Η ισορροπία του Καντέ

To πρώτο 30λεπτο του λονδρέζικου ντέρμπι μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Η επιθετική λειτουργία της Τσέλσι, η ανάπτυξη, το πρέσινγκ και το τελικό προϊόν την έβαλαν από νωρίς σε θέση οδηγού, δίνοντας έξτρα πόντους στον Σάρι σε αυτό το δύσκολο ξεκίνημά του στους «μπλε». Στις κλασικές... pregame συζητήσεις εδώ στο γραφείο είχαμε συμφωνήσει με τον «Ιταλό» Παναγιώτη Παλλαντζά ότι χρειάζεται χρόνο και μια μεταβατική περίοδο που στις μέρες μας είναι πολύ σπάνια στο αγγλικό ποδόσφαιρο για να εφαρμόσει το πλάνο του, όμως τα πρώτα δύο παιχνίδια του είναι πολύ ενθαρρυντικά. Φυσικά, είναι ακόμα πολύ νωρίς και καμιά ομάδα δεν είναι έτοιμη. Το ίδιο και η Τσέλσι, που έδειξε κενά στην αμυντική λειτουργία και σε αυτό το χορταστικό 3-2 θα μπορούσε να είχε δεχθεί κι άλλα γκολ από το σύνολο του Έμερι.

Ένα από τα πρώτα στοιχεία που «χτύπησαν» στον παρατηρητή λίγο μετά τη σέντρα, ήταν ο ρόλος του Καντέ. Από την παραμυθένια του χρονιά στη Λέστερ, στην οποία είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε από κοντά τον ντροπαλό Γάλλο που τότε ακόμα έκανε μαθήματα αγγλικών, είχαμε σημειώσει ότι αποτελεί τον πιο σημαντικό ποδοσφαιριστή στο θαύμα του Ρανιέρι. Πανταχού παρών στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς ωστόσο να υστερεί στο κομμάτι της δημιουργίας, παρότι συχνά σε αυτό δεν δινόταν η δέουσα προσοχή. Σε ένα παιχνίδι με τη Μάντσεστερ Σίτι τότε, είχε τελειώσει το πρώτο μέρος με 100% επιτυχία στις πάσες και ρόλο στην ανάπτυξη.

Τα υψηλά ποσοστά του στις μεταβιβάσεις ήταν πολύ συχνό φαινόμενο, παρότι δεν ήταν το δυνατό του σημείο. Αυτό που ξεχώριζε ήταν η επιβλητική ανασταλτική του παρουσία, το διάβασμα του παιχνιδιού, τα κλεψίματα, οι τοποθετήσεις, τα τρεξίματα. «Είναι πολύ επιμελής. Καταλαβαίνει έγκαιρα που θα πάει η μπάλα ή ο παίκτης. Είναι καταπληκτικός και επίσης είναι τρομερά ήσυχος μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δεν τον έχω ακούσει ποτέ, ποτέ. Ακόμα και όταν του μιλάω εκείνος γνέφει», έλεγε τότε ο Ρανιέρι. Η σημασία του στο πλάνο του εκάστοτε προπονητή συνεχίστηκε στην Τσέλσι και φυσικά στην Εθνική Γαλλίας που κατέκτησε το Μουντιάλ.

Στο τρίγωνο της μεσαίας γραμμής του Σάρι απέναντι στην Άρσεναλ ο κοντόσωμος Γάλλος δεν ήταν στη βάση, όπως μας έχει συνηθίσει. Αντίθετα, βρισκόταν εκεί ο Ζορζίνιο σε ρόλο deep lying playmaker και ο Καντέ (δεξιά) με τον Μπάρκλεϊ έπαιζαν μπροστά του, περισσότερο ως οκτάρια. Ο Καντέ φυσικά συνέχιζε να «δαγκώνει», αλλά όχι στους χώρους που το κάνει συνήθως. Είχε διαφορετική συμμετοχή στο πρέσινγκ χαλώντας το build up, έβγαινε μπροστά στους κενούς χώρους και κατάφερε να δημιουργήσει 4 ευκαιρίες, περισσότερες από κάθε άλλον συμπαίκτη του, όταν ο περσινός μέσος όρος ανά ματς ήταν 0.5. Για την ακρίβεια, είχε 3 μόνο στο πρώτο 45λεπτο!

Είχε επίσης 5 επαφές με τη μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου και 16 πάσες στο αντίπαλο 1/3. Το ποσοστό ακρίβειας στις μεταβιβάσεις του ήταν στο 92%, με απόλυτη επιτυχία στις μακρινές και έδειξε πολύ καλή επικοινωνία με τους μέσους των Blues, ακόμα και με τον Κόβασιτς που ήρθε από τον πάγκο στο 60'. Εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο, για έναν παίκτη που στην μέχρι στιγμής εκπληκτική τριετία του στο Νησί αναλωνόταν ανασταλτικά σε χώρους περισσότερο κοντά στη δική του περιοχή, για να αναλάβουν οι υπόλοιποι τον πρωτεύοντα ρόλο στις τελικές πάσες.

Η αμυντική νοοτροπία και η εργατικότητά οπωσδήποτε δεν γίνεται να πάψει να υπάρχει. Ήταν εκείνος που κάλυπτε όποτε του δινόταν η ευκαιρία το μοίρασμα του παιχνιδιού από τον Ζορζίνιο, ή τραβούσε τους αμυντικούς μέσους της Άρσεναλ με τις κινήσεις του, δημιουργώντας χώρο για τον Ιταλοβραζιλιάνο, για τον οποίο ο Σάρι αναζητά μια θέση σαν εκείνη που είχε στην περσινή Νάπολι. Ο Ζορζίνιο είχε 56 επιτυχημένες πάσες στις 60 που επιχείρησε και είναι δεδομένο ότι αποτελεί τον μετρονόμο στη νέα Τσέλσι.

Ως εδώ όλα καλά. Μολονότι όμως συχνά δίνει αυτή την αίσθηση, ο Καντέ δεν μπορεί να βρίσκεται πραγματικά παντού, όσα χιλιόμετρα κι αν καταπίνει σε κάθε ματς. Η αμυντική τετράδα με τον Ζορζίνιο μπροστά της έδειξε ότι δυσκολευόταν να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις από τα άκρα, με τους Αθπιλικουέτα και Αλόνσο να μοιάζουν συχνά απροστάτευτοι, κυρίως αν λάβουμε υπόψιν την επιθετική κλίση του δεύτερου, τις συχνές προωθήσεις και φυσικά τη συμμετοχή του στις επικίνδυνες φάσεις. Επίσης, στο αντίπαλο μισό οι δημιουργικοί παίκτες της Άρσεναλ έβρισκαν χώρους που η Τσέλσι της τελευταίας διετίας δεν είχε συνηθίσει να αφήνει. Η Τσέλσι, όταν οι «Κανονιέρηδες» κατάφερναν γρήγορες μεταβάσεις σε καταστάσεις επίθεσης, έμοιαζε περισσότερο ευάλωτη και κυρίως από επιθέσεις που ξεκινούσαν από τα «φτερά».

Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Έχει ενδιαφέρον να δούμε που θα καταλήξει η ζυγαριά του Μαουρίσιο Σάρι και το κατά πόσο η ισορροπία της μεσαίας γραμμής μπορεί να διατηρηθεί με τον Καντέ στον νέο του ρόλο, κυρίως με αντιπάλους που έχουν μεγάλη ταχύτητα στην επίθεση και τις κόντρες. Δεν είναι απαραίτητο να είναι ομάδες του top-6 για να δημιουργήσουν προβλήματα, για παράδειγμα η Κρίσταλ Πάλας του Χόντσον δείχνει φέτος ότι θα κάνει πολλές ζημιές με τις γρήγορες αντεπιθέσεις της. Οι χώροι μπροστά από την τετράδα και στα άκρα στο πλάι του Ζορζίνιο, μάλλον θα αποτελέσει το σημείο-κλειδί για τους αντίπαλους προπονητές.

Ο Καντέ μπορεί να τις πνίξει τις αντεπιθέσεις εν τη γενέσει τους, αλλά αν περάσουν, στη συνέχεια δεν θα είναι εκεί για να ντουμπλάρει τα μπακ, να κινηθεί στο χώρο πριν τον αντίπαλό του, να πραγματοποιήσει μια από τις επανακτήσεις που εκτόξευσαν πέρυσι τον μέσο όρο του στις 8.5 ανά ματς. Από την άλλη, τις φορές που η τακτική του Ιταλού λειτούργησε το «μπλε» κύμα έπνιγε την Άρσεναλ στην δική της περιοχή, περιόριζε τις επιλογές των παικτών της στις πάσες, δεν την άφηνε να πάρει ανάσα. Η προσαρμογή της τακτικής μάλλον θα αλλάζει ανάλογα με τον αντίπαλο, αλλά σε κάθε περίπτωση το δείγμα του Καντέ στον νέο του ρόλο αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο γιατί αποτελεί έναν από τους πολυτιμότερους ποδοσφαιριστές σε ολόκληρο το φάσμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου...