Του Πετρούνια η μάνα δεν έκλαψε ποτέ...

Γράφω επίτηδες αυτό το κείμενο, πριν τον τελικό που θα κρίνει, αν ο Πετρούνιας κρεμάσει το χρυσό στη στήθος του κι ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος ξανά στο Ρίο. Έτσι κι αλλιώς ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ήδη ένας αθλητής παγκόσμιας ακτινοβολίας. Ένας γυμναστής που πήρε το άθλημα του και το πήγε μπροστά. Δημιουργώντας και εκτελώντας ένα πρόγραμμα ασκήσεων που κανείς άλλος δεν είχε τολμήσει πριν από αυτόν.

Ρισκάροντας σε κάθε του αγώνα και σε κάθε του επίπονη προπόνηση. Απολαμβάνοντας το σεβασμό όλων των συναθλητών του σε παγκόσμιο επίπεδο. Από χώρες πολύ πιο ανεπτυγμένες αθλητικά, ειδικά στα αθλήματα της γυμναστικής. Με κλειστά γυμναστήρια που θερμαίνονται και δε στάζουν όταν βρέχει.

Αλήθεια συνειδητοποιείτε σε ποιό αθλητικό περιβάλλον πρωτεύει παγκόσμια ο Λευτέρης Πετρούνιας; Σε μια μέση ελληνική οικογένεια “νοικοκυραίων”, ο Λευτέρης θα έπρεπε να μοχθήσει, για να του επιτραπεί να ασχοληθεί με τους κρίκους. “Ποιούς κρίκους ρε; Τους πέντε κρίκους ένα τάληρο;” ή “ αυτές οι γυμναστικές επιδείξεις είναι για τους γυναικωτούς”. Θα τον έστελναν ίσως να παίξει μπάσκετ παρά το 1.62 του... “

Δεν πειράζει που είναι κοντούτσικος, βάλ' τον play maker, έχει και στο ΝΒΑ έναν κοντό που καρφώνει”. Μετά μπορεί να τον πήγαιναν να παίξει με το ζόρι το άθλημα των αντρών, ποδόσφαιρο... “ Λίγους πόντους πιο κοντός από τον Μαραντόνα είναι, άσε που και τούτος σπάει τη μέση του για πλάκα...”

Αντί αυτών ο Λευτέρης έγινε γυμναστής. Σπεσιαλίστας των κρίκων σε μια χώρα, όπου ο μέσος κάτοικος τον μόνο κρίκο που ξέρει, είναι αυτός που δένει τη σιδερένια μπάλα ενός στεγαστικού δανείου στο πόδι του. Ε από τα ξημερώματα θα μάθει και τους άλλους κρίκους. Θα χαζεύει τους σταυρούς, τις ταχύτατες περιστροφές, την περίτεχνη έξοδο κι όλα τα υπόλοιπα παν-δύσκολα που δεν πολυκαταλαβαίνει.

Και στο τέλος θα πει “μπράβο λεβέντη μου!” Θα το πει ακόμα κι αυτός, που μπορεί να γελούσε κάτω από τα μουστάκια του, όταν ρωτούσε τον Λευτέρη, “με τι άθλημα ασχολείσαι Λευτεράκη;” κι αυτός απαντούσε γελαστά “με τη γυμναστική”...

Όπως ίσως γελούσαν με την Αννα Κορακάκη, όταν έλεγε ότι είναι αθλήτρια της σκοποβολής. Διαφωνούμε βλέπετε στα social media, ακόμα και για το αν η σκοποβολή αξίζει να είναι άθλημα Ολυμπιακών Αγώνων. Όχι ρε δεν αξίζει, καλύτερα να ενταχθεί στην Ολυμπιάδα το σπορ του αριστερόστροφου ανακατέματος φρέντο καπουτσίνο στο οποίο είσαι μάστερ. Αλήθεια πόσο σπουδαία η δήλωση της Άννας περί της απανθρωπιάς του πρωταθλητισμού. Θέτει πολλά ηθικά ερωτήματα σε γονείς και προπονητές...

Γράφω πριν να δω απόψε το βράδυ τον τελικό του Λευτέρη Πετρούνια. Ξέρω όμως, ότι αύριο το πρωί θα είναι έτσι κι αλλιώς ένας τεράστιος αθλητής με χρυσή καρδιά. Τόσο χρυσή που συμπαραστάθηκε πριν απ' όλους στον επίσης μεγάλο Βλάση Μάρα, όταν δεν πέτυχε το στόχο του μεταλίου. Μερικοί αθλητές το χρυσό, τον έχουν μέσα τους. Γι αυτό του Πετρούνια η μάνα δε θα κλάψει ποτέ...

Υ.Γ. Ελπίζω η Εθνική Πόλο να με διαψεύσει και να μην μετανιώσουμε το συναπάντημα με τους Ιταλούς. Καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνει στον Mr Ippon Ηλία Ηλιάδη και για το τέλος μια βαθιά υπόκλιση σε ένα “ασημένιο” γαλανόλευκο παληκάρι, που επέστρεψε από τραυματισμούς, χειρουργεία κι αγωνιστική απραξία για να πετάξει έξω κόσμο και κοσμάκη. Τον gentleman “Πύργο του Ταντίλ”, κύριο Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο.