Ο Πέλκας το είχε κάνει, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, στα τελευταία λεπτά του αγώνα με το Λεβαδειακό τον περασμένο Δεκέμβριο στη Λιβαδειά. Βασιζόμενοι στη «γλώσσα των αριθμών», θα δούμε ότι έφτασε να είναι ο δεύτερος σκόρερ του ΠΑΟΚ (6 γκολ) σε μόλις 926 λεπτά συμμετοχής. Αν, μάλιστα, ψάξουμε τη λίστα με τους χρόνους συμμετοχών θα βρούμε το όνομά του στη 17^η θέση του φετινού ρόστερ!

Κι αν μέχρι τώρα το σπάνιας έμπνευσης γκολ στο 5-0 επί της Μπρόντμπι, τον Αύγουστο του 2015, είναι το πιο όμορφο με τη φανέλα του αγαπημένου του ΠΑΟΚ, αυτό κόντρα στους «κυανέρυθρους» είναι το πιο πολυσυζητημένο της καριέρας του. Με τον ίδιο να βάζει το… χεράκι του, ανοίγοντας απ’ το πουθενά μια μεγάλη κουβέντα γύρω απ’ το όνομά του. Γύρω από ένα παιδί, που βαδίζοντας στα 24 του, συμπληρώνει μια δεκαετία στην Τούμπα.

Αυτή η φλέβα χρυσού της υποδομής του ΠΑΟΚ είναι μάλλον, μοναδική στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η εξόρυξη της πάντως, δεν είναι τόσο εύκολη, όσο η εύρεση της. Χρειάζεται πολλή και σκληρή δουλειά. Κι από παίκτες κι από προπονητές του «Δικεφάλου». Κι ο Δημήτρης Πέλκας, που από το μεσημέρι της Κυριακής μας απασχολεί όλους, είναι «προϊόν» των ασπρόμαυρων ακαδημιών. Ας μη το ξεχνάμε…

Γεννημένος στις 26 Οκτωβρίου του 1993 στα Γιαννιτσά, βρέθηκε από τα 14 του στην οικογένεια του ΠΑΟΚ, περνώντας όλες τις μικρές ομάδες της ασπρόμαυρης ακαδημίας. Ευτυχώς, γι’ αυτόν και τον πατέρα του Πρόδρομο, «άρρωστο» ΠΑΟΚτσή, την τελευταία στιγμή τον εντόπισαν οι άνθρωποι του «Δικεφάλου» σ’ ένα τουρνουά όπου αγωνιζόταν με την Αθλητική Ακαδημία Γιαννιτσών. Ο πρόεδρος της, Σάββας Παπαδόπουλος, ήταν μια ανάσα από το να δώσει τα χέρια με τον Άρη, που επίσης είχε μάθει γι’ αυτόν και έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον για την απόκτησή του. Στην οικογένεια Πέλκα τα’ χαν «βάψει μαύρα» και μόνο σαμπάνιες δεν άνοιξαν όταν έμαθαν για την πρόταση από τον ΠΑΟΚ. Η απάντηση, αν και δύσκολη με δεδομένη τη μετακόμιση ενός 14χρονου παιδιού στη Θεσσαλονίκη, ήταν θετική δίχως δεύτερη κουβέντα.

Από 4 ετών ο Δημήτρης κλωτσούσε με μαεστρία και περίσσιο θράσος το τόπι. Πρώτα στην ακαδημία του Αντώνη Μήνου, μαζί με τον αδερφό του Γιάννη, για να ακολουθήσει το πρώτο «σχολείο», με δάσκαλο το Γιώργο Τσιμπίνη, που είχε στεφθεί Κυπελλούχος με τη φανέλα της Λάρισας, σε μια προσπάθεια να τον βάλει σε καλούπια. Ο μικρός είχε το νου να ντριμπλάρει, όποιον έβρισκε στο διάβα του, αλλά έτσι δε θα είχε καθόλου μέλλον. Θα ήταν ένας ακόμη παιδί, που θα ήξερε να κάνει ντρίμπλες, «τσιλικάκια» με την μπάλα και τίποτα παραπάνω. Θα ήταν απλά ένα ακόμη ταλέντο, που θα’ χε χαθεί.

Η βιολογική ανάπτυξή του δεν συμβάδιζε με την ηλικία του. Επρεπε να δυναμώσει σωματικά, για να μπορέσει να αντέξει τον συναγωνισμό και τις υψηλές απαιτήσεις του ΠΑΟΚ. Ο Γιώργος Τουρσουνίδης, που σα να έβλεπε τον εαυτό του στον μικρούλη από τα Γιαννιτσά, τον έριξε στα βαθιά, έπαιξε στα 14 του με την Κ17 και το νερό άρχισε να κυλά στο αυλάκι…

Σε αντίθεση με τον Λάζλο Μπόλονι, που έλεγε πως «ο μικρός πρέπει να δυναμώσει», ο Γιώργος Δώνης τον πίστεψε από την αρχή της παρουσίας του στον ασπρόμαυρο πάγκο, του το έδειξε στην προετοιμασία το καλοκαίρι του 2012, με αποτέλεσμα να μην προκαλέσει σε κανέναν έκπληξη η συμμετοχή του στον πρώτο αγώνα, εκείνης της σεζόν, κόντρα στην Μπνέι Γιεχούντα.

Ο ΠΑΟΚ πέρασε νικηφόρα από το Τελ Αβίβ, σε μία περίοδο κατά την οποία η ομάδα ακόμη, μάζευε τα κομμάτια της (και κάποια ακόμη τα αναζητούσε...), παίρνοντας ένα σπουδαίο αποτέλεσμα. Με πολλαπλή ωφέλεια! Με τον μικρό να τραβάει «με το καλημέρα» όλα τα βλέμματα πάνω του. Μπήκε στο παιγνίδι με τη θρυλική φανέλα «με το 10 το καλό». Με απύθμενο θράσος (ανθός του ταλέντου) και με απέραντο τσαμπουκά (καρπός της κλάσης) κι έβγαλε την πρώτη πάσα για το 0-2.

Κάπως έτσι μας πρωτοσυστήθηκε ο μικρός από τα Γιαννιτσά. Συνέχισε σκοράροντας το πρώτο του γκολ με την ασπρόμαυρη, μια εβδομάδα αργότερα στην εύκολη νίκη (4-1) της Τούμπας, βάζοντας το όνομά του στη λίστα των νεότερων ποδοσφαιριστών, που σκόραραν με τον ΠΑΟΚ σε ευρωπαϊκό παιχνίδι.

Το επόμενο διάστημα ήταν αρκετά δύσκολο. Ο ντόρος και ο θόρυβος γύρω από το όνομά του, κάτι που μπορεί και ο ίδιος να μην το επιθυμούσε, προφανώς και λειτούργησε αρνητικά. Η προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα ήταν κάπως απότομη, ωστόσο δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε να δουλεύει σκληρά, έχοντας στο μυαλό του να επιστρέψει ακόμη καλύτερος.

Το «αγροτικό» του έγινε σε δύο δόσεις. Αρχικά, κοντά στην Τούμπα, απλά άλλαξε γειτονιά, μέχρι την Καλαμαριά, όπου με τα χρώματα του Απόλλωνα πέρασε το δεύτερο μισό της περιόδου 2013-14. Σε 18 συμμετοχές μέτρησε επτά γκολ, καθόλου άσχημα, ενώ το ίδιο καλοκαίρι παίρνει μια δύσκολη απόφαση, που στην πορεία αποδείχθηκε ολόσωστη.

Ο δανεισμός του στην πορτογαλική Βιτόρια Σετούμπαλ ήρθε σε μια κομβική στιγμή. Έπρεπε να… μεγαλώσει, να φάει τα μούτρα του, σ’ ένα δύσκολο πρωτάθλημα, για να επιστρέψει πιο δυνατός. Και τα κατάφερε, αν κρίνουμε από αυτό που είδαμε τα επόμενα δυόμιση χρόνια. Η Primeira Liga, έκανε καλό στον Πέλκα, που πήρε ευκαιρίες, χάρηκε το ποδόσφαιρο και μετά από 27 συμμετοχές και 7 γκολ με τη Βιτόρια, γύρισε στα «πάτρια εδάφη».

