Το 2015 το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα πήγε στο Καζάν παθιασμένο και αποφασισμένο να αποδείξει πράγματα.

Η εκδίωξη του Χρήστου Αφρουδάκη από την ομάδα από τον τότε ομοσπονδιακό προπονητή Σάκη Κεχαγιά, είχε δημιουργήσει εξαιρετικά αρνητικό κλίμα. Αυτό το κλίμα κατάφερε να αντιστρέψει ο Θοδωρής Βλάχος με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της εθνική και την επανένταξη του αρχηγού στην ομάδα.

Οι γκρίνιες σταμάτησαν, τα κεφάλια έμειναν κάτω και η σκληρή δουλειά απέδωσε τα μέγιστα, με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα να ξαναμπαίνει στο χάρτη τον κορυφαίων ομάδων του κόσμου επαναλαμβάνοντας την επιτυχία του 2005.

Η κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου τότε, σηματοδότησε τη διάλυση της ομάδας και ένας από τους βασικούς λόγους ήταν οι οικονομικές απαιτήσεις ορισμένων παικτών.

Με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της χώρας, τέτοιες απαιτήσεις δεν υπήρξαν ποτέ από τους διεθνείς μας προς την ομοσπονδία, όμως το γεγονός ότι ξαφνικά είδαν την μετοχή τους να εκτοξεύεται στο μεταγραφικό «χρηματιστήριο», είναι προφανώς κάτι που δυσκολεύονται να διαχειριστούν -και μέχρι ενός σημείο είναι φυσιολογικό.

Οι διεθνείς μας αποτελούν ελκυστικές επιλογές για δυνατούς συλλόγους στην Ευρώπη και το χρηματικό δέλεαρ τους κάνει να αποπροσανατολίζονται από το γεγονός ότι σε 20 μέρες ξεκινά το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βουδαπέστης.

Όμως, δεν πρέπει στιγμή να ξεχνούν ότι το κοντέρ μηδενίζει ξανά, με την πρεμιέρα της διοργάνωσης στη Βουδαπέστη και αν δεν ξαναγίνουν άμεσα ομάδα και δεν ξαναβρούν αυτό το χαμένο πάθος που είχαν πριν από δύο χρόνια, θα βρεθούν στη δυσάρεστη θέση να δουν τη μετοχή τους να κατρακυλά στα χρηματιστήρια των ευρωπαϊκών αγορών.

Καλώς ή κακώς σε διοργανώσεις όπως τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι ερασιτέχνες αθλητές έχουν την ευκαιρία να διαφημίσουν τη δουλειά τους και αν θέλουν να εξακολουθήσουν να «πουλάνε» πρέπει να αναζητήσουν νέα κίνητρα.

Σίγουρα ένα καλό συμβόλαιο είναι το παν για έναν αθλητή ερασιτεχνικού πρωταθλήματος και δη σε μία χώρα που μαστίζεται από την κρίση, όμως ταυτόχρονα η εθνική ομάδα είναι υπεράνω όλων των συλλόγων.

Φυσικά, κανείς δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να πιέσει έναν αθλητή να παίξει με το εθνόσημο στο σκουφάκι με το ζόρι. Δεν πρέπει να είναι αγγαρεία το να αγωνίζεσαι για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας σου, αλλά να το νιώθεις. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε είναι πιο τίμιο να αφήσεις τη θέση σου σε κάποιον που θέλει πραγματικά να προσφέρει.

Η αποχώρηση των Χρήστου Αφρουδάκη και Μανώλη Μυλωνάκη είναι βέβαιο ότι άλλαξε τις ισορροπίες, αφού έχασε δύο έμπειρους παίκτες, στυλοβάτες στην περιφερειακή άμυνα, όμως η εθνική μας ομάδα απαρτίζεται από κορυφαίους παίκτες και μπορεί να το καλύψει, αρκεί καθένας να βρει το ρόλο του στην ομάδα, με τους παλαιότερους να εκμεταλλεύονται την εμπειρία τους, δείχνοντας το δρόμο στους νεότερους, οι οποίοι έχουν τον ενθουσιασμό.

Ξέρουν πως λειτουργεί, το έχουν κάνει και μένει να φρεσκάρουν άμεσα τη μνήμη τους για να το επαναλάβουν, ώστε να διεκδικήσουν ξανά μία θέση στο βάθρο του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Το υλικό αυτής της ομάδας είναι επαρκές για να επαναλάβει μία αντίστοιχη πορεία.

Ένα όπλο γίνεται επικίνδυνο μόνο όταν πατήσεις την σκανδάλη.

Περιμένουμε το μπαμ!