Ήταν λίγους μήνες πριν τη σέντρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι σχέσεις της Ρωσίας με την Αγγλία δεν ήταν και στα καλύτερα τους, όμως στο Copa90 είχαν μια σπουδαία ιδέα. Να δείξουν πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να παρακάμψει όλα αυτά τα εμπόδια, να στεγνώσει το μελάνι στις εφημερίδες και να κάνει τις εμπρηστικές δηλώσεις ένθεν κακείθεν να φανούν ως ακατάληπτες κραυγές.

Με το PulseBet*, νιώθεις το παλμό του Live στοιχήματος όπως ποτέ ξανά– Ισχύουν Όροι & Προϋποθέσεις

Ο Μαρτίνο Σίμτσεκ ξεκίνησε να ρωτά ποιοι θα πάνε στη Ρωσία, για πόσο καιρό, που θα μένουν. Προσπαθούσε να φτιάξει ένα πρόγραμμα για το φιλόδοξο πρότζεκτ του: Τριάντα μέρες, 12 πόλεις, όσο το δυνατόν περισσότερα ματς Μουντιάλ. Και όλα αυτά, χωρίς να χαλάσει ούτε ευρώ! Ξεκίνησε δημιουργώντας τον δικό του θησαυρό ανταλλακτικής οικονομίας, όλο από δωρεές. Φανέλες ομάδων, κασκόλ, λαβαράκια, καρφίτσες. Όσο το δυνατόν περισσότερα ποδοσφαιρικά αναμνηστικά, τα οποία θα λειτουργούσαν ως το δικό του χρήμα. Ένα κασκόλ για ένα πιάτο φαΐ, μια φανέλα για μια μπύρα, ίσως αν στεκόταν τυχερός και για ένα εισιτήριο αγώνα που κάποιος αναζητούσε να πουλήσει, καθώς ο κάτοχός του δεν θα κατάφερνε να πάει στο γήπεδο. Και διαμονή σε όποιον δεχόταν να τον φιλοξενήσει!

Παρά τις αμφιβολίες, το πρότζεκτ στέφθηκε με επιτυχία, δημιουργώντας στον Μαρτίνο μια εντελώς διαφορετική εικόνα για τη Ρωσία και τους ανθρώπους της από αυτή που καλλιεργούσαν τα Media. Ο... πρωταγωνιστής έχασε 4 κιλά, όμως κέρδισε πολλά περισσότερα, ενώ κατάφερε να μπει και σε 9 αναμετρήσεις, μεταξύ των οποίων και ο τελικός. «Σίγουρα όταν ξεκίνησε όλο αυτό σε καμία περίπτωση δεν πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά. Τη μέρα πριν ταξιδέψω ήμουν καταβεβλημένος από άγχος. Ήμουν προβληματισμένος, ότι κάτι στραβό θα γίνει, θα κολλήσω στη Ρωσία και αναρωτιόμουν πώς θα τα καταφέρω στο τέλος. Ξέρεις, 12 πόλεις σε 30 μέρες είναι πολύ, λες ότι όλο και κάτι θα χάσεις, κάποιο έγγραφο, κάποια βαλίτσα. Όμως χάρη στους Ρώσους δεν έγινε τίποτα. Άφηνα τσάντες πραγματικά μέσα σε μπαρς και στο δρόμο και ο κόσμος τις προστάτευε και μου τις έδινε πίσω. Οι άνθρωποι ήταν πολύ βοηθητικοί και είχαν δει όλο το Μουντιάλ σαν εθνική αποστολή, να βεβαιώσουν οι ίδιοι ότι δεν θα γίνει το παραμικρό. Είχα μια πολύ καλή εμπειρία από τους Ρώσους. Ήταν πολύ ευγενικοί και οι αστυνομικοί, σκέψου ότι μου είπαν δύο φορές να δέσω τα κορδόνια μου! Μια φορά βοήθησα σε μια μετάφραση μεταξύ αστυνομίας, ενός Ρώσου και ενός Κολομβιανού αστυνομικού και στο τέλος με αγκάλιασαν. Αν έλεγες πριν πας στη Ρωσία ότι ένας αστυνομικός θα σε αγκάλιαζε, όλοι θα γελούσαν!. Όχι, όλα πήγαν εκπληκτικά καλά. Ο κόσμος έδιωξε μακριά κάθε προβληματισμό μου», λέει αρχικά στο FourFourTwo του gazzetta.gr.

Ο Μαρτίνο γύρισε όλη τη χώρα χωρίς χρήματα, αναζητώντας ενδιαφέρουσες ιστορίες, πρόσωπα και φυσικά τρόπους για να μπει στο γήπεδο. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή; «Πιθανότατα όταν ήμουν στο Σαράνσκ. Δεν είχαμε φαγητό, ήμασταν εξαντλημένοι, μέναμε σε ένα λιτό μέρος και είχε πολλή ζέστη. Η Κολομβία έχασε τη μάχη και περίμενα όλους τους Κολομβιανούς χαρούμενους, Ιάπωνες δεν υπήρχαν. Όλοι όμως γύρισαν πίσω λυπημένοι μετά το ματς και εγώ ήμουν χαμένος και βαριόμουν. Δεν ήξερα τι να κάνω. Το έλυσα με αυτόν τον τρόπο: Πήγα στην πλατεία με μια μπάλα και έπαιξα ποδόσφαιρο με αγνώστους. Γνώρισα έτσι φίλους. Αυτό είναι το πιο σημαντικό, στις δύσκολες στιγμές, σε μέρη χωρίς να έχεις επαφή. Να ξέρεις ότι πρέπει να βρεις τρόπο να ανταλλάξεις μια φανέλα σε φαγητό και νερό. Δεν μπορείς απλά να πας σε κάποιον και να του πεις "γεια, έχω μια εμφάνιση, αυτό είναι το πρότζεκτ μου, δώσε μου νερό". Δεν το βλέπει και πολύ φυσιολογικό».

Ο κόσμος που γνώρισε και αυτή η ανθρώπινη επικοινωνία που αποκτά μαγικές διαστάσεις σε μεγάλες διοργανώσεις, είναι πιθανότατα και αυτό που κρατά περισσότερο. «Βάζοντας αυτή την πρόκληση στον εαυτό μου, το ότι έπρεπε να επιβιώσω χωρίς χρήματα, με ανάγκασε να κάνω πολύ περισσότερους φίλους από ό,τι είχα ποτέ φανταστεί. Κάτι που κανείς δεν πρέπει να ξεχνά σε αυτά τα διεθνή τουρνουά είναι πως παρότι είναι εύκολο να έχει αρνητική προδιάθεση με όλη την ατμόσφαιρα από FIFA και UEFA και την πολιτική διαφθορά, το πώς πάνε να χρησιμοποιήσουν το ποδόσφαιρο κ.τ.λ.π, την ίδια στιγμή φαίνεται η πραγματική ευγένεια των ανθρώπων. Σε τέτοια μέρη είναι απίστευτη η δυνατότητα που προσφέρει το ποδόσφαιρο να συναντήσεις όποιον θέλεις, σε κάθε στιγμή. Είναι τρελό. Και νομίζω ότι ήταν φανταστικό και για τους ντόπιους, αυτό που μου έλεγαν ήταν πως έμοιαζε σαν να έχουν πάει διακοπές στην ίδια τους τη χώρα».

Ο Μαρτίνο πήγε σε βουνά, θάλασσες, γήπεδα και πάρκα. Βρέθηκε καλεσμένος σε γάμο ανθρώπων που μόλις είχε γνωρίσει και αγκαλιά με αγνώστους. Βγήκε σε κανάλια, τον φιλοξένησε το RT παρέα με τον Κάρλος Βαλντεράμα, γνώρισε πραγματική αλληλεγγύη. «Νομίζω αυτός ο γάμος ήταν η κορυφαία στιγμή. Ήταν κάτι καταπληκτικό, μετά τον γάμο, αυτό που δεν υπάρχει στο ντοκιμαντέρ, είναι ότι βγήκαμε όλοι μαζί με τον γαμπρό και τη νύφη και τους φίλους τους. Τη μέρα εκείνη ήταν φοιτητική επέτειος και γιορτή, το μεγαλύτερο πάρτι της Αγίας Πετρούπολης σε μια εποχή που ο ήλιος δεν πέφτει ποτέ. Πριν έπαιζε η Βραζιλία με την Κόστα Ρίκα, μετά η Αργεντινή με τη Νιγηρία και οι Κολομβιανοί μόλις είχαν φτάσει στην χώρα. Ήμουν λοιπόν με ένα γκρουπ νεόνυμφων, κάθε φοιτητής είχε πάρτι και ο ήλιος δεν έπεφτε ποτέ! Ήταν κάτι που δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Όλοι έπαιζαν μουσική στο δρόμο και έξω, τα μπαρς ήταν όλα γεμάτα και ο κόσμος πήγαινε από το ένα στο άλλο, ήταν κορυφαία νύχτα. Οι ντόπιοι έλεγαν ότι είναι η μεγαλύτερη νύχτα στην ιστορία της Αγίας Πετρούπολης».

Φυσικά, για τα ταξίδια στην αχανή χώρα χρειάστηκε να πάρει τρένα και αεροπλάνα, για τα οποία επίσης δεν πλήρωσε κάτι ο ίδιος ή το Copa90. «Τα τρένα στη Ρωσία είναι κάτι μοναδικό, σου δείχνουν την παράδοσή τους. Είναι κάτι άβολο για όλους, πολλοί άνθρωποι μένουν σε ένα τρένο για 2-3 μέρες, αλλά είναι τόσο ανοιχτοί που κάνουν κάθε ιδέα που έχεις για τους Ρώσους ότι είναι κρύοι να καταρρίπτεται. Τα εισιτήρια για τα τρένα ήταν από το Welcome 2018 και εγώ τους έκανα 7 videos. Έψαχναν κάποιον που να μπορεί να κάνει ένα video γι' αυτούς και να μιλάει ρωσικά οπότε με επέλεξαν. Τα αεροπορικά ήταν από το snapchat. Στο Copa 90 τρέξαμε το κανάλι τους για το Παγκόσμιο Κύπελλο και πήγε τρομερά, είχε τα περισσότερα views από οτιδήποτε άλλο. Έτσι δέχθηκαν να στείλουν μερικά άτομα σε αγώνες και συμφωνήσαμε να μου πληρώσουν τις πτήσεις. Αλλά η Ρωσία δεν είναι τόσο καλή στις συνδέσεις. Για παράδειγμα από το Νίζνι Νόβγκοροντ στη Σαμάρα ήταν μέσω Μόσχας, που αν δεις τον χάρτη είναι τρελό. Επίσης πήγα στη Μόσχα από τη Σαμάρα μέσω Κριμέας».

Τέλος, βρέθηκε σε ένα γήπεδο με μια ιστορία διαφορετική από κάθε άλλο. «Το τελευταίο που ήταν απίστευτο και θέλω να αναφέρω ήταν στο Γκαρίλοβ Γιαμ. Στην Αγγλία δεν μπορείς να βρεις σχεδόν τίποτα γι' αυτό. Χτίστηκε από Άγγλους εργάτες στη βιομηχανία λινών υφασμάτων, που ήθελαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Είναι 4 ώρες οδήγηση από τη Μόσχα. Και όταν πήγαμε εκεί, βρήκαμε τον επικεφαλής της γυναικείας ομάδας τυφλών, είναι part time εκεί και επίσης είναι υπεύθυνος για το γήπεδο. Ακόμα χρησιμοποιούν βρετανικό γρασίδι και θέλουν να πουν στον Πούτιν να το προωθήσει. Ήταν περίεργο με όλη την ένταση που υπήρχε ανάμεσα στους Ρώσους και τους Άγγλους πριν το Μουντιάλ, άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος για το πρότζεκτ μας, να δούμε πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να παρεκκλίνει από τα πολιτικά πρωτοσέλιδα. Εκεί λοιπόν συναντήσαμε ένα μνημείο για τις ρωσοαγγλικές σχέσεις και πώς το ποδόσφαιρο λειτουργεί ως εργαλείο γι' αυτό. Κανείς δεν προσπάθησε να το προωθήσει, ήμουν ο μοναδικός που πήγε εκεί».

Δείτε όλο το ντοκιμαντέρ από το οδοιπορικό του Μαρτίνο