Ο Μπέρνι Έκλεστοουν θα μας λείψει

O Μπέρναρντ Τσαρλς Έκλεστοουν είναι μια bigger than life προσωπικότητα. Φραγκάτος, οξυδερκής και ασυμβίβαστος, πήρε ένα πρωτάθλημα αυτοκινήτου και το έκανε μια μπίζνα δισεκατομμυρίων. Πολλά είναι αυτά που μπορεί κανείς να προσάψει σε αυτήν την καλτ φιγούρα. Σίγουρα όμως όχι αυτή του βαρετού τύπου. Ακόμα και στα 86 του χρόνια σφίζει από ζωή και πνευματική διαύγεια.

Ο Μπέρνι σπούδασε χημεία στο πολυτεχνείο του Woolwich και του άρεσαν οι μοτοσυκλέτες. Ως εμπορικό πνεύμα ασχολήθηκε πολύ νωρίς με το εμπόριο ανταλλακτικών και μοτοσυκλετών δημιουργώντας το 1946 με έναν φίλο του, τον Φρεντ Κόμπτον την εταιρεία Compton & Ecclestone motorcycle dealership.

Το 1949 αποφάσισε να γίνει οδηγός αγώνων και έτρεξε στην κατηγορία Formula 3 με ένα Cooper Mk V. Έτρεξε μερικούς αγώνες κυρίως στο Brands Hatch κι κατάφερε μερικές καλές θέσεις και μία μάλιστα περιστασιακή νίκη. Αλλά είχε ταυτόχρονα πολλά ατυχήματα, τα οποία τον τρόμαξαν και έτσι αποφάσισε να σταματήσει τους αγώνες και να αφοσιωθεί στα επαγγελματικά του ενδιαφέροντα.

Στους αγώνες επέστρεψε το 1957 σαν manager του οδηγού Στιούαρτ Λιούις Έβανς και κατάφερε τότε να αποκτήσει δύο σασί από την ομάδα Connaught F1. Μάλιστα μανατζάρει είσαι εκτός από τον Στιούαρτ Λιούις Έβανς τον Ρόι Σαλβαντόρι τον Άρτσι Σκοτ Μπράουν αλλά και τον Υβόν Μπουέμπ.

Το 1958 ο Έκλεστοουν προσπάθησε ανεπιτυχώς να προκριθεί σε ένα αγώνα φόρμουλα 1 στο Μονακό αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Ο ίδιος λέει ότι δεν ήταν μια σοβαρή προσπάθεια αλλά περισσότερο το έκανε για την εμπειρία. Λίγους μήνες αργότερα παράτησε ξανά τους αγώνες όταν ο οδηγός του Στιούαρτ Λιούις Έβανς κάηκε σε ένα φρικτό ατύχημα κατά τη διάρκεια του Γκραν Πρι του Μαρόκο και υπέκυψε στα στα τραύματά του μερικές μέρες μετά. Η φιλία του όμως με τον Σαλβαντόρι τον οδήγησε το 1970 να γίνει φίλος και μάνατζερ του οδηγού Γιόχαν Ριντ και να αποκτήσει τμήμα της ομάδας του που ο άλλος οδηγός ήταν ο Γράχαμ Χιλ.

Η φιλία του με τον Σαλβαντόρι τον οδήγησε να γίνει φίλος και μάνατζερ αλλά και εν μέρει ιδιοκτήτης της ομάδας που είχε ο Γιόχαν Ρίντ το 1970. Αν και Γιόχαν Ρίντ σκοτώθηκε στη Μόντσα ανακηρύχθηκε πρωταθλητής μετά το θάνατο του. Πρέπει όλοι αυτοί οι θάνατοι που έζησε από κοντά ο Έκλεστοουν να έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη της προσωπικότητας του. Το 1971 αγόρασε την Brabham, έφερε στην ομάδα των Γκόρντον Μάρεϊ, έκανε μια πάρα πολύ καλή συνεργασία με την Ford και με οδηγούς τον Κάρλος Ρόιτμαν και τον Κάρλος Πάτσε κέρδισε μερικούς αγώνες. Μετά από μερικά πάνω και κάτω από την απόφαση να χρησιμοποιήσει Alfa Romeo κινητήρες το 1978 απέκτησε τον Νίκι Λάουντα για να οδηγήσει την επαναστατική ΒΤ46 δίχως εντυπωσιακά αποτελέσματα.

Την επόμενη χρονιά ήρθε ο Πικέ στην ομάδα και το πολυπόθητο πρωτάθλημα ήρθε το 1983 με τους κινητήρες της BMW.

Παράλληλα με τις δραστηριότητες του ως ιδιοκτήτης ομάδας ο Έκλεστοουν ίδρυσε την Formula One Constructors Association (FOCA) το 1974 μαζί με τον Φράνκ Γουίλιαμς, τον Κόλιν Τσάπμαν, τον Τέντυ Μάγιερ και τον Κεν Τύρρελ. Η βασική προσπάθεια της FOCA ήταν να διαπραγματευτούν τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ένα πολύ σημαντικό γεγονός που έβαλε τις βάσεις για να γίνει η Formula 1 αυτό που γνωρίζουμε σήμερα. Ο Έκλεστοουν κατάφερε να να σιγουρέψει πω Ότι τα τηλεοπτικά δικαιώματα θα τα διαχειρίζεται πάντοτε η FOCA και όχι η FIA σε μια απίθανη αντιπαράθεση με τον τότε πρόεδρο της FIA Zαν Μαρί Μπαλέστρ.

Για αυτό το σκοπό δημιούργησε μια νέα εταιρεία την Formula One Promotions and Administration, που έδινε το 47% των τηλεοπτικών εσόδων στις ομάδες που συμμετείχαν, το 30% στη FIA, και το 23% το κρατούσε για τον εαυτό του! Αυτό κράτησε μέχρι τα τέλη του 1990 όταν επαναδιαπραγματεύτηκαν τα τηλεοπτικά δικαιώματα με τη «συμφωνία της Ομόνοιας».

Ο Έκλεστοουν έζησε και είδε πάρα πολλούς θανάτους φίλων στους αγώνες της εποχής και αυτό προφανώς ήταν κάτι που τον στοίχειωνε. Αποφάσισε να κάνει κάτι θεαματικό. Προσέλαβε τον Σιντ Γουότκινς ως επίσημο γιατρό της Formula 1 και δούλεψε μαζί του πολύ στενά ώστε ο αριθμός των οδηγών που σκοτώνονταν στους αγώνες σχεδόν να μηδενιστεί.

Μέχρι πριν μερικές μέρες ο Έκλεστοουν συνέχισε να είναι στο τιμόνι, αυτού του τέρατός που ο ίδιος δημιούργησε. Οι εποχές όμως αλλάζουν, τα πράγματα τον προσπέρασαν και η μοντέρνα show business, χρειάζεται άλλη προσέγγιση.

Η προσωπική μου άποψη είναι οτι ο κοντός θα μας λείψει. Η εμπορική του μεγαλοφυϊα και ο αστραπιαίος τρόπος να παίρνει αποφάσεις ήταν κάτι που πάντοτε λειτούργησε θετικά στην πορεία της Formula 1. Δύσκολα το νέο τρίο διοίκησης θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο χρόνος θα δείξει.