Ο Spider-Man που αγαπήσαμε… επέστρεψε στο PlayStation! (pics)

Από τον Γιώργο Λέντζα

«Αν ο Spider-Man ζούσε στην Ελλάδα και όχι στη Νέα Υόρκη, θα τον είχε χτυπήσει σίγουρα αμάξι».

Αυτή η μετριοπαθής σκέψη απασχολούσε το μυαλό μου ενώ στεκόμουν κάπου στο χάος της 5ης λεωφόρου, που παρόλα αυτά έμοιαζε να έχει τρομακτική ροή, μπροστά στην Κηφισίας μια απλή Τετάρτη απόγευμα…

Τρεις μέρες ήδη στη Νέα Υόρκη, για την παρουσίαση του αποκλειστικού PS4 παιχνιδιού Marvel’s Spider-Μan από την Insomniac και επιστρέφουν οι αναμνήσεις από την πρώτη μου επαφή με το παιχνίδι αλλά και την ίδια την πόλη.

Πλησιάζοντας σιγά-σιγά στα τριάντα, συνειδητοποιώ ότι τo Spider-Μan ήταν το πρώτο παιχνίδι που με έπιασε από το αθώο παιδικό μου χεράκι και μου έδειξε πώς μοιάζει η πραγματικότητα στην οποία θα ήθελα να ζήσω, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η πρώτη μου επαφή με τη Νέα Υόρκη λοιπόν έγινε μέσω του θρυλικού πρώτου γκρι χρώματος PlayStation, μιας κονσόλας που έκανε πολλά περισσότερα από το να ψυχαγωγεί, τα χρόνια που το Ίντερνετ έκανε άγουρα βήματα προς την διαφαινόμενη βασιλεία του.

Δεν συμμερίζομαι κλισέ εκφράσεις του στυλ, «πόσο ευλογημένος είμαι για τη δουλειά που κάνω», αλλά δεν θα το κρύψω ότι το να έχω δεχτεί επίσημη πρόσκληση για να βρίσκομαι στο λανσάρισμα του νέου Spider-Μan για το PlayStation, το οποίο ξαναγύρισε στις Marvel ρίζες του, είχε μια αίσθηση όμορφης δικαίωσης.

Η αίσθηση του χειριστηρίου στα χέρια για να παίξεις ένα παιχνίδι, έχει στοιχειώσει τα παιδικά μου χρόνια, μια αίσθηση που σίγουρα μόνο ένας gamer μπορεί να καταλάβει. Με τον ίδιο ενθουσιασμό και ανυπομονησία, έπιασα και το χειριστήριο για να παίξω και το καινούργιο παιχνίδι, σαν μικρό παιδί και σίγουρα η εμπειρία με δικαίωσε…

Θα αποφύγω spoilers και θα αναφερθώ μόνο σε όσα με εντυπωσίασαν εκ πρώτης:

Αρχικά δεν μπορώ να μην σχολιάσω τα γραφικά, τα οποία έχουν αλλάξει επίπεδο, δικαιολογώντας την αναμονή των απανταχού φαν του παιχνιδιού όλα αυτά τα χρόνια (7 χρόνια δεν είναι και λίγα). Η πόλη της Νέας Υόρκης έχει χαρτογραφηθεί τόσο υπέροχα και ρεαλιστικά, επάνω στην open map φιλοσοφία του gameplay, που πραγματικά κάποιος θα μπορούσε να μάθει να μετακινείται στο Μανχάταν, απλώς και μόνο παίζοντας το παιχνίδι (hint: όταν ξεκινήσεις να παίζεις, ξεκίνα με τα side quests, τόσο για να εξερευνήσεις την πόλη και να κάνεις upgrade στον εξοπλισμό σου, όσο κυρίως και για να τελειοποιήσεις τις μαχητικές τεχνικές σου).

Ένα δεύτερο κομμάτι που με εντυπωσίασε ήταν το flow και η ευκολία των κινήσεων. Κινήσεις που τις ρίζες τους βρίσκουν στο parkour και το freerunning, το καλύτερο swinging flow που έχω δει ποτέ σε Spider-Μan (πραγματικά νιώθεις ικανοποίηση μόνο και μόνο με το να μετακινείσαι χρησιμοποιώντας ιστούς στην πόλη) αλλά κυρίως ο χειρισμός στο «ξυλίκι» και τις μάχες, δείχνει μια τελειομανία από την ομάδα παραγωγής (που ξαναλέω, δικαιώνει την αναμονή). Θεωρώ το gameplay μάχης βασικό κριτήριο για να κρατήσει το ενδιαφέρον σε ένα action παιχνίδι. Οι συνδυασμοί κινήσεων και οι διαφορετικές τακτικές μάχης εγγυώνται ότι δεν θα «πλακώσεις» ποτέ δύο εχθρούς με τον ίδιο τρόπο, ενώ σίγουρα δεν θα βαρεθείς να το κάνεις ξανά και ξανά.

Όλα αυτά, ωστόσο, είναι στοιχεία που θα περίμενε κανείς από έναν τίτλο με την κληρονομιά του Spider-Man, το σωτήριον έτος 2018. Αυτό που πραγματικά με εντυπωσίασε είναι το σενάριο του παιχνιδιού. Ίσως το πιο ολοκληρωμένο Spider-Man που έχει χτιστεί ποτέ σεναριακά, δημιουργεί την αίσθηση ταινίας, παρά παιχνιδιού, με μια πληθώρα super-evil τύπων που θέλουν άλλοτε με λόγο και άλλοτε χωρίς, να επικρατήσουν στην πόλη.

Ο Peter Parker από την άλλη, στην πιο ώριμη εκδοχή του, παραμένει ο σουπερ Γκούφι που όλοι αγαπήσαμε, αλλά μεταμορφώνεται δραστικά όταν φοράει την κόκκινη-μπλε στολή του. Οι διάλογοι είναι τόσο καλοδουλεμένοι, που σε συνδυασμό με τα γραφικά των cinematic intro videos θα σε αποτρέψουν από το να πατήσεις τo «Χ» λυσσαλέα για να χαθείς όσο πιο γρήγορα γίνεται στο gameplay.

Σε έναν από τους διαδρόμους του event είχα την τύχη να συναντήσω τον επικεφαλής της σεναριακής ομάδας του παιχνιδιού, John Paquette, ο οποίος είχε μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση για τη συγγραφή συνολικά. «Έχουμε περάσει στην εποχή που οι συγγραφείς, και γενικότερα όσοι δουλεύουν στην εξέλιξη ενός παιχνιδιού, είναι πρώτα απ’ όλα φαν. Υπάρχει μια τεράστια ευθύνη στη δημιουργία ενός χαρακτήρα με τόσο μεγάλο ειδικό βάρος, αλλά ο λόγος που όλο αυτό δεν μας στρεσάρει είναι επειδή ξέρουμε ότι πρέπει να δώσουμε εμείς τα χαρακτηριστικά που μας αρέσουν στον Peter Parker, αυτά που θα περιμέναμε να έχει, ως φαν του Spider-Man».

Πράγματι, για τους λάτρεις του κόμικ, ο Peter Parker είναι εξωφρενικά πιστός στις αρχές του. Ένας άβολος, under achiever τύπος, που θα μπορούσες να είσαι εσύ ή εγώ, ελαφρώς μελαγχολικός, αρκετά κυνικός, που μεταμορφώνεται ριζικά φορώντας τη στολή του, χωρίς όμως να χάνει τον χαρακτήρα του. Εκεί, θεωρώ, υπάρχει και η ταύτιση με τους φαν του, μακριά από υπερ-ηρωισμούς και την υπεροχή των χαρακτήρων που κερδίζουν τα πάντα, ο Spidey παραμένει ο αγαπημένος μας loser φίλος, που έχει συμφιλιωθεί με την ήττα του όσο και τη νίκη του.

O Spider-Μan είναι ικανός να κερδίσει τον πιο badass κακό της πόλης, τη στιγμή που ο Peter Parker αποτυγχάνει παταγωδώς να είναι τυπικός στο να πληρώσει έναν λογαριασμό ή να ξυπνήσει στην ώρα του. Και αυτός είναι ο λόγος που τον αγαπάμε… Την εποχή που το αμερικάνικο όνειρο μάλλον καταρρέει και η Νέα Υόρκη γίνεται ένα απέραντο νεκροταφείο φιλοδοξιών και ονείρων, όπου όλοι παριστάνουν ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που δείχνουν, ο Peter Parker καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα σε αποτυχία και επιτυχία με χαρακτηριστική άνεση, και γίνεται έτσι ο κολλητός που θα θέλαμε όλοι να έχουμε.

Το σενάριο του παιχνιδιού με έκανε να μην θέλω να το τερματίσω. Κυρίως επειδή δεν αντέχω άλλη μια μεγάλη αναμονή μέχρι το επόμενο λανσάρισμα. Παρόλα αυτά οι τύποι στην Insomniac φαίνεται να έχουν καταλάβει τη σημασία του «with great power comes great responsibility», οπότε νομίζω θα περιμένω όσο χρειαστεί, τερματίζοντας ξανά και ξανά το παιχνίδι στο πιο δύσκολο mode.

Thanks Spidey, it’s been an honour!