Ζοσέ Μουρίνιο
Όλα ξεκίνησαν το 1992, όταν ο Μπόμπι Ρόμπσον ανέλαβε την Σπόρτινγκ Λισαβόνας και χρειαζόταν ένα μεταφραστή, που να είχε και προπονητικές γνώσεις. «Εκλεκτός» ήταν ο Ζοσέ Μουρίνιο, ο οποίος σιγά-σιγά επεκτάθηκε και από απλός μεταφραστής, έγινε βοηθός του Άγγλου προπονητή σε Πόρτο και Μπαρτσελόνα στη συνέχεια. Όταν ο Ρόμπσον αποχώρησε από το Καμπ Νου, οι «μπλαουγκράνα» κράτησαν τον Μουρίνιο, αυτή τη φορά ως βοηθό του Λουίς Φαν Χααλ. Μάλιστα, πολλές φορές ο Ολλανδός άφηνε το συνεργάτη του να κοουτσάρει εκείνος, κατά τη διάρκεια των αγώνων. Το 2000 επέστρεψε στην πατρίδα του και μετά την απομάκρυνση του Γιουπ Χάινκες από την Μπενφίκα, ο Ζοσέ Μουρίνιο ανέλαβε πρώτος προπονητής των «Αετών της Λισαβόνας». Μετά από διαφωνία με τη διοίκηση του συλλόγου, ο Πορτογάλος τεχνικός παραιτήθηκε και λίγους μήνες μετά ανέλαβε την Λεϊρία. Οι υψηλές «πτήσεις» της ομάδας στο πορτογαλικό πρωτάθλημα κίνησαν το ενδιαφέρον των «μεγάλων» της Πορτογαλίας και το 2002 ο Μουρίνιο πήγε στην Πόρτο. Από τότε, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία για τον Special One των δύο κατακτήσεων Τσάμπιονς Λιγκ (Πόρτο 2004, Ίντερ 2010) και δεκάδων άλλων τίτλων.

Γιόακιμ Λεβ
Μετά την «περιπλάνησή» του σε ομάδες της Γερμανίας, της Τουρκίας και της Αυστρίας, το 2004 δέχθηκε πρόταση από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του να είναι ο βοηθός του Γιούργκεν Κλίνσμαν στη «νασιοναλμανσάφτ». Παλαιότερα, οι δυο τους βρέθηκαν μαζί στη σχολή προπονητών και είχαν την ίδια φιλοσοφία, καθώς αμφότεροι προτιμούσαν το επιθετικό στυλ ποδοσφαίρου. Μαζί οδήγησαν την εθνική Γερμανίας μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2006, με τον Κλίνσμαν στη συνέχεια να μην ανανεώνει το συμβόλαιό του και να αποχωρεί. Διάδοχός του χρίστηκε ο Γιόακιμ Λεβ, ο οποίος συνέχισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έργο του μέχρι πρότινος συνεργάτη του. Το 2014 έφτασε με την Γερμανία στην κατάκτηση του Μουντιάλ και μέχρι σήμερα συνεχίζει να βρίσκεται στον πάγκο της.

Ρομπέρτο Ντι Ματέο
Η καριέρα του στους πάγκους, ως πρώτος προπονητής, ξεκίνησε από την Μίλτον Κέινς Ντονς και την Γουέστ Μπρομ. Το 2011, η Τσέλσι αποκτούσε τον Αντρέ Βίλας-Μπόας, ο οποίος επέλεξε τον Ρομπέρτο Ντι Ματέο για βοηθό του, στην επιστροφή του Ιταλού στην ομάδα, που είχε κρεμάσει τα παπούτσια του. Η συνεργασία τους κράτησε μόλις λίγους μήνες, αφού τον Μάρτιο του 2012 ο Βίλας-Μπόας απολύθηκε και προσωρινός αντικαταστάτης του ορίστηκε ο Ντι Ματέο. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο Ιταλός κατάφερε ό,τι δεν μπόρεσαν όλοι οι προκάτοχοί του στην Τσέλσι. Να κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ (πήρε και το κύπελλο Αγγλίας). Από προσωρινός έγινε... μόνιμος, όμως δεν έμεινε για πολύ στην τεχνική ηγεσία της Τσέλσι, αφού τον επόμενο Νοέμβριο απομακρύνθηκε λόγω των μέτριων αποτελεσμάτων της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

Εμέ Ζακέ
Τη δεκαετία του ’80 οδήγησε την Μπορντό στην κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων Γαλλίας, όμως παρά το γεγονός πως θα μπορούσε να πάει πρώτος προπονητής σε κάποια ομάδα, εκείνος επέλεξε το 1992 να γίνει βοηθός του Ζεράρ Ουγιέ στην εθνική Γαλλίας. Μετά το «βατερλώ» του αποκλεισμού από το Μουντιάλ του ’94, ο Ουγιέ απομακρύνθηκε από την τεχνική ηγεσία και τον διαδέχθηκε ο Εμέ Ζακέ. Άρχισε να στηρίζεται σε παίκτες, όπως ο Ζιντάν και ο Τζορκαέφ και σύντομα δικαιώθηκε. Στο Euro 1996 αποκλείστηκε στα ημιτελικά από την Τσεχία και αφού πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία, δύο χρόνια μετά κατάφερε να οδηγήσει τους «τρικολόρ» στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μέσα στην Γαλλία. Τότε, αποχώρησε οριστικά από τους πάγκους και έγινε τεχνικός διευθυντής του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Μπέρτι Φογκς
Όταν «κρέμασε» τα παπούτσια του το 1979, έγινε προπονητής της εθνικής U21, ενώ το 1986 ο Φράντς Μπεκενμπάουερ τον πήρε στο πλευρό του, ως βοηθό, στη εθνική ανδρών της Δυτικής Γερμανίας. Μαζί κατέκτησαν το Μουντιάλ του 1990 αμέσως μετά αποχώρησε ο «Κάιζερ». Διάδοχός του στην τεχνική ηγεσία των «πάντσερ» ήταν ο Μπέρτι Φογκς, ο οποίος οδήγησε την (ενωμένη) Γερμανία στον τελικό του Euro 1992 και στην κατάκτηση της ίδιας διοργάνωσης, τέσσερα χρόνια αργότερα. Στα Μουντιάλ του ’94 και του ’98 έφτασε ως τα προημιτελικά, με τον ίδιο να αποχωρεί από τον πάγκο της «νασιοναλμανσάφτ», μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας.