Το παράπονο από ένα ευλογημένο

Να ξεκινήσω από το πιο σημαντικό: παίκτης με το ποδοσφαιρικό χάρισμα του Τζιοβάνι, δεν έχει ξαναπεράσει από την Ελλάδα. Εξ ου, άλλωστε, και οι μοναδικές στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας, που μας χάρισε στα έξι χρόνια που φόρεσε την ερυθρόλευκη.

Το δικό μου παράπονο από αυτό τον τεράστιο παίκτη; Ότι κατά την γνώμη μου δεν πρόσφερε ούτε τα μισά απ΄ όσα θα μπορούσε και θα έπρεπε να δώσει στον Ολυμπιακό, με βάση τόσο την κλάση του, που ήταν πολύ πάνω από το μέσο όρο όχι μόνο του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλά και του Ολυμπιακού, όσο και τα πολύ υψηλά συμβόλαια που είχε.

Άσος ημίχρονο/άσος τελικό στον αγώνα Ολυμπιακός-Ξάνθη σε απόδοση 1.73 στην betfair

Πραγματικά πιστεύω ότι μας έδειξε τα μισά απ΄ ότι μπορούσε να μας δείξει αυτός ο παίκτης, τον οποίο έχει ευλογήσει ο θεός της μπάλας με τέτοια προσόντα.

Σκεφθείτε π.χ. ότι στα έξι χρόνια του Τζιοβάνι, ο Ολυμπιακός δεν πήρε έστω μία πρόκριση από το Τσάμπιονς Λιγκ. Όλοι θυμόμαστε τη ματσάρα του στο 3-3 με τη Ρεάλ, αλλά και τις νίκες με τα γκολ του (με Λιόν 2-1, Μόλντε 3-2, Χέρενβεν 2-0)-και την γκολάρα του στο 90^ο λεπτό στην τριάρα επί της Γαλατασαράϊ-, αλλά καμία πρόκριση. Και κανένα μεγάλο ματς εκτός έδρας.

Ακόμη ότι κανένα από τα πέντε πρωταθλήματα που πήρε ο Ολυμπιακός στην εξαετία εκείνη, δεν είχε την σφραγίδα του Τζιοβάνι. Να πεις ρε παιδί μου ότι αυτό το πρωτάθλημα το πήρε ο Τζιοβάνι. Ένα πρωτάθλημα θα ήταν δικό του, το 2004, μοναδικό στο οποίο άλλωστε είχε πάνω από 20 συμμετοχές σε βασική ενδεκάδα.

Ήταν τότε που έκανε και ρεκόρ γκολ, 21, ενώ η δεύτερη καλύτερη επίδοσή του ήταν 10, αλλά τελικά χάθηκε το πρωτάθλημα από εκείνο το 2-2 στη Λεωφόρο, όταν ενώ ο Ολυμπιακός κέρδιζε 2-1, έμεινε με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του ίδιου του Τζιοβάνι στο 72 και τελικά ισοφαρίστηκε. Κακώς ο Δούρος δεν είχε αποβάλλει και τον Κυργιάκο, το έγραψε αυτό η ιστορία, ωστόσο εάν δεν την είχε πατήσει ο Βραζιλιάνος (που είχε άλλες πέντε αποβολές στην Ελλάδα…), πιθανότατα ο Ολυμπιακός θα ήταν πρωταθλητής…

Ακόμη και στα μεγάλα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, δεν έκανε τη διαφορά που θα μπορούσε αυτός ο παίκταρος. Με εξαίρεση το γκολ με το οποίο άνοιξε το σκορ στο θριαμβευτικό 3-0 της Ριζούπολης και την ασίστ στον Τζόρτζεβιτς, στο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 1-0 στο ΟΑΚΑ, το 2001, όταν είχε μπει αλλαγή ο Τζο και άλλαξε το ματς. Και εναντίον της ΑΕΚ δύο φορές είχε σκοράρει όλα αυτά τα χρόνια.

Στη διοργάνωση του κυπέλλου τον θυμόμαστε από το έξοχο γκολ στο ΠΑΟ-Ολυμπιακός 1-4 της Λεωφόρου, στο 83^ο λεπτό με το σκορ ήδη 1-3. Όμως, το κύπελλο που μπορούμε να πούμε ότι το πήρε ο Τζιοβάνι ήταν ο τελικός του 2005, το 3-0 με τον Άρη. Το αποτέλεσμα ήταν 0-0, μπήκε ο Τζιοβάνι στο 51, κέρδισε πέναλτι, έδωσε μετά και μία ασίστ και να η κούπα.

Νομίζω ότι ένας λόγος, σοβαρός, που δεν είδαμε όσα έπρεπε να δούμε από αυτό τον κυνηγό κλάσης ήταν κι ο σοβαρός τραυματισμός του, τους πρώτους μήνες του στην Ελλάδα. Διότι, τότε στις 9 πρώτες αγωνιστικές είχε σκοράρει 6 γκολ, ενώ και στην Ευρώπη είχε 4 γκολ σε 6 παιχνίδια…Σαφέστατα τον πήγε πίσω, τον φόβισε, τον «μάζεψε» τουλάχιστον για μία διετία.

Ωστόσο, δεν ήταν ο μόνος, ούτε ο βασικός λόγος, πιστεύω. Είναι ότι από αυτό το παιδί-γιατί και τώρα στα 40 του ένα παιδί παραμένει, ένα καλό παιδί-«κάτι» έλειπε για να δώσει το 100% της απίστευτης αξίας του. Κι όχι μόνο στον Ολυμπιακό. Ούτε στην Μπάρτσα το έδωσε, ούτε στην εθνική Βραζιλίας, με την οποία ξεκίνησε βασικός στο Παγκόσμιο κύπελλο του 1998, αλλά έπαιξε μόλις ένα ημίχρονο κι έκτοτε ούτε λεπτό.

Ειλικρινά θεωρώ πως δεν έδωσε ο Τζιοβάνι στο ποδόσφαιρο όσα άξιζε να δώσει και κατά συνέπεια δεν πήρε κιόλας όσα άξιζε να πάρει από το ποδόσφαιρο, σε αντίθεση με άλλους, λιγότερο προικισμένους συμπατριώτες του. Ίσως δεν ήταν και τόσο…τσόγλανος όσο χρειάζεται να είσαι στο ποδόσφαιρο, ίσως δεν ήταν αυτό που λέμε ηγέτης, ίσως απλά επειδή ήξερε πόσο καλλιτέχνης της μπάλας είναι, να αμέλησε να βελτιωθεί σε άλλα πράγματα, όπως στην τακτική, στη φυσική κατάσταση κλπ.

Τέλος πάντων, μακάρι ο θεός του ποδοσφαίρου να φέρει στο μέλλον κι ένα ακόμη τέτοιο παίκτη στον Ολυμπιακό κι ας τον θυμόμαστε και εκείνον όχι τόσο για τα πρωταθλήματα και τις προκρίσεις στην Ευρώπη, αλλά για τα μαγικά του, που τόσο μας λείπουν…