Οι έξι που νίκησαν τις σκιές

To φινάλε των Ολυμπιακών Αγώνων βρήκε τα μέλη της ελληνικής αποστολής στο Ρίο να φουσκώνουν από καμάρι και υπερηφάνεια μέσα στο θρυλικό "Μαρακανά". Οι προσδοκίες για αξιόλογη εκπροσώπηση επαληθεύτηκαν και με το παραπάνω.

Ψάχνει κανείς με το φανάρι για να βρει έναν, έστω, Ελληνα αθλητή που να απέτυχε παταγωδώς. Σχεδόν όλοι όσοι πήγαν στη Βραζιλία για μετάλλιο ανέβηκαν στο βάθρο. Εμφανίστηκαν και μερικά ευπρόσδεκτα αουτσάιντερ που ανέβασαν ψηλά τη σημαία και το φρόνημα πριν πέσουν στο τραπέζι τα βαριά χαρτιά.

Δεν υπήρξε κανένα παρατράγουδο, κανένα επεισόδιο, καμία σκιά, κανένας ψίθυρος, κανένα κρούσμα ντόπινγκ σαν αυτά που αμαύρωσαν προηγούμενες διοργανώσεις γεμάτες "διακρίσεις".

Ή μάλλον, ένα: της κολυμβήτριας Γιαρένη, η οποία εκδιώχθηκε αμέσως και με συνοπτικές διαδικασίες. Κάποτε πασχίζαμε να βγάλουμε λάδι, τους βρώμικους...

Και το αεροπλάνο της επιστροφής κυοφορεί στη μεταλλική κοιλιά του 6 μετάλλια, διπλάσια ή και τριπλάσια από εκείνα που περίμεναν οι περισσότεροι "ειδικοί".

Στο Λονδίνο κερδίσαμε δύο χάλκινα, αγκομαχώντας. Στο Πεκίνο, δύο ασημένια και δύο μπρούτζινα. Χρυσό είχαμε να δούμε από το 2004, τότε που τα κερδίζαμε σωρηδόν αλλά περιμέναμε με την ψυχή στα δόντια -δικαίως, όπως αποδείχθηκε- τα αποτελέσματα του ντόπινγκ κοντρόλ.

Εάν συνυπολογιστούν όλες οι παράπλευρες παράμετροι, και τηρουμένων των αναλογιών της εποχής, ο απολογισμός του Ρίο είναι ίσως ο καλύτερος όλων των εποχών.

Το 1996 στην Ατλάντα μαζέψαμε 4+4+0, αλλά τότε δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα και ανάβαμε πούρα με πεντοχίλιαρα. Στο Σίντνεϊ το κοντέρ έγραψε 4+6+3, αλλά η ντόπα ήταν ήδη εθνική πολιτική εν όψει "Χρυσής Ολυμπιάδας". Τα 6+6+4 της Αθήνας συνοδεύονται από τόσους αστερίσκους, απαξιωτικούς και μη, ώστε δεν αξίζει καν να μετρηθούν με τα ίδια κριτήρια.

Στα τρία Ολυμπιακά ραντεβού της εποχής 1996-2004, ο ακρογωνιαίος λίθος της επιτυχίας ήταν η "ομάδα-όνειρο" της άρσης βαρών, που έμελλε να αποκαθηλωθεί βίαια, έστω και αν έμειναν αλώβητοι από την απομυθοποίηση οι κορυφαίοι της εκπρόσωποι.

Ωστόσο. οι Αγώνες του Ρίο ντε Ζανέιρο βρήκαν την Ελλάδα χρεωκοπημένη, τον λαό της αλαλιασμένο και τον αθλητισμό της διαλυμένο εις τα εξ ων αυτός συνετέθη. Επαγγελματικό και μη.

Το μεράκι ορισμένων αθλητών και προπονητών μας χάρισε σκόρπιες στιγμές ανείπωτης χαράς και υπενθύμισε ότι το αύριο ανήκει σε αυτούς που αντιστέκονται. Στους θαρραλέους και στους τολμηρούς.

Τα 6 μετάλλια ανήκουν αποκλειστικά σε εκείνους που τα φοράνε στο στήθος τους και κοιμούνται μαζί τους. Σε έναν στενό κύκλο ας πούμε εκατό ανθρώπων.

Σε κανέναν άλλον και πάντως όχι στους πολιτικάντηδες που σπεύδουν να φωτογραφηθούν δίπλα στους Ολυμπιονίκες, καμαρωτοί σαν γύφτικα σκεπάρνια.

Η Ελλάδα της παρακμής χρωστάει πάρα πολλά σε αυτά τα υπερήφανα παιδιά. Εκείνα δεν της χρωστάνε το παραμικρό.

Η υπέροχη Άννα Κορακάκη κέρδισε όχι ένα, αλλά δύο μετάλλια, οπότε αξίζει να αναφέρεται πρώτη σε οποιαδήποτε αξιολόγηση της ελληνικής συμμετοχής. Όση αλλεργία και αν μου προκαλεί η εικόνα ενός ανθρώπου με όπλο, ιδίως Έλληνα, της βγάω το καπέλο.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ο Έλληνας Μπολτ, ανίκητος στην ειδικότητά του και αψεγάδιαστος στην παράσταση της ζωής του.Η Κατερίνα Στεφανίδη απέσπασε τα περισσότερα χειροκροτήματα, αφού πραγματοποίησε την υψηλή της πτήση μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατών.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης ήταν ένα τσουνάμι με χέρια και με πόδια και μετέτρεψε το ασήμι σε χρυσάφι. Οι Τάκης Μάντης και Παύλος Καγιαλής υπενθύμισαν χωρίς τυμπανοκρουσίες πόσο ταιριάζει με τη θάλασσα το γαλάζιο της Ελλάδας.

Έξι αθλητές και αθλήτριες, έξι αγαπησιάρικα μετάλλια, που ξύπνησαν ξανά τον ρομαντισμό μεσα μας. Έξι υπέροχες ιστορίες, που ζεσταίνουν την ψυχή. Τους θέλω για φίλους, αυτούς τους έξι.

Χωρίς ανεξήγητα μούσκουλα και απρόσμενες εκτοξεύσεις. Σε αθλήματα όπου δεν ευδοκιμεί το ντοπάρισμα και με επίδοση που δεν σηκώνει αμφισβήτηση.

Δεν κερδίσαμε κάλπικα μετάλλια εμείς, σαν αυτό που χαρίστηκε ξεδιάντροπα στην Ισπανία στο μπάσκετ. Ούτε ντύσαμε στα μπλε αθλητές που δεν είχαν καμία σχέση με την Ελλάδα.

Χάσαμε μάλιστα λίγες ουγγιές χρυσού στο αδυσώπητο φωτο-φίνις του κολυμβητικού μαραθωνίου.

Και όταν σκεφτήκαμε να το διεκδικήσουμε στα χαρτιά, έσπευσε ο ίδιος ο "δικαιούχος" να δυσανασχετήσει. Η δυσαρέσκεια του αξιολάτρευτου Κερκυραίου τη στιγμή της ένστασης ισοδυναμεί με μετάλλιο σπάνιου ήθους.

Θα μπορούσαν να κατακτήσουν πολλά τέτοια οι πρωταθλητές μας, εάν γίνονταν Ολυμπιακό αγώνισμα οι επινίκιες συνεντεύξεις. Κανένας δεν έπεσε στην παγίδα της πατριδοκαπηλείας και του αυτοεξευτελισμού, όπως η Χαλκιά του 2004.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας, φοβόμουν ένα και μοναδικό σενάριο: να κέρδιζε η Βούλα Παπαχρήστου το μοναδικό (ή το καλύτερο) μετάλλιο της ελληνικής αποστολής.

Τότε θα αποκτούσε το εθιμικό δικαίωμα να γίνει σημαιοφόρος στην Τελετή Λήξης μία αθλήτρια που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται σε απόσταση κοντινότερη του ενός χιλιομέτρου από εθνόσημο.

Με όλη την αγάπη και τον σεβασμό που τρέφω στον Σπύρο Καπράλο, δεν πιστεύω ότι το κονγκλάβιο της ΕΟΕ έχει την πυγμή ή την πολιτική βούληση να πει τέτοιο "όχι". Ποιος θα το έλεγε; Ο Κούβελος;

Τελικά η Βούλα κατετάγη 8η και κράτησε και αποστάσεις από τους χρυσαυγίτες που επιχείρησαν να καπηλευτούν την προσπάθειά της. Για αυτό το τελευταίο (αλλά και για την αξιόλογη αθλητική της επίδοση) της αξίζει ένα χλιαρό χειροκρότημα. Εκεινη τη συγγνώμη, την περιμένουμε ακόμη.Α

Αλλά ας προχωρήσουμε παρακάτω, σε αυτούς που ουδέποτε προκάλεσαν την κοινή γνώμη.

Εγώ δεν είμαι μόνο με τους μεταλλιούχους, αλλά και με τους 4ους και με τους 5ους και με τους 6ους, εκείνους που φτάνουν σε απόσταση αναπνοής από την κορυφή του κόσμου, αλλά χάνουν το γυαλιστερό σουβενίρ για λίγα εκατοστά του μέτρου.

Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, για ένα καπρίτσιο του ανέμου, για ένα στράβωμα των κριτών, για μια παραξενιά της πόρνης μπάλας.

Είμαι με τον Βύρωνα Κοκκαλάνη, με τις Ασουμανάκη-Νικολαϊδου και τους άλλους κωπηλάτες, με τον Κώστα Φιλιππίδη, με την Κέλλυ Αραούζου, με την Παπαχρήστου που λέγαμε, με τον Χρήστο Βολικάκη, με τη Βαρβάρα Φίλιου, με τον Γιάννη Μιτάκη, με τη Βάσω Βουγιούκα, με τον Κώστα Δουβαλίδη, με τις Παπάζογλου-Πλατανιώτη στη συγχρονισμένη, με την Εθνική ομάδα της υδατοσφαίρισης που δεν μας πρόδωσε ποτέ (και που πήρε ένα τιμητικό "Χ" από την ακατανίκητη Σερβία).

Με τον Ηλία Ηλιάδη που έκλεισε άδοξα μία υπέρλαμπρη καριέρα. Με τον Βλάση Μάρα που δεν αξιώθηκε να εξαργυρώσει το ταλέντο του με Ολυμπιακό μετάλλιο.

Με τη Νικόλ Κυριακοπούλου, που έφτασε στη Βραζιλία τραυματισμένη και δεν μπόρεσε να αγωνιστεί. Με όλους όσους προσπάθησαν να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, στην άλλη άκρη του πλανήτη.

Αποφεύγω να προσθέσω στην εξίσωση εκείνους που απέτυχαν στα Προολυμπιακά τουρνουά, διότι θα πάει αλλού η συζήτηση. Για το μπάσκετ που υπηρετώ και αγαπώ, είπα ό,τι είχα να πω στο -σκληρό, ομολογώ- σημείωμα της περασμένης Παρασκευής...

Δεν είχαν ολοκληρωθεί καλά καλά οι Αγώνες του Ρίο και η αξιοθρήνητη ΕΡΤ έδειξε ξανά (χθες στις 1.12 τη νύχτα) το πολυσυζητημένο βίντεο με τις στιγμές "εθνικής περηφάνιας" που μας χάρισαν ο Κεντέρης και οι άλλοι.

Χάθηκε μωρέ να φτιάξετε ένα καινούριο φιλμάκι με τον Πετρούνια, τον Γιαννιώτη, την Κορακάκη, τη Στεφανίδη και τους Μάντη-Καγιαλή; Μισή ώρα δουλειά είναι. Ακόμα λιγότερο, αν απλώς αντικαταστήσετε τα παλαιά, επίμαχα πλάνα με καινούρια, δίχως να πειράξετε τη μουσική.

Επίτηδες το κάνετε; Αυτό είναι το "ευχαριστώ" σας στους θριαμβευτές του Ρίο ντε Ζανέιρο;

Ευτυχώς, ο ευλογημένος ΟΤΕ μας βοήθησε να παρακολουθήσουμε αξιοπρεπώς -και με πολύ καλές περιγραφές- τους Αγώνες του 2016. Σε ευνομούμενη πολιτεία, η κάλυψη της κρατικοδίαιτης ΕΡΤ θα ήταν αιτία παραιτήσεων, αν όχι απολύσεων.

ΥΓ: Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, διευκρινίζω ότι το σχόλιο για την ΕΡΤ δεν αφορά τόσο τη δημοσιογραφική επάρκεια των συναδέλφων, τους οποίους άλλωστε δεν είναι η θέση μου να κρίνω. Περισσότερο αναφέρομαι στην ιεράρχηση των αθλημάτων, στην κατάρτιση του προγράμματος, στον αριθμό (και την ειδίκευση) των απεσταλμένων στο Ρίο, τον παραγκωνισμό άλλων ικανότατων, την απόλυτη έλλειψη ειδικών εκπομπών, την ανύπαρκτη εμπορική εκμετάλλευση, την προχειρότητα στα ρεπορτάζ που έπαιζαν στα δελτία ειδήσεων, την πλήρη απουσία της ΕΡΑ, τις ελληνικούρες και την ακατάσχετη φλυαρία κ.α. Μη ξεχνάτε ότι για αυτό το επιεικώς πενιχρό αποτέλεσμα εργάστηκε ένα τμήμα-μαμμούθ που προήλθε από διαδοχικές αξιολογήσεις και συγχωνεύσεις (ΝΕΡΙΤ, νέα ΕΡΤ κ.ο.κ.) και υποτίθεται ότι ξεσκαρτάρισε τους άχρηστους και τους αργόμισθους. Με δικά μας, θυμίζω, λεφτά. Κατά τη γνώμη μου, η κάλυψη ήταν επιπέδου δεκαετίας του '70.
Όσο για τις περιγραφές, υπήρξαν πράγματι συνάδελφοι που έκαναν καλή δουλειά -εάν μου επιτρέπεται η κριτική- όπως ο Περικλής Μακρής, ο οποίος πάντως δεν ήταν μέλος της αποστολής στο Ρίο. Και πράγματι ο Νίκος Τσώνης γνωρίζει τον στίβο όσο κανένας άλλος. Τους μπασκετικούς τους αφήνω στην άκρη για ευνόητους λόγους.