Με δύο ολυμπιακά μετάλλια στα 10χλμ και 12 σε παγκόσμια πρωταθλήματα στην κατοχή του ο Γερμανός δίκαια θεωρείται ο κορυφαίος του αθλήματος.

«Στην κολύμβηση γενικά, πρέπει να έχεις την ικανότητα να αποδέχεσαι τον πόνο. Δεν έχει σημασία αν κολυμπάς 100, 200μ. ή 25χλμ. Και οι σπρίντερ πονάνε και εμείς. Πονάει διαολεμένα. Ο μόνος τρόπος για να νικήσεις τον πόνο είναι η σκληρή προπόνηση», σημειώνει ο Λουρτζ και προσθέτει αναφορικά με την επώδυνη εμπειρία του να κολυμπήσει 25χλμ οpen water στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2013:

«Στη ζωή μου κολύμπησα μόνο μία φορά 25χλμ και μετά τον αγώνα είπα ότι δεν πρόκειται να το ξανακάνω ποτέ. Η απόσταση είναι τρελή. Ο αγώνας διήρκεσε 4 ώρες και 47 λεπτά. Την πρώτη ώρα ήταν εντάξει, όμως μετά άρχισα να σκέφτομαι ότι έπρεπε να κολυμπήσω ακόμη 20χλμ. «Τι κάνω εδώ;» σκεφτόμουν.

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι έκανα γύρους στο λιμάνι της Βαρκελώνης. Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Το μόνο highlight ήταν όταν κάθε 20 λεπτά έπαιρνα νερό και ενεργειακό ποτό από τον προπονητή μου. Τα χέρια μου έκαιγαν διαολεμένα και το αλάτι έκανε το στόμα μου να πρηστεί. Σκεφτόμουν: «Δεν έχει νόημα να κολυμπάς εδώ. 25χλμ σε ένα λιμάνι. Δεν έχει νόημα. Γιατί, γιατί, γιατί;» Όμως στο τέλος ήταν καλά.

Μετά το 20ο χλμ είδα τον τερματισμό και ένιωσα καλύτερα. Κολύμπησα δυνατά. Αυτό μου έδειξε πόσο σημαντικό είναι να είσαι πνευματικά δυνατός. Τα χέρια μου θα έπρεπε να πονάνε περισσότερο μετά τα 20χλμ, όμως όλα είναι θέμα μυαλού».

Αναφορικά με τη δίψα για διάκριση και τις σκληρές προπονήσεις επεσήμανε: «Ποτέ δεν είχα θέμα με το πνευματικό κομμάτι, γιατί πάντα διψούσα για διάκριση και ανυπομονούσα για τους αγώνες. Το γεγονός ότι έκανα προπόνηση τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, την ημέρα των γενεθλίων μου δεν έκανε σημαντική διαφορά στο σώμα μου, όμως έκανε στο μυαλό μου, γιατί ήξερα ότι προπονούμουν σκληρά.

Αυτή η δίψα ίσως λείπει από τα παιδιά στη Γερμανία σήμερα. Στη Γερμανία τα παιδιά παίρνουν τα πάντα: Τα μικρά παιδιά παίρνουν iphone, playstation, τηλεόραση και φυσικά αναρωτιούνται: «Γιατί πρέπει να προπονούνται 12 ώρες την εβδομάδα; Έχω τα πάντα». Αυτό είναι πρόβλημα».

Τέλος, για το τραγικό περιστατικό, που συνέβη το 2010, όταν ο Φραν Κρίπεν έχασε τη ζωή του στον αγώνα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, ο κορυφαίος κολυμβητής εξομολογήθηκε: «Ήταν λυπητερό, δύσκολη μέρα, αγωνίστηκα μαζί του για πολλά χρόνια και γνωριζόμασταν καλά. Κατάλαβα ότι λείπει μετά τον αγώνα. Ακούμπησα τον τοίχο, κοίταξα γύρω και είδα άλλους κολυμβητές να φτάνουν. Δεν τον είδα. Σκέφτηκα ότι μπορεί να βγήκε. Μετά είδα το σακίδιο του και ένιωσα ότι κάτι πήγαινε στραβά.

Η FINA έκανε αλλαγές μετά από εκείνον τον αγώνα, και σήμερα υπάρχουν ναυαγοσώστες, δύτες και βάρκες, αλλά τότε δεν υπήρχε τίποτα από αυτά. Το Ντουμπάι ήταν κόλαση. Η θερμοκρασία του νερού ήταν 36°C και έξω ακόμη πιο ζεστά. Όταν χάνεις τις αισθήσεις σου σε έναν μαραθώνιο δεν είναι τόσο επικίνδυνο.

Όμως, όταν τις χάσεις στο νερό πνίγεσαι και πεθαίνεις. Όταν βλέπεις κάποιον να πεθαίνει είναι σκληρό. Είχαμε έναν άλλο αγώνα εκείνη την εβδομάδα και ακυρώθηκε. Ήταν σκληρό να το ξεπεράσουμε και να συγκεντρωθούμε ξανά. Ακόμα έχω την εικόνα στο κεφάλι μου. Θυμάμαι ότι μετά τον αγώνα βουτήξαμε στο νερό και προσπαθήσαμε να δούμε αν ήταν εκεί γύρω. Δεν ήταν».