Το παράπονο του Τάσου Κορακάκη, ένα χρόνο μετά το χρυσό!

Αργυρώ Γιαννουδάκη
Το παράπονο του Τάσου Κορακάκη, ένα χρόνο μετά το χρυσό!

bet365

Ο Τάσος Κορακάκης ακριβώς ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου της Άννας Κορακάκη στο Ρίο, στα 25μ. πιστόλι και την κατεδάφιση του σκοπευτηρίου που χρησιμοποιούσαν, υπενθυμίζει ότι δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

Ο πατέρας και προπονητής της «χρυσής» και «χάλκινης» ολυμπιονίκου στα 10μ. αεροβόλο πιστόλι τόνισε στο gazzetta.gr: «Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς ώστε να μπορούμε να προπονούμαστε σε ανθρώπινες συνθήκες.

Η προπόνηση γίνεται σε μία μεγάλη παλιά καπναποθήκη, στην οποία το καλοκαίρι η θερμοκρασία σκαρφαλώνει στους 45°C. Mε τον ανεμιστήρα δε, η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο αφόρητη. Ο φωτισμός είναι απαράδεκτος. Το φως που μπαίνει από τα παράθυρα σε τυφλώνει και δεν μπορείς να ρίξεις, ενώ σε κάθε βολή η ηχώ διαρκεί για 5''.

Για το χειμώνα ίσως είναι λίγο καλύτερα γιατί μπορούμε να προστατευτούμε λίγο από το κρύο, όμως αλήθεια είναι ότι οι προπονήσεις στο 25άρι γίνονται σε εξωτερικό χώρο και ξεκινούν το Φεβρουάριο.

Τι να πω όμως... Όλοι οι αθλητές τα ίδια τραβάνε!

Είδαμε τι έπαθε και ο Φιλιππίδης. Τα παιδιά προς το παρών κάνουν διακοπές, ενώ αμέσως μετά θα κάνουμε μία μίνι προετοιμασία για τους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου που θα γίνει στο Δελχί στις 20 Οκτωβρίου και στο οποίο μετέχει η Άννα με πρόσκληση από την Παγκόσμια Ομοσπονδία.

Στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, ο Τάσος Κορακάκης αναδημοσίευσε την ανάρτηση του συγγραφέα Δημήτρη Μπουραντά: «ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΈΝΑ ΧΡΟΝΟ!!! ΚΑΙ ΈΝΑ ΧΡΟΝΟ ΑΚΡΙΒΏΣ ΜΕΤΑ . Όταν μετά από τόσες μάχες, νίκες και ήττες φτάνεις στην κορυφή με τις δικές σου δυνάμεις, τις δικές σου αξίες και αρχές, έχεις ήδη εξαντληθεί.

Η χαρά μπερδεύεται με την πίκρα, την αβεβαιότητα και την ανησυχία. Αν κοιτάξεις πίσω το δύσκολο ανήφορο που πέρασες, η θυμηση της μοναξιάς που έζησες σου φέρνει θλίψη.

Το συναίσθημα της δικαίωσης μπερδεύεται με το θυμό που φέρνουν απρόσκλητα οι μνήμες όσων σε πλήγωσαν χτυπώντας σε πισώπλατα. Δεν ξέρεις ποτέ αν ο δρόμος που πήρες ήταν ο καλύτερος.

Μπορείς μόνο να πεις ότι ήταν σωστή επιλογή. Από ψηλά παρατηρείς τις πεδιάδες που δεν περπάτησες για να ανέβεις στην κορυφή και αισθάνεσαι λύπη και ενοχές για όσα στέρησες τον εαυτό σου, κι εκείνα και ίσως και τούτα τα χρόνια.

Αν κοιτάξεις από την άλλη πλευρά της κορυφής, το ύψος σε ζαλίζει. Αν κοιτάξεις κάτω στο οροπέδιο, η διαδρομή είναι πιο ξεκούραστη, αλλά χωρίς καμία πρόκληση. Δημήτρης Μπουραντας»

 

Τελευταία Νέα