεχνείο, είτε στην τραγωδία της «Θύρας 7»...

Το ημερολόγιο λοιπόν έδειχνε (και για το χρονικό της άρσης βαρών το ρολόι έχει σταματήσει στις) 22 Ιουλίου του 1996 στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Άρσης Βαρών της Ατλάντα, όπου ο τελικός στην κατηγορία των 64 κιλών εξελίχθηκε σε μια επική μονομαχία ανάμεσα στον Σουλεϊμάνογλου και στον Λεωνίδη.

Ήταν τότε που ο Βαλέριος δοκίμασε τα όρια του και τα ξεπέρασε κιόλας, αλλά έπεσε στην περίπτωση, καθότι και ο Ναίμ τα δοκίμασε και τα ξεπέρασε κατά δυόμισι κιλά!

Η υπόθεση είχε background διότι την προηγούμενη χρονιά (1995) στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που είχε διεξαχθεί στην Γκουαντζού της Κίνας, οι δυο γίγαντες είχαν σηκώσει τα ίδια κιλά, αλλά ο Βαλέριος ζυγίστηκε κατά διακόσια γραμμάρια βαρύτερος και έμεινε δεύτερος.

Ο Βαλέριος ήταν δυο φορές καμένος από αυτή την υπόθεση, διότι και το 1992 στη Βαρκελώνη κατέλαβε τη «θέση του... βλάκα», όπως συνήθιζε να αποκαλεί την τέταρτη (στην ισοβαθμία) ο Βίκτωρ Μήτρου.

Στην Ατλάντα ο Βαλέριος έκανε την απαραίτητη δίαιτα, έβρεχε τα χείλια του με λεμόνι και φρόντισε να είναι ελαφρύτερος στο ζύγισμα ώστε να έχει το πάνω χέρι εάν κι εφόσον...

Ο αγώνας υπήρξε συγκλονιστικός και ο κόσμος τον παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Είχε προαναγγελθεί ως «η μάχη του αιώνα», ήταν παρών ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ Χουάν Αντόνιο Σάμαραντς, στη σάλα δεν ακουγόταν ούτε κιχ, πέρα από τις συνηθισμένες φωνές του Χρήστου Ιακώβου, που προκαλούσαν ανατριχίλα σε όλους μας..

Κάτσε κάτω από την μπάρα...

Μακριά το πόδι...

Φύγε...

Κράτα...

Ο Ναίμ πήρε προβάδισμα δυόμισι κιλών (147.5 έναντι 145) στο αρασέ και όλα έμελλε να κριθούν στο επολέ ζετέ.

Στην πρώτη προσπάθεια τους σήκωσαν και οι δύο από 180 κιλά...

Στη συνέχεια ο Ναίμ έβαλε και σήκωσε τα 185, δυο παραπάνω από το ρεκόρ του Λεωνίδη.

Ο Χρήστος Ιακώβου ζήτησε να μπουν στην μπάρα άλλα δυόμισι κιλά, τεσσεράμισι πάνω από το ρεκόρ του Βαλέριου που ο μπαγάσας τα σήκωσε σαν τσιγαρόχαρτο!

Σήκωσε ο άτιμος 187.5 κιλά και πέτυχε νέο παγκόσμιο ρεκόρ, με τη συνολική επίδοση του να φτάνει πλέον στα 332.5.

Ο Ναίμ θα απαντούσε, αυτό το ήξεραν ο Βαλέριος και ο Ιακώβου. Έβαλε και αυτός 187.5 κιλά, έτριψε τα χέρια του με τη μαγνησία, ανέβηκε στο πλατό, τα σήκωσε κι ελόγου του και ξαναπέρασε πρώτος!

Η υπόθεση είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τη λογική, ξεπερνούσε πια ακόμη και την πιο διεστραμμένη φαντασία...

Ο Ιακώβου ζήτησε να μπουν στην μπάρα άλλα δυόμισι κιλά, αλλά τα 190 πού ανέβασε στον ώμο του ο Βαλέριος τον λύγισαν!

Στο επόμενο κλικ ο Ναίμ φορούσε στο λαιμό του το τρίτο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και ο δακρυσμένος Βαλέριος έστεκε δίπλα του με το ασημένιο.

Πάνω στο βάθρο, αν και βρισκόταν σε χαμηλότερο ύψος, χρειάστηκε να σκύψει για να πει ιπποτικά στο αυτί του Ναίμ «Μπράβο, είσαι ο καλύτερος», αλλά ο Σουλεϊμάνογλου ανταπέδωσε το κομπλιμέντο...

«Και οι δυο είμαστε οι καλύτεροι»!

Την ώρα που οι δυο αθλητές, μαζί με τον Κινέζο Γιανγκάνγκ Ξιάο που μπήκε στο κάδρο ως τρίτος αγκαλιάζονταν, οι θεατές και εκατομμύρια τηλεθεατές είχαν μείνει αποσβολωμένοι από το θρίλερ το οποίο είχαν παρακολουθήσει.

Άλαλα τα χείλη των ασεβών μπροστά σε αυτή την γιγαντομαχία και όπως είπε από το μικρόφωνο ο παρουσιαστής του αγώνα, Λάιν Τζόουνς, «ladies and gentlemen, you have just witnessed the greatest weightlifting competition in history»...

Κυρίες και κύριοι μόλις παρακολουθήσατε τον μεγαλύτερο αγώνα στην ιστορία της άρσης βαρών!

Είκοσι ένα χρόνια αργότερα ο Ναίμ, κτυπημένος από κίρρωση του ήπατος, βρίσκεται σε τεχνητό κώμα σε ένα νοσοκομείο της Κωνσταντινούπολης και ένας Θεός κι ένας Αλλάχ ξέρουν αν θα τη σκαπουλάρει...

Σε κάθε περίπτωση (όπως λέει κι ο Βάρναλης στους «Μοιραίους) πήρε τη ζωή του λάθος και το πληρώνει ακριβά, όπως άλλωστε συνέβη και με τον Τζορτζ Μπεστ ή κόντεψε να συμβεί με τον Ντιέγκο Μαραντόνα, τον Πολ Γκασκόιν και πάει λέγοντας...

Πάει λέγοντας και πάει κλαίγοντας για τη δόξα και τα πλούτη που όντως αποδεικνύονται εφήμερα, περαστικά, πλάνα και αναλώσιμα αγαθά, εξ ου και η παγκόσμια κινητοποίηση των τελευταίων ετών με στόχο την ευαισθητοποίηση των αθλητών στο πώς θα εξασφαλίσουν την ομαλή μετάβαση τους στην κανονική ζωή, μετά το τέλος της καριέρας τους, μέσω του παγκοσμιοποιημένου προγράμματος «life after sport».

Την ίδια στιγμή ο Ηρακλής (τσέπης) προσπαθεί να βαδίσει να χνάρια του μυθολογικού ήρωα και να πετύχει άλλον ένμαν –και μάλιστα τον 13^ο- άθλο που θα είναι και ο μεγαλύτερος.

Προφανώς το να επιζήσει και να ξανασταθεί στα πόδια του (έστω και με μεταμόσχευση νεφρού) είναι πολύ πιο δύσκολο εγχείρημα από εκείνο με τα 335 κιλά που σήκωσε στην Ατλάντα...

Το 1988 που ο Ναίμ επέστρεψε δόξη και τιμή από τη Σεούλ, στο αεροδρόμιο τον περίμεναν για να τον αποθεώσουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι.

Από τότε και όλα τα επόμενα χρόνια, οι Τούρκοι για να τονίσουν τη δημοτικότητα και την οικουμενικότητα του έλεγαν το εξής: «Αν βρεθεί πάνω σε οδόφραγμα όταν οδηγεί, τότε θα μετακινηθεί το οδόφραγμα. Αν φάει σε ένα εστιατόριο, κανείς δεν θα του ζητήσει να πληρώσει. Αν οδηγήσει πάνω από το όριο ταχύτητας, η αστυνομία απλώς θα τον χαιρετίσει».

Τώρα θαρρώ πως πρέπει να προστεθεί άλλη μια πρόταση: Αν κοντέψει να πεθάνει, τότε ο Αδης θα πρέπει να κάνει απεργία!