Το συμβόλαιο και το περιβραχιόνιο

Στην Τούμπα τον περίμεναν ο Ιγκόρ Τούντορ και ο Φρανκ Αρνεσεν. Ο πρώτος τον έχρισε βασικό και σχεδόν αναντικατάστατο, ο δεύτερος του πρόσφερε ένα νέο τριετές συμβόλαιο μέχρι και το καλοκαίρι του 2018. Στο τελείωμα της σεζόν ήρθε και ο Βλάνταν Ίβιτς να τον εμπιστευτεί και να κλείσει την σεζόν 2015-16, με απίστευτα νούμερα για ένα νεαρό ποδοσφαιριστή 22 ετών: 48 συμμετοχές, 3.545 αγωνιστικά λεπτά, εννέα τέρματα και οκτώ ασίστ.

Ο Πέλκας, που από το απόγευμα της Κυριακής στήθηκε στο «εκτελεστικό απόσπασμα», είναι το ίδιο παιδί, που πριν λίγες εβδομάδες, στις 21 Φεβρουαρίου, γονάτισε μπροστά στη θύρα 4 και έκλαψε συνειδητοποιώντας, ότι έχει σκοράρει όντας αρχηγός του ΠΑΟΚ στο 4-0 επί της Βέροιας.

Το όνειρο της εθνικής

Ο πιτσιρικάς από τα Γιαννιτσά, σχεδόν τρεις εβδομάδες πριν από τα 22α γενέθλιά του, στις 8 Οκτωβρίου του 2015, είδε να επιβραβεύεται απ’ τον Κώστα Τσάνα, όπως συνέβη και σ’ όλες τις μικρές εθνικές ομάδες, η πολύ καλή παρουσία του με το «Δικέφαλο» κι ένα όνειρο, να παίξει στην Εθνική, πραγματικότητα. Πέρασε ως αλλαγή στη θέση του Παναγιώτη Κονέ στο χορτάρι του «Γουίντσορ Παρκ» του Μπελφαστ και αγωνίστηκε στα τελευταία 20 λεπτά κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία μαζί με δύο συμπαίκτες του, τότε, στον ΠΑΟΚ, τον Αλέξανδρο Τζιόλη και τον Στέφανο Αθανασιάδη. Για τους λάτρεις των αριθμών ο Πέλκας, με το βαρύ Νο 7 στην πλάτη, εκείνο το βράδυ έγινε ο 66ος ποδοσφαιριστής, που χρίζεται (και αγωνίζεται) διεθνής παίζοντας στον ΠΑΟΚ.

Η φετινή χρονιά του

Η χρονιά δεν τον βρήκε στις πρώτες επιλογές του Ίβιτς αν και ο Σέρβος σε κομβικά ματς, όπως αυτό με τη Φιορεντίνα στην Τούμπα (0-0) τον εμπιστεύτηκε και του έδωσε φανέλα βασικού. Έκτοτε, έπαιξε κάποια σκόρπια λεπτά, μέχρι που ήρθε ένα ακόμη ευρωπαϊκό ματς, εναντίον της Σλόβαν Λίμπερετς, όπου όχι μόνο ξεκίνησε στο αρχικό σχήμα, αλλά ήταν κι αυτός που σφράγισε τη νίκη του ΠΑΟΚ με 2-0 και τσέκαρε το εισιτήριο για τους «32» του Europa League.

Ο Γενάρης ήταν ο μήνας με τις περισσότερες συμμετοχές (6 από τις 19) πριν ξαναρχίσει το «μπες – βγες», με μόλις 165 λεπτά παρουσίας τους δύο μήνες (Φεβρουάριο – Μάρτιο) που ακολούθησαν στα 12 παιχνίδια που έδωσε η ομάδα του.

Οι πανηγυρισμοί του Πέλκα

Με αφορμή όλα όσα ακολούθησαν τον πανηγυρισμό του Δημήτρη Πέλκα στο ματς του ΠΑΟΚ με τον Πανιώνιο, ψάξαμε και βρήκαμε μερικούς από τους πολύ ξεχωριστούς τρόπους, με τους οποίους ο 23χρονος μεσοεπιθετικός έχει πανηγυρίσει κάποια από τα γκολ του με την ασπρόμαυρη φανέλα.

Δείτε τους…