Αυτός ο αγώνας, αθλητικά, δεν ήταν στημένος

Θεωρητικά η σημερινή θα έπρεπε να είναι μια μέρα “ταμείου”. Για όλους. Κι αυτή είναι μια συζήτηση επίκαιρη και αναγκαία. Της στιγμής και όχι της επόμενης στιγμής. Διότι τα συμπεράσματα αυτής (θα έπρεπε να) καθορίζουν τη στάση του συνόλου της κοινωνίας απέναντι σε αυτό που τραβά σήμερα η Ελλάδα. Διότι θεωρητικά άπαντες θα έπρεπε να έχουμε διδαχθεί από τα σωστά και – κυρίως – τα λάθη των προηγούμενων ημερών προκειμένου να βασίσουμε πάνω στα διδάγματα την βασική ιδέα για τη στάση όλων μας στο δύσκολο σήμερα και το δυσκολότερο αύριο.

Σε αυτή τη συζήτηση οι πρώτες διαπιστώσεις είναι προφανείς και αυτονόητες, έρχονται δίχως πολλή σκέψη. Στην πραγματικότητα είχαν προκύψει προτού ανοίξουν οι κάλπες για το δημοψήφισμα. Η φθορά είναι ανυπολόγιστη για πολιτικά κόμματα και media. Κι είναι μεγάλη για πολλούς ακόμη.

Σε αυτή τη συζήτηση η διαπίστωση που αφορά τον αθλητισμό είναι ανακουφιστική. Στην πλειονότητά του, ο αθλητικός κόσμος έμεινε έξω από αυτή τη συζήτηση. Δεν επιχείρησε να επηρεάσει το αποτέλεσμα. Το σημαντικότερο όμως δεν είναι αυτό. Το πιο σημαντικό είναι ότι κατάφερε να μην φανατίσει, να μην χειραγωγήσει, να μην επιβάλει, να μην υποκινήσει. Και κατάφερε, ίσως άγνωστο πώς, να μην χρησιμοποιηθεί και συνεπώς να μην χαρακτηριστεί.

Οι σύλλογοι έμειναν ευτυχώς έξω από την κουβέντα. Ακόμη και οι επιχειρηματίες – μεγαλομέτοχοι αθλητικών εταιρειών που πήραν θέση το έκαναν χωρίς να κρατούν στα χέρια τη σημαία του συλλόγου. Δεν έκαψαν τα αθλητικά σύμβολα σε αυτή τη συζήτηση. Δεν στιγμάτισαν ομάδες και δεν έδωσαν τροφή στον φανατισμό. Για όποιο λόγο και αν το έκαναν, οι επιχειρηματίες κατάφεραν να μείνουν ψύχραιμοι σε μια ιστορική στιγμή. Ενας χώρος κι ένας κόσμος που χαρακτηρίζεται συχνά πυκνά “στημένος” κατάφερε τούτη τη φορά να μη “στηθεί”. Και δεν είναι λίγο αυτό, διότι συνέβη στην πιο ευαίσθητη, ιστορικά, στιγμή των τελευταίων δεκαετιών.

Οι αθλητές και οι προπονητές, όλες οι σημαντικές προσωπικότητες του αθλητισμού και ειδικά οι εν ενεργεία έμειναν, σε βαθμό που μοιάζει απόλυτος, έξω από αυτή την κουβέντα. Δεν υπήρξαν φανατικοί. Ακόμη και όσοι πρώην αθλητές τοποθετήθηκαν, το έκαναν στην πλειονότητά τους χωρίς φανατισμό και δίχως διάθεση να επιβάλλουν την άποψή τους. Και υπήρξαν, σχεδόν στο σύνολό τους, ενωτικοί. Δεν ξέφυγαν από την αθλητική συμπεριφορά. Δεν έκαναν τον κόσμο να τους σιχαθεί.

Δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγήσεις και να αναλύσεις το πώς συνέβη αυτό, δηλαδή το πώς ένα πεδίο της ελληνικής ζωής που γεννά, καλλιεργεί, υποθάλπει, τρέφει τον φανατισμό, που έχει στους κόλπους του ένα σωρό ακραίους, που ζει μέσα στη διαφθορά και την διαπλοκή, που έχει διαχρονικά χρησιμοποιηθεί για να εξυπηρετήσει άλλα από τα δικά του συμφέροντα, που έχει μάθει να “στήνει” και να “στήνεται” κατάφερε να μείνει ανέγγιχτο και να μην φθαρεί από το κλίμα του τελευταίου περίπου 10ημέρου. Είναι όμως σημαντικό να του πει κανείς του αθλητισμού, και ειδικά του επαγγελματικού αθλητισμού, στη δεδομένη στιγμή ένα μπράβο για την – φαινομενική έστω - ψυχραιμία του και τη στάση του σε μια ιστορικά δύσκολη για όλους τους Ελληνες στιγμή. Εκανε, επιτέλους, μια ευχάριστη έκπληξη. Κι επειδή είμαστε οι πρώτοι, οι αθλητικοί δημοσιογράφοι, που καταδικάζουμε την υψηλή κοινωνία του αθλητισμού για κάθε τι στραβό, οφείλουμε να είμαστε οι πρώτοι και στον έπαινο, έστω καθ' υπερβολήν, δηλαδή ακόμη και αν τη στάση που κράτησε ο αθλητικός κόσμος την αντιλαμβανόμασταν και αντιλαμβανόμαστε ως αυτονόητη. Συνέβησαν πολλά πέρα από το αυτονόητο στη διάρκεια των τελευταίων ημερών στην δημόσια ζωή της Ελλάδας.