Σύλλογος μεγάλος ... θα υπάρξει άλλο;

Μετά την ανάρτηση ενός πρόσφατου άρθρου μου ένας φίλος μου έστειλε μήνυμα στο twitter, “να γράψεις κάτι και για τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό”. “Με χαρά” του απάντησα εγώ αντί της λύπης, που μου προκαλεί το θέμα. Μέσα στη φούρια του καλοκαιριού, το μεταγραφικό οργασμό της ΚΑΕ, τον αγώνα για πρόκριση της ΠΑΕ και τους διάφορους Πούκι, Γκάμπριελ, Γιόχανσον που απασχολούν τα πράσινα πρωτοσέλιδα, ποιος να ασχοληθεί με το τμήμα πόλο που θα κατέβει στην Α2, το γυναικείο τμήμα βόλευ που δεν μπόρεσε να κατέβει στο πρωτάθλημα και τα υπόλοιπα άλλοτε πρωταγωνιστικά τμήματα του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού που φυτοζωούν ή βουλιάζουν...

Όταν ιδρύθηκε ο σύλλογος, όπως βέβαια και όλοι οι άλλοι σύλλογοι, δεν αρραβωνιάστηκε τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, τις ατομικές και ομαδικές διακρίσεις. Ιδρύθηκε για να αποτελέσει μια κυψέλη αθλητισμού, πολιτισμού και κοινωνικοποίησης για τους κατοίκους της Αθήνας. Το όνομά του, πριν γίνει εμπορικό brand, αγαπήθηκε τελικά πολύ μακρύτερα μέσα από τις επιτυχίες και τις διακρίσεις. Σύμφωνοι τη δημοφιλία δεν μπορείς να την κοντράρεις εύκολα, γιατί αφορά την πλατιά μάζα και η δημοφιλία προφανώς έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, το λαικότερο άθλημα στον πλανήτη και με το μπάσκετ, το δικό μας αγαπημένο σπορ και λόγω Εθνικής Ομάδας και λόγω της πράσινης ευρωπαϊκής κυριαρχίας. Τώρα μπορεί να μην είμαστε οικονομικά και αγωνιστικά ευρωπαϊκά κυρίαρχοι αλλά υπήρξαμε πολύ πρόσφατα, είμαστε πρωταθλητές και κυπελλούχοι Ελλάδας, ανταγωνιζόμαστε στο υψηλότερο επίπεδο κι αυτό θα αργήσει να ξεφτίσει.

Να περιορίσουμε το μέγεθος και το κοινωνικό φαινόμενο Παναθηναϊκός μόνο στο ποδόσφαιρο και το μπάσκετ ; Να διαγράψουμε το βόλευ, το πόλο, την κολύμβηση, την ξιφασκία, την ποδηλασία, το στίβο , την πυγμαχία, την πάλη ; Να πούμε ότι όποιο τμήμα δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικό, δηλαδή να διεκδικήσει πρωτάθλημα ειδικά από τον Ολυμπιακό, ας κλείσει, ας πάει το παλιάμπελο ; Δεν μιλάμε για αθλητισμό τότε, μιλάμε για τιτλοθηρία σαν αυτή που βγαίνουν και κάνουν καμιά φορά πράσινα και κόκκινα στελέχη στη λογική, “να τις βγάλουμε, να τις μετρήσουμε... τις κούπες μας”. Αυτά όμως είναι για τα πρωτοσέλιδα και για τους στρατούς, δεν είναι για τους κανονικούς ανθρώπους, για τους φιλάθλους.

Αλήθεια σκεφτήκατε ποτέ, ότι το κυριότερο παράγωγο του αθλητισμού δεν είναι οι πρωταθλητές , αλλά οι αθλητές και οι φίλαθλοι ; Σκεφτήκατε ποτέ για παράδειγμα , ότι το κυριότερο πρόβλημα του γηπεδικού εγκλήματος που συντελέστηκε στην ΑΕΚ , δεν ήταν η απώλεια κάποιων ποδοσφαιρικών τίτλων, αλλά το πρόβλημα στέγασης όλης της κιτρινόμαυρης οικογένειας ; Με ποιόν ακριβώς τρόπο θα γεμίσουν οι κερκίδες της κάθε ομάδας με πιτσιρίκια που βρέθηκαν κοντά στον αθλητισμό κι έμαθαν να αγαπούν το σύμβολο της ομάδας τους, αν όχι μέσα από την ύπαρξη του ερασιτεχνικού αθλητισμού ; Πιστέψτε με οι οργανωμένοι χρωματιστοί στρατοί, ο “υπέροχος κόσμος”, θα βρει τρόπους να αυγατίσει και να γαλουχήσει νέα παιδιά, ειδικά στην εποχή μίσους και βίας που διάγουμε, με τους κανονικούς φιλάθλους τι γίνεται; Μην μπερδεύεστε, τα ραντεβού θανάτου που κλείστηκαν σε αγώνες γυναικείου βόλευ, ήταν αμιγώς ποδοσφαιρικά και οι τραγικές συνέπειες γνωστές. Εκτός αν αποδεχτούμε, ότι την έκφραση του αθλητικού κι όχι του χουλιγκανικού πνεύματος θα την προσφέρει στους νέους η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Λίβερπουλ κι άλλοι διεθνείς κερδοσκοπικοί αθλητικοί οργανισμοί. (Είναι βέβαια θέμα χρόνου να πλακωθεί ο ελληνικός σύνδεσμος της Λίβερπουλ με αυτόν της Μπαρτσελόνα κ.ο.κ.)

Στον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό τα πράγματα φέτος ήταν ξεκάθαρα ένα παιχνίδι εξουσίας, το teaser για ένα Game of Thrones και το τέλος “ο χειμώνας ήρθε”. Διοίκηση Πρωτοδικείου από παλαίμαχους αθλητές των οποίων δεν είμαι πάντοτε θαυμαστής, ειδικά όταν σπεύδουν να παρακολουθήσουν τις συνεντεύξεις τύπου του Τσάκα, αλλά διάολε αυτοί ξέρουν τι σημαίνει να φοράς το τριφύλλι στο στήθος. Όλοι οι μεγαλοσχήμονες στη εξέδρα των επισήμων της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ ξέρουν; Δεν μπορώ να κατηγορήσω την οικογένεια Γιαννακόπουλου με τόσα που έχουν προσφέρει, ούτε τον πολλάκις κατηγορηθέντα Γιάννη Αλαφούζο που φαίνεται ολομόναχος στο ποδόσφαιρο, αλλά μόνο δυο οικονομικά ισχυρές οικογένειες είναι αυτή τη στιγμή Παναθηναϊκοί; Όλοι οι υπόλοιποι αν σκαλίσουν τις τσέπες τους όπως κάθονται στην εξέδρα, θα βρουν αυτά που χρειάζεται, για να μείνει ζωντανός ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος. Ας μην είναι “πρωταθλητής σ' όλα τα σπορ παντοτινός”, ας υπάρχει τουλάχιστον. Ο μέσος πράσινος φίλαθλος βλέπει με στεναχώρια και με ζήλεια τους διοικητικούς ηγέτες άλλων σωματείων, τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, για να λέμε και ονόματα, να φροντίζουν και να ασχολούνται και με τα ερασιτεχνικά ή ημιεπαγγελματικά τμήματα. Αυτή είναι η αλήθεια κι ας πονάει.

Τέλος μια λέξη για το γηπεδικό. Υποσχέσεις κυβερνήσεων, δεξιών κι αριστερών, δε με πείθουν. Η Λεωφόρος είναι τραγικά μικρή και ανεπίκαιρη. Το να λέμε “να φτιάξουμε γήπεδο μόνο εκεί που χτυπάει η πράσινη καρδιά, στο Γουδί ή στους Αμπελοκήπους, πρώτον μικραίνει τον Παναθηναϊκό και δεύτερον δε θα γίνει για πρακτικούς λόγους ποτέ. Το σχέδιο της Πράσινης Πολιτείας είναι το μόνο σχέδιο που φέρει μια ελπίδα υγείας και για τον Σύλλογο, και για τα Ολυμπιακά Ακίνητα, τα οποία, με τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική ηγεσία πολλά χρόνια τώρα, θα χορταριάσουν. Αυτό πιστεύω, αυτό γράφω. Ο Παναθηναϊκός, όπως και ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ κι ο ΠΑΟΚ κι ο Άρης κι ο Ηρακλής είναι πρώτα και πάνω απ' όλα αθλητικοί σύλλογοι και μετά brand names. Αθλητικοί σύλλογοι που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποτελούν φάρο προσέλκυσης παιδιών και ρομαντικών ανθρώπων ειδικά στην εποχή της κρίσης. Η ύπαρξή τους και η υγιής λειτουργία τους με βιώσιμες συνθήκες, με πληρωμένους προπονητές-παιδαγωγούς και υπαλλήλους είναι για μένα σημαντικότερα θέματα από τον Πούκι του 1,5 εκατομμυρίου, τον Σίγκλετον των 3 εκατομμυρίων και τόσων άλλων ηρώων για τα πρωτοσέλιδα. Αλλά εγώ βέβαια είμαι απλά ένας , που μπορεί και να κάνει λάθος.