Η δικαίωση του Λουκαρέλι
Μάρτιος 2015. Η Πάρμα μαθαίνει επίσημα τα «πικρά» μαντάτα του υποβιβασμού στη Lega Pro, την 4η εθνική κατηγορία του ιταλικού ποδοσφαίρου, λόγω οικονομικών υποχρεώσεων ύψους 218 εκατομμυρίων ευρώ. Όλοι οι παίκτες των «κροτσιάτι» είναι απλήρωτοι για μήνες, με πολλούς απ’ αυτούς να έχουν φτάσει στα όριά τους, καιρό τώρα. Ήταν μόλις η περασμένη σεζόν που ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι έφτανε με την ομάδα στην 6η θέση της Serie A και στα ευρωπαϊκά εισιτήρια, αλλά το «check in» δεν έγινε ποτέ, λόγω της κακής οικονομικής κατάστασης, που δεν επέτρεψε στον σύλλογο του Τομάζο Γκιράρντι να παίξει στο Europa League.
Η ομάδα βρίσκεται σε τραγική κατάσταση συνολικά, ενώ δεν μπορούν να καλυφθούν καν τα έξοδα για να ταξιδέψει στη Γένοβα, για το παιχνίδι με τη Τζένοα την 25η αγωνιστική. Το παιχνίδι ήταν αδιάφορο, αφού για τον σύλλογο είχε εξασφαλιστεί ένα ζοφερό μέλλον στα «πατώματα» του ιταλικού ποδοσφαίρου, στο ίδιο δράμα για δεύτερη φορά σε μια 10ετία, μετά τον υποβιβασμό, ξανά λόγω οικονομικών ατασθαλιών, το 2004.
Ήταν από τις στιγμές που έπρεπε κάποιος να βγει μπροστά. Δεν το έκανε κάποιος που «γεννήθηκε» στον σύλλογο. Ο Αλεσάντρο Λουκαρέλι δεν ξεκίνησε καν την καριέρα του από τους «τζιαλομπλού». Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του όμως στην πόλη, δέθηκε μαζί της τόσο, όσο πιθανότατα ούτε ο ίδιος φανταζόταν.
Μαζί με τον αδελφό του, το «σύμβολο» της Λιβόρνο, Κριστιάνο Λουκαρέλι, πήραν μεταγραφή για την Πάρμα το 2008. Έχοντας ξεκινήσει από την Πιασέντζα (1996-2002) και περνώντας κι από τις Λέφε (1997/87), Παλέρμο (2002/03), Φιορεντίνα (2003/04), Λιβόρνο (2004/05), Ρετζίνα (2005-2007), Σιένα και Τζένοα (2007/08), ήταν ένας εκ των γυρολόγων του κάλτσιο στα 31 του. Ίσως έψαχνε τον «έρωτα», το μέρος στο οποίο θα «ρίζωνε», ίσως απλά η Πάρμα να βρέθηκε στο δρόμο του, όπως τόσες και τόσες άλλες. Έναντι 1.2 εκατ. ευρώ, οι «παρμέντσι» γνώριζαν απλά πως αγόρασαν τον αδερφό του Κριστιάνο, έναν αξιόπιστο αριστεροπόδαρο κεντρικό αμυντικό, που αγωνιζόταν επίσης ως αριστερό μπακ. Στην πραγματικότητα όμως, αγόραζαν έναν σπάνιο capitano.
Στην πρώτη του σεζόν με τα «τζιαλομπλου» έκανε το πανηγυρικό δρομολόγιο Serie B-Serie A, ενώ με το πέρας των χρόνων έγινε και αρχηγός κανονικός, με περιβραχιόνιο. Οι φωνές του από τα μετόπισθεν και το ηγετικό του στυλ πήραν άλλη διάσταση, την ώρα που οι τιφόζι βρήκαν τον λατρεμένο τους στο γήπεδο. Δυστυχώς, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον σύλλογο, ο Λουκαρέλι κλήθηκε να δείξει την πάστα του υπό πολύ δύσκολες συνθήκες για την Πάρμα.
Ήδη από τις αρχές του 2015 ο σύλλογος αδυνατούσε να καλύψει έστω τα στοιχειώδη, με αποκορύφωμα την αναβολή του αγώνα με την Ουντινέζε, λόγω της μη καταβολής των εξόδων για το προσωπικό ασφαλείας του Ένιο Ταρντίνι και της αστυνομίας. Στον επόμενο αγώνα, οι παίκτες θα ναύλωναν το πούλμαν για να μεταφερθούν στη Γένοβα για τον αγώνα με τη Τζένοα. Με μόλις 10 βαθμούς στον πίνακα και μόνοι τελευταίοι, δεν είχε νόημα να συνεχίσουν να αγωνίζονται. Ο αρχηγός όμως δεν ήθελε να δει την ομάδα του να μαραζώνει, να στερείται ακόμη και του δικαιώματός της να «πέσει» μέσα στο γήπεδο.
«Το να μην παίξουμε απέναντι στην Ουντινέζε είναι κάτι που δεν μπορώ να δεχθώ, με πληγώνει πάρα πολύ. Ήταν μια πικρή Κυριακή για μένα. Είμαστε έτοιμοι να παίξουμε, το μόνο που ζητάμε είναι σεβασμός και όχι απλά να τηρούνται οι κανονισμοί στο πρωτάθλημα», έλεγε ο 38χρονος Λουκαρέλι, για να συμπληρώσει σχεδόν προφητικά: «Μετά από επτά χρόνια εδώ, αισθάνομαι πως η φανέλα της Πάρμα είναι δική μου. Είμαι διαθέσιμος να παίξω για την ομάδα σε οποιαδήποτε κατηγορία, αν αυτό είναι αναγκαίο».
Τελικά στην ομάδα επετράπη να ολοκληρώσει το πρωτάθλημα, καταλήγοντας αναπόφευκτα τελευταία θέση και το ντόμινο με την αδυναμία αδειοδότησης να τη ρίχνει τα «τάρταρα» της τέταρτης κατηγορίας. O Λουκαρέλι χρειάστηκε να φανεί «παλικάρι» και να τηρήσει τον λόγο του και το έκανε, ακολουθώντας την ομάδα. Ο κακόπιστος θα πει ότι στα 37 του, δεν ήταν δα και περιζήτητος. Ο αντίλογος θα σπεύσει να υπενθυμίσει πως σε τέτοια ηλικία, κανείς δεν θα απαιτούσε κάτι περισσότερο, αν τον έβλεπε να αποσύρεται στο σπίτι του στην Τοσκάνη και να βλέπει όποιους αγώνες του έκαναν κέφι από τον καναπέ του.
Ευτυχώς για την ιστορία και τους ρομαντικούς, ο 38χρονος Λουκαρέλι βρήκε νόημα να ξαναγυρίσει στα αλώνια και να παλέψει για την αναγέννηση της αγαπημένης του ομάδας, αυτή που γνώρισε αργά αλλά πέρασε μαζί της μια «ζωή» και βάλε. Ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος των «παρμέντσι» στο δρόμο από τη Serie D (2015/16)στη Serie C (2016/17) κι ακόμα δεν είχε δει τίποτα! Στα ιδιότυπα μπαράζ ανόδου από τις τρεις κατηγορίες της Serie C προς τη Serie B, η Πάρμα διεκδίκησε την άνοδο με άλλες 28 ομάδες. Μετά την κανονική σεζόν, ξεκίνησαν τα νοκ άουτ, με τον Λουκαρέλι να βλέπει τον δεύτερο συνεχόμενο προβιβασμό να πλησιάζει, όταν η ομάδα του έφτασε στα ημιτελικά.
Εκεί έπαιξε κόντρα στην Πορντενόνε, με τον (μονό) αγώνα του Αρτέμιο Φράνκι να κρίνεται στα πέναλτι. Ο αρχηγός παίρνει τη μπάλα με το σκορ στο 5-5 και το πλεονέκτημα δικό του. Τη στήνει στην άσπρη βούλα, παίρνει φόρα κι ετοιμάζεται να δώσει κάτι ακόμα στον βιογράφο του, που θα αποτυπώσει ένα έπος γραμμένο με ποδοσφαιρικό ιδρώτα και χώμα από τα χωράφια της Serie D.
Σκοράρει και τρέχει με το ύφος της απόλυτης ικανοποίησης στους «πιστούς» του, που βλέπουν την αγαπημένη τους ομάδα να αναγεννάται από τις στάχτες της και έχουν ξανά ινδάλματα, απ’ αυτά που ψάχνει κάθε οπαδός, για να λατρέψουν. «Υπάρχει μόνο ένας αρχηγός», φωνάζουν για τον Λουκαρέλι κι εκείνος ζει ένα αληθινό μεγαλείο, έστω και μακριά από το ποδόσφαιρο της «πρώτης γραμμής».
Η φετινή πορεία της Πάρμα ήταν χειρότερη της πρωτοπόρου Έμπολι, ψυχοβγαλτική, αλλά αρκετή, όπως αποδείχθηκε μετά το δράμα της 42ης αγωνιστικής και την ισοφάριση της Φότζια στην Φροζινόνε στο 89’ για να αφήσει τους γηπεδούχους τρίτου, πίσω από τους –ισόβαθμους στους 72- «κροτσιάτι». Ο Λουκαρέλι είναι πια 40 χρονών και κλαίει πιο εύκολα, λόγω ηλικίας. Αυτή τη φορά όμως είναι από χαρά.
«Είμαι υπερήφανος που είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας! Τήρησα την υπόσχεση μου. Είπα ότι θα πάω την ομάδα στην Serie Α και τα καταφέραμε. Μοιάζει απίστευτο αυτό που ζούμε, σχεδόν δεν το πιστεύω, αλλά είναι αληθινό. Οι οπαδοί μας είναι φανταστικοί, μας ακολουθούσαν πάντα και παντού. Τι χαρά ζούμε. Τώρα μπορεί και να σταματήσω πια. Θα δούμε», δήλωνε μετά το διπλό στην έδρα της Σπέτσια στο φινάλε του πρωταθλήματος.
Τον Ιούλιο θα κλείσει τα 41 χρόνια ζωής, 13 από τα οποία στην Πάρμα. Μάλλον θα αποσυρθεί, αν και ίσως θελήσει λίγη ακόμα δόξα, ξανά στα «σαλόνια», εν μέσω αποθέωσης για τους τρεις προβιβασμούς και ισάριθμα χρόνια. Το σίγουρο είναι πως κι όση έχει του φτάνει.
