Ο αποκλεισμός της Ιταλίας από το Μουντιάλ, πέρα από σοκ, είχε προκαλέσει και πάμπολλες συζητήσεις. Δεν ήταν άλλωστε κάτι απρόοπτο, μία αρνητική έκπληξη που έγινε επειδή ήταν γραφτό στα άστρα, αλλά ο δραματικός επίλογος σε μια συνεχιζόμενη παρακμή, την οποία οι Ιταλοί απλά κατάφεραν με τον τρόπο τους να "πάψουν" για ένα μήνα το καλοκαίρι του 2012 και άλλον ένα σε αυτό το 2016, στο Euro. Μία από αυτές τις συζητήσεις, λοιπόν, αφορούσε την διαχείρηση των ταλέντων, το πώς αξιοποιούνται ή όχι, με το θέμα να έχει ενδιαφέρον επειδή η Ιταλία είναι η μόνη προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα στην οποία ένας ποδοσφαιριστής 23, 24 ή 25 ετών θεωρείται ακόμη ταλαντούχος και όχι άξιος εμπιστοσύνης 100% όταν έρχεται η ώρα να πάρει ή όχι θέση στην 11άδα μιας μεγάλης ομάδας. Κακό. Υπάρχει και χειρότερο όμως και είναι το να έχει αυτές τις αμφιβολίες ο ίδιος ο ποδοσφαιριστής...

Στην κατηγορία αυτή, δυστυχώς για τους Ιταλούς, δείχνει έτοιμος να μπει αυτός που πίστευαν περισσότερο. Εστω μαζί με τον Μάρκο Βεράτι. Τον Ιανουάριο του 2014 όλος ο πλανήτης ασχολήθηκε με έναν 19χρονο εξτρέμ που μπορεί να παίξει επιθετικός και έβαλε τέσσερα γκολ στη Μίλαν, αναγκάζοντας την σε ήττα και υποχρεώνοντας την να απολύσει τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Αυτή ήταν η πρώτη «γνωριμία» του Μπεράρντι με τον Μαξ. Η συνέχεια θα δινόταν ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά, όταν ο allenatore θα του τηλεφωνούσε για να του αναλύσει το πλάνο του για αυτόν, αφού η Γιουβέντους είχε αποφασίσει να κάνει χρήση της οψιόν απόκτησης του. Δεν ήθελε όμως ο ίδιος... Για δεύτερο σερί καλοκαίρι ο Ντομένικο έλεγε "όχι" στους Μπιανκονέρι αιτιολογώντας το με τις αμφιβολίες που είχε για τον χρόνο συμμετοχής που έπαιρνε ή με αυτές για το αν είναι έτοιμος για το μεγάλο άλμα.

Τότε ήταν λίγο πριν γίνει 21 ετών, τώρα έχει κλείσει τα 24 και το πρόβλημα είναι ότι ο Μπεράρντι εξακολουθεί να έχει αμφιβολίες. Γενικά. Η άρνηση να πάει στη Γιούβε προκάλεσε σενάρια ότι θέλει να πάει στην Ιντερ -την οποία υποστηρίζει από πιτσιρικάς- αλλά τελικά δεν έγινε κάτι, για να ακολουθήσουν, πέρυσι, οι φήμες για τη Ρόμα λόγω του Εουζέμπιο Ντι Φραντσέσκο, του προπονητή που τον ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Κι όμως, ούτε αυτό έγινε, με συνέπεια να αρχίζει να σκέφτεται κανείς ότι (κοίτα να δεις που) μπορεί να δικαιωθεί ο Τζοβάνι Καρνεβάλι, ο οποίος έχει πει -ως τεχνικός διευθυντής- ότι όνειρο τους είναι να κάνουν σημαία τους τον Μπεράρντι. Φέτος, βέβαια, τα είπε λίγο διαφορετικά, ορίζοντας ως τιμή πώλησης τα 30 εκατ. ευρώ, αλλά καμία ομάδα δεν έκανε πρόταση. Και μάλλον, δυστυχώς, είναι φυσιολογικό αυτό.

Την άνοιξη του 2015 οι Ιταλοί καμάρωναν για τον πιτσιρικά, ο οποίος έφτασε τα 30 γκολ στη Serie A σε ηλικία 20 ετών και 9 μηνών, επίδοση -σε ό,τι αφορά τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα- χειρότερη μόνο από αυτή του Λιονέλ Μέσι στη La Liga (20 ετών και 8 μηνών όταν έφτασε τα 30 γκολ). Σήμερα, τρία χρόνια μετά, πόσα περισσότερα από 30 είναι τα γκολ του 24χρονου επιθετικού; Οι τραυματισμοί, οι τιμωρίες, η απώλεια ενθουσιασμού σιγά-σιγά και φυσικά το γεγονός ότι η Σασουόλο δεν έχει καταφέρει να εξελιχθεί, να μεγαλώσει το status της ως ομάδα, έχουν παρασύρει τον Ντομένικο σε ένα λαβύρινθο, από τον οποίο δείχνει όλο και πιο δύσκολο το να βγει. Οχι ακατόρθωτο, αλλά σίγουρα όλο και πιο δύσκολο, γιατί τα χρονικά περιθώρια έχουν αρχίσει και στενεύουν πολύ. Στην εθνική Ιταλίας που κάνει ένα νέο ξεκίνημα με τον Ρομπέρτο Μαντσίνι, δεν είναι σίγουρο μέλος. Σε κάποια μεγάλη ομάδα, δεν είναι καν μέλος. Σε σενάρια για καλή μεταγραφή εντός ή εκτός Ιταλίας, δεν είναι πρωταγωνιστής.

Αντιθέτως, είναι ένα ταλέντο που δείχνει να έχει χάσει τον δρόμο του. Είναι ένας ποδοσφαιριστής που μάλλον δεν εκμεταλλεύτηκε το timing και το σωστό timing, μερικές φορές, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Είναι ένα παιδί που περιγράφεται από όλους ως πολύ συνεσταλμένος, κλειστός χαρακτήρας και καθόλου άνετος στην προοπτική κάποιας αλλαγής στη ζωή του (προσωπικά ή επαγγελματικά). Είναι ο Ντομένικο Μπεράρντι και μάλλον δε θα κατακτήσει ποτέ το πρωτάθλημα με την Σασουόλο για να γίνει ο δικός της Τζίτζι Ρίβα, οπότε μοιάζει πιο πιθανό να γίνει ακόμη ένας που θα μπει στη λίστα με αυτούς που θα μπορούσαν αλλά τελικά δεν. Αν δεν ενοχλεί τον ίδιο όμως, στο φινάλε, γιατί να ενοχλεί τους υπόλοιπους;