Το «λευκό αγόρι» που είχε το κάτι... άλλο!

Τα τελευταία 4'18'' του προημιτελικού ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αργεντινή (105-78), θα μείνουν στην ιστορία γιατί, μέσω του κεντρικού πρωταγωνιστή της αναμέτρησης, μπροστά από τα μάτια μας, πέρασαν όλες οι ανεπανάληπτες στιγμές που χάρισε στο άθλημα, η εκπληκτική αυτή παρέα από την «χώρα του τανγκό». Το παιχνίδι είχε κριθεί προ πολλού, όταν ο Σέρχιο Ερνάντεζ σήκωσε και τους τέσσερις σωματοφύλακες (Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι και Ντελφίνο) από τον πάγκο και τους έριξε στο παρκέ για το τελευταίο standing-ovation. Σχεδόν αυτόματα, η «Carioca Arena» του Ρίο σείστηκε σε τέτοιο βαθμό, που αρκετοί από τους Αμερικανούς που ήταν στο πάγκο, έδειξαν να ξαφνιάζονται ευχάριστα από την ατμόσφαιρα.

Για κάτι περισσότερο από δύο λεπτά, ο κορμός της ομάδας που απογείωσε την «αλμπισελέστε» και από το 2001 μέχρι σήμερα, την οδήγησε στην κατάκτηση συνολικά 10 μεταλλίων σε διεθνείς διοργανώσεις (Μουντομπάσκετ, Ολ. Αγώνες και Παναμερικανικούς), συνυπήρξε για μερικές τελευταίες κατοχές... Ο φακός της τηλεοπτικής μετάδοσης και τα βλέμματα όλων, όμως, ήταν στραμμένα στον 39χρονο Μάνου Τζινόμπιλι, που προσπαθούσε να διαχειριστεί με τη μέγιστη δυνατή αξιοπρέπεια το «αντίο» του με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Χαμένος και ο ίδιος, προσπαθούσε σκληρά αλλά μάταια, η αλήθεια είναι, να συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν 1'52” πριν από το τέλος, αποσύρθηκε εν μέσω πρωτοφανούς αποθέωσης. Λίγα λεπτά αργότερα, η έκρηξη συγκίνησης θα χτυπήσει... κόκκινο, ενώ οι αγκαλιές των Αμερικανών, που υπομονετικά περίμεναν να πάρουν σειρά για να τον αποχαιρετήσουν, πριν καν πανηγυρίσουν την πρόκρισή τους στα ημιτελικά, ήταν ένα ψήγμα του σεβασμού που έχει κερδίσει, παίζοντας με τους κορυφαίους του κόσμου στο ΝΒΑ!

Αυτός ήταν ο Μάνου, ένας σπάνιος πατριώτης με μεγάλη καρδιά, ένας μπασκετμπολίστας με ξεχωριστό ταλέντο και πρωτόγνωρη επιρροή στο παιχνίδι. Ένας guard-forward που έκανε τα πάντα στο παρκέ, έμαθε να διατηρεί το σώμα του σε εξαιρετική κατάσταση και γι' αυτό ευτύχησε να ζήσει τις μεγαλύτερες στιγμές που μπορεί να βιώσει ένας μπασκετμπολίστας, σχεδόν μέχρι τα 40 του χρόνια! Κι όμως, στα παιδικά του χρόνια, τίποτε δεν προμήνυε ότι θα εξελιχθεί στον μεγαλύτερο παίκτη που έβγαλε ποτέ το αργεντίνικο μπάσκετ. Λεπτός και καχεκτικός, ο τρίτος γιος του προπονητή της Εστουντιάντες της Μπάϊα Μπλάνκα, Χόρχε, ήταν κάτι σαν η απογοήτευση της οικογένειας! Όταν οι δύο μεγαλύτεροι αδελφοί του ήταν ήδη επαγγελματίες, εκείνος δεν συμπεριλαμβανόταν ούτε καν στους 15 καλύτερους 16άρηδες της πόλης του. Η επιμονή του και η δημιουργική του μεγαλοφυία, όμως και η βαθιά γνώση των βασικών, τον βοήθησαν να ξεχωρίσει, όταν το σώμα του «ήρθε στα ίσα» με το μυαλό του!

