Ζώντας τον αγώνα των Avengers, στην κερκίδα του κινηματογράφου

*από το geeksanityeffect

Γιατί βλέπουμε ταινίες;
Για το συναίσθημα σίγουρα. Για να μεταφερθούμε σε έναν άλλο κόσμο, να γνωρίσουμε του ήρωες του, να ζήσουμε μια κατάσταση που δεν έχουμε στη δική μας ζωή και να αισθανθούμε κάτι ξεχωριστό.

Γιατί παρακολουθούμε σπορ;
Πάλι για το συναίσθημα. Το συναίσθημα της μάχης, της επιτυχίας, της νίκης και του κατορθώματος που οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει να υποστηρίζουμε μοιράζονται μαζί μας.

Οι superhero movies, για αυτούς που τις παρακολουθούν φανατικά, καταφέρνουν να ενώνουν αυτές τις δύο κουλτούρες και το Infinity War ήταν η (πρώτη) αποθέωση αυτού του παντρέματος. Μια κινηματογραφική εμπειρία που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη.

Όταν αγαπάς τις ταινίες αυτές και παρακολουθείς το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel από την αρχή της πρώτης δεκαετίας του, τότε η έλευση του Infinity War έχει στο μυαλό σου μια μυθική υπόσταση. Ακούς πριν χρόνια για τον ερχομό της και σκέφτεσαι "πόσο επικό θα είναι αυτό";

Ο καιρός περνάει, μαθαίνεις περισσότερες λεπτομέρειες, ανεβαίνει η ανυπομονησία. Σε κάθε νέα ταινία της Marvel ενθουσιάζεσαι όλο και περισσότερο. Σκέφτεσαι ότι όλα αυτά οδηγούν σε αυτή τη ταινία. Βγαίνει το trailer, το πόστερ, οι εικόνες από τα γυρίσματα και ο ενθουσιασμός είναι στο κόκκινο. Το θέμα όμως με αυτή τη ταινία είναι ότι θα κρίνει το μέλλον όλου του κινηματογραφικού της σύμπαντος. Όλοι οι ήρωες που έχεις αγαπήσει αυτά τα 10 χρόνια έρχονται αντιμέτωποι με μια απειλή, που μπορεί κάποιους από αυτούς τους ήρωες να σου τους στερήσει από τις επόμενες ταινίες. Το κόστος είναι μεγάλο. Η απειλή των ηρώων είναι και μια απειλή για τη δική σου αγάπη. Ο πόλεμος τους είναι και δικός σου πόλεμος. Συζητάς με φίλους "Τι θα γίνει"; "Λες να πεθάνει κανείς"; "Τι θα γίνουμε χωρίς τον Τόνι ή τον Κάπτεν";

Η μέρα εκείνη ήταν από το πρωί ξεχωριστή.

Ότι περιμέναμε τόσα χρόνια απείχε μόνο λίγες ώρες.
Θυμάμαι έστελνα κάθε τρεις και λίγο μηνύματα από τη δουλειά στα φιλαράκια που θα βλέπαμε μαζί την ταινία από την αγωνία μου.
"Μην αργήσουμε". " Να πάμε νωρίτερα να είμαστε σίγουροι". Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια ένα μήνα πριν, λίγες ώρες αφότου έγιναν διαθέσιμα και η μισή αίθουσα ήταν ήδη κλεισμένη.

Γύρισα σπίτι, τελείωσα ένα τελευταίο "πολεμικό" ποστ στο Geeksanity Effect για την πρεμιέρα της ταινίας και περίμενα να έρθουν από το σπίτι για να φύγουμε. Αισθανόμουν σαν να ήμουν στα αποδυτήρια πριν βγω στο γήπεδο για το μεγάλο ματς. Ή ακόμα χειρότερα σαν να ετοιμάζουν να μπω στο τρένο για το μέτωπο. Μόλις συναντηθήκαμε τους πέταξα χαμογελώντας "Έτοιμοι για πόλεμο"; Τους είδα να παίρνουν βαθιά ανάσα! Δε γέλασαν. Αισθανόντουσαν και αυτοί το ίδιο!

Φτάσαμε στην αίθουσα και μέσα ήταν ήδη... γήπεδο! Δεν έπεφτε καρφίτσα. Άκουγες μέσα στη βαβούρα τις ανήσυχες συζητήσεις. Τον ενθουσιασμό και την αγωνία. Δεν ήταν η κλασική φασαρία στην αίθουσα πριν ξεκινήσει η ταινία όταν η αίθουσα είναι γεμάτη. Που όλοι φωνάζουν και συζητάνε για τα δικά τους. Που γελάνε με τα δικά τους inside jokes και τους πιάνει να... λύσουν το κυπριακό για δικά τους θέματα. Αυτή τη φορά όλη η βαβούρα αφορούσε όσα θα γινόντουσαν σε λίγα λεπτά. Και αυτό το καταλάβαινες στην ατμόσφαιρα. Σε έβαζε στο κλίμα!

Το σήμα της Marvel πέφτει και το γήπεδο παίρνει φωτιά, όπως όταν η ομάδα μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και αποθεώνεται. Και αυτό ακριβώς έκανε ο κόσμος. Αποθέωνε την Marvel. Άλλοι χειροκροτούσαν, άλλοι φώναζαν, άλλοι ούρλιαζαν.
Δε ξέρω στην ιστορία του κινηματογράφου πόσες ταινίες έχουν καταφέρει να φέρουν αυτό το συναίσθημα σε μια αίθουσα.

Η ταινία ξεκινά.

Ο κόσμος πραγματικά ζούσε ενωμένος το κάθε δευτερόλεπτο. Το κάθε συναίσθημα.

Όταν ο Thanos εμφανίστηκε ακούστηκε αυτό το "οοοοο" το οποίο όμως ακολούθησε σιγή.
Υπήρχε θαυμασμός αλλά υπήρχε και φόβος.
Ήταν ο αντίπαλος. Ο εχθρός. Σε κέρδιζε, αλλά ήταν στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Τι ακριβώς θα σου στερούσε αυτός ο τύπος;

Ο θάνατος του Λόκι ήταν... το πρώτο αίμα.

Φάγαμε το πρώτο γκολ. Το γήπεδο, όπως κάθε γήπεδο όταν η ομάδα τρώει γκολ, έζησε με τον ίδιο τρόπο το θρήνο του. Σιωπή και φωνές απογοήτευσης. "Όχι ο Λόκι,... όχι...".

Η ταινία κυλούσε και η αναμονή για την έλευση της παρέας Thanos στη γη ήταν σαν αναμονή για το Αρμαγεδδών.

Όταν οι μάχες ξεκίνησαν ήταν σαν να ανάβει το ματς για τα καλά. Κάθε επιτυχημένο χτύπημα στον αντίπαλο σήκωνε το γήπεδο στο πόδι. Η ταινία κυλούσε και ήταν προφανές ότι η ομάδα ήταν πίσω στο σκορ αλλά υπήρχε ψυχραιμία ότι... γυρίζει.

Οι ήρωές μας προετοιμαζόντουσαν για την τελική μάχη και το κλίμα γινόταν ακόμα πιο πολεμικό. Οι πολλές αστείες σκηνές της ταινίας ήταν σαν διάλειμμα που το χαίρεσαι με την ψυχή σου για να ξεχάσεις την αγωνία σου.

Το καλύτερο κομμάτι για όλους βέβαια ήταν οι "μεγάλες συναντήσεις" όπως των Guardians με τον Thor ή του Toni Stark με τον Dr Strange. Τόσα χρόνια περίμεναν όλοι για κάτι τέτοιο και συνέβαινε μπροστά στα μάτια τους. Αυτή η ένωση του σύμπαντος!

Ο θάνατος της Gamora ήταν το 0-2.

Λέω 0 γιατί καμιά νίκη έως τότε δεν ήταν τόσο μεγάλη, όσο ήταν οι δύο απώλειες. Η ομάδα ήταν στα σχοινιά. Η ομάδα του Thanos έφτασε στη Wakanda και οι δικοί μας ήταν λίγο πριν το καναβάτσο.

Ώσπου... Ήρθε αυτός!

Ο Thor σκάει σαν αστραπή και λέει την ατάκα που για τους superhero fans ήταν το αντίστοιχο του... "Βάλτο αγόρι μου".

"BRING ME THANOS"!!!

Το γήπεδο πραγματικά πήρε φωτιά. Η αντίδραση του κόσμου ήταν σαν να βάζει γκολ η ομάδα στο κρίσιμο σημείο σημείο του αγώνα. Δεν υπήρχε απλά ενθουσιασμός... Ο κόσμος πανηγύριζε! Ο Thor είχε βάλει τρίποντο και είχε γυρίσει το ματς!

Ώσπου... Ήρθε ο άλλος.

Ο Thanos έφτασε και είχαμε ανατροπή, στην ανατροπή. Στις πρώτες στιγμές οι θεατές κρατούσαν την ανάσα τους. Όταν ο Thor βρήκε τον αντίπαλο με το τσεκούρι του, ο κόσμος έβγαλε την κραυγή της νίκης αλλά και της σιγουριάς.

"Εντάξει 4-2 και το καθαρίσαμε".

Ήταν όλοι σίγουροι ότι κάπως έτσι θα έληγε. Το ένιωθες στο κλίμα ότι είχαν όλοι ηρεμήσει από τη στιγμή που έφτασε ο Thor.

Το ματς όμως ήταν δραματικό πέρα από κάθε φαντασία. Ο διαιτητής είδε... VAR και ο Thor δε βρήκε κεφάλι. Έπρεπε να είχε σημαδέψει κεφάλι...

Από εκείνη τη στιγμή αρχίσαμε να τρώμε τα γκολ απανωτά. Ο Thanos μας έκανε στο 90'... σκόνη. Όλοι κοίταζαν αποσβολωμένοι. Άκουγες ουρλιαχτά από τον κόσμο, σαν αυτά που ακούς στα θρίλερ. Κάποιοι είχαν βάλει τα κλάματα. Άλλοι έπιαναν το κεφάλι τους, άλλοι έβριζαν, άλλοι είχαν βουλιάξει στις θέσεις τους. Δεν ήταν ότι ο κόσμος δεν ήξερε ότι θα γυρίσουν. Δεν είχε σημασία όμως. Ζούσε τις στιγμές.

Το ματς είχε τελειώσει. Όχι ήττα... Πανωλεθρία. Τότε όμως ήταν η πιο ιδιαίτερη στιγμή που έζησα στη προβολή. Δίπλα μου καθόταν ένα παλικάρι με την κοπέλα του. Ψύχραιμος σε όλη τη διάρκεια. Δεν αντέδρασε έντονα σε καμία στιγμή. Μόνο ψιθυριστά που και που εξηγούσε στη κοπέλα του κάποια πράγματα στη πλοκή. Ήμασταν στη σκηνή που ο Thanos αποσύρθηκε στο λιβάδι του. Με το που μπαίνει η σκηνή, τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου να πιάνει το κεφάλι του.
Κατέβασε το χέρι στο στόμα και με φωνή που μόνο εγώ πρέπει να τον άκουσα, ψιθύρισε σχεδόν έτοιμος να βάλει τα κλάματα :

"Όχι αυτή η σκηνή ρε φίλε..."

Ακόμη και οι πιο δυνατοί λύγισαν. Δεν ξέρεις πότε και που ο κάθε άνθρωπος θα συγκινηθεί. Εκείνος ο τύπος που μέχρι τότε ήταν ψύχραιμος σε όλα, έσπασε στη θέα του Thanos να κοιτάζει μοναχός τον ορίζοντα. Προφανώς ήταν comic book fan και αυτή η σκηνή τον βρήκε στη καρδιά.

Μετά τη ταινία και σε όλη την επιστροφή υπήρχε ένα τεράστιο κενό. Αυτό που παραμένει μέχρι και σήμερα, λίγο πριν το τέλος... του τέλους. Το End Game. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα. Το τέλος είναι αναπόφευκτο.

Συνέχεια σίγουρα θα υπάρξει, αλλά τίποτε δεν θα είναι το ίδιο. Το ερώτημα είναι, πόσο θα πονέσει. Εμείς θα κατέβουμε και πάλι στον αγώνα, με ψηλά το κεφάλι, για να υποστηρίξουμε την ομάδα μέχρι θανάτου! Για να ζήσουμε για δεύτερη φορά αυτή τη τόσο μοναδική εμπειρία που προσφέρουν οι superhero movies και που η Marvel αποθέωσε με το σύμπαν της.

Ραντεβού στη κερκίδα!

Και όπως μας ευχήθηκαν και οι Αδερφοί Ρούσσο, οι δημιουργοί της ταινίας...

Καλή τύχη!

* Για περισσότερα για το SHAZAM, για το End Game, για Marvel για DC, με πολύ χαβαλέ και geek αίσθημα για superhero movies κάντε like στο Geeksanity Effect.