Νίκος Συρανίδης και Θωμάς Μπίμης χάρισαν στην Ελλάδα το 2004 ίσως το πλέον μη αναμενόμενο μετάλλιο για το ευρύ κοινό, αφού μέχρι τότε ελάχιστοι γνώριζαν για το επιτυχημένο δίδυμο.

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Δυστυχώς, η τεράστια επιτυχία των δύο αθλητών δεν έγινε αφορμή για να διαδοθεί το άθλημα στη χώρα μας, ωστόσο ο Νίκος Συρανίδης παλεύει να βγάλει τη νέα γενιά καταδυτών, ως προπονητής στο ΟΑΚΑ, με το σωματείο των Πέντε Κύκλων.

Ποιες είναι διαφορές και οι ομοιότητες που έχουν οι αγωνιστικές καταδύσεις με αυτές από υψηλό σημείο;

«Στις αγωνιστικές καταδύσεις το μέγιστο ύψος είναι από την πλατφόρμα των 10μ., στις καταδύσεις από υψηλό σημείο τα ύψη ξεκινάνε από τα 20μ., συνήθως είναι 27 για τους άνδρες και 20μ. στις γυναίκες.

Επίσης στις αγωνιστικές όλες οι βουτιές είναι με το κεφάλι, ενώ στο cliff diving με τα πόδια. Ο λόγος είναι ότι τα χέρια δεν αντέχουν την πίεση από τόσο μεγάλο ύψος, αφού είναι σαν να πέφτεις σε τσιμέντο.

Οι αγωνιστικές καταδύσεις μοιάζουν απλώς με τις καταδύσεις από υψηλό σημείο, αφού η φιλοσοφία που έχουν είναι εντελώς διαφορετική.

Εμείς έχουμε γκρουπ μπροστά στροφές, πίσω στροφές, αντίθετες, αντίστροφες, ελιγμούς, αυτό δεν ισχύει εδώ».

Η πρώτη κίνηση που κάνουν οι αθλητές των καταδύσεων είτε πέφτουν σε πισίνα είτε από γκρεμό είναι να σκουπιστούν με ένα μικρό πανάκι, γιατί;

«Είναι διάφοροι οι λόγοι, κυρίως όμως το κάνουμε γιατί περιμένουμε αρκετή ώρα έως την επόμενη βουτιά και δεν θέλουμε να κρυώνουμε. Όταν παγώνουν οι μύες σφίγγουν και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θες όταν κάνεις βουτιά. Θέλεις τους μύες να διατηρούνται είναι ζεστοί ώστε να είναι ευλύγιστοι.

Ένας ακόμη λόγος είναι διότι όταν κάνεις βουτιά σε συσπείρωση δεν θέλεις να σου γλιστρίσουν τα πόδια όπως τα πιάνεις, γιατί το παραμικρό γλίστριμα μπορεί να σου προκαλέσει περιστροφές. Γι αυτό το αξεσουάρ του καταδύτη είναι το πανάκι!»

Έχεις δοκιμάσει να πηδήξεις από ψηλά εσύ ποτέ;

«Ποτέ, μόνο μία φορά όταν ήμουν αθλητής είχα πηδήξει από τις σιδεριές της οροφής στο ΟΑΚΑ, που υπολογίζω ότι είναι περίπου 18 μέτρα».

Δεν φοβήθηκες μήπως «καρφώσεις» κάτω;

«Το βάθος που θα φτάσει ο καταδύτης δεν είναι ανάλογο του ύψους της πτώσης. Μετά από κάποια μέτρα η επιβράδυνση είναι σταθερή ανεξάρτητα από το ύψος, λόγω της άνωσης. Το μέγιστο βάθος που φτάνεις είτε πηδήξεις από τα 20μ. είτε από τα 30μ. είναι περίπου τα 5μ.»

