Ο παγκόσμιος πρωταθλητής της ίδιας κατηγορίας το 1995 μαζί με τον Κώστα Τριγκώνη, αναφέρθηκε στην επιτυχία των δύο ιστιοπλόων, στις δυσκολίες που κρύβει το άθλημα, στην παρουσία της Σοφίας Μπεκατώρου, στους Ολυμπιακούς, αλλά και σε πολλά ακόμη θέματα.

Αναλυτικά μίλησε:

Για την επιτυχία του Παναγιώτη Μάντη και του Παύλου Καγιαλή: «Είναι από τη φουρνιά των αθλητών που άρχισαν να δουλεύουν μετά το χρυσό που πήραμε εμείς, στο Παγκόσμιο του 1995. Μια επιτυχία που βοήθησε τη νέα γενιά να πιστέψει ότι μπορεί να τα καταφέρει σε μια δύσκολη κατηγορία, στην οποία μέχρι τότε βλέπαμε τις πλάτες των αντιπάλων μας.Είναι μια ανεπανάληπτη επιτυχία, που πιστεύω ότι θα έχει και συνέχεια στο μέλλον».

Για τους λόγους που η «470» είναι δυσκολότερη από τις υπόλοιπες κατηγορίες: «Ακολουθήθηκε μια παράδοση βήμα προς βήμα. Πρόκειται για ένα τεχνικό σκάφος στο οποίο παίζει ρόλο η τακτική, η στρατηγική και πολλές λεπτομέρειες που έχουν να κάνουν με τη συνεργασία πληρώματος – κυβερνήτη. Ήταν μια εποχή που οι Έλληνες δεν είχαν επαφή με το εξωτερικό, αφού έτρεχαν σε μια δυο κούρσες εκτός Ελλάδας. Εμείς, για παράδειγμα, πήραμε το άθλημα από την 50η και το πήγαμε στην πρώτη θέση στον κόσμο και τώρα τα παιδιά το πήραν από την 8η δική μας στο Σίδνεϋ και το πήγαν στην 3η στο Ρίο».

Για τα αθλήματα που έχουν να κάνουν με το υγρό στοιχείο και παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην Ελλάδα: «Αυτά τα αθλήματα λάμπουν κάθε τέσσερα χρόνια, αν υπάρχουν διακρίσεις. Εκεί έχουν την ευκαιρία να φανούν. Όταν απομακρύνονται από τους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεχνιούνται κι εγώ θέλω να μην ξεχνιούνται. Υπάρχουν πολλές διακρίσεις και από νέους, αλλά η απόλυτη προβολή γίνεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πρώτη φορά, άλλωστε, υπάρχει ζωντανή μετάδοση ιστιοπλοϊκού αγώνα από την τηλεόραση.

Αν στρέψουμε το βλέμμα στα κατ’ ευφημισμό λεγόμενα μικρά αθλήματα οι επιτυχίες θα έρθουν. Θα δείτε πόσοι θα ασχοληθούν με τη σκοποβολή, μετά την επιτυχία της Κορακάκη. Σε αυτά, άλλωστε, τα αθλήματα υπάρχουν απίστευτες ιστορίες πίσω από πολλούς αθλητές.

Για μένα, η πιο μεγάλη στιγμή των αγώνων στο Ρίο είναι όταν ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, στα NACRA, ο 54χρονος Σαντιάγκο Λάνγκε που πέρσι διαγνώστηκε με καρκίνο, του αφαιρέθηκε ο ένας πνεύμονας, φέτος έγινε Ολυμπιονίκης και αν γίνει μετάσταση, του χρόνου μπορεί και να μη ζει. Την φωτογραφία Για την κούρσα μεταλλίων στο Ρίο: αυτή (η φωνή του σπάει και μιλάει με φανερή δυσκολία λόγω της συγκίνησης) θα την κάνω πόστερ στο σπίτι».

«Ήταν εκπληκτικός αγώνας. Τα παιδιά άντεξαν την πίεση και την κρίσιμη στιγμή στις ιστιοδρομίες 8-10 ‘καθάρισαν’ το μετάλλιο. Έκαναν σωστή διαχείριση του άγχους, οπότε στην τελευταία μπήκαν στον αγώνα για να το χαρούν. Βρήκαν και τους αντιπάλους τους σφιγμένους και τα κατάφεραν.

Επειδή με αυτά τα παιδιά από την πρώτη μέρα που ξεκίνησαν τα 470 ήμουν εκεί, είμαι πολύ περήφανος για την επιτυχία τους. Ήρθε με πολλές στερήσεις, μακριά από το σπίτι τους, αντίξοες συνθήκες και πολλούς αστάθμητους παράγοντες για αυτό και το αξίζουν ακόμη περισσότερο. Κάποιοι αθλητές βασίζονται σε ένα δομημένο και οργανωμένο σύστημα. Κι αυτοί κουράζονται, αλλά τουλάχιστον έχουν υποστήριξη. Τα δικά μας παιδιά στηρίζονται στην εμπειρία, στο πείσμα και σε άλλους έρχεται η δικαίωση, ενώ σε άλλους δεν υπάρχει happy end. Αυτό που μετράει, όμως, είναι ο αγώνας».

Για την άτυχη στιγμή στην τελευταία σημαδούρα: «Μιλάμε για μεγάλη νίκη και τεράστια διάκριση. Κι οι Αυστραλοί είχαν την άτυχη στιγμή τους, οπότε δεν αξίζει να στεκόμαστε σε αυτό και δεν παίζει ρόλο αν έρχεται δεύτερος ή τρίτος».

Για την αύξηση της συγκομιδής μεταλλίων σε σχέση με τους προηγούμενους Αγώνες: «Χρειάζεται ένας κύκλος να κλείσει, για να ανοίξει ένας άλλος. Φαίνεται ότι τώρα είναι η κατάλληλη συγκυρία και δεν νομίζω ότι τα προβλήματα και η κρίση παίζουν ρόλο. Όλοι οι αθλητές έχουν να διηγηθούν μια ιστορία.

Ο καθένας έχει τον πόνο του που τον κάνει πιο δυνατό και δεν τον αφήνει να ασχοληθεί με όσα συμβαίνουν γύρω του. Πάρτε παράδειγμα τη Σοφία (Μπεκατώρου) που για ένα χρόνο είχε μείνει εκτός προπονήσεων για να είναι καθημερινά δίπλα στην αδελφή της, τελικά την έχασε μια εβδομάδα μετά την πρόκριση για το Ρίο, αλλά έδειξε τη δύναμή της και συμμετείχε στους Αγώνες, με τη μεγάλη τιμή που μπορεί να νοιώσει κάποιος αθλητής, δηλαδή να μπει ως σημαιοφόρος στην τελετή έναρξης».

Για την παρουσία της Μπεκατώρου στο Ρίο: «Έδωσε όλες της τις δυνάμεις, γιατί μόνο εγώ ξέρω πώς πήγε. Είναι ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος. Στη δεύτερη ιστιοδρομία πήρε την 3η θέση, αλλά ένας Ιταλός έκανε ένσταση και την κέρδισε, στηριζόμενος σε ένα ψέμα. Επηρεάστηκε, συνέχισε, αλλά δεν της βγήκαν οι αγώνες. Δεν αλλάζει, όμως, κάτι για την αξία ούτε της Σοφίας ούτε και του Μιχάλη Πατενιώτη».

Για το αν η ιστιοπλοΐα είναι ακριβό άθλημα: «Σε καμία περίπτωση. Η ιστιοπλοΐα είναι ένα κομμάτι που λειτουργεί ως οικογένεια. Όλοι, προπονητές, παράγοντες, αθλητές, βοηθούν ο ένας τον άλλο. Όποιος ξεκινάει, το μόνο που έχει να πληρώσει είναι η συνδρομή στο σύλλογό του».

Για τις φιέστες που γίνονται κατά την επιστροφή των αθλητών που έχουν πάρει μετάλλιο: «Δυστυχώς, οι αθλητές είναι κομπάρσοι και όχι πρωταγωνιστές. Ακόμη και στην απονομή των μεταλλίων τους χρησιμοποιούν. Η χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου ήταν όταν επιστρέφαμε από την Ατλάντα το 1996. Με τον Κώστα Τριγκώνη είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές τον προηγούμενο χρόνο, αλλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες τερματίσαμε στην 11η θέση. Πηγαίνοντας, λοιπόν, να κατέβω από την μπροστινή πόρτα του αεροπλάνου άκουσα από έναν ‘ανεύθυνο’ να λέει… ‘εσείς θα κατεβείτε από την πίσω πόρτα. Μπροστά μόνο οι Ολυμπιονίκες’.

Με πείραξε πολύ αυτό και λυπάμαι πολύ που τότε δεν αντέδρασα όπως θα έπρεπε. Θεωρώ πως όλοι όσοι συμμετέχουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες θα πρέπει να τυγχάνουν της ίδιας υποδοχής και όχι μόνο οι μεταλλιούχοι. Ο Μάντης και ο Καγιαλής έχουν επιστρέψει πολλές φορές μετά από επιτυχίες, στην Ελλάδα και στο αεροδρόμιο δεν τους περίμενε κανείς. Φανταστείτε ότι με τον Τριγκώνη γυρίσαμε με μετάλλιο από Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και δεν υπήρχε ψυχή στο αεροδρόμιο».

Για τα χαρακτηριστικά της ιστιοπλοΐας: «Πρόκειται για ένα πολύ απαιτητικό άθλημα. Πρέπει να διαλέξεις το δρομολόγιο που θα ακολουθήσεις και να χαράξεις μια τακτική που θα σε βοηθήσει να ακολουθήσεις τη στρατηγική σου. Κι όλα αυτά σε συνδυασμό με το ρευστό περιβάλλον, όπου πρέπει να ισορροπήσεις. Και, φυσικά, αν προσθέσεις την ψυχολογία που άλλες φορές πρέπει να βρίσκεσαι σε κατάσταση… ζεν και άλλες να είσαι λιοντάρι που παλεύει με τα κύματα, καταλαβαίνει ο καθένας για τι δυσκολίες μιλάμε. Ευτυχώς, πάντως, που στο άθλημά μας δεν υπάρχει ντόπινγκ, παρά μόνο φυσική κατάσταση, τακτική και στρατηγική».

Για το αν τα παιδιά τους θα ακολουθήσουν το άθλημα: «Τα παιδιά μας, θέλουμε να γίνουν καλοί άνθρωποι και να επιλέξουν τα ίδια τι θέλουν να ακολουθήσουν στη ζωή τους. Αν τώρα αποφασίσουν να ασχοληθούν με την ιστιοπλοΐα, εμείς θα είμαστε εκεί για να τα στηρίξουμε και βοηθήσουμε».

ΠΗΓΗ: ΕΡΑσπορ