Η επιλογή στην Εθνική ομάδα κάτω των 20 ετών, ήταν το πρώτο βήμα, για να ακολουθήσει η απόφαση του ξενιτεμού του στην Ιταλία, για λογαριασμό της Ρέτζιο Καλάμπρια. Αυτή η διετία (1998-2000) στο νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ιταλίας, αποτέλεσε το διαβατήριο για την απογείωση της καριέρας του! Δύο χρόνια νωρίτερα, είχε έρθει η πρώτη κλήση για την Εθνική ανδρών, της οποίας αποτέλεσε το νεότερο μέλος σε ηλικία 21 ετών (μ.ο. 7,8π.) , στο 1998 στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας, όπου οι «γκαούτσος» πήραν την 8η θέση! Το αμέσως επόμενο καλοκαίρι, οι Σπερς θα τον επιλέξουν στο νο57 του ντραφτ, απλά και μόνο για να υπάρχει! Ο gm του Σαν Αντόνιο, R.C. Buford, που τον είχε δει στο Παγκόσμιο Νέων της Αυστραλίας και τον είχε χαρακτηρίσει «άγριο πουλάρι» των γηπέδων, «είπε» να ρισκάρει, εξασφαλίζοντας τα δικαιώματά του για το μέλλον!

Το καλοκαίρι του 2002 στην Ιντιανάπολις, όμως, είχε φτάσει η ώρα που άρχισε να γράφεται η ιστορία. Το λάθος σφύριγμα του Νίκου Πιτσίλκα και το ανύπαρκτο φάουλ με το οποίο χρέωσε τον Σκόλα, που είχε κλέψει την μπάλα (από τον Ντίβατς) κι έφευγε στον αιφνιδιασμό, στέρησε από την Αργεντινή το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα και το καθιερωμένο δείπνο, που ακολούθησε σε κεντρικό steakhouse της πόλης, ήταν η απαρχή της δημιουργίας αυτής της παρέας. Στη διάρκεια της νύχτας, τα κλάματα και ο θυμός αντικαταστάθηκαν από την περηφάνια για το πρώτο και μοναδικό μετάλλιο της χώρας σε Μουντομπάσκετ και ο θρήνος και οι λυγμοί στο εστιατόριο, μετατράπηκαν σε ξέφρενο party μέχρι τα ξημερώματα στο ξενοδοχείο.

Εκείνη τη σεζόν, ο Μάνου Τζινόμπιλι έκανε το ντεμπούτο του στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και ανάγκασε γρήγορα συμπαίκτες κι αντιπάλους, να του δείξουν τον σεβασμό του. «Τι λέει το λευκό αγόρι;», ρώτησε με αρκετή δόση ειρωνείας ο Κόμπι Μπράϊαντ τον Μπρους Μπόουεν, στην προθέρμανση της πρώτης συνάντησης Λέϊκερς-Σπερς. «Περίμενε και θα δεις από μόνος σου! Ο τύπος είναι το κάτι άλλο για... λευκός!». Πράγματι, ο Αργεντινός γκαρντ σκοτωνόταν πιο πολύ απ' όλους στην προπόνηση και η μαχητικότητά του, αποτελούσε πολλές φορές παράδειγμα, στις ομιλίες του Γκρεγκ Πόποβιτς. Μέχρι που κάποια στιγμή, όταν ο Εμάνουελ το παράκανε, στη διάρκεια της προετοιμασίας, του έχωσε τα μπινελίκια του: «Μην ξαναπαίξεις τόσο δυνατά Οκτώβριο μήνα! Οι άλλοι παλεύουν για να αντέξουν μέχρι το τέλος της προπόνησης κι εσύ παίζεις λες και πάμε για πρωτάθλημα!»

Ήταν τέτοιο το πάθος του για τη νίκη, που ένα μοιραίο και χαζό φάουλ (στο Νοβίτσκι) ήταν αρκετό για να εξαφανιστεί από προσώπου γης για 3 μέρες και να αναγκάσει τους κολλητούς του, Μαλίκ Ρόουζ και Τιμ Ντάνκαν, που του τηλεφωνούσαν συνεχώς χωρίς αποτέλεσμα, να πάνε και να του χτυπήσουν το κουδούνι. Οι Σπερς είχαν αποκλειστεί από τους τελικούς της Δύσης και ο Μάνου που το είχε πάρει βαρέως, δεν είχε βγει από το σπίτι του! Το ίδιο συνέβη και μετά τον τελικό της Euroleague στο Final 4 της Μπολόνια. Η Κίντερ ήταν το φαβορί για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου, αλλά ο Παναθηναϊκός της πήρε τη μπουκιά μέσα από το στόμα και ο παιδικός του φίλος και παίκτης του «τριφυλλιού» τότε, Πέπε Σάντσεζ, αποκάλυψε ότι ο Τζινόμπιλι τιμώρησε τον εαυτό του με μία εβδομάδα κατ' οίκον περιορισμό!

Τα τέσσερα δαχτυλίδια πρωταθλητή στο ΝΒΑ (2003, 2005, 2007 & 2014), οι δύο συμμετοχές σε All-Star Game (2005 & 2011), το βραβείο του καλύτερου 6ου παίκτη (2008), δεν συμβαδίζουν με τη συνειδητή απόφασή του να θυσιάζει τον χρόνο συμμετοχής και τον ρόλο του βασικού, απλά και μόνο για να μην χαλάσει η «χημεία» των Σαν Αντόνιο Σπερς και η ομάδα να βρίσκεται συνεχώς σε τροχιά πρωταθλητισμού.

Τα δύο πρώτα χρόνια στον άλλο πλανήτη του αθλήματος, τον ξεχείλισαν αυτοπεποίθηση και τον βοήθησαν να εμπνεύσει και τους υπόλοιπους ταλαντούχους συμπαίκτες της γενιάς του, ότι μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο. Τα κατάφεραν μόλις δύο χρόνια αργότερα και μάλιστα μέσα στη χώρα που γέννησε τον ολυμπισμό. Το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε η Εθνική Αργεντινής στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004), είχε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του και παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του μπάσκετ της πατρίδας του. Θα ακολουθήσει ένα ακόμη ολυμπιακό μετάλλιο (χάλκινο) στο Πεκίνο (2008) κι ένα ακόμη δείπνο με τη συγκινησιακή φόρτιση στα ύψη, 4 χρόνια αργότερα στο Λονδίνο (2012). Εκεί όπου η ήττα στον μικρό τελικό από τη Ρωσία στέρησε στην παλιοπαρέα μία θέση στο βάθρο και δημιούργησε την ψευδαίσθηση, ότι το ανεπανάληπτο ολυμπιακό όνειρο έφτανε στο τέλος του, για όλους τους!

Το τέλος, όμως, δεν το ήθελε κανένας τους, γι' αυτό και τέσσερα χρόνια αργότερα, ο Τζινόμπιλι και τα υπόλοιπα παιδιά, έδωσαν ραντεβού στο Ρίο για ένα τελευταίο τανγκό! Έναν χορό που απόλαυσε με δάκρυα χαράς στα μάτια, όλο το φίλαθλο κοινό της πατρίδας του αλλά και ολάκερος ο μπασκετικός κόσμος της υφηλίου. «Κουβάλησες το μπάσκετ της χώρας σου στους ώμους σου και για πολλά χρόνια το αντιπροσώπευσες με απόλυτη μαεστρία! Θέλω να σου πω ένα “μεγάλο ευχαριστώ” που σε είχα αντίπαλο σε τέσσερις διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες!», ήταν τα λόγια που του είπε ο αρχηγός των Ηνωμένων Πολιτειών, Καρμέλο Άντονι, μετά το τέλος του αγώνα. Υπάρχει πιο τιμητικό αντίο στην Εθνική ομάδα;