Γιατί στην επιφάνεια του νερού που γίνεται κατάδυση πέφτει νερό με πίεση;

«Αυτό συμβαίνει για να σπάσει ο «καθρέπτης» που δημιουργείται όταν το νερό είναι ήρεμο. Την τελευταία στιγμή πρέπει να πιάσουμε χέρια στο δικό μας το άθλημα ή τα παιδιά εδώ να πάρουν θέση για την πτώση με τα πόδια και να σφίξουν το σώμα την κατάλληλη στιγμή. Όταν δεν πετιέται νερό με πίεση, η επιφάνεια είναι «γυαλί» και δεν μπορεί να εστιάσει το μάτι, ώστε να υπολογίσεις που βρίσκεσαι. Ο αφρός λοιπόν σπάει αυτόν τον καθρέπτη και μπορείς να εστιάσεις καλύτερα».

Στις καταδύσεις από υψηλό σημείο υπάρχει περιθώριο να διορθώσεις ένα μικρό λάθος, στις αγωνιστικές υπάρχει;

«Από τη στιγμή που ξεκινάς καταλαβαίνεις αν θα βγει η βουτιά ή όχι. Σε αυτό το άθλημα έχουν το περιθώριο να το διορθώσουν, στο δικό μας όμως που το μέγιστο ύψος από πλατφόρμα είναι 10μ. το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι να πέσεις για να μην τραυματιστείς».

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατάλαβες ότι πήγατε τόσο καλά;

«Ξέραμε μετά την βουτιά ότι πήγε καλά καθένας για την βουτιά του, αλλά ότι το κάναμε και οι δύο καλά το διαπιστώσαμε όταν κοιταχτήκαμε. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να καταλάβουμε. Στις συγχρονισμένες καταδύσεις την ώρα της βουτιάς μπορείς να καταλάβεις αν έχει πάει κάτι πολύ στραβά αν εκείνη τη στιγμή δεν βλέπεις δίπλα σου τον συναθλητή σου, αλλά μέχρι εκεί».

Γιατί να ασχοληθεί κάποιος με τις καταδύσεις από υψηλό σημείο;

«Οι καταδύσεις είναι ένα άθλημα που συγγενεύει με πολλά αθλήματα, όπως την ενόργανη, το τραμπολίνο και την αρκοβατική γυμναστική. Όπως το βλέπω εγώ οι καταδύσεις από υψηλό σημείο είναι ένα άθλημα με το οποίο ασχολούνται αθλητές που δεν έφτασαν σε υψηλό επίπεδο, αλλά είχαν πάθος και απουσία φόβου. Δημιούργησαν σιγά – σιγά την δική τους ομοσπονδία και τους βοήθησε σημαντικά το γεγονός ότι είναι πολύ εντυπωσιακό, βρέθηκαν λοιπόν δυνατοί χορηγοί, όπως η RedBull και τους στηρίξουν από την αρχή.

Και να φανταστεί κανείς ότι δεν έχουν προπονητές, προπονούνται μεταξύ τους, δημιουργώντας καμπ συνήθως πριν τους αγώνες. Οι αθλητές που συμμετέχουν εδώ, έχουν μετάσχει σε μεγάλες διοργανώσεις, χωρίς να φτάσουν ποτέ σε πολύ υψηλό επίπεδο».

Πρώτη φορά εκτελείς χρέη κριτή εδώ;

«Έχω διατελέσει κριτής μόνο σε αγώνες μικρότερης κατηγορίας, είναι η αλήθεια, αφού όλη μου την ενέργεια την διοχετεύω στους Πέντε Κύκλους όπου εργάζομαι ως προπονητής συνεργαζόμενος με τον πρώτο μου προπονητή, Θόδωρο Μπαρμπούτη, στον οποίο πιστώνεται η δουλειά για την κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου.

Παρότι το σωματείο λειτουργεί απο το 2016 η ανταπόκριση είναι πολύ θετική, αφού ήδη έχουμε 70 παιδιά ηλικίας από 5 ετών έως 12. Η φιλοσοφία του συλλόγου είναι να γνωρίσει τις καταδύσεις στα παιδιά, δημιουργώντας σε βάθος χρόνου υποδομές για να φτάσουν ψηλά.