Oλυμπιονίκες… ήθους!

Αυτό το συναρπαστικό ταξίδι των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο φτάνει στο τέλος του, με πολλές χαρές, λίγες λύπες και απίστευτες αναμνήσεις που θα με συνοδεύουν για ολόκληρη τη ζωή.

Αναμνήσεις που σχετίζονται κυρίως με την εξαιρετική εμφάνιση των Ελλήνων αθλητών που αν και δεν είμαι άνθρωπος που γεμίζω από εθνική υπερηφάνεια μετά από κάθε ελληνική επιτυχία, αυτά τα μετάλλια με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Αυτό που θέλω να μοιραστώ με όλους, δεν είναι τα μετάλλια, αλλά μικρά αλλά χαρακτηριστικά περιστατικά που έγιναν στο Ρίο και αποδεικνύουν τον εξαιρετικό χαρακτήρα όχι μόνο όσων ανέβηκαν στο βάθρο, αλλά και κάποιων ακόμα από τους υπόλοιπους πρωταθλητές, που επέδειξαν ξεχωριστή συμπεριφορά.

Η Αννα Κορακάκη ήταν η πρώτη που άνοιξε το χορό των μεταλλίων και μετά την κατάκτηση του χρυσού στο πιστόλι των 25 μέτρων, καθυστέρησε αρκετά να φύγει από το σκοπευτήριο, με τις συνεντεύξεις και τον έλεγχο ντόπινγκ. Αποτέλεσμα της καθυστέρησης ήταν να αποχωρήσει το αυτοκίνητο που την περίμενε, γιατί έληξε το ωράριο του οδηγού. Κι όταν την πληροφόρησε ο Αρχηγός Αποστολής Ισίδωρος Κούβελος ότι πρέπει να περπατήσουν για πολλά μέτρα ώστε να βγουν από το σκοπευτήριο και να βρουν άλλο αυτοκίνητο, η 20χρονη Ολυμπιονίκης απάντησε χαμογελώντας: «Και τι έγινε; Πάμε…» κι έβαλε το σακίδιο στην πλάτη και άρχισε το περπάτημα με το χρυσό μετάλλιο στο στήθος…

Το ίδιο προσγειωμένος και ο Λευτέρης Πετρούνιας, μετά την απόλυτη στιγμή του θριάμβου με το χρυσό μετάλλιο στους κρίκους. Βγαίνοντας από την Olympic Arena, τον περίμενα εγώ με δύο ακόμα συναδέλφους για δηλώσεις. Ηδη το λεωφορείο για το Ολυμπιακό Χωριό, γεμάτος από ξένους αθλητές, τον περίμενε για αρκετή ώρα, καθώς δεν μπορούσε να φύγει χωρίς τον χρυσό Ολυμπιονίκη.

Ο ίδιος, όμως, μη θέλοντας να βασανίσει περισσότερο τους αθλητές, μας παρακάλεσε ευγενικά να μιλήσουμε για ένα λεπτό, καθώς τον περίμενε ολόκληρο λεωφορείο! Αλλοι στη θέση του, με το χρυσό στο στήθος, ούτε θα υπολόγιζαν τους άλλους…

Για τον Σπύρο Γιαννιώτη, δεν υπάρχουν πολλά λόγια να προσθέσεις ακόμα, καθώς όλοι έχουν αναφερθεί στον εξαιρετικό του χαρακτήρα! Δείγμα τι άνθρωπος είναι, αποτελεί η σχεδόν οργισμένη αντίδραση του, όταν πληροφορήθηκε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο υποβολής ένστασης κατά του χρυσού Ολλανδού Ολυμπιονίκη. «Με νίκησε καθαρά, αυτός είναι ο πρώτος», έλεγε μεταξύ άλλων σε μία απίστευτη επίδειξη ευ αγωνίζεσθαι!

Το ίδιο σεμνοί και ταπεινοί οι Μάντης και Καγιαλής, μόλις είχαν κρεμάσει το χάλκινο μετάλλιο στο στήθος. Αφού τελείωσαν τις δηλώσεις τους, ο Παναγιώτης Μάντης μου είπε: «πρέπει να φύγω, πρέπει να πάω να μαζέψω το σκάφος επειδή αύριο φεύγουμε. Ξέρω ότι το ξεκίνησαν τα άλλα παιδιά (οι υπόλοιποι Ελληνες ιστιοπλόοι) αλλά θέλω πάντα να είμαι κι εγώ στο σκάφος». Την ίδια ώρα πιο δίπλα, οι Κροάτες νικητές άνοιγαν σαμπάνιες…

Επίδειξη ήθους και από την Κατερίνα Στεφανίδη, την οποία περιμέναμε έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο του Ρίο, στις δύο τα ξημερώματα, για τις καθιερωμένες δηλώσεις στην κάμερα που λόγω δικαιωμάτων δεν μπορούσαν να γίνουν μέσα στο γήπεδο. Κουτσαίνοντας από την υπερπροσπάθεια και τους πόνους στο γόνατο, ήταν έτοιμη να μπει στο αυτοκίνητο, για να πάει στο Ολυμπιακό Χωριό να ξεκουραστεί. Όταν τη φωνάξαμε, άλλαξε αμέσως πορεία και συνεχίζοντας να κουτσαίνει ήρθε προς το μέρος μας, όταν άλλες στη θέση της , θα μας παρέπεμπαν σε δηλώσεις που θα έκαναν μετά την απονομή του μεταλλίου.

Και μη νομίζετε ότι μόνο όσοι κατέκτησαν μετάλλιο, ξεχωρίζουν σαν χαρακτήρες. Η Σοφία Ασουμανάκη μετά την 4^η θέση στην κωπηλασία, δεν αρκέστηκε στα συγχαρητήρια επειδή σε ηλικία μόλις 19 ετών, κατάφερε να ανέβει τόσο ψηλά, αλλά ξέσπασε σε δάκρυα για το χαμένο μετάλλιο, ενώ και ο 5^ος Βύρωνας Κοκκαλάνης, μετά την τελευταία του κούρσα, όταν τον ρωτήσαμε για τις συνθήκες και τον καιρό, μας είπε ορθά – κοφτά: «Δεν θέλω να ψάξω για δικαιολογίες, ήρθα εδώ για το μετάλλιο και δεν το πήρα!».

Μακάρι αυτά τα παιδιά, ή άμεσα ή αργότερα, να τα αξιοποιήσει η Ελλάδα με το σωστό και τον κατάλληλο τρόπο. Μόνο όφελος θα υπάρχει για όλους